Paderborn 23. Nummer. 1918. LSCHT en LIEFDE Kerkelijk Bkd voor de Vlamingen. Uitgegeven door de Kirchliche Kriegshilfe. Jan's broodkaart. — 'k Ben doodop, verklaarde Jan, zijn langen arm uitstrekkend om den kellner te tikken, — ik ben ontstemd, kriebelig, mijn gebrui-kelijke gemoedsrust heeft me totaal begeven en dat nog wel op een vacantiedag.... We zullen eerst wat eten en dan verder praten. Aanneme! Twee brood met ham!.... Overtuigd van 't nut, dat lichamelijke beweging heeft gedurende oogenblikken van groote geestelijke inspanning, liet ik Jan ongemoeid van zak tôt zak zijn broodkaart zoeken, die op een geheimzinnige en hoogst onbevredigende wijze van den aardbodem verdwenen scheen. Hij vertrok oog, mond en wenkbrauwen, de rimpels van zijn wangen en voorhoofd in de tegenstrijdigste en dwaaste richtingen, zijn gelaat stond bedenkelijk als een pokkenbriefje. Tweemaal opende hij den mond, maar tweemaal ontbrak hem de moed om te spreken, hij zou zeer dankbaar geweest zijn als de grond zich onder zijn voeten geopend en de aarde hem verzwolgen had. Vijf lange, pijnlijke minuten liet ik mijn vriend zichzelf analyseeren, visiteeren en interviewen, waarbij hij telkens uitroepen deed hooren als: „Wel allemachtig!" of „Wel sode janus!" en andere meer samengesteld en minder geschikt om weer te geven. Een oude, teergevo^lige dame, die dicht langs ons tafeltje door de wachtkamer kwam, zeide: „Stil! St!" — Waar denk je aan, vroeg ik, toen het incident gesloten was en Jan op een houtje zat te bijten, neerslachtig als Tolstoï's gevangenen op weg naar Siberië, terwijl ik trachtte mij veredeld te voelen door geduld en andere lastige deugden, — waar denk je aan en wat noem je zonde en jammer? — O, ik dacht aan die oude Joden in de woestijn, die in heet wat beter conditie waren dan wij, moderne cultuurmenschen. Van een vermoeiende dagmarsch kregen ze ook wel honger, maar dan kwam kant en klaar voor hen hef manna uit den hemel regenen. En dat gratis en veertig jaren lang.... In geen veertig jaar dat ze ooit de kans beliepen dood te hongeren door 't gémis wan een onmogelijke broodkaart.... Ik heb in de wereld altijd opgemerkt, dat wie het slechtst verzadigd is, het meest to cynische bespiegelingen geneigd is. Dat schijnt nu eenmaal zoo de regel in deze wereld te zijn.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.