Drakater-ll Itgcef ster gara; Maatschappij H ET LSCHT bestuarder; #. DE VÎ5CH. Lcdeberg-Ocnt . . REDACTIE . . ADMINJSTRATIE HOOGPOORT. 29. CENT ABGNNEMENTSPRIJ& BELGiE Jtle nteanden. . . , , fr. 3.23 Zes maanden <.ta.fr. 6.50 Eenjaar. ...... fr. 12.50 Mïb abonneert zich op aile po9tbnrceles DEN VREEMDE Orie maanden tdageiijk» verzonden). ..... fr. 6.7} ûrçam der Behische Werkf/eohwarù/l — Yersckîjneiide a/fe daqen. ie HiiSsliuuricwestie DE BROCHER E. WRNSEL WeorfiS zVm Vooruit eis d( socialisten al© zwarte ise©stôBî S Er komfc eene brochuur te verschijnen, getiteid: De Huishuurkwestie» en getee-kead E. Wiusel. Zoo wij ons niet bedriegen, is dit schriftje aan de leden der «Vereenigde Eigenaars:» en mogelijks ook aan andere eigenaarsbon-den gratis besteld. Dat de eigenaars hunne belangen verde-digen, is hun recht; dat zij dit doen of laten doen in dagbladen, in hun blad «De Eigenaar» of in brochuren, niemand zal hen dat betwisten. Maar M. Winsel en met hem al de eigenaars zullen nu ook moeten erken-nen dat wij, aangevallen in hun schrijven, antwoorden. Welnu, M. Winsel begint zijne brochuur oprecht goed, zôô goed zelfs dat wij ons verplicht achten er het cen en ander uit over te nemen. In zijn voorwoord verklaart M. Winsel dat hij in het maandblad «De Eigenaar» artikels geschreven heeît, «in ccn zin de eigenaars intresten gunstig». Zou M. Winsel ons deze nummers niet kunnen bezor-gen, mogelijks zijn zij intéressant? Hij zegt ook dat de Huishuurkwestie eeiie spoedige doch juistc oplossing vergt. Hiermede zijn wij t' akkoord ! Sommige personen zija maar te veel ge-negen om het nut van 't algemeen met hunne pcrsoonlijke ncigingen of voordeelen te verwarren. Terwijl deze dieuen van kant gesteld te worden, wil men eene wensche-lijke en cerlijke ovcrccnkomst tusschen huiscigcnaar en huurder tôt stand zien komen. Hier begint de schrijver al naar Vooruit te mikken, zonder hem te noemen. Verdcr zegt hij in zijn voorwoord dat men in België vôôr den oorlog gemakkelijk leef-4e.Over het gemaàkelijk leven in België v6ôr den oorlog zwijgen wij nu : de werklieden ïullen er wel anders over denken. Daarmede eindigt het voorwoord. Eetgeen nu volgt is beter ! Volgens'M. Winsel is de huiseigenaar het ,'bijzonderste slachtoffer in de Huishuurkwestie ! ! ! Wij vragen aan het publiek wie de groot-,rte slachtoffers waren, deze welke op straat Iwerûen gesmeten in de voorwaarden door ons in Vooruit uiteengezet, ofwel de eigenaars door het verlies van een deel van hun intrest. Hier geven wij nu een prachtig brokje ait voormelde brochuur : « In vele gevallen, is de huishuurkwestie ^ het gevolg van die onmeedoogenden strijd > die sind3 eene halve eeuw tusschen kapi-<> taal en arbeid is ontstaan en aan de-» welke de huidige omstandigheden zulken > ongemeenen bijval komen te geven. » Zoo lang de sociale kwestie geene rede- > lijke oplossing zal bekomen, zal er eene » huishuurkwestie bestaan, en daarom nog » dient zij de aandacht te weerhouden van > al wie op sociaal gebied de minste plaats > inneemt. , » Toen de eorste werkstaking het gezag » en den invloed van don werkgever ver-» minkte, trof zij terzclfdertijd den eige-s> Baar en beiden wierden onder den naam > van kapitalisten door de werkende klas * in eene zelfde hatende en vernietigende > doelstreven vereenigd. » Van daar dit beteekenisvolle spreek-» woord : de werkman heeft maar twee vij-» anden, den baas die hem laat werken en * den eigenaar die hem laat wonen ! » Geloofwaardige ooggetuigen verzeker-^ den ons dat voor het ontstaan der wer- > kersbeweging, zelfs in de jaren van hon- * gersnood en van choiera, de huishuur-» kwestie nooit het gevaarlijk en geineen * karakter bekleedde dat het sinds eenige » jaren verworven heeft en aan dewelke de » oorlog zulke onverwachte afmetingen i> komt te geven. 