Journal des petites affiches: weekblad voor het arrondissement Leuven

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

N° 7 Dimanche 17 Février 1918 100" année JOURNAL DES PETITES AFFICHES ■ DE 1/ARRONDISSEMENT DE LOUVAIN AB ONNEMENTSPRIJZEN. Per trimester 2.50 fr. Per jaar 7.50 fr. Het nurainer 0.25 fr. 1.75 fr. per jaar meer voor het yerzenden per post. Men abonneert zich te Leuven, bij VAN LINTHOUT, Diestsche straat, 32. PPJX D'ABONNEMENTS. Par trimestre 2.50 fr. Par an 7.50 fr. Le numéro 0.25 fr. 1.75 fr. par an en plus pour l'envoi par la poste. On s'abonne à Louvain, chez VAN LINTIIOUT, rue de Diest, 32. Les familles RABOU, DE GREEF, I DUCHESNE, VAN DEN HAUTE et 1 MICHiELS, nous prient d'annoncer la | mort de leur père, beau-père, grand'père, | frère, beau-ftère, oncle et cousin bien- | aimé IVIomsieur Félix RABOU I ïeuf de Madame Marie Elisabeth VRANGKX mort à Tancarville (France), fin décem- g bre 1917, à l'âge de 69 ans. Un service de la part de la famille gj sera célébré, dimanche 17 février 1918, à 11 heures, en l'église primaire de Saint-Pierre. D'autres services seront annoncés ultérieurement. Louvain, rue de Diest, 86. 163/6 I GIERIGHEID ■ -ysi Een rijke vrek Heeft meer gebrek Terwijl hij leeft, Dan lijden kan Een schamel mini Die u)einig heeft. Ja, want hij bezit zijn goed zonder g'oed, dat is -zonder zich zelven goed te doen ; het is hem genoeg dat hij mag potten, en zijn geld zôô diep begraven, dat het van zon noch maan zou verraden worden. Zôô afgrijselijk stinkt de gierigheid, dat het de kinderen op slraat zelfs kunnèn rieken. Alleen be-klaag ilc dat de middelen, die God aan den gierigaard verleend heeft om te genieten, en om er eene ladder van te maken naar den hemel, dat hij die gebruikt tôt zijn nadeel in dit Ieven, en liierua tôt eenen trap om in den afgrond neder te dalen. Want, om kort en bondig te spreken, het geld brëngt den mensch in de hel, en het blijft er zelf buiten. Zoodat het mijns oor-deels wel is gezeid voor aile soorten van gierigaards : llet geld kost moeite te vergaren, Het geld kost moeite te bewaren ; Maar die 't vergaard heeft en bewaard, Moet zonder geld gaan onder de aard'. De gierige is gelijk de hel : want al is het dat deze dagelijks zooveel verdoemden inslokt, en de gierige zooveel schatten, niemand weet er van verzaadheid te spreken. De gierigaards, aïs zij zoo rijk zijn als het water diep is, zitten daar tôt de ooren toe in, zonder daarvan te genieten. Gierige Geeraard en zijn wijf telden die i elkander niet de beten uit den mond, en dwongen zij I elkander niet den zak toe te binden, eer hij half vol | was? Dat is ezelswerk, die droeg op zijnen rug koste-I 11 jke spijzen en at zelve distelen. I Is het niet eene maledictie van de gierigaards ? Zij Bwroeten in 't aardsche goed, en vreezen gebrek in midden van hunnen overvloed. Ik laat u eens be-lÉenken lioe noode zij sterven, want hoe een tand dieper in het vleesch staat, hoe hij met meerder pijn wordt getrokken. Het tijdelijk goed Dat menigmaal doet llet hart bekoren, Wordt moeilijk vergaard, Met zorge bewaard, Met droefheid veHoren. Verloren ? Ja, zoo voor dengene die de rijkdom-men achterlaat, als voor hem die er erfgenaam van wordt ; want zulk goed is zonder zegen, en kan niet bedijen, zoodat het gemeenlijk placht te geschieden dat, hetgene met lepels is gehaald, met emmers wordt uitgegoten, en wat met stuivertjes is gewonnen, wordt met guldens verteerd. Zien wij niet dagelijks in zoo vele huisgezinnen, dat lia een spaarderken komt een verkwisterken ? Zoolang als 't verken is op stal, Zoo baat het verken niemendal, Maar als 't gekeeld is, heeft men spek ; En zoo zal 't gaan met onzen vrek. Voorwaar, gelijk men de snaren maakt van de pensen der doode beesten, zoo wordt de meeste vreugd en slemperij gehouden op de goederen der overledenen. AVanneer dezen het hoofd neergelegd hebben, dan komen hunne vriendjes en doen lusjig aile snaren gaan. Wat wilt ge? Als de ezel dood is, dan maakt men fluiten van zijne beenderen. En al de lof en het gebruik, dat de vrekaard voor al zijne moeite krijgt, is een oud slaaplaken, en somtijds een schimpdicht in de plaats van een grafdicht, gelijk als dit : Ilieronder