Het tooneel

1090 0
close

Pourquoi voulez-vous rapporter cet article?

Remarques

Envoyer
s.n. 1916, 30 Decembre. Het tooneel. Accès à 28 mars 2024, à https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/fr/pid/mp4vh5dg8q/
Afficher le texte

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Het Tooneel 2e Jaargang Nr 16 — 30 December 1916 Beheer en Redactie : Kerkstraat, 13, Antwerpen 10 Centiem Koninklijke JSederlandsche Schouwburg. De MeesterderSmeltovens WHBMmÊÊKOËÊÊmÊmam Ed. Gorlé. Er zijn verschillencle categorieën van schomvburgbezoekers. De eerste catégorie omvat de getrouwen die regelmatig naar het theater gaan — onverschillig er goede of minder goe-de werken opgevoerd worden — uit verstrooiing of aangenaam tijdver-drijf. Die menschen zijn natuurlijk de steunpilaren van het theater, de beste vrienden van de directie, de kasvullers. Zij zijn de wezenlijk gelukkigen daar het tijdverdrijf dat zij verkre-gen heilzaam inwerkt op de spijsver-tering, of zij w e e n e n of 1 a -c h e n moeten. En wanneer deze li-chaamsfunctie goed op dreef is vaart heel het gestel er wel bij. De terug-slag doet zich niet minder weldadig gevoelen op den moreelen mensch... Hij is goed gehumeurd en die blijde gemoedsstemming vindt natuurlijk weerklank bij zijn omgeving en voor-al — wanneer hij gehuwd is — bij zijn wettige levensgezellin. En wat kan een getrouwd man al meer ver-langen ?! Een tweede catégorie — de minst talrijKe en minst intéressante — be-staat uit deze bezoekers die naar het spektakel komen om den tijd te doo-den. Op die «kerels» mag de directie niet rekenen. De catégorie waartoe de hoogere wezens behooren, die komen naar den kunsttempel om zuivere kunst te ge-niet.en, de bewonderaars van de mees-terwerken van de dramaturgie zoo-wel die van vreemden als van eigen bodem, is logisc'ner wijze, de minst aanzienlijke. Op hen moet de directie ook niet steunen, want die brave jongens zijn meestal slecht bij kas en hebben zelfs de zonderlinge ge-woonte verlekkerd te zijn op vrijbil-jetten.Die catégorie kan dan nog onder-verdeeld worden in echte en schijn-proevers. De eerste onderverdeeling bevat de ontwikkelden die wezenlijk heel en al opgaan in de kunstuitvoe-ring. Zij zijn gekleed lijk ieder se-rieus mensch, houden zich stil, zitten betamelijk en luisteren aandachtig toe. Tôt de tweede onderverdeeling rangschikken we de snobsen, — die trachten uiterlijk heel artistiek te doen. Een reusachtig, breedgerande hoed bedekt hun ledig koppeken ; een groote Lavallière versiert hunne borst en door de glazen van hun neus-nijper zien zij uitdagend en minach-tend neer op hun medeburgers. In de tusschenbedrijven geven zij luidop hun meening te kennen en keuren natuurlijk het spel van de ar-tisten af. Zoo te handelen staat voor-naam en trekt de aandacht. En wanneer zij daarin gelukken zijn zij meer dan voldaan en overgelukkig... Deze onderverdeeling is voorzeker de minst sympathieke. Eene catégorie bezoekers die we, zoo waar, haast gingen vergeten, is die van de stervelingen die gedwon-gen naar den schouwburg moeten, en dus wel heel ongelukkig en bekla-genswaardige slachtoffers zijn. Wij verhaasten ons te zeggen dat we niet bedoelen het personeel van de posten of de lieve dames van de vestiaire, noch de dagbladschrijvers of de leden van het gezelschap, deze beide laatste soorten vooral niet, die wel graag naar den schouwburg gaar als ze nog jong zijn en vol illusle neen, neen, die niet... wij bedoelen om kort te zijn, de gehuwde mannen de huisvaders, die verplicht zijn on vrouw en dochters te vergezellen er voor wie aile comédie uit den booze is !... Die