5 Eene huishuurkwestie heeft er altijd > bestaan, maar zonderling feit om waar 1 te nemen, naarmate de werklieden over » meer recliten en grooter loonen beschik-» ten, berokten zij ook meer sckade en » meer moeiliikheden aan d'huiseigenaars. 1 Het niet betalen der huishuur getuigt I 15 dus niet altijd de onmogelijkheid der 1 huurders, in vele gevallen levert zij ook 1 de getuigenis zijner slechte wil of het » weinig belang dat hij aan zijne woonst '» betuigt. ■ * De vogel die zijn nest lief heeft, verlaat * met licht deze. » En feit zonderling om vast te stellen » hoc meer gcld sommige werkmenschen s v®f(lienen, hoc min huishuur zij betalen » willen. I > £en ander feit die men dagelijks ont-I >moet : Die 't meest tegen zijn goesto | » werkt is ook deze die het slechtste be-I » taait. I k verre dat deze gemoedstelling door I ^ 5 eerliike lieden zou afgekeurd wor-I den- wordt hiirin zekere kruy»n ^ange^ » wakkerd en goedgekeurd ! » Welk blad heeft er van het beginne van » den oorlog deze tegen d'huiseigenaars » uitgebreid en aangepredikt J » Wie heeft de inwoners aangezet om » geen huishuur meer te betalen 2 » Wie heeft deze in een bond vereenigd » onder den naam van huurdersbond ? » Waar is het lokaal van dezen bond ge-"i vestigd 1 » Door wie worden de ledea dezes huur-» dersbond verdedigd? » Deze vragen stellen is ze beantwoor-t> den, en deze zullen natuurlijk eenstem-» mig bevestigend zijn. » Daardoor heeft deze kwetsie een twee-» zijdig karakter verworven; een politiek » ea een economiseh karakter. » De invloed die het eene aanbiedt wordfc » gebruikt om het andere te verwezenlij-» ken. » En meestal wat aan d'huiseigenaars » wordt ontnomen komt in zekere politieke » oiideraciniiigen terechtî » Nooit, ten tijde zells van d'expositiën » hebben de vermakelijkheden, die in som-» niige feestlokalen plaats griipen, den te-» genwoordigen bijval genoten. > Deze houding der werkende klas heeft x natuurlijk hare terugwerking op d'huis-* eigenaars geoefend, van daar de terug-» stootende houding van sommigen dezer, » die voor de wraakroependste uitzetting » niet achteruit deinzen, en hun daardoor » de weinige sympathie ontnam, die zij nog » in sommige middens genoten. » In plaats van de geesten te bedaren, » heeft bijna iedereen die van verre of van » bij met deze kwestie bemoeid was haar » in een slechten weg aangelokt, en heden » staan wij voor twee vijandige kampen, > die van in de laxigsle standen tôt in de > hoogste spheren, elk zijne partijgangers » en vijanden telt, met dat verschil noch-» tans dat al wie op de sociale ladder een » sport lager staat als den eigenaar, tegen » deze gesteld is. » Terwijl meestendeel dezen die zich » boven hem verhefîen zich in e«ne ontkvn. » ntnde of achter eene laffe onthouding » verschuilen. s WERKLIEDEN, EUR G EUS ! Dit brokje is te prachtig, niet waar, om het aan het publiek te onttrekken? Daarom laten wij dit op 30.000 exempla-ren drukken. Wij gaan daarop nu ''eheel afdoende antwoorden.Vooreerst komt M. Winsel afgepikkend met den strijd tusschen kapitaal en arbeid die sinds eene halve eeuw duurt. Wel sukkelaar ! Dus, dat er menschen waren over 50 jaren en nu nog zijn die hunne huishuur niet betalen is een gjavolg van den klassenstrijd ? De menschen zullen dat zeever in pakjes n-oemen. Dat er menschen gevonden worden zelfs van over 50 jaren die hun huishuur niet be-taaldenj Er zullen alzoo ook burgiars ge-weest zijn. Winkeliers en bakkers zullen ook slechte betalers gehad