ligt begraven Jan Van der Scharen, Die slierf vôôr den noen om den kost te sparen. En is dat niet wel eene groote dwaasheid? De Wijze Man zegt, dat het getal der zotten ontelbaar is. MINNEZÀNGEN Laat ze doen, janvermille!... Douwes-Dekker, in het hoofdstuk « Het Tableau » van zijn Miliîoenen-Studiën, schrijft : Wij allen zijn meer of min krankzinnig. Ik weet niet of we waarlijk allen, de een al een beetje feller dan de ander, van Lotje zijn getikt, doeb, dat er op den oogenblik vele lieden op dit onder-maansche rondloopen die... spelen, schijnt voor geen enkel sterveling een geheim te wezen. Nu, spelen — in den eigenlijken zin des woords — hebben de vertegenwoordigers van het menschelijk ras immer gedaan. De Oud-Grieken en de Oud-Romeinen waren ver-zot op het spel. Hun spelen heetten kottabos, pet-teia, morra, Indus latriiriçutoriim, duodecim scriptorum, enz. De teerlingen bestaan van in de verste tijden. Heeft men ons niet geleerd, dat de soldaten, belast met de bewaking van Kristus, den mantel van den God-Mensch verdobbelden ? Ik lees ergens : «... de hazardspelen geven aan-leiding tôt tallooze bedriegerijen en oplichtingen, terwijl zij hoogst nadeelig werken op de zedelijkheid. » Sedert eeuwen is men daarvan bewust. Reeds ]>î| de Romeinen, werden maatregelen getrofïen om eetf dam op te werpen tegen den invioed en de gevolgen van het spel. Het huis waar men kansspelers betrapte, werd ver-beurd verklaard en de sommeil, bij het spel gewonnen,, waren in rechten niet invorderbaar. Maar thans?... Thans !... Hm !... Ifm !... De oorlog, ziet ge !... De oorlog is een verbrijzelaar, een verdelger vas? veel goeds, een stichter, een schepper van vee£ kwaads. En, zoo we, hier en daar, brave lieden al wafe ze maar vermogen zien aanwenden om hun nood-lijdende evennaasten ter hulp te komen en onder-stand te bieden, zoo zien we langs een anderen Karit,, bij een heelen boel individuën, de laagste instincteir ontketend, de verachtelijkste neigingen het luttiH deugdelijke verdringen, versmoren dat in hun binnen-ste schuilde. Het is als hadde de oorlog de Pandora»-doos, die zij hun hart noeinen, opengebroken. Wat smerige dingen zijn er uit weggevlogen Ze spelen en verspelen nu de marken, die huit, onverzadelijke gelddorst hen sedert het begin van dem-krijg deed opeenstapelen. Ze kegelen, dobbelen, kaarten en wedden. Een worp, een gift, een minuut ! en daar komen m te voorschijn, de bankjes van 100, 500, 1000 Mark!..„ In enkele uren tijds, worden dikke pakken gelds: van den eenen zak naar den anderen geslingerd. In enkele uren tijds, verwisselen van eigenaar de-; bundels banknoten, welke dat geboefte heeft saam--gebonden ten koste van de gezondheid, van het leve»; zijner medemenschen. In enkele uren tijds, worden kleine fortuitien^ gemakkelijk vergaarde winsten op de eischen onzer/ maag, versmolten op de kegelbaan of in den (eerling--bak, als een suikerklontje in een kop koffie. 't Is een roes, een koorts, een waanzinnigheid î. En daar lees ik thans, dat de politie dat spel-spel-letje wil verhinderen, die bandieten niet eens het: genot meer wil laten hun gestolen marken te vertereu? zooals zij het verkiezen. Ik vraag me af, waar toch ze zich mede bemoeît,;, de politie ! Ik wil de theorie niet verkondigen, nog minder* verdedigen, dat een speelhuis een plaats is waar de; zedelijkheid op een blauw altaar troont en dat op-genomen en gerangschikt dient onder de nuttige: insteliingen in ons land. Maar !... Gezien de omstandigheden, gezien het speciaalvolkskœ dat zich met zijn oneerlijk verdiend (?) geld, hais avec" kop, in die speelfurie heeft gestort, acht ik het onger wenscht de politie er haren nieuwsgierigen neus te: • zien tusschensteken. Na de onze, dat ze maar elkaars zakken leegpompen . Ja, ik vind het noodig ze te laten-begaan.-fe-schuimers onzer beurs. Weliicht, brengt de heerschende speelkoorts fmHt hersens tôt zulken uitersten graad van prikkelirig, dîitr-zij er heelemaal krankzinnig bij worden of... drijtt zeî ze er een gegeven oogenblik toe elkaar bij den nek t® grijpen en in den strot te bijten. Om het even ! Als ze maar uit de circulatie verdwijnen !...

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.