Vooruit: socialistisch dagblad

148224 0
close

Pourquoi voulez-vous rapporter cet article?

Remarques

Envoyer
s.n. 1915, 07 Octobre. Vooruit: socialistisch dagblad. Accès à 29 mars 2024, à https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/fr/pid/vd6nz82105/
Afficher le texte

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Orakater-Uitgeeîsier a: Maatschappij H ET IICHT beatunrdsr i -i ne V1SCH. L®d<ebcrg-Oeîit . REDÀCTSE . . ,DMINÏSTRATIE .^GGPGORT. 29. GENT ABCNNEMENTSPR5JS BCLQIC CM# *>«a«<$8». 5J3 le» maan<Se» « , . , . fr. 6 50 Een jflw . ■ • * ••• tr . 12*50 Km iboanecji ricà o?« ûBe BotfbxrtMi*» DEN VREEMD2 Drt« Ht&anden (dagelt|ka verxendaoV ..... (r. (kf> Qrgaaft lier Belgische WerkHedenpartij* — Verschîjnende a!!e dagen. Bekendmaking L)t> uitvoor van blokfaws ait het Etapp«n-abied wordt tôt nader bevol verboden. Tegenhandelingen wordon met ©eue geld- boete Tan 600 Mk. of in overosnstcmming daarmede met gevangenis gestraft, wanneer volgens de wet geeno strenger© straffen toe-gepast worden. (Et. T. B. 475/8). Gent, den 1 Oktober 1915. De E tappen-Kommandant. Le Publie dra&gt faet tegenwoor-dig bcntsch gcmeentebcstuar nu jrnst in 2ijn hart met. Dat îs overbekend en het iaat îederecn tainelijk onverachillig. Maar wanneer dat orgaan te ver gaat, dan laten wij niet om ook onze tanden te toonen en La Bien îubiio te woord te I staan. In zijn nummer van Zondag 3 October vertelt het bisschoppelijk blad ons, dat de luxevverken ineer te verrechtvaardï-gen zijn m de tijdstippen van werkeloos-heid en ellende, om werk en broed te geven aan de massa der werkelooien. Wij xijn geene vijanden van luxewer-ken die het kunstkarakter en de schoon-heid eener stad komen verhoogen. Maar ons înziens gaat het noodwen-dige voor het aangename. En wij meenen dat het in tijdstippen niet is van algemeene crisis dat de rijk-ste kerken gebouwd «a versierd wor-den.Kortom, voor ons is de hoofdxaak in dezen oogenbhk, dat er gewerkt wordt en liefst aan nuttige werken, die in de toekomst opbrengend kunnen worden. Le Bien Pufcîia vervoly^ : Aangezien de openbare besturen voor regel hebben genomen en al» een plicht aanzien van ter hulp te komen aan de behoeftigen werke-loozen, is het d'an onder aile 00g-punten gezien niet beter van hen te helpen door ze te do en werken, lie-ver dan hun aalmoezen uit te rei-ken?Zekerlijk is dat beter. Het is het stel-sel van werkverschaffing dat wij her-haaldelijk tegen u hebben verdedigd, tegen u, partisan van schooierij, die bedelaars van beroep kweekt. En 't is ons stelsel dat de stad aange-nomen heeft. Maar Le Bien Publie heeft zeker be-rouw gevoeld over die eenige goedkeu-rende woorden, want hij zegt verder : Wel te verstaan vaHen de benoo-digheden, voor de werking van eene dergelijke organisatie, tut de lucht niet. Do stad Cenft, b!J«x>rtoeeld, weet vu ai het haar gekost heeft van werJt te hebben wiïlen versohaffen aan workeîoozen, door In cte* haast tôt het uitoaivesi eener darse ta bsslui-ten.Het Is nog beter een® koetoloors hulp ult ta dcoieti, vaeleer (tan sl&o^t werk ta betai&n. Daar is het, 't slijm is er uit en Le Bien PubKo voelt zich ontlast. De stad voert het programma uit door het klerikaal blad voorgesteld en verdô-digd, in hetzelfde artikel. En toch kan hij met nalaten zijn poli-tieken haat bot te \ieren, onder ons ge-regd op eene domme wijze. Dat de stad over het leidend toeziende personeel niet beschikte voor het dar-senwerk, dat weet iedereen en wij zelven hebben het bekand. Maar er viel niet te aarzelen, niet te dralen en de dichter had gelijk : 't Geva.ar was groot En drirjgend de aood In de stad van Lei en Scheîde. Er viel niet te redeneeren, maar te handelen. De Btad heeft goed gehandeld en de