hebben. Er zijn ook altijd faillieten geweest en in de toekomst zal dit nog voorvallen. Dat weet iedereen. Wat wij weten is dat de huismeesters zelfs bij de slechte betalers, doorgaans nog het langste en het meest zullen betaald geworden zijn. En wat wilt gij ? De gansche werkersklas verantwoordelijk maken voor afzonderlij-ke, uitzonderlijke gevallen?! Oindat er winkeliers waren die met dub-bel krijt schreven en nog schrijven. Omdat er plakwinkels zijn die bedrog plegen. Omdat er bakkers zijn wiens brood te slecht en te licht is ; zourien wij daarom gansch den middenstand aanranden ? Wij zullen de gematigdste woorden ge-bruiken : gij zijt, M. Winsel, onlogisch, on-redelijk en onrechtvaardig. Eene huishuurkwestie bestaat er ja, maar in geheel anderen zin dan de schrijver der brochuur het opgeeft. In werkelijkheid bestaat er eene KWESTIE DER WERKMANSWONINGEN en dàt verwart hij met de huishuurkwestie. Dat .-Ja ope^buie lichamen, werkmans-woningen bouwen — en veel — dàt ware logiek. Immers de spoorwegen worden wel uitgebaat tôt nut van 't land. Men heeft wel regiën der gaz, electrici-teit, reinigheid, water. enz._ Waarom zou men niet zorgen dat de werklieden goed en goedkoop wonen, in huizen van 't algemeen ? » * * Het duurde te lang voor M. Winsel, en aan den volzin : « de eerste werkstaking » enz. spuwt hij zijn gai uit. _ Hier toont hij waarlijk wie hij is, en met welke verachting hij rnoet neerzien op den werkman, welk gedacht hij van de werkersklas heeft. Immers hij heeft voorzeker die klassje uitgescholden op *ene der brutaalste en ge-meenste wijze die wij kennen. iï Da,, w^.k5i^kiii2^£erminkt het. gezag, en_ den invloed van den werkgever, en d eigenaar wordt m dezeii'de hatende en ver nietigende doelstreven vereenigd. Oh ! voor M. Winsel zou d/>, svet op .d' samenspanniug nog moeten bestaan, waar mede werkstaking onmogelijk was en waar door elk verzet beteekende HET PRISON l.V! ,Steekt dat uit uw gebenedijd hoofd, en het gezag is nog veel te groot en de kapitalisten worden nog veel te veel be-schermd door alierlei wetten. Hunne vrij-heid is nog veel ce groot. Och Heere toch, die eigenaarb die zoo getroffen worden door de werkstaking ! Doet hen 'n « windeksn s> aan, M. Winsel. Het spreekwoord : « De werkman heeft maar twee vijanden, de bais die hem LAAT werken, en de eigenaar die hem LAAT wonen » is zeker maar gekend in de bur-gerij.Voorzeker, eene schoone opvatting. De baas en de eigenaar moeten wel goed zijn hé, M. Winsel, voor de werklieden ? Zij mo?ten sterk compassieus zijn om zoo te handelen, er ontbreekt maar iets en het is, dat M. Win&el er niet bijvoegt dat de eigenaars en bazen er niet vlug genoeg rijk bij werden. Wij antwoorden daarop — en de werklieden zullen ons gelijk geven — dat het j animer is dat wij, als klasse, nog altijd MOETEN — 't is verre van te laten — werken voor eigenaars en bazen. Er zou moeten gewerkt worden voor het algemeen, en niet zooals nu, soins met 'ui-zenden werklieden voor éénen enkelen pa-troon.M. Winsel heeft ook groot ongelijk de huishuurkwestie, nu, tijdsns den oorlog, te vereenigen met de slechte betalers van v66r d'en oorlog.