rampzaligen stormen, bij ell< dalen van het doek naar beneden om in een der drankhuizen van het om-liggende, éen of meer consommaties met spoedbestelling naar binnen te jagen. Die herhaalde operatie moet hun schadeloos stellen voor het gémis van hun kaartspel, hun domine of ook wel eene andere aangename tij dpasseering van min of meer intie-men aard. Zij heeft ook dikwijls toi resultaat dat die opvolgende lavingen den echtgenoot en vader in het laatste bedrijf in een sluimerenden toe-stand brengen tôt groot ongemak en verveling van de menschen in de loge of baignoire daarnevens die aan het geblaas en gesnurk van dien menheer nog niet gewend zijn. Wij zouden nog wel meer kunnen spreken over de heeren die naar het theater komen omdat ze verliefd zijn op de een of ander mooie actrice,over de schoenmakers en kleermakers die trachten schuldenaars op te sporen, enz. enz. Maar die behooren tôt ca-tegoriën die niet eens het bespreken waard zijn. Wij zeiden bij den aanvang dat de eerste catégorie, waartoe de getrouwen behooren, dat deze voor de directie de interessantste en sympa-thiekste is. Maar niet alleen voor de directie maar ook voor de tooneel-schrijvers, die de regelmatige leve-ranciers zijn. En als we schreven dat die getrouwen opkomen, onverschillig er goede of minder goede stukken gespeeld worden, dan overdreven we misschien of juister en zeker, we zeiden niet heelemaal de waarheid. De gewone bezoeKers die komen om een paar uren uitspanning en tijdverdrijf. hebben door den band voorliefde voor die werken die de spanning van den geest niet tôt het uiterste opdrijven, en meer tôt het hart en het gemoed spreken dan tôt het verstand en de vermogens van de redeneering en de ontleding. En dàt is dien menschen toch ook zoo kwalijk niet te nemen. Heel den dag door hebben ze ge-werkt, in hun atelier of op hun bu-reel, de stad doorgedraafd voor hun zaken, in hun hoofd een heele boel plannen uitgewerkt die geluk en wel-stand moeten brengen in hun gezin; gansche uren zitten peinzen, rekenen en cijferen om fouten of slecht uit-gevoerde zaken weer goed te maken, en het is heel begrijpelijk en aanne-melijk dat die menschen afleiding en verstrooiing zoeken waar ze die het best vinden kunnen. Ook de vrouwen die geest elijk al zoo weinig voorbe-reid zijn, geven de voorkeur aan de stukken die de gevoelige snaar we-ten te raken. En zoo komt het dat het min of meer lichtere genre altijd nog de grootste aantrekkingskracht zal uit-oefenen. In den tegenwoordigen tijd schijnt dat vooral waar te zijn en is bijv. op muzikaal gebied de groote opéra bijna geheel verdrongen door de komische opéra en de operette. Ook voor het gesproken tooneel geldt die waarheid: het treurspel en de fijne komedie vullen de kas niet, maar wel de oppervlakkige komedie en het blijspel, inzonderheid zelfs de grevé klucht. Ons publiek — wij zeggen het tôt zijn eer — is nochtans wel vatbaai voor spelen van diepzinnigen aard en het succès van «Spoken», «Het Zeven-de Gebod», «De Opgaande Zon», enz. is daarvan het beste bewijs. Maar dat zijn toch geen kasstuk-ken, als wij ze zoo noemen mogen. Van «De Meester der Smeltovens>: mag dat echter niet gezegd worden Dat werk van den Franschman Oh- net staat nu ruim dertig jaren op het repertorium en is altijd een zeer dankbaar stuk geweest. Die oude smidsbaas blijft, niettegenstaande zijn respectabelen ouderdom, — nog maar altijd volk «kloppen». Ook onze maatschappijen hebben, naar we vernamen, nooit te klagen gehad wanneer ze met hem voor het voetlicht kwamen, alhoewel we ons dikwijls afgevraagd hebben -— daar we nooit eene vertooning bijwoonden — hoe die brave, eenvoudige jongens het aan boord legden om die Fransche comedie —- al geeft ze toch maar 'n weerschijn van de Fransche aristocratische wereld — in fatsoen-lijke condities op te voeren. «De Meester der Smeltovens» is een groot successtuk en een familie-stuk. Francisque Sarcey die tijdens zi;!n leven onbetwist de plak zwaaide in de Fransche wereld der critiek, heeft het gezegd en geschreven. Hij wilde wel bekennen dat de studie van de passies oppervlakkig is; de karak-teis meer conventioneel zijn dan echt en de stijl vol is van dramati-sche kracht, doch slechts gewone om-gangstaai is. Neen zeker, het stuk is geen meesterwerk, maar het heeft succès en dat legt hij, Sarcey, uit, met eene heele omhaal van woorden en geijkte kritische termen, het waarom en het daarom van den reus- achtigen bijval. * * * Het werk van Ohnet, de lieveling van het publiek, het idool van de doorsnee-lezers der Fransche roman-literatuur, heeft hier ook zijn kolos-saal succès teruggevonden. Wij zul-len ons niet wagen aan een ontleding: het stuk is te goed gekend en ieder denkt er het zijne over naar beliefte. Wij hebben de gewoonte niet over décors te spreken, maar thans zien we ons toch verplicht het décor van het derde bedrijf te criticeeren. Dat kon er waarlijk niet door, vuil en smerig zelfs als het is. Was er in het magazijn niets beters voorhanden we zouden nog gezwegen hebben, maar we hebben toch reeds meerdere salons gezien die een heel voornamer en vooral properder aanzien hadden. We meenen ons niet te vergissen met te beweren dat dit salon misschien meer dan 25 jaar oud is. De vertolking was goed, zonder meer. Mevr. Bertrijn heeft haar roi goed begrepen en gespeeld. We hebben echter vroeger reeds geschreven dat ze in de geweldige tooneelen wat minder luidruchtig doen moet. Haar stem krijgt dan een scherpte die minder aangenaam aandoet. Sedert de vertooning van «De Opgaande Zon» hebben wij gezien dat ze met sober-heid veel meer effekt teweeg brengt. Maar 't is waar ook: het werk van Heijermans staat wel wat hooger dan «De Meester der Smeltovens» en in serieuze stukken is het niet altijd noodig dat er «geschreeuwd» wordt! Heer Cauwenberg was van een bui-tengewone distinctie. Kalm, waardig j en heelemaal «gentlemanlike» heeft j hij de roi van Philippe Der-I blay gespeeld in den juisten toon. Mevr. Dilis was een statige mar-kiezin; Mevr. Noterman viel zeker te prijzen zoowel om haar spel als hare uitspraak en in het tooneel met Claire in III was zij wezenlijk heel knap; als barones de Préfont was Mej. Jans-sens heel voornaam ; Mej. Bertrijn als Suzanna heel snoeperig en Mevr. Hens heel aardig als dienstmeid. Heer Piet Janssens deed wel al te onbenullig als Moulinet, de aanstaan-de député. Bachelin werd heel goed weergege-ven door heer Gorlé. Wat meer distinctie als hertog de Bligny zou heer Ruysbroeck niet ge-schaad hebben. Heeren Bertrijn en Van de Putte waren goed in hunne wederzijdsche rollen en heeren Aiigenot, Schmitz, enz. volledigden best het geheel. 1917 Aan al onze lieve Lezeressen en aan onze getrouwe Lezers een gelukkig J\ieuwjaar. în en om de j 1 Schouinhurren \ O I — «OP HOOP VAN ZEGEN», spel van de zee in vier bedrijven, van H. Heijermans, komt Zaterdag e.k. aan de beurt. — Rolverdeeling : Kniertje, Mevr. Ch. Noterman. — Geert, haar zoon, hr L. Bertrijn. — Barend, haar zoon. Hr G. Cauwenberg-. — Jo, haar nicht, Mevr. M. Dilis-Beersmans. — Cobus, haar broer, Hr Piet Janssens. — Daantje, diakenhuismannetje, Hr R. Ange-not. — Clemens Bos, reeder, Hr B. Ruysbroeck. — Mathilde, zijne vrouw, Mevr. L. Hens. — Clémentine, zijne