overgroote meerderheid der bevolking heeft haar eere gesproken. En als 't U bîieft, BSan Pisbfis, waar-om is eene nieuwe darse een sldsht werk? Wij voor ons kennen geen beter werk. Vooreerst was het werk beslist en het was nuttig en zelfs noodig. Ten tweede, aardwerken kunnen aan een groot getal menschen werk verschaf-fen. die zelf3 niet van het beroep zijn. En aldus zijn er sedert 15 maanden 7000 à 8000 menschen aan den arbeid. Zekerlijk kon het werk goedkooper ge-beuren, bijvoorbeeld in aanbesteding. Maar de goedkoop was hier het hoofd-doel niet, 't was veeleer om zooveel ar-men mogelijk te gebruiken, aan een werk dat voor elkeen doenlijk was. Dat doel werd niet berecht met het systeem der aanbesteding dat hoogstens aan eenige honderde personen werk zou verschaft hebben. En Bien Pubiio, gij die liever de koste-looze hulp ziet, dan te betalen voor slecht werk, waarom zijn uwe partijge-nooten in den gemeenteraad met zulk een voorbeeld voor de pinne niet geko-men ? £n doet gij maar het voorstel in hunne plaats, wij zouden graag vernemen hoe groot die kostelooze hulp wel zou we-zen?Geef ons ne keer bereidwillig die kleine inlichting als 't u blieft? Bien Publie, ge verdedigt weeral eene slechte zaak. Gij weet dat honger en ellende kwade raadgevers zijn en gij zijt gedwongen te erkennen dat de gentsche bevolking zich kalm en deftig heeft gedragen. Welnu, Bîsm Pubiio, dat is te danken aan twee voornamen dingen : aan de werkersorganisatie en aan de werkverschaffing door de stad. En gij die liever het schooien ziet, gij zoudt de werkende klasse verbitterd, ge-hoond en beleedigd hebben en misschien naar den opstand hebben gedreven. De stad en de werkersorganisatie hebben dat belet. Eere zij hun ! F. H. Bij de vrienden in Vlaanderen Son t^ewle bexoek aan niendea, in yUanderan, doad <mn nog moer »n beter inzien, wat schoon en grootsoh werk de Socialisti&ohe Partij, in België voibracht, mat hars propagande, onder de Tlaam«ch« arbeiders. Nu bijzonderlijk, in de huidig» oisstaa-digheden, plukken de werkera van Vlaan-derlaad, de vruchten der vroegero zoo v©r-volgde en steeds goiiats werkingea der 10-eialisten.Door hare onvermoeibare werkzaamheid heeft de socialistische beweging in elke nij-verheidsgemeente, vac Vl&anderen, mannen met onwrikbare overtuiging voortgebra^ht, die mon nu overal, in huane haardstbden, aan het werk ziet, ten einde het behoeftig volk het maximum on der stand te laten ge-nieten door zijn toestand vereisoht. Er is van aile kanfren, in aile standen, wel goeden wil, doch overal is er niet ge-noegzame onder\dnding bij de heeren be-stuurders der verschillende hulpoomiteiten, betreft'ende den toestand der arbeiders, en veelal bestaat er onder de aersten een ver-keerd oordeel, als hetgeen vooroordeel is, tegen het hulpbehoevend volk. Door onze socialistische voormannen wordt imnior gitraciit die oomit«iten, hotzii door e&ae praktisohe medewerking, w&ar deze is toegelaben, of door eene openlijke kritiek in het blad « Vooruit » als het and ers niet kan, in de goede richting te houden, door de eisohen der behoeft.g?n ©n rechthebben-den steeds aan de heeren tooi oogen te houden. Die medewerking, waur zij ge-sahiedt, brengt rust en tevredonheid, vaar ander» onrust en opgewondenheid sou r-Bciien, wauneer het behoeitig voik geen ander rniddel zou hebben, om luoht te geven aan zijiie rechtmatige eischen ■ En onze vrieiiden doen dit grootsche werk geheel belauglo^s, aihoewei het nog dea.m-Bten zijn, die dit schoon werk verrichten, daar alleenlijk hun staat van volledige werkeloosheid hen daartoe de gelegenheid goeft. De organisat:en waartoe zij behoo-ren, en in wier naam zij handelen, zijn zeif te arm om die vrienden te ondersteunen, &n dezen