Vitrûa Jaar. — 224. PrlJ* : 10 Centiem P«r Nommer Zondag 22 December l918i AUONM EM liJTSPRUS '• OOK iiKX.r.l h EN lKA.NkRIJV : v«r, nu tôt 31 M.iurt )cjii>. 3 00 3 Ju.ii 1919 ... Ei 00 i> /*\ ONS VLAANDEREN ABONNEMENTS PRIJS VOOR DEN VREEHDB Van nu tôt 30 Juni 1919... 8.00 » A\ TE GENT : 24, Wellinckstraat. 65, Holstraat. VERSCHIJNT DEN W0ENST>AG EN DEN ZATERDAG TEUSFOON : ROQUETTE 5 6.41 — POSTREKENING : PARIS m- 1159 TE PARUS : 22, Avenue de la République (XIe) TE LE HAVRE : 1, Avenue des Ursulines. ORGAAN Der Belgische Vluchtelingen in Frankrijk ^ DOOR EENDRAGHT STERK 0 R G A A N Der Belgische Christene Sociale Werken Vluchtelingen zijn ook menschen -, Wij hadden reeds de gelegenheid er >p te wiiz»n dat =inds haar vertrek lit Frankrijk d<> d'puwc regeering zich Ditter weinig schijnt te bekreunen met de belmpen onzer vluchtelingen. Niet dat wij vragen dat allo vlucb telingen onmiddeHjk naar huis zouden mogen weerkeeren ; wij beseffen inderdaad dat voor een zeker getal lezer vluhtelinçen de onmiddelijke :erugkeer ûiec geweuscht wordt maar ;r zijn er zoovele wier teruçkeer als sene dringende noodzakelijkheid on-middefijk plaats moet grijpen ! En □ochtans sinds meer dan twee weken werden geen vrijgeîeidea voor Belgie meer gegeven, zelfs niet voor de meest belanghebbende gevallen. Het Gffice du rapatriement, 7o bis, rue d'Amsterdam, dat uitsluiteud ge-last is mrt den terugkeer, schijnt weerom eene inrichti ig te zijn zooals er zoovele waren gedurende den nor-log, om de vluchtelingen te helpen en die, rch arme / zoo weirig aarde aan den dijk brengen. Verantwoordelijke Personen ! Niet dat de2» heeren van het office ! het slecht m^enen, denk ik, maar 't isvan hongerhand, dat aan dit berek inlichtingen en orders moeten gegeven worden. Men had mij gezegd dat het voor het 70 bis, rue d'Amsterdam, soms nog al kras ging, en daar ik nu juist aan eene vrouw die twee kleine kin-deren in Pelpie had moeten laten, en begeerrie ze ommiddelijk te gaan te-rug haien, het werk wilde vergemak-kelijken, had ik op 16 dezer besloten, zelfs een hatdje toe te steken en ging dus op dien datum naar de rue d'Amsterdam,Een aanzienlijke politiemacht belette de kudde menschen, die voor de deur dreunde, binnen te komen. In woeling op straat werden vrouwen omvergeworpen en er wierd als troost aan al deze personen door iemand geroepen « on vous répondra dans six mois » « Men zal u binnen zes maand antwoorden » De vrouw waarvan hooger sprake had hare aanvraag over een goede maand gedaan, 't was een genadeslag v°or haar. Tusschen haakjes weze gezegd, of het die beeren aanstaat of niet, dat 7ij op dit oogenblik toch in Belgie is bij hare kinder^n, de Franechen zijn inderdaad somtijds menschelijker dan de Belgen. Wij vragen, aan wien het aangaat, mag dit blijven duren, zijn de vluchtelingen dan 00k niet menschen ? Redenen om den. terugkeer te bespoedigen Buiten al de redenen, die wij in voorgaande artikels deden kenaen, om de fonctionnarissen gelast met den terugkeer aan te zetten, het werk te bespoedigen, moeten wij hier eenige nieuwe aanduiden, die zich nu voor-do"fen en van 't hoogste belarg zijn. Men weet dat een aanzienlijk getal werklieden, arbeidden in de oorlogsfa-brbken der Parijscbe omgeving. Eh-wel sinds enkele dagen is men overal begonnen deze af te danken. Bij Far-man b. v. zijn er honderden afgedankt en kunnen