dochter, Mej. Marg\ Bertrijn. — Simon, scheepsmakers-knecht, Hr Ed. Gorlé. —- Marietje, zijne dochter, Mevr. H. Bertrijn. — Mees, Ma-rietje's aanstaande. Hr R. Van de Putte. — Kaps, boekhouder, Hr A. Van Thillo. —- Saart, visschersvrouw, Mevr. M. Ruysbroeck. — Truus, visschersvrouw, Mej. J. Janssens. — Jelle, bedelaar, Hr J. Schmitz. — Eerste veldwachter, Hr F. Van Gool. —• Tweede veldwachter, Hr Fr. Thees. — «HET SCHANDAAL», tooneelspel in vier bedrijven, van Henry Bataille, volgt op «Op Hoop van Zegen». — ZOOALS WIJ REEDS zegden wordt in de «Scala» na «De Kuische Suzanna», «Het Popje» (La Poupée) van Andran opgevoerd,met Mej. Priek (het Popje), Mev. Mériel (Mme Hortensius), Mevr. Fierens (de Meid), Mevr. Angenot (Josse), heer Aerts (Lancelot), heer Toontje Janssens, (Hortensius), Heer Kind, enz. — VOOR «DE KUISCHE SUZANNA» hadden twee schouwburgen onzer stad, —■ «Scala» en «Palatinat» — een kontrakt tôt opvoering. Wij vermoeden dat dit der «Scala» alleen in regel was, vermits de «Palatinat» van zijn voornemen «Suzanna» op te voeren, heeft afgezien. «MADAME ZONDER KOMPLIMEN-TEN», de parodie op «Madame Sans Gêne» van Willem Pouillon. wordt heden avond voor 't eerst in «Palatinat» opgevoerd. Henrv Kistemaeckers Weinige schrijvers hebben op 44 jarigen ouderdom — hij is in België, .te Floreffes, den 13en October 1872 g-eboren — een let-terkundig werk voortgebracht, zoo uitge-breid als dat van Henry Kistemaeckers. Veelschrijvers zijn vaak menschen, die bitter weinig te zeggen hebben, en die hun geestesarmoede moeten verduiken achter historische tafereelen, zwakke naâperijen van wereldberoemde meesterwerken, of noch achter melodramatische, tranerige ge-schiedenisjes. Zij moeten hun toevlucht nemen tôt 'n opeenstapeling van holklïnken-de woorden, daar de kracht hen te kort schiet om 't hooger diep menschelijke aller tijden te voelen en uit te beelden. De ge-makkelijk behaalde bijval bij 't groot publiek berust op de medeslepende romanti-sche hoedanigheden van hun werk, dat niet 't minste nadenken vergt. Zij kennen de middeltjes om de aandacht van lezers en toehoorders te sparmen, en hun hijgend aan 'n gemakkelijk te volgen, maar boeiend verhaal vast te hechten. Daarbij echter blijft het; in wat zij voortbrachten ligt geen diepere ondergrond, hun helden kunnen af en toe wel steunen op 'n uiterlijken karaktertrek, maar de juiste zielkundige, ver-gedrevene ontleding is hun vreemd. Dit is dan ook 't geval met de romans en de tooneelstukken van Henry Kistemaeckers. Hij is een dier schrijvers, die ver van hen wegwerpen de krachtsinspanning, gevergd door 't volgen van 'n bepaalde rich-ting, 't betoogen van 'n grootsch gedacht, 't opbouwen van 'n eenig krachtigen wer-kencyclus. Hij put z'n onderwerpen in de gedachtenstroomingen van den dag, en wordt dan ook licht door de massa bewie-rookt. In z'n werk is geen eenheid te vinden, daar de grillen van 't publiek zoo wis-selvallip' zijn. Zoo zien wij Henry Kistemaeckers nu eens eventjes de vrouwelijke psychologie aanraken met «L'Illégitime» ; en bij dit eene werk blijven, aan anderen over-latend het dieper nagaan dier studie, om zich dan meer met sportgeschiedenissen in te laten,met «Monsieur Dupont,chauffeur» e. a. 't Automobilisme vond veel aankle-vers, en die bijzondere wereld, riekend naar benzine, met z'n eigenaardige kostumen en z'n zonderling klinkende namen van meka-nieke voorwerpen, waaraan al spoedig gek-ke legenden van duizelingwekkende, dolle tochten verbonden waren, leverde heel wat stof tôt hoogst aangrijpende verhalen. —~ Maar de luchtvaart trok de aandacht van 't automobilisme af en M. Henry Kistemaeckers schreef: «Lord Well, aviateur». In 1912 was er 'n oplaaing der vaderland-sche gevoelens, en «La Flambée» _kwam voor 't voetlicht, terwijl 't volgende jaar er 'n strekking bestond om 't syndicalisme 't hoofd in te drukken, wat Kistemaeckers aanspoorde om «L'Embuscade» aan de «Comédie Française» te geven, 'n midden druk door de talrijke nijveraars bezocht. 