totaal onbemididald zijnde, gebsurt het soms wel dat die werkersafgevaardigden zelf in den sombersten toestand verkeeren. Een dier kameraden, die tôt hier toe nog geen cent vergoedmg genoot, aihoewei hij reeds zes wakon, voor het uitbreken van den ooriog_ uit oorzake eener werkstaking, v cr-keloos waB, vertelde ons, dat de geburen zegden: «die moet van het oomiteit met trekken, de socialisten van Gent ondersteunen hem genoeg ». Zijne echtgenooto, als zij dat praatje hoorde, nochtans met het herte vol, had eer het air die menschen gelijk fce geven, aihoewei niemand haar steun-de en zij in gebrek leofde. Doch zij wilde niet dat haar maa, als gekende socialiat, door de katholieke heeren van het corni-tait, werd geholpen, zij zou liever gohon-gerd hebben dan zulks te doon I Dat is ock san gedacht, doch het toont vooral die liove, zelfs naieve overtuiging van onze voormannen in Vlaanderen. In aile geval heoft die vriend or zich tooh boven op w©lea ta werken, thans verdient hij een broodje met den verkoop van het blad « Vooruit » op zijne gameente. Als men gulke gevallon ontcaoet kan men ook mat kennissen van zaken spreksn. Tooh blijven ail en met den grootsten moed bezield ; een warmen handdruk, een aanmoedigenid woord, een weinig ondersteuning, maakten onze vrienden de gelukkigsten der wereld, steeds moer en meer gereed hun apoctel-werk te volbrengen. In sommige steden hebben de gezellen on-bevreesd het ongeluk bij den nek genomen, en het vlak in de oogen riende, beseft dat het niet sterk genoeg was, om hen te ^er-pletteren. Wij willen daarmede het volgen-de bedoelen: Wij hadden het geluk onze organisation, behalve de ziekenbourzen en d» saiaonwerkingen, eene zekere som ter hand te kunnen stellen. Als wij dit geld naar Waarschoot, Audonaerde en Heuslen droegen, zegden de kameraden bestuurle den, dier afdeelingen « het is waarlijk eene schoone som die gij ons daar brengt, de leden zullen net met veel plezier ontvangen, gezien hunnen huidigsn toestand, doch wij gaan ze voorstellen of zij er niet in zouden toestemmen met dit geld een blijvend werk te willeu stiohten, dat een voortdurand voordeel voor allen zou kunnen worden I » Wij luisterden zeer nieuwsgierig ,en met nog meer belangstelling. « Ziehier, Begdea di» nezellea, oas gedacht : Aile levensmiddelen zijn hier ter plaatse zeer duur, ofwel in het geheel met te verkrijgen ; indien wij. bij middel van dit geld en terzelfdertijd met uwe medehulp, de hier te dure of ontbrekende waren konden koopen in « Vooruit >'• Groothandel ta Gent, wij zouden ze hier aan onze leden en aan het publiek — en nog met eene zekere wintrt — onder den beataanden tarief kunnen verkoopen.» Dat wij dit gedacht uitstekend vond«n en warm toejuichten behoeft niet te wordas gezegd. ôeffens werd er met «Vooruit»'# Groothandel gesproksn en weldra was het pian dior zoo vooruitziende vrienden verweeen-lijkt.Aldus werd, midden do algemeene raap, terwijl de bedroevendste omstandighedan ona omringen; een nieuw werk gesticht hetwelk vroeger, m de gunstigste tijden, totaal en-mogelijk scheen en dat van aard is de groot-ste verwaohtingen te laten koosterea aan dis moedvolle kameraden. Vooral t© Waarschoot, waar men finda soolang droomde van een eigon lokaal, van het geven van feesten voor de laion, meetings en voordrachten, zal de geeti-chte sa-menwerking eindelijk de middels verschaf-fen dien schoon en droom te verwezenlijkea. Laat de normale toestanden terugkomen en het kleine beekje wordt eene rivier, die met haren stroom al de socialistische werken zal bevruchten en doen levea. Te Audenaarde koester&n onze vrienden ook do beste verwachtingen ; «j hebben, met de medehulp der Ron&csohe vrienden, eene ruime herberg gehaurd, waar