in de tegenwoordige omstandigheden nergens werk vinden. De Fransche démobilisâtie, die begonnen is en op 25en dezer zal toenemen zal al onze nijverheidswerklieden tôt de ledigheid doemen. Dit wil zeggen, dat eerst de spaarpenningen zulien opge-geten worden en dan... Bélgië's faam zal er niet veel bij winnen om van al het andere niet te spreken. Dit is de groote reden, die de heeren moet aanzetten den terugkeer te bespoedigen. Maar er zijn er anderen. Vele huispachten moeten hernieuwd, tegen den len Januari en de" vluchtelingen weten niet of zij hem mogen vernieuwen en voor hoelang. Eindelijk is er een dèrde belangrijke reden, eene reeks wetten werd getrof-fen die de Bestatiging en de raming der oorlogsschade inricht, zij voorziet 00k, om het land spoedig weer in te rich-ten, het toekennen van voorschotten. Hoe wil men dat de vluchtelingen daarvan genieten indien zij hier moeten blijven, en nochtaas meest al de vluchtelingen zijn geteisterden van den oorlog. Dit laat ons dus toe te zeggen, dat wat door de wetgevende macht voor de geteisterden, gemaakt werd, door de willekeur van de administratie te loor gebracht wordt. Wi| zegden het reeds, er bestaan tal van andere zedeiijke en stoffelijke redenen. Wij durven verhopen dat onze stem zal indringen tôt bij dezen die gelast zijn met den zorg van al de Belgen, zells indien zij te Brussel woonen. Vluchtelingen zijn 00k menschen, vergeet het niet ! Advokaat Ronse. Het Denkmaal Men hoort er niets of bijna aiets meer van ? — Van wat ? — Van het denkmaal van België's dankbaarheid dat bij onze herbergzame bondgenoo-ten moest opgîricht met de bijdragen der vluchtelingen. Als ons t estuur nu eens wil wel in-gelicht, dan laat het ons vrij uitspre ken. Het onderwerp \is niet volksch en het denkmaal zal mogen opgericht met de gelden uit de staatskas of de voorschotten van hooge ambtenaren of rijke nijveraars, die het meest van die herbergzaamheid genoten hebben. Niet dat ons volk ondankbaar is of geen oogen heeft voor edelmoedigheid, maar het heeft 00k zijn gezond ver-stand en het redeneert zoo. Dankbaarheid veronderstelt bij den rechthebbendcn ofwel eene vrije on-baatzuchtige mildheid, waarmeê de plicht niet gemooid is ; en hier is bet 't geval niet ; ofwel een plicht over-vloedig of in heel bezondere moeilijke omstandigheden vervuld, zoo nochtans dat de tegenhanger geen even of groo-ter recht tôt dankbetuiging heeft. We hoeven de woorden van Z. E den Kardinaal Mercier, erkend door het denkende Fransche volk, niet te herhalen, om te herinneren welke on- betaalbare en onvergelijkelijke dien-sten Belgenland aan zijn zuiderburen bewezen heeft. Wat Frankrijk dus gedaan heeft om een deeltje onzer vluchtelingen te ont-haien, was enkel wedèrplicht en kan niet in de weegschaal komen met al het bloed, de tranen, de puinen en de achteruitgang van heel ons volk. Is die herbergzaamheid breed en mild geweest, we laten de geva len van afzonderlinge uitbuiting en onkiesche houding van kant en spreken eakel over 't algemeen, dan ware het te wensthen dat men die klaar voor de oogen onzer landgenooten stelle, die dan met hun voile hart hunne weder-genegenheid daarvoor zulien betuigen. Voor den oogenblik is het veler ge-voelen, dat een oproep tôt het oprich-ten van een monument als herinnering van het verblijf der Belgan in Frankrijk meer gehoor zou vinden. In de