't Is veel gemakkelijker 'n reeds ingeslagen weg te volgen, dan steeds nieuwe gronden te ontginnen. Bij elken stap rijzen gevaren op, en telkens moet men van de meet _af aan herbeginnen. Men schrijft om te schrij-ven, nu eens valt ailes tegen, dan weer ge-lukt men schitterend. De lange, zeer afwisselende leeks van romans en novellenbundels van Kistemaeckers: «Lit de Cabot», «L'Evolution sentimentale», «Mon Amant», «Par les Femmes», «L'Amour à Nu», «Chères Pécheresses», «Confidences de Femmes», «La Confession d'un autre Enfant du Siècle»,«L'Illégitime», «Lueurs d'Orient», «Les Heures suprêmes», «La Femme Inconnue», «Les «Amants Romanesques», Volupté d'Aventu-, re», «Le Frisson du Passé», «La Dame et le Demi-Monsieur», «Le Marchand de Bonheur», «Le Relais galant», -L'apprentissage de Lord Will», «Will, Trimaud en Cie», Les Mystérieuses», «Monsieur Dupont, chauffeur», «Aéropolis», «Lord Will, aviateur», enz., kende dan ook die hoogten en laag'ten. Hetzelfde lot was aan de hiernavolgende lijst tooneelstukken van den zelfden schrij-ver beschcren: «Pierrot amoureux», (éen bedrijf in verzen. Théâtre Molière, 1890) ; «Morale du Siècle,», éen bedrijf in vei-zen, Théâtre du Parc, 1891); «Idylle Nocturne» éen bedrijf in verzen, Alcazar Royal, 1891); «L'amour en Jaune», (?> bedrijven, Théâtre du Parc, 1893); «Accroche - Cœurs», éen bedrijf in verzen, Nouveau Théâtre, 1893); Le Ménage Quinquet», (twee Jiedrijven, Nouveau Théâtre, 1893); «Marthe^ (vier bedrijven, Nouveau Théâtre, 1899) ; s La Blessure» (vier bedrijven, Athénée, 1900)"^-. «Œdipe voit» (éen bedrijf in proza, Capucines, 1901); «Le Premier Client» (éen bedrijf in proza, Capucines, 1903) ; «L'Instinct» (drie bedrijven, Théâtre Molière, 1905) ; «La Flambée» (vier bedrijven,Porte Saint Martin, 1912) ; «L'Embuscade» vier bedrijven, Comédie Française, 1913) ; «L'Accident» (drie bedrijven, Théâtre de la Renaissance, 1913). Heel vaak wordt 'n eenvoudige, banale pop ons voorgesteld als 'n man, die onze eerbiedigste bewondering waardig is, en heel licht laten weinig nadenkende lieden zich daaraan beetnemen. Al te gemakkelijk wordt over 't alge-meen vakkennis met talent verward, en doodeenvoudige vaardigheid voor tempera-ment aanzien. Vandaar ook dat in de laatste jaren de kritiek bijna aile gezag ver-loor. Men geeft te gewillig toe aan de om-standigheden en men pleegt kleine lafhe-den tei- wille der goede verstandhouding... Ontelbare, weinig gemeende beoordeelingen verschenen. omdat er geld aan vast was, of nog dat men wou verplichten 'n collega, 'n vriend, 'n regelmatigen medewerker aan 't zelfde orgaan dan dat waarin de kritiek moet opgenomen worden, 'n hoofdopsteller of 'n tooneelrecensent van 'n ander tijd-schrift, 'n vriend van 'n vriend, 'n aanhan-ger van 't een of andar kapelleken, 'n goede kennis van 't eigen liefje. Hoe laf is vaak de kritiekschrijver tegenovsr den man, die hem hoogerop zal kunnen helpen, die morgen z'n overste zal worden, of die aan 't hoofd zal staan van 't blad waar hij z'n kopij voor schrijft. Menigmaal ook kon men de walgelijke doening volgen van re-censenten, die, ailes bewierookten wat er gespeeld werd in den schouwburg waarvoor zij zelf stukken vertaalden, en neerhaalden beter werk, g'epresteerd door 'n