zij fcier tappen en hunne waren verkoopaa. Ken onzer beste kameraden doet daar dienst met zijne vrouw, als aonoiarge : twee uit-stekende personen om onze eaak vooruit te helpen. In do volkrijksto wjjk van het levendRge stadje Audenaarde kan men nu op eane der schoonste gevels, een prachtig rood geseail-dend uithangbord zien prijkon,m«t het »ael-beteekenend opschrift Vofkahni» «Do Mor* genzon». De eerste uitslagen van dat samenwor-kend werk waren : onmiddellijken «fslag van de terplaatse verkochte levensmiddelen, beletten dat deze nog willekouriger in prijs werden verhoogd, den leden «ona kleine winst te bezorgen, benevens — vol-gens de toestanden àlthaiis — goede en goadkoope eetwaren ; daarbij het bezit, 200-als te Iiônso, van een eigen lokaal en hot middel gevonden, als de vrienden het em-stig meenen, de Partij eene volledige organisatie te schenken. De eerste uitslagen zijn reeds schoon genoeg om aile vrienden, die het ernstig meenen, aan te sporen dien weg op ta g a-an. Part^genooten i Het Vlaamsche volk ia taai I Zooala het den zwaren, harden, zandijen grond van Vlaanderenland met eigen -weet en bloed tôt een der vruchtbaarste straken heeft gemaakt, zoo zal dat Vlaamsoha volk eens, door taai aanhouden, tavena verlioht door het socialisme, den weg te boven komen, waar het op 't einde, in het ficht der socialistische leer en wetensohap, in een« eindelijka verloseing en ontslaviag, de vruohten van eigen arbeid, door eauwen heen voor anderen geteeld en gekweekt, in vrede en vrijheid zelf zai mogen genietoa I Alleenlijk het socialisme kan aas het Vlaamsche volk zulk oene. heerlqke toekomst voorzeggen en verz»keren 1 HANNIOK. Waar is moeder ? (Oorspronkelijk verhaal nit het levés der landverhuizers) 't Zal gaan verjaren voor de vierde maal, dat ik op de kaaien der «ited Star Line» te Antwedpen, bloedverwanten eu vriendon vaar wel zegde om dan spoedig de «Finland» te beklinimen, welke, binnen enkele minu-ten, de haven zou verlaten om naar de groote wereld3tad, New-York, te stevenen. Nog eenige maleu gezwaaid met den hoed °î gewuifd met deii zakdoek en weg was hij, de sciioone groote boot, onder het spelen vaa 't muziek, dat ons ging vergezellen. Reeds was de «Finland», met zijne twee wijdgapende schouwen, Vlissingen voorbij, *a,aueer do derde klas reizigers nog rond-"epen, met pak en zak, om ergens een Plaataken naar hun smaak te vinden. Soort zoekt soort, zegt het spreekwoord, ®aar uergens ziet men dit beter dan bij zulke gelegenheid : De Hussiaîhe Joden en Polen nemen plaats in het diepst van de «steerage», dan rolgen Duitschers en duitsche Polen en ein-aelijk de Belgen, welken zich van boven houden, tegen dek, de luchtigste, gemak-<e*'jkste en dus de beste plaats. Den volgenden dag was een ^ondag. Dat ' 'n men gemakkelijk merken aan de reizi-"rs zoowel van derde als eerste en tweede issen. Eenieder was netjes opgesmukt en ?warte, met stof bedekte kinderen van fen, waren nu wit en rein en speelden, en blij. in hun zondagpak, op het dek 1 de kraaknette «Finland» welke vlugger 'lugger de voile zeo koos. tv6 moec^er îr'®t hare twee kinderen, „p :ien mijn aandacht daar zij zoo stil en ®en zaten. De moeder, bleek en tenger, n zeker dertig jaar tellen ; het oudste "u, een meisje, misschien acht en 't jong-,een aJlerliefst schoon ventje, zag er niet °uder ui3 dan vier. Zooals ^ laser vernam, wa» het eene vrouw, die, met hare twee kinderen, den echtigenoot en v&der ging vervoegen in .Noord-Amerika, hopende dààr een beter leven te ge nie ten dan in hun eigen vader-land.Met een lachend gezicht en eenige blozen-de appelen had ik weldra de vriendschap der kinderen verworven. Tôt mijn spijt kon ik de moeder, eene duitsche Poolscne, niet verstaan, maar de kleinen, ach die weten zilîù wel te doen begrijpen. Daar er geene belgische kinderen aan boord waren maakte ik hen tôt mijne reisgenooten. Het meisje bleef min of meer afgatrok-ken als hare moeder, aij lachtte zoo zwaar-moedig, 't was alsof zij op geen spelen meer dacht en den ernst van 't leven reeds op hare beenderige schouders rustte. Van den knaap vernam ik weldra dat hij zich Fritz noemde en moeders vriendje was. 