huidige omstandigheden klinkt het wooid dankbaarheid vernederend in hunne ooien en kwetst eenigszins hun nationale fierheid voor nu en voor de toekomst. De Be!g is hartegoed en woordge-trouw, heel de wereld weet het ; maar bij verdraagt geene, al waren het gou-den banden. Yzexling Terng naar 't Vaderland (Van ouzen bifzondcren Briefwisselaarj De intocht in Vlaanderen Brugge, 29 november. In de droeve dagen der lange bal-lingschap, heb ik mij dikwijls afge-vraagd : Hoe zal ik mijn land terug zien ? Hoe zal mijn gemoedsgestelte-nis zijn wanneer ik weer den hemel van Vlaanderen boven mijn hoofd zal weten, wanneer ik weer de lucht van Vlaanderen zal inademen, wanneer ik weer de taal van mijn volk zal hoo-ren ?.. Wij waren nu in Adinkerke, mijn vriend en ik. Ni lang wachten in het station onder een onverzoenbaren regen, die het landschap van een on-beschrijfelijke droefheid maakte, ge-raakten wij op den trein. Het waren de, belgische wagens die wij sedert meer dan vier jaar niet meer gezien hadden : de wijnroode kussens in twee-de klas en de houten banken .in derde. Doch er waren zoovele Belgische soldat en en officieren die daar vertrokken dat wij geen plaats meer vonden. Wij waren nu weer te midden van ons volk. Van in den gang waar wij stonden hoorden wij de gesprekken. Vier officieren en twee burgers zaten in een coupé en een ander daar naast zat vol jassen. De officieren en de burgers spraken fransch. Voor wie nu bijna drie jaaj lang te Parijs heeft gewoond en het schoone geluid der echte fransche taal gewend is geraakt, doet het pijnlijk aan die mooie taal te hooren radbraken door Viaarnsche monden Want al die officieren en die twee burgers waren Vla-mingen, en hoe zuiver en fatsoenlijK zij 00k poogden te spreken, hunne taal wa= slechts de onhebbelijke ont-aarding van den levenden zang die langs de Seineboorden klinkt. Dit was dan het eerste geluid dat ik in mijn Vaderland zou vernemen. Zijn wij dan geen volk dat zich zelf kan zijn ? Moeten wij ons in een arle-keinspak steken en een mooie taal en ons zelf bespottelijk maken ? Heeft Guido Gezelle in dit West-Vlaanderen niet gezongen als een nachtegaal in het bosch ? Heeft hier het levende roerende woord van Hugo Verriest door dorp en stad niet weerklonken ? Ik zei mijne droeve ontgoocheling aan mijn connopolitischen vriend, want ik wist dat hij, die tôt in de stoppen van Rusland de Gezelle liedjes had geneurd om de, taal van zijn vok te gedenken, 00k pijnlijk moest ge-troffen zijn. « 't Is om wanhopig te worden, zei hij, zal ooit de Vlaamsche beweging haar einddoel bereiken en van dit ver-muilezeld volk weer het groot volk maken dat het eens in het verledan geweest is ? Ik begin er aan te twijfe-len. En toch, als ge die jassen hier-naast hoort kwinkslagen in ûun eigen sappig dialekt, zoo vol rijkdom, zoo vol kleur, dan moet ge toch bekennen dat de massa nog gezond is. Maar 't zijn die hoogere standen die niet mee-willen. Zij willen hunne fransche kultuur en welke kultuur. Zoo blijft de tweespalt tusschen hoog en laag en het lage wordt nimmer veredeld door het hooge en het hooge Verlaagt die vreemde kultuur door ze te willen aanpassen in plaats van ze uit een eigen zelfstandig wezen te bewonderen en te waardeeren, zooals al wat schoon is buiten ons kunnen en mogen en moeten bewonderen en waardeeren. e Hij trok zijn bearneesche muts