ONZE TAAL \If OQ Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangeneu 5? Mei 191; SLAVEN! SLAVEN! W&- ^m^ De Belgische Regeering heeft weer hare wrekende vuist uitgestoken naar hen die zoo onvaderlandslievend geweest zijn aan den Rijks-kanselier de wenscben van 't Ylaamsche Yolk voor te leggen, die onvoorwaardelijke rechten die het gedweeë, verschopte Ylaanderen van zijn eigene stiefmoederlijke Regeering maar niet verkrijgen kon. Ik wil nu ook geen pleidooi neerpennen om die koene daad van den Raad van Ylaanderen te verdedigen of te vergoelijken : groote mannen zijn afkeerig van charlatanisme en dagbladen-reklaam. Iets is zeker : die revolutionairen ( ! ) hebben Havere '11 gevoeligen slag toegebracht : Ze hebben 'n sprekend bewijs gegeven van de manier waarop de Grondwet dient nageleefd en geëerbiedigd te worden. Het is ook niet te verwond^ren dat de gekrenkte Regeering zich wreekt. Maar hoe kleinzielig het werktuig der wraak ! Men heeft hun de eereteekens ontnomen ! Gansch nieuw is de maatregel niet : hij werd reeds toegepast ten opzichte van hen die aan de Ylaamsche Hoogeschool 'n leeraarsstoel aanvaardden. Hij zal nog aangewend worden — eene belofte te meer vanwege onze hoffelijke Regeering ! — telkenmale dat 'n man van de daad zich zal opofferen om voor de jongens die 't Belgisch leger uitmaken 'n tehuis voor te bereiden, 'n Ylaanderen waarvoor ze strijden en waarop ze rechtinatig aanspraak kunnen maken. Zou Havere werkelijk denken dat die maatregel het zal vermogen bij onze koene strijders berouw over hunne daden te doen ontkiemen ? Ik ben van het tegendeel overtuigd. Menschen van zulk 'n gehalte blijven onaantastbaar in hunne princiepeu en als koene Clauwaerts, met stijve nekken, " lachen ze de ruuters uut"! Het is dan ook maar eenvoudigweg 'n muilband waarmede men de staatsbeambten bedreigt. De Staat kent den Vlaamschen bediende maar al te wel. Meestal vreesachtig, onderworpen, buigzaam van ruggegraat. Zijn eigen meening durft hij niet uitdrukken, zijn zienswijze niet voorstaan uit vrees dat hij desdoende den onmeedoogenden despoot zou mishagen ; bij hem is initiatief eenvoudig uitgesloten : hij is niets meer dan een dier bord-papieren arlakijnen die naar geen hooger gunst snakken dan af en toe armen en beenen eens te mogen uitslaan om alzoo den oppersten Baas te behagen wanneer het dezen belieft aan het touvvtje te trekken. De posten aan het middenbestuur — hoogste sporten van de bestuursladder — kan hij niet bereiken, daarvan is hij bewust ; maar hij laat zich vrijwillig in de luren leggen en... zwijgt : de plicht gebiedt ! En nadat hij 'n gansch men-schenleven gezwoegd heeft voor 't verdienen van den dagelijkschen kost, dan komt eindelijk de belooning : het eereteeken, de prijs hunner verknechtheid, hunner onderdanigheid. Ze worden beloond omdat ze, als toonbeeld van berusting, het lot zoo dapper droegen ! En wie is de onmensch die trots dit ailes zelfs maar 'n greintje verachting voelt voor die oude Staatsbedienden met gekromden rug, zilveren stoppelbaard en 't zwartgestreept lintje in 't knoopsgat ? Wie voelt er geen medelijden opwellen voor de afgerakkerde schuitpaarden die, met hunnen naar den grond gegroeiden kop, jaren en jaren in

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.