- En let wel op. ledere huuraar welke voor den oorlog huishuur ten achter staat is daarvoor nog geen slechte betaler. Wat nu het gevaarlijk en gemeen karakter betreft der huishuurkwestie in de laat-ste jaren, welnu eerst en vooral, de wer-kersbeweging daarmede willen verbinden dat is al te kras. Juist het verkeer'e is waar. M., Winsel, het is de werkersbeweging — en onthoudt het : de socialistische — die oneindig veel heeft bijgedragen, ja, zij is het om zoo te zeggen alléén, die in de werkersgszinnen het zelfbewustzijn, de orde, de regelmatig-heid, de verheffing, de zucht naar welsta,nd hesft, gisbracht. en idaarvan hebben de huis-eigenaars, VEEL, ZEER VEEL genoten. Nu vôôr den oorlog voor zoover wij de werklieden kennen, weten wij dat zij, die door werken hun brood verdienen, voor de over- overgroote meerderheid hunne huishuur betaalden, en het verwijt de werkende klas door, M. Winsel toegesnauwd, is effen-af krapuleus, omdat het onverdiend is. Maar hij doet het nog beter waar hij zegt : Naarmate de werklieden OVER MEER RECHTEN en GROOTER LOONEiS1 be-schikken, berokkenden zij ook meer sehade en moeilijkheden aan de huiseigenaars. Hier op antwoorden wij hierboven, doch wijzen op de taal welke gebruikt v/ordt en de verachting voor de werklieden die er in doorstraalt. Volgens hem is het: 1) Slechten wil. 2) Hoe meer geld er verdiend wordt, hoe min huishuur meu wil betalen. 3) Die 't meest tegen zijn goeste werkt betaalt het sîeehtst. Welnu, lezeressen en lezers, overdreven wij toen wij schreven dat de brochuur een der brutaalste was die reeds tegen de werklieden verscheen 1 Nu, dat er daar maar een tjiepke waar van was, wij zouden het nog a,an M. Winsel een beetje kunnen vergeven en filoso-feeren : UIT EEN VAT 0L1E TAPT MEN G EENEN WIJN. Doch daar is niets waar van. Inderdaad. Op n. 1 den slechten wil antwoordden wij reeds. Op n. 2 zeggen wij het volgende : Het is karakteristiek hoe een werkmans-huishouden, van zoodra het een beetje meer inkomen heeft, van zoodra de kinde-ren wat grooter worden, wat «binnen bren-gen», zoekt dit huishouden een grooter huis, wil het gemakkelijker wonen. De kinderen worden te groot om op ééne kamer te slapen, en om zoo te zeggen wil dit huishouden zijnen lin of meer verbe-terden toestand exposeeren. In plaats dus van GLîJJK te betalen als vroeger, 't is verre van MIN, wordt ~'r heden door den band MÊÊR — en nogal veel meer — huishuur betaald als vroeger. Nog een bewijs : Tegenwoordig is het bijna uit, niet waar, — niemand kan dit betwisten — met de werkmanshuizekens van 1.75 fr., 2.00 fr. en 2.25 fr. per week. Dit zfljn de oude beluiken en cité's. Ook ten andere, men bouwt geene werk-manshuizen niet meer in dien genre. Tegenwoordig is het geheel gauw 6 en 7 frapkgn per week. {Wordt veryolgd.) Pijnlilk en ^ Hot Voik bespreekt dea Oorlog en daartegenover de houding der Kerk. Het blad denkt zooals het zegt eerst " en vooral aan de talrijke kinderen der Kerk, die in dezen wereldkrijg betrok-ken zijn en brengt hen hulde. 3 Daar kunnen wij mets tegen hebben ; ! elk pemst op 't zijne, zegt het spreekwoord.Maar het besluit dat Hci Vcîk daaruit [ trekt, heeft ons pijnlijk getroffen en het ? is in den vollen zin van 't woord een schandaal. Ziehier in welke termen het blad zich , over de christelijken die sneuvelden zich uitlaat : De algemeenheid der gevallen t zonen der Kerk, door den oorlog ge- , sterkt en gelouterd, zijn gevallen als heiligen en eenigszins als mar-telaars. Ze zijn voor de Kerk niet verloren! Ze zijn bloot overge- gaan, van de rangen der strijdende i Kerk in het heir der zegepralende. Daar verkonden ze de eer en de glo-t rie, de goedheid en de weld.aden der Kerk, en van daar uit zien ze be-senermend en zegenend op de Kerk neder. Aan ons van — tison I rsîot to Wagon-, nîeî te treuren, msiar te juî-cîien sn vreugcSe e» in fierh©Ic3S Dat gaat toch over zijn hout. De katholieke ouders wier zonen ge- - vallen zijn, mogen niet klagen, niet - treuren, maar zij moeten juichen in vreugde en in fierheid. 1 Pouah ! Gewetenlooze vuilbaards ! Voor wannèer eene jubelkantate ter ; eere der gevallen katholieke jongens? j Voor wanneer 'n bal in Het Vo!K ? Men zou er den doodendans kunnen , uitvoeren ! Helaas het vat geeft wat het in heeft. 1 Partijgenooten, laat dit stukje door uwe katholieke werkbroeders lezen en beoordeelen, gij zult goed en nuttig î werk doen. F. H. Os Pars en il Oorlog De invloedrijkste amerikaansche dagbia-den houden zicù krachtig aan de zienswijze dat Amerika er aile belang bij heeft zich in den huidigen oorlog zoo onzjjdig mogelijk te houden, zich streng te onthouden van elke rechtstreeksche tusschenkomst en door aile middels te trachten dat de convenue van Den Haag zoo spoedig mogelijk eene oplossing geve aan zekere vraagstuk-ken die van mternationaal belang 'djn. Deze houding der amerikaansthe pers is in do eerste plaats voorgeschreven door de zoogenaamde «hearstpers», eene reeks van dagbladen die toebehooren aan den «pers-koning» van dien naam, en het is van groot belang eens in het kort te herinneren wat dergelijke dollarmannen vermogen, aange-durfd en bewerkt hebben : Hearst weet en wist in aile omstandigheden dadel/ijk partij te kiezen en voor de eerste maal trok hij de algemeene aandacht op zich als hij, bij middel der dagbladen die van hem afhingen, den lande door de machtigia beweging ten voordeele van Dreyfus in het leven riep. Hearst was de zoon van een milliarden-rijken, californiaanschen petroolkoning en hij dacht dat hij op een ander gebied ster-ker was dan zijn vader... Hij had eerst te San-Francisco een dagblad gesticht, dat verscheidene andere van de baan geslid-derd had, maar het veld was hem hier niet ruim ^onoeg en hij trok naar New-York, juist ten tijde dat de vermaarde papier-koning Pulitzer, de eigenaar van de New-Vork-World er den allesoverheerschenden scepter zwaaide. Hearst ging bij den vader van Pulitzer, kocht hem voor .tien millioen dollars den New-York-Journal af, terwijl hij al de rédacteurs en de teekenaars van den New-York-'World naar zi:h lokte bij middel van traktementen die tôt vijftig en zestig duizend dollars gingen...- Maar Pulitzer, die ook over groote kapi-talen beschikte, wilde zich van de baan niet laten slidderen en schrikte voor geene opofferingen terug om zijn New-York-Journal — en de van hem afhangende dagbladen op elk gebied te verbeteren en invloed te doen winnen. Tusschen deze twee dagbladen, deze twee papierkoningen en hunne handlangers ontstond nu een wedstrijd wa&rover een heel boek zou kunnen geschreven worden en het was in dezen wedstrijd dat de zede-lijke overwinning bleef aan den kant van de zooKenaamde «vellownress». de zooge naamde «gele pers» van New-York, die heelemaal onder den invloed van Hearst staat. Het is algemeen gekend en geboekt dat er nooit spraak zou geweest zijn van een spaansch-amerikaanschen oorlog, (den oorlog waardoor de spaansche regeering hare rijkste koloniën verloor) als de «yellow-press» hem niet gewild had... 1 Het was ten tijde van dien oorlog dat Hearst zich den lande door beroemd maak-te en zich deed doorgaan als een allesdur-venden en alleskunnenden genius. Het was Hearst die het aandurfde, zooals de dagbladlezers zich zullen herinneren, om juffer Cisneros, de dochter van den voorzitter der cubaansche Republiek, die in Havana gevangen zat, te doen ontvoeren en in New-York als eene heldin te doen vieren. Het was Hearst met zijn New-York« Journal en zijne « geniale » reporters die een voor de onderneming bijzonderlijk in-geriichten steamer gereed gemaakt had om Dreyfus van het Duivelseiland te halen en hem naar New-York te brengen, een plan dat echter uitlekte en dat ^ij laten varén heeft als de regeering hem officieel ver-zekerde dat de fransche martelaar weldra zou vrij komen 1 