's Avonds waren wij reeds goede kameraden en het kostte dan ook, bij 't slapen gaan, het vrouwtje heel wat moeite haren Fritz diets te maken dat het voor mij in hunne kajuit «verboden ingang» was. Den maaaidag was het weder z66 leelijk geworden, dat niemand op het dek kon blij-ven en zoo werd ik dus, tôt mijn groot spijt, van mijne nieuwe vrienden gescheiden. Het was een droevige reis te wege. Geen land nog schip was nog te zien, niets dan hooge golven met schuimende toppen en een grauwe, natte lucht. Stilaan werd het een echte storm. De red-dingsboeien werden uitgebroken tôt groote schrik der vrouwen, de deuren en vensters gegrendeld. Brrr!... hoe akelig ! Niets hooren of zien dan de woelige baren met hun eentonig ge-klets tegen de kleine venstertjes en de blee. ke zeezieken met hun dof gekreun. Ik voel-de mij zelf niet al te wel want het verveelde mij schrikkelijk. Lezen of schrijven wa<s on-mogelijk en zonder, slapen in bed blijven was ziek worden. Had ik maar mijne jonge vrienden kunnen naderen om ze te paaien ; zij moesten zeker ook wel ziek zijn 1 Doch die gunst waa mij ontzegd. Vrouwon, zon der man of broeder vergezeld, worden af-gezonderd.Tegen den avond was het onweer op zijn hoogste ; een iedsr &prak van vergaan en verdrinken. De Russischa mannen, zoowel als de vrouwen en kinderen,zaten in groep-jes op hunne knieën te weanen, of te smee-kon en te bidden, met een grooten schapu-lier boven op hunne kleederen. Het werd soms een belachelijk schouwspel, toen de vrouwen door het hevig gewaggel van 't schip, dat slechts een speelbal was in den onstuimigen Oceaap, overeen vielen en dan mderhaast hunne fchamele kleeding Veder in orde brachten tôt spijt der stewards Eindelijk den woensdag morgend was het weder eenigszins geaftild, wij konden nu weer op dek geraken om onze zioke longen van eene noodige frissche lucht te voorzien. 't Was hoog tijd. Toen ik nu weer gansch hersteld, met de bl^heid in 't gemoed, heen en weer wan-delde, kwam een schoepsman mij zeggen dat er des naohts eene vrouw, moeder van twee kinderen, in zee begraven was. Het deed alsof hij een steen mij op het harte plofte. Terstond dacht ik op mijne nieuwe kennissen, die ik onder de andera passagieren nog niet te zien kre&g. Nieuwsgierig wendde ik mijne blikken naar de trapdeur, welke zij moesten openen om op dek te komen. Mijn voorgevoel werd weldra bewaarheid. Daar zag ik de beide kinderen, schreiend aan de stand der ste-wardess, de vrouw die de melk aan de kinderen beiorgd. De kleine Frite kwam naar mij gevlogen ; met uitgestrekte armen smeekte hij door zijne traantjes heen : « Wo ist Mùtter î» Ik begreep dat het ongelukkige knaapje naar zijn moederken vroeg. De stewardess, ook een Duitsche, bracht haar vinger aan den mond, en wees met het hoofd naar de golven, welke nog altijd bruisechend tftgao ons schip opsloegen alsof zij n6g slachtof-fers wildsn. De ongelukkige moeder was des naohts opgestaan en, boveja den trap g«jkom»n,d*i.r het schommelen en hevig schokksn van de «Finland» naar beneden govallan «n bijna op den slag gedood. Ailes werd nu in het werk gesteld om de treurende weezen, die niet eens juist wi*--ten wat er gebeurd tvu, te troostèn. Aller-hande fruit en rn-enig gtukje geld werd in mijne muta gegooid van eerste en tweede klas