O N S JpHWTOA «TO-uy^jife^- <j> Trmim jfl~jSl ' ' ^ '", 6©pW®Wjim frÇrrffi'"'-' .. ■ Door Eendracht Sterkl ^VEHSCHIJNT ELKEN ZATERDAG Lieverj-] Dood dan Duitsch! Inschrijvingsprijs : Voor Frankrijk : per jaar 4.00 fr. per zes maand 2.25 » Buiten Frankrijk: per jaar 6.00 o t ~ i I Bureelen der Redactie : te Gent : 24, Wellinckstraat. — te f'arijs : 181, rue de Charonne J Aankondigingen : Tien frank per 4 Regels. Zich wenden tôt Ons Vlaanderen. fa. Aan onze Gëabônneerden Onze gëabônneerden wier abonnement in Augustiof September vervalt, worden vriendelijk verzocht ons den prijs (2.25 fr.' voor zes maanden) per post te willen opzenden. ♦ 9 » De Duitschers tegen de Belgische geestelijkheid De E. H. Bruynseels, de vertrou-wensman van Kardinaal Mercier en zijn afgevaardigde in Holland, herin-nert op krachtdadige wijze aan al de plagerijen en vervolgingen waaraan de Belgische geestelijkheid onder het Duitsche bevvind werd blootgesteld. Wij laten hier zijn betoog volgen : Bij den onrechtvaardigen inval der Duitsche legers in België scheen de haat tegen den Roomsch-Katholieken godsdienst ieest te vieren. Honderden priesters werden bespot, wreedaardig mishandeld en in gevangenkampen verbannen. Ongeveer vijftig werden op eeaige dagen tijd onschuldig vermoord. Hei igschennissen werden gepleegd met de meeste koelbloedigheid. Als de vlaag voorbij was, schrok Duitschland er zelf van en looehende stoutmoedig de feiten. Het Duitsche leger was immers het puik van het Duitsche volk, en dat volk was niet in staat zulke schelmstukken te bedrij-ven. Doch de feiten spraken te luid, de getuigen die ze bevestigden stonden te hoog in aanzien in de wereld en de onbeschaamde looehening — al werd zij 00k onderschreven door een Erz-berger of een Rosenberg — wilde nergen^ ingang vinden. Terzelfdertijd had men er iets anders op bedacht. Het kon misschien wel waar zijn dat de duitsche soldaten soms streng waren opgetreden tegen-over de Belgische Geestelijken, mâar dezen hadden het verdiend ! Zij hadden op de duitsche soldaten verraderlijk geschoten, de gewonde soldaten ver-minkt en hun de oogen uitgestoken; en een franc-tireurskrijg hadden zij ingericht tegen de duitsche troepen ! Dat was stout gesproken en werd nog bekrachtigd door een telegram van den Kcizer zelf aan Président Wilson. Doch dezelfde gezaghebbende stemmen, die de duitsche troepen hadden aange-klaagd bij de openbare meening, verhieven zich met nog veel meer klem om de eer en de onschuld te verdedigen der slachtoffers van de duitsche gruwelen. Bij iedereen ligt 't nog versch in het geheugen, hoe Zijne Eminentie Kardinaal Mercier iioe Hunne Doorluchtige Hoogwaardig-heden de Bisschoppen van Namen en Luik, hoe eindelijk heel het Belgisch Episcopaat onbeschroomd zijne wan-daden verweten aan den overweldiger en de Belgische geestelijkheid en het Belgische volk verdedigden tegen de valsche aantijgingen hunner vijanden. Dat was de strijd van het Recht tegen de Macht. En de wereld schaarde zich aan de zijde van het Recht. En toen Monseigneur Heylen en Kardinaal Mercier nogmaals te Rome getuigenis hadden afgelegd voor de waarheid, was het vonnis voor de openbare meening geveld. Wel hadden de duitschers ook graa de stem versmoord van het heldhafti Belgisch Episcopaat. In den beginn hadden zij zelf^ hunne heiligschennen de hand gelegd op zaliger Monseigneu Walraevens, Bisschop van Doornik ei op Monseigneur Heylen, Bisschop vai Namen, en de vrijheid belemmerd vai Zijne Eminentie Kardinaal Mercici Maar in die handelwijze dorsten zi niet volharden. Op aile manieren heb ben zij g< poogd het aflezen der Her derlijke Brieven in de kerken t< verhinderen of de verspreiding ervar in den yreemde te beletten — docl zonder eenigen uitslag. Het was trouwens voor den bezet'' niet gemakkelijk, al was het maai eene schijnreden te vinden om teger de Belgische Kerkvorsten handelenc op te treden. In hunne schriften ston den zij, wat de theorie betreft, op hei zuiver standpunt van de natuurwet er van het internationaal recht; de feiten die zij