Als de Maine in de lucht was gevlogen was het Hearst in zijn New-York-Journal en in zijne andere bladen die de eerste was om tegen allen vol te houden dat er misdaad in het spel was — en hij beloofde persoonlijk eene premie van een millioen dollars aan hem die de «bewâjzen van dei schuldigheid der spaansche bandieten» zoui leveren... In afwachting maakte Eij weer een steamer gereed en hij ging aan de twaalf hardnekkigste congresleden, die mordicus oorlog wilden voeren tegen Spanje, vragen om hem naar Havanna te vergezellen, waar hij zelf de bewijzen zou gaan opzoeken. Het werd onbetwistbaar bewezen dat de ontploffing aan boord der Maine aan het toeval moest toegeschreven worden — maar' dat heeft toch niet kunnen beletten dat Hearst zijn gewilden oorlog tegen Spanje bekomen heeft. Hearst was zoo zeker van zijn stuk dat hij de oorlogsverklaring in zijn New-York-Journal liet verschijnen v66r dat zij officieel gedaan was. De ten dezen tijde door de «yellowpress» in het leven geroepen «vaderlandslievende» hardnekkigheid was zoo groot, dat het congres gedurende eene heele zitting ernstig discuteerde over een toch verworpen voor-stel om ter eere van den New-York-Journal een nationalen feestdag in te stellen! De vrouwen an gfa In uitvoering van de besluiten die laatst in Den Haag genomen werden door een vrouwencongres ten voordeele van den we-reldvrede, was eene sterke delegatie van vredcapostelinnen er op uit getrokken om de zaak te pleiten voor de vertgenwoordi-gers van de regeeringen der oorlogvoerende landen — of ten minste aan die regeeringen mededeeling te doen van de door het congres genomen besluiten. Men mag wel de namen kennen van deze, moedige vrouwen die zich met eene zoo bo-langrijke zending gelast hadden: Jan Adams, de voorzitster van het congres, vertegenwoordigde met Emily Baleh Amerika; Aletta Jacobs en vrouw Ramont-Hirschmann vertegenwoordigden Holland; Rachel Gononi vertegenwoordigde Italië (dat ten tijde van het congres nog onzijdig was) ; Chrystal Macmilliam vertegenwoordigde Engeland en Rozika Schwimmer Oos-tenrijk, of de bijzondersfce groep der oorlogvoerende landen. Deze moedige vrouwen zijn nu eerst te Amsterdam terug, na te zijn ontvangen geweest door Asquith en Grey in Engeland, door Bethman-Hollweg en von Jagow in Duitschland, door Stuerehk en Burian in Oostenrijk ,door Tisza in Hongarije, door Salandra en Sonnino in Italië, door Vivia-ni en Delcassée in Frankrijk, door Saso-noff in Rusland en door den heer Davignon voor België in Den Havre. Intusschen werden de vertegenwoordigera van het congres ook ontvangen en langdu-rig aanhoord door koningen of ministers van onzijdige landen in den Haag, te Ko-penhagen, te Christiania, te Stockholm, te Berne en te Washington. Van eenige dagen oponthoud in Rome hebben de congresleden, alhoewel het haar niet opgelegd was, geprofiteerd om bij den paus te gaan aanbellen, die ook zoo goed geweest is van haar te woord te staan enj zijne medehulp te beloven. De congresleden zijn te Amsterdam plech-tig ontvangen en rijk gefeest, maar voor de dagbladschrijvers, die haar bestormden om iets te vernemen over haar wedervaren, hebben zij in zalige overeenkomst en in hooge waardigheid mondjedicht gespeeld — en gezegd dat zij niets aan het klokzeel ( mochten hangen. Wat zou eene groep van de uitstekendste vrouwen ook vermogen tegen het monster grootkapitalisme dat zijn jong « oorlog » ta wernen had i * — 31" «aar — N. 237 Prijs per nuinmer : voor Eolgio 3 oentiemen, vooi don VroemdeS centiemen TeSeî©on s ïîedsoise 247 - Adssissîâsfratie 2845 Qonderriaf* 2© OOGST 191S

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.