reizigers, tôt varzachting van 't lot der ongelukige kleinea. Het kna&pje »cheen, door die giften over-laden, eeiiigzins zijne moeder te kunnen vergeten, maar met het meisje was het an-ders gesteld. Zij kon maar niet aannemen waarom zij bij hare moeder niet mocht... gaan. Tevergesifsch varstopte ik hare ma-gere handjes met fruit of kîeinooden, welka anders bij jonge maisjes zooveel aantrok habben, ze liet het achteloos in haar schoo-tje vallen an vroeg steeds zuchtend en ker-mend naar de vrouw, die reeds door de golven verzwonden was. De droevige reis was eindelijk met twee dagen «fce laat» afgaloopan. Het ni»uws werd verspreid dat de vader der twee kleina dutsen op de kaai stond te warhten, poppelend van blijdschap en onge-duldig om nu eindelijk, na twee dagen daar gewacht te hebben, zijne vrouw en kroost welkom te heeten, om hen eindelijk, ra eene piijnlijke scheiding van twee voila jaren, eens hartelijk te omh^zen. Arme man, arme kinderen 1 De eerste en tweede klassen waren reeds ontruimd; nu was het onze beurt. Het nieuwsgierig» volk vormde onwillekeurig een halven kring, voorzekor om des te beter de droevige samankomst te kunnen aan-schouwen.Langzaam en bevend kwam de stewardess mot de haar tievertrouwde kinderen de laatete dan fcrap at, om ze in de handen van den nog onweter.den vader on weduwe-nat.r te geven. Zij zou traohtan. etillokens aan, hem de vreeaelijka tijdint kanbaar te maken. Mijn hart klopfce gewddig, Ik wilda er eok aaartoa om 4» vrouw ia hare moeilijke taak te helpen, maar de krop in mijne keci zou mij verraden hebben. De houding der menschen, vie; aller oogen op den vader waren aericht, alaook het zien van zijne twoe kinderen, zoo tor-neergeslagen aan de handen eener oabe-teende vrouw, deden den ongelukkigon man voorzeker iets akeligs Jenken. Zijn lachend rood gezicht werd opeen» ontkleurd, doods-bloek kwam hij wankelend vooruit en, met weifelende oogen, een derde duurbaar we-zen zoekende, vroeg hij zijne bedmkte kin-derkens in hun eigen taai : « Waar ia moeder t » Beschrijven met welke vreeselijke wan-hoop en angst deze drie woorden werden uitgesproken, of beter uitgabfoken, is boven mijne kraohten. Het ging mij door merg en beea en voorzeker van al de omstanaers, die stom als visschan, met kloppend harte, het ant- • woord : «In zee» schenen af te waobtea. De brave stewardess was echter Edet bij machte één woordje uit ta brengen. Be-schaamd, ja gansch verslagen weende zij bittere tranen en dekta haar gelaat met beide handen. Eindelijk werd de ontzeauwde vader door den scheepsdokter het ongelukkige gavai zijne<r vrouw kond gemaakt1 en met zijne twee snikkende dutsen van kinderkens weg-geleid.Het leek hier meer eene begravina daa een feest te zijn, zooals anders toeh da woonte is ; eenieder stond met de tranap in de oogen. Daar ik in zulke ge vallen een slaeH trooster ben — mijne keel was als teage-schroefd — ging ik haastig huiswaart*, waar do mijnen ook reeds met onrast op mij waohtten. Latar, toen ik voor zakan soms laags de woelige kaai voorbij snelde, waar oaaver-poosd da baren der machtjçe zee, au aaaa zacht dan weder havig tagen da haega »u-ren klotsen, d»n hoorde ik nog de feëftzehe, smachtende stam, die pijntljk», die WAn&o-pige vraag : «We ist Miitterî» B«Mh( jl aas* « N. 273 Priis pei nommer : voor België S oentiomen, voor den Yreemde 5 cenUemen Tsietoon : tferiaoite £47 - Ad<nittisLra£to Uonderdai^ 7 OCTOBER 1915

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.
Cet article est une édition du titre Vooruit: socialistisch dagblad appartenant à la catégorie Socialistische pers, parue à Gent du 1884 au 1978.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Ajouter à la collection

Emplacement

Périodes