wat dieper over de ooren en begon den gang door te stappen iets wat zenuw-achtig, tôt hij mij een geheimzinnig teeken gaf dat mij deed nader komen. (1) Ten gevolge der postvertraging tusschen Belgie en Frankrijk zijn wij.nu eerst in staat het vervoig van het reisverhaal van onzen correspondent te drukken. Het eerste deel hebben onze lezers in het blad van 11 December ge-vonden. (N. d. R.) Hij had in dien schijnbaar volge-propte trein een ledig coupé gevoaden « Réservé pour la commission postale Hollandaise » stond er op een wit bordje op 't portier te lezen. a Vermits die JiO'^ndsche heeren niet tp bunnen post zijn kunnen wij even goed van hun coupé profiteeren.» En zou zaten wij gerust en alleen geëeibiedigd als gevolmachtigde ge-zanten van een gr*ote republiek, toea de' geteisferde Y^erstreek onder onze oogen voorbij schoof. Veurne, Caeskerke, Diksmude, Cor-temarck. Dakioo^e huizen, met gra-naatscherven doorpokte muren, ge-binten van daken die als geraamten doorzichtig op den griizen hemel tee-kenen, uitgestorvene boornen die ver-minkte stompels van takken en stam-men met wanhoopsgebaren in de lucht steken, het vruchtbaarste land der wereld, Veurne-ambaeht, tôt een woe-sternij herschapen, waterplanten en riet die over de doorzopen rotte aarde woekeren. overal de groote ronde obusputten vol water van de onver-biddelijke'regens en die als de don-kerglimmende oogen van den afgrond spoken door het landschap, en eindelijk het aporalyptisch vizioen van Diksmude, Dat gaat aile verbeelding te boven. Die stad bestaat niet meer, is van de aarde weggevaagd. De pujnen zelf werden vernield en de doorschotan en opgezvveepte aarde heeft de huizen of de steenhoopen als verzwolgen. Het is een massa van slijk en gruis, waar ginder nog een ogief uit opsteekt en en wat verder de muren van wat een kerk moet geweest zijn. O stil Begijnhof, o nederige straat-jes met hunne aardige kronkelingen en stemmige huisjes, o rustig levçn van weleer ! Het is geweest. Het is geweest ! Nimmer meer, nimmer meer zien wij dat terug. Dood, dood, ailes is dood 1 De avond was gekomen en onze moeîe, droeve oogen tuurden maar immer voort door de ruiten. De nacht bekroop dat helle-vizioen als een monsterachtig beest en sprakeloos bleven wij zitten in ons donker coupé tôt dat onze trein het station van Brugge binnenreed. Ik nam afscheid vân mijn vriend die verder doorreed naar Gent. Mijn trein voor Brussel vertrok eerst 's ander-daags. Ik stapte alleen de oude bemin-de Memling-stad binnen. Het was een troost voor mijn geschokt gemoed, Een paar avond-klokken luiden. Het was zoo heilig-rustig. Ik zag weer na zoolangen tijd de donkere massa van St. Salvator, de kroon van het machtig Belfort zwart afteekenen op den schalie-blauwen hemel van den nacht. Ik zocht de Rozenhoedkaai met het inktzwarte water der stil glimmende reië tusschen de karteling der < ude trapgevels. Wat een groot volk dat zulk een stad heeft gebouwd ! Zijn wij dan niet meer de zonen van dat volk ? Kunnen wij nooit meer zoo groot zijn als onze vaders het waren ? Maar lang mocht ik niet te mijme-ren meer blijven loopen Ik moest morgen vroeg op en ik trok naar mijn hôtel. J. M. Naar België Terug ! Daar « Ons Vlaanderen » na deû oorlog in België voort verschijnen zal, worden onze abonnenten vrien-delijk verzocht als za naar België mogen terug keeren ons hun adres aldaar te laten geworden ; « Ons Vlaanderen » zal hun aldaar besteld worden, zonder eenige prijsverhoo-ging.,Van af 1 Januari a. s. zal de Goede Raad uitsluitend voorbehouden worden aan de abonnenten van ons blad. Zij zulien 00k recht hebben op twee kostelooze aankondigingen. De verdregen van 1815 en 39 Q Brussel, 15 December. — Tengevolge der besprekingen die in de Hollandsche Karaers hebben plaats gegrepeia, nopens de zoogezegde aanhechtingsplannen van België, geeft men ons de volgende inlichtingen : De besprekingen in de Hollandsche Kamer, nopens de zoogezegde aanhechtingsplannen van België, bewijzen dat er in Holland menschen zijn, aan wie de oorlog niets heeft bijgeleerd, en niets bijleeren willen. Het is natuurlijk spijtig de rechtsche partijente hooren spreken van mogelij-ken oorlog terwijl de gausche wereld droomt van den eindelijken weerge-vonden vrede te genieten en het is nog spijtiger dat de Ilollandsche regeering niets te zeggen weet om de geesten te bevredigen en de zaken terecht te zetten Men moet tegenover deze ongeluk-kige houding, deze zoo vol waardigheid stellen van de Belgische regeering, die er op staat de regeling van de internationale vraagstukken over te laten aan de vredesconferentie. Men denkt dat de Belgische Regeering weldra, eene verklaring doen zal aan het Parlement, nopens die kwestie. Maar van nu af aan, is het klaar dat men in België, eenparig de volledige herziening der verdragen van 1815 en 1811) verlangt. Het telegram voegt er nog bij : « Europa oordeelde dat dank zij deze aan België ontrukte gebieden, Holland machtig genoeg zou zijn om de onzij-digheid van België te doen eerbiedigen. Nu, gansch het tegenovergestelde heeft plaats gegrepen. De houding van België in 1914 beeft Holland gered Het is inderdaad klaar, dat Duitschland eens zijn overwinning verzekerd, van meening was Holland in te lijven zooals het met België wilde doen. De Hollandsche pers spreekt dikwijls van de dankbaarheid die de Belgen aan Holland verschuldigd zijn, maar de dienst die • België in 1914 aan Holland bewees, vergoed ruimelijk en overtreft al de diensten die de Hollan-ders aan de Belgische vluchtelingen hebben kunnen bewijzen. De kwestie door de oude verdragen gesteld, blijft open. » Bericht aan wie het aangaat Poliliekers en fransquillonsche bla-den, om maar La Métropole van Ant-werpen te noemen, hebben de onbe-schaamdheidgehad het den Vlaming op den vreemde in het aangezicht te kletsen : dat hij zelf de schuld is van den mistoestand, waarover in Vlaanderen geklaagd wordt ; beschikte hij niet vrij over de verkiezing zijner ver-tegenwoordigers ?... enz. Wij heeten dat een onbeschaamd-heid en een laagheid van het blad ; daar La Métropole zoowel als Le Bien Public en Le XXe Siècle, La Nation Belge weet, hoe zij gçholpen heeft om het Kristen geweten van den Vlaming te folteren en tegen zijn stambslang uit te buiten En van die bladen met van die ge-kozenen hebben onder den oorlog op den vreemde met hua grondbeginselea gegoocheld ea er lichter meê omge-sprongea daa een koordeadaaser of toereamaker. Het is schaade ea het blijft gewetea. De Vlamiag was dus niet vrij. Maar nu is hij vrij ea wij verkla-ren aan die het hooren wil en mdfet, dat wij in Vlaaaderea voor geea flamand de cœur vaa welke kleur hij 00k weze, of voor geene lijst, waar er één enkele fraasquillon op blekt, aog zul-I