ter beschuldiging of ter verde-diging aanhaalden moesten als waai erkend worden ; een woord van ophit-sing tegen den bezetter kreeg men van hunne zijde niet te hooren. Wel wilde Goeverneur-Generaal von Bissing den schijn verwekken als zouden de her-derlijke brieven van Zijne Eminentie Kardinaal Mercier de Belgen tegen de duitschers opgeruid hebben en tôt woelingen en onlusten aankiding ge geven ; maar als het er op aan kwam deze beweging met bewijzen te staven. bleef de Goeverneur-Generaal het ant-woord schuldig. Toch heeft het nogal lang geduurd eer men te Berlijn aile hoop had opge-geven om in de onzijdige landen tegen Kardinaal Mercier zulkdanige stemming te verwekken, dat een eventueel recht-streeksch optreden van het Duitsche Goevernement tegen Zijne Eminentie als min of meer geoorloofd kon be-schouwd worden. Wat er tijdens het verblijf van Zijne Eminentie te Rome en de eerste dagen van Haar terug-komst te Mechelen gebeurde, is men nog niet vergeten. Spotprenten en schriften tegen den Aartsbisschop van Mechelen werden in tijdschriften en dagbladen opgenomen ; de Duitsche pers sprak van de noodzakelijkheid om aan den Kardinaal te doen gevoelen dat Duitschland meester was in België; het Wolff-Bureel wilde doen verstaan dat men al veel te veel geduld had geoefend ten opzichte van Zijne Eminentie, en Goeverneur-Generaal von Bissing dreigde zelf wel tegen de Belgische Bisschopen maatregelen te tref-fen, als Rome zijne plicht niet ver-vulde (1). Het is leerzaam, om de Duitsche methode van steeds klim-mende verdachtmakinggoed tekennen, nu eens in kalmte te herlezen de Duitsche Wolff-telegrammen en pers-artikelen die in die dagen opvolgelijk nopens Kardinaal Mercier de wereld werden ingezonden. Doch Rome nam geene maatregelen — en von Bissing ook niet. Zelfs den verdachtmakers moet het duidelijk geworden zijn dat de openbare meening in de onzijdige landen meer en meer tegen hen gekant geraakte. (1) « Wij hopen, zoo schreef de Goeverneur-Generaal, dat de houding, door den H. Stoel aan te nemen, mij tôt het nemen van maatregelen mijnerzijds zal beletten ». S De Katholieke bladen in Nederlani ? althans lieten aan duidelijkheid il e hunne uitspraken niets te wenschei over. r Van toen af aan scheen ailes kalri te zijn geworden en rustig. En de bui tenstanders konden gelooven dat il België aile actie tegen het Episcopaa voor gered was opgeheven. Zij echte j die wisten, begrepen weldra dat e alleen verandering was gekomen in d< manier waarop men de Belgische Bis : schoppen wenschte te treffen. Hunn< 1 gcschriften weerleggen, ging niet ; hen 1 zelven in het gevang wçrpen, dors men niet. Doch men zou hen weten U treffen in hunne priesters (I). Natuur lijk ken er geen kwestie meer zijr 1 zooals in het begin van de overvveldi I • 1 ging, van de priesters m het openbaai te mishandelen, hen aan een kanor vast te binden of hun een koget dooi het hoofd te jagen. Dat was de plompe ruwe methode, waarvan heel de werelc schande had gesproken. Nu zou mer op eene bedekte en verfijnde wijze t( werk gaan en er steeds voor zorgen dal men ten minste een voorwendsel vooi elk geval bij de hand had. Welke priesters men trof, kwam er zoozeei niet op aan ; kwestie was aan hunne overheden te laten voelen wat de Duitscher \ ermig, wanneer men mei zijne vaderlandsliefde niet eens is. Wie dat stelsel heeft uitgevonden om de priesters in België verdacht te maken, te plagen, in het gevang te werpen, konden wij niet te weten ko-men. Wel wordt er bevveerd dat Goeverneur-Generaal von Bissing meei in ;chijn dan in werkelij kheid meester is in het land, en dat Baron von der Lancken, hoofd der « Politische Ab-teilung » te Brussel, het gezag van zijn overste in de schaduw stelt. Wat er van zij, dat hier te werk gegaan wordt volgens een vast bepaald plan, schijnt in België niemand te betvvijfe-len.Zoo komt het meermalen voor dat men, op de minste verdenking, met eene meer dan gewone lichtzinnigheid, onschuldige priesters aanhoudt, weken lang in de gevangenissen (en welke gevangenissen !) laat