Vrij België

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

VRIJ BELGIE ONDER LEIDING VAN FRANS VAN CAUWELAERT EN JULIUS HOSTE JR PRIJS PER NUMMER: NEDERLAND 10 cent. ENGELAND 2 pence. FRANKRIJK en BEL.GIË 0.20 fr. VERSCHIJNT ELKEN VRIJDAG. ABONNEMENTSPRIJS PER KWARTAAL: NEDERLAND / j._ ENGELAND 2 sh. FRANKRIJK en BELGIË 2.50 fr. ^ ■ j ALLE STUKKEN BETREFFENDE REDACTIE EN ADMINISTRATIF TE ZENDEN: GEVERS DEYNOOTWEG 81, SCHEVENINGEN. Nationale Staatkunde en het Parlement. Het zou vermetel zijin om op afstand van tijd en ruimte zich in beschouwingen te begeven omtrent de vermoedelijke partij-verhoudingen, in België, na den oorlog. Ik zal het dus, voor mijn part, niet doen en het zal voor allen, die in het buiten-land vorblijven, voorzichtig zijn om hun vooruitzichten binnensmonds te liouden, zoolang wij niet opnieuw met de bevolking van de nu bezette provinciën vrije aan-sluiting hebben herkregen. Maar het is nooit te vroeg om tôt inkesr te komen over onze vroegere misstappen. en het is goed om onder de les van het lijden reeds zijii betere voornemens voor de toekomst te maken. Immers onze volks \ ertegenwoordig'ing zal in de beide Kamers een grondige verbetering moeten onder-gaan. wil ze na dezen oorlog hare zware verplichtingen tegenover het gemeenebest naar behooren kunnen verantwoorden. Er zijn er, die d'e Kanier in hare bevoegd-heid willen besnoeien. Ik denk er niet aan. Of die de redding van onze nationale staatkunde gaan zoeken in een middenpartij, welke zich nationaal zou noemen, en met de vaderlandsclie kleuren elk onderscheid van godsdienstigen, maatschappelijken ot taalkundigen aard overdekken. Ze begoo-chelen echter zichaelf. Ik laat tusschen-beide of en hoe de oude partijkaders gewijzigd zullen blijven. Best mogelijk zelfs dat wij meer, in stede van minder zelfstandige groepeeringen krijgen. Maar het is in elk geval niet voldoende omvan verschillende partijen de zijstukken af le nemen en ze bij een goede gelegenheid met wat kunsl en vliegwerk samen te voegen, om een stevige ba»is te hebben voor een alomvattende nationale politiek. Tusschenpartijen zijn zelden meer dan ïnodeprodukten zonder duurzaamheid, en mooie leuzen dekken dikwijls bedriegelijke waar. Gelukkig kan de nationale zorg niet aan eene partij alleen worden opgedragen. Aile partijen hebben den plicht gemeen om hun streven te richten op het welzijn van ge-heel het volk, en deze, welke hunne mid-delen en doeLeinden alleen bepalen zouden naar den maatstaf van het enge pariijbe-lang, hebben, naar den geest van onze grondwet en volgens de eischen van een gezonde volksregeering, geen recht om te bestaan. Maar aile zijn in hun pli -ht te kort geschaf,en. Ons parlementaire leven liet veel te wenschen over. Ik ken den afstand tusschen wensch en werkelijkheid, en geef me niet aan vrome wenschen over. Politiek is menschenwerk en staat. met menschenzwakheid, bloot aan allerlei aan-vechtingen en neveninvloeden, welke het afleiden van zijn ideale bedoeling. Maar er is een grens, welke niet mag worden overschreden of de volksvertegenwoordi-ging schaadt aichzelf en wordt den lande schadelijk. Er zijin in Europa parlementen, waar het vôôr den oorlog lieel wat bedenkelij-ker storud dan ten onzent; en er wordt voor geboet. Maar ook bij ons stond het slecht, en het is onvoorwaardelijk noodig, dat ons parlement in al zijn groepeeringen door den oorlog een geestelijke wederge-boorte ondervinde, welke het zijne h orge roeping waardig en de ontzaglijke behoef-ten van het land evenredig make. Niet. de verscheidenheid der opvattingen, zelfs niet de onverzoenbaarheid van som-mige partijibeginselen, brengt het openbare welzijn en heîi parlementaire aanzien nood-zakelijk in gevaar. Er zijn tegenstrijdