Nr.125. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangenen. 1? December 1917 UlT DE BRIEVEBUS Elke zot heeft zijn eigen rijmelpot. Ik zit hier zo knusjes-genoeglik "bachten de stove" — en buiten zwiept de koude door de vallende donkerte. 't Ylammetje snerkt in den oven en langs de doorgevreten buis klautert het spelend spranken-volkje in wilde warreling omhoog naar de schoorsteen, de lueht in ! — Wat 'n atmosfeer van gezellige dichterlikheid ! Amice, mijn vingeren kreukelen uw laatste briefje en onder uw laatste vers heb ik triestig geschreven : ... et tu quoque, fili mi ! — Wel ? Ook, gij, mijn vriend, hebt u gewaagd op het z6 gevaarlik terrein van de Dichtkunst, dat uitverko-ren land van het spekter der belachelikheid ! — D'r is een groot Romein geweest en die zei es : "Stultis et poetis omnia licet" : die spreuk is u wel bekend, denk ik : aile volkeren hebben ze trouwens overgeërfd. Ik heb ze tôt gelegenheids-versje vertaald en als motto boven dit briefje aangeschreven. Met dit rijmpje bedoel ik natuur-lik niet, dat aile dichters gekken zijn — hoewel vele medici zalks bij hoog en laag houwen staan — : 't is enkel 'n hyperboliese uitdrukking (alzo 'n "dichterlike figuur ) om te zeggen dat verze-makerij één van de grote vôôr- en kentékens is van de kindsheid. Ge kunt me geloven of niet, maar toen me die stijf-rechtopstaande woordereek in uw brief een dichtje liet vermoeden, heb ik mijn ogen dicht-genepen, en ik zei tôt me-zelf : Welnu, Boerke Naes, raad es wat het is ! — en ik filozofeerde : elk schepsel is 'n produkt van zijn milieu, — dus ook : dit. Alzo kan dit niets anders zijn, tenzij 1° ; 'n Lied van Liefd' en Leed, dat ons de voor-stelling geeft alsof elke mens wel "honderd harten had om al die smarten te kunnen tarten" of ook II 2° : 'n Krachtige Kreet uit de Krijg, waarin "helden op briesende paarden, met botsende knot-sen en zwaaiende zwaarden, met schilden zelfs en met lansen de vijanden doen dansen." — En r my dear, of ik gelijk had hoef ik u niet te zeggen : meer en erger nog als ik had verwacht : 'n amalgaam van 1° en 2° — Ach ! En dât in onze tijd van granaten en sjrapnels ! Wat ruikt dit ailes verduft ! Don Quichotspoëzie ! ! Elixir voor vrou-wendelirium ! ! ! In aansluiting hierbij : ge weet, amice, we hebben hier verlede Zondag (11 Nov.) 'n "krijgsgevange-nenavend" beleefd. Ik ben overtuïgd, dat orer 't algemeen de twee kunstgezusters : Muziek en Poëzie, door onze "Jonge Ylaamse Dichtersbent" zéér gevleid zijn geweest. De vertegenwoordiger» er van kent ge uit 0. T. : ge hadt daar de jonge Gracyan, die blijk geeft van goed gevoel, Ivo, die blijk geeft van goeie wil, Elegast, met "liede-ren van kracht" die flink op d'r poten staan, ook Marc-Romeo, 'n echte volksliederdichter, wanneer hij zijn romantiese Muze een duchtige schop geeft : spijtig, dat ik de diep-voelende en helder-denkende Herwig niet heb gevonden. Van de Sporaden : Isegrim, Ikke, Spotvogel, Peter, Grirn enz... werd enkel (tôt behoud van de goeie stemming bij 't publiek !) op laatst vernoemde door 't bestuur de hand gelegd. — Dat zijn trouwens de zichtbare sterren an onze dichterhemel : — door m'n poë-tiese verrekijker heb ik an de horizont nog 'n paar andere figuren ontdekt : maar ik kan u niet juist zeggen of het staart- of dwaalsterren waren... Ja, mijn waarde, wat is de poëzie een heerlike kost om genieten, maar een moeielike om bereiden ! Yele mensen kunnen wel 't eerste, ook gij; het laatste denken vele mensen te kunnen. Werkelik ! Ik moet soms griezelen bij al dat lief en lang gekwijl (sommige euphemiesten — horresco referens — noemen zulks gekweel) bij al dat gekwijl van rijm-slijm, die leekt langs-af

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.