lea stemmen. Wij willen strijdvlamia-I gen en geen mosselmannea aaar de kamers zendea. De belanghebbeade overheid is ver-wittigd wij hebbea onzen plicht gedaan ; dat zij nu den haien vervulle. h en groep vlaannch? vrienden. De Terugkeer der Vluchtelingen uit Engeland Hier gaat het beter. Men oordeele liever. Het zal dea vluchtelingen toegestaan worden 300 pond reisgoed mede te ne-men, maar in geen geval zulien er stoelea, tafels of eenig ander meubel-stuk als reisgoed aangeaomen worden. Opvouwbare ijzeren beddens, rolstoelew of kinderv.'a«ens rijjvielen, beddegoed, huishoudeiijk linnen, kookgerief (wac-neer behoorlijk ingepakt) en kassen die als inpakka^sen kunnen gebruikt worden', mogen verzonden, maar in geen geval mag het gewicht van 300 pond overschreden worden. Levensmiddelen, moeshof, voort-brengselen en levende dieren kunnen niet medegenomen worden, en geen enkel koffer of gepak mag het gewicht van 100 pond overschrijden. Aile reisgoed moet degelijk ingepakt zijn voor gemakkelijke behandeling en voorzien worden met de aangenomen en daartoe verstrekte kaart. Deze eti-kettea moeten op houten kisten gena-geid worden en vastgemaakt aaa aile aadere pakken. Aile reisgoed zal vervoeH wordea op de veraatwoordelijkheid van dea eigenaai; geeae aaaspraak op vergel-ding zal aangenomen worden in geval van ver lies. — De booten waar onze vluchtelingen dezer dagen gratis mee overge-voerd worden, zijn prachtige steamers van de White Star Line, van een 8 000 ton, en waarop 00k heel wat meer plaats is dan voor 1.000 personen. Daar deze booten echter met de tij af te rekenen hebben zoo voor uitvaren te Southarnpton als voor het invaren der Schelde riskeert de reis meei1 dan twee dagea te durea. Voor aile comfort aan boot wordt gezorgd. Opl4 December vertrekt de eerste refugees-boot uit Hull, met vluchtelin-gea vaa Birtley ea Glasgow. Baroa Moacheur, onze m aister, zal er aaa houdea hun de goede reis te komen wenschen. — Op 15 December, als het weerom niet verandert, vertrekt de eerste boot uit Southarnpton met 1 000 man meest van Exeter en andere plaatse» in het Zuiden, maar 00k met eea 237 van Fulham ea eea 200 vaa Camberweil. — De menschen van Fulham vergr-derea Zoadag ia Fulham Volkshuis, ea wordea vaa daar per omnibus naar Waterloo-statie gevoerd. Plechtig vertrek om 2 ure. IS VERSCHENEN het boek (( Het Herste! der ûorlogschade» doôr advokaat E. RONSE Dit boek bevat : Ie Deel. Uitleg vaa de wettea over het vaststellea ea beramea der oorlog-schade, over het afstaan en in pand-geven. van hec recht op vergoeding e.n over de voorschotten die kuaaea ver-kregea worden door de geteisterdea. IIe Deel. De officieele tekst vaa gansch de wetgeving betrekkelijk de oorlogschade, met notas waar den tekst moet opgehelderd worden. IIIe Deel. Formulier. IVe Deel. Vroegere wetgeving die mag ingeroepen wordea voor de sehade aangebracht door de Belgische of geal-lieerde troepen voor 23 October 19I8. Om het boek onmiddelijk te ontvangen een mandaat van 2,60 fr. sturen naar n Ons Vlaanderen, » 22 Avenue de la République, Paris. Bericht aan de talrijke inschx jvers. Men zal deze week eea zoo groot mo-gelijk getal boeken verzenden, doch daar er venîcheidene duizende bestel-lers zijn kunnen niet allen terzelver-tijd besteld worden ; dus, een weinig geduld. I

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.