opgesloten zitten, ze daarna onschuldig bevindt en zonder eenige verontschuldiging weer vrij laat. Een enkel staaltje daarvan. Te Gent hebben de Paters Jezuieten twee huizen : van het eene is P. Ver-rest, de overste, van het andere P. D^nnet. TeAlcken(bij Lier), in Lim-burg hebben zij een retraitehuis. Voor eenige weken komt de geheime duitsche politie bij P. Verrest en bij P. Donnet met een briefkaart van het Retraitehuis van Alcken, waarop eenvoudig vermeld staat: « P.Braetis overleden » en vraagt aan de oversten wat zulke kaart te beteekenen heeft. Want, zoo redeneerde zij, als men in België van iemand-; overlijden kennis geeft, gebruikt men deze formuul niet. Bijgevolg ishier kwestie vanspioennage. P. Braet is een spioen, is door de Duitschers aangehouden en U wordt door deze kaart gewaarschuwd, dat aile compromitteerende documenten aan- (1) Deze bekentenis word afgelegd door een vooraanstaanden Duitscher in België, wiens naam en hoedanigheid na den oorlog zullen bekend gemaakt worden. i stonds moeten verdwijnen. Nu zou, in 1 zulk geval, elk gewoon onderzoeks-1 rechter naar Lier getelefoneerd hebben om te vernemen of P. Braet werkelijk 1 ge torven wa of vel door de Duitsche overheden aangehouden voor spioen-i nage. De geheime politie vond het beter t de twee oversten weg te voeren en r zonder meer, gedurende veertien dagen r in het gevang op te sluiten. Op aan-; dringen echter der Paters Jezuieten nam men eindelijk toch inlichtingen te ; Alcken en bevond dat P. Braet werkelijk overleden was en dat er volstrekt t geen spioennage in het spel wasgewees':. ; Ieder be-chaafd mensch zou, na zulke grove missing waarvan hij zelf oorzaak , was, aan de onschuldige slachtoffers zijne verontschuldiging hebben aange-boden. De duitsche overheden lieten ! de Paters eenvoudig weg uit het gevang ontslaan. Çt Venolgt.) \ Het Brlepe van flen Beig In 't begin van dezen oorlog, gebeurde hei meer dan eens dat duitsche kompa , gniêen, in cen hachelijken toestand, de handen inde lucht staken en «kamerad/» , riepen. Wij naderden zonder argwaan , om den vijand krijgsgevangen te nemen, en als wij dicht gekomen waren, begon op eens een mitrailleuse verdoken achter de <1 kamaradroepers » ons jongens v.eer te schieten. Dit is duitsche kul/ur. De trawanten, depositarisse>i van deze kultur, voelen tegenwoordig dat zij het grootste gevaar loopt te verdwijnen met het duitsche rijk, en z' hebben nu een nieuwe manœuvre uitgedacht. Froeger leerde men « kamerad roepen », nu niet meer ; men exerceert op zijn « Zimmer-waldsch », en een teekening van Hermann Paul, stelt in de « Victoire)) een duitsche hauptman voor, die aan zijn onderhoo-rigen kommandeert — Gij zult niet meer « kamerad » roep"n, maar de « Internationale » zingen. — Die teekening is kcnschetsend, en 't doet mij plezier ze in een socialis-tisch blad te vinden, omdat het al te treurig zou zijn, dat de ondernewingen der duitsche socialisten die uit al hunne krachten manœuvreeren om, dank den internationalisme eenen voordeeligen vrede voor Duitschland te bekomen, niet krachtdadig tegengewerkt werden. Nutteloos is het aan gebannen Belgen te zeggen dat de duitschers slechterikken zijn. Nutteloos is het, nu te zeggen, dat de oorlog op een keerpunt gekomen is en dat iedere dag ons tôt den eindzegepraal vernadert. Nutteloos is het, te zeggen da' de duitschers niet zullen vastgelegd worden met gedachten maar met zware ketenen . En nochtans op een algemeene verga-dering onlangs te Parijs gehouden door de socialistische parti j, werden er 1075 gevonden, die — ik citeer — « zich gereed hielden » tôt de onmiddelijke her-neming van de internationale betrek-kingen ». Het was niet genoeg dat die duizend.... zich bereid verklaarden hun hand in deze der duitschers te leggen ; neen, zij moesten nog de pretentie te kennen geven, de socialistische partij in de vredesonder-handelingen officiêel te doen tusschen-komen. Tweede Jaar. - N«- 27 EDITIONfHEBDOMADAIRE Zondag 27 Augustus 1916

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.