concurree-rend gezelschap, maar dat hem niets op-bracht; of nog van beoordeelaars, die, daar graap' eigen stukken zouden plaatsen, ver-ontwaardigd bij hoog en bij laag riepen dat er niet voldoende oorspronkelijke spelen op 't repertorium kwamen. Wanneer men hen voldoening gaf en nationaal werk gesneeld werd, beweerden zij: «Neen, die stukken bedoelden we niet, maar wel dege-lijker gebouwde dramas», en voegden er in stilte bij: «de onze». En wat denken vau de beoordeelaars, die min of meer degelij-ke uitheemsche werken slecht vonden uit rassenhaat, maar die, om de menigte te misleiden spraken in naam der Hoogere Kunst, terwijl zij wat verder den aap uit de mouw wierpen en om «smakelijke pos-sen» vroegen. Wat in de Parijzer bladen op groote schaal gebeurt, is hier in Vlaan-deren ook wel wat doorgedrongen. Langen tijd bleef de pers koud tegenover 't werk van Henry Kistemaeckers, tôt er plots 'n zonderlinge kentering plaats greep an hij opgehemeld werd.. 't Gebeurde rond den tijd dat Kistemaeckers zich met de sporten begon in te laten. En hierachter schuilt 'n hoogst typisch letterkundig vraag-stuk, dat we wel eens aan 't licht rnogen brenp-en. Als vertegenwoordiger der mach-tige «Société Motobloc» werd Henry Kistemaeckers gelast de gelden door die maatschappij voor de publiciteit bestemd, tus-schen de tijdschriften en bladen te verdee-len. Daardoor wordt men meester van de pers en krijgt men om de bewezen diensten 'n belooning. Ook konden, dia streng eerlij-ke kritiekschrijvers, niet genoeg den roem verkonden van den man, die de bankbrief-jes der «Société Motobloc» in handen had. Over 't algemeen kan men niet 't minste bel-ing hechten aan de beoordeelingen, die ever 't werk van Kistemaeckers verschenen.Te Namen begon deze auteur z'n loop-fcaan als tt'edewerker aan 't radikaal socia-listisch weekblad : «La Lutte». Tôt die richting moest hij zich aangetrokken ge-voeld hebben, daar hij van jongs af aan in aanraking kwam met zekere schrijvers der naturalist^che school, waai-van z'n vader de uitgever was. Hij trok naar Parijs en liet dokumentarische bijdragen verschijnen in «L'Evénement» (1891 — 92). 't Weekblad «Les Etoiles» door hem gesticht, ver-dween even spoedig als het ontstond... Dan publiceerde hij onder den schuilnaam van < Henri Kist» of van «Janine» kronijken over vroui\ enaangelegenhedan of verhalen in den «Gil-Blas» (1893 — 94), tooneelbe-oordeelingen in den «Grand Journal» (1895) en schreef verder in «L'Echo de Paris» (1898 — 99), «Le Journal» (1898 — 1906), Le Gaulois» (1898), «Le Figaro» (1901), «L'Auto» (1901 — 05) en «Les Sports) (1904 — 06). Niet de geringste uiting van 'n waarlijk krachtig temperament vindt men in die loopbaan.Over vrouwenaangele-genheden pennen en zich met sporten in-laten, komt me niet voor al 't werk van 'n waar groot kunstenaar. Wel is men vaak gedwongen om z'n mond open te houden, lot minderwaardig geknôei, maar geniale kunstenaars zijn eigenzinnige wezens die geen buigen kennen. Kistemaeckers was voor welke rubriek ook geschikt, daar hij het talent heeft over ailes veel te schrij-\en, zonder ooit iets te zeggen. Wat hij voortbracht was noch beter noch slechter, dan wat z'n voorgangers nalieten, en dan hetgeen we van z'n opvolgelingen mogen verwachten. Hij voelde in zich den drang niet om 'n nieuwe schoonheid te doen ken- I

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.
Cet article est une édition du titre Het tooneel appartenant à la catégorie Culturele bladen, parue à Antwerpen du 1915 au 1940.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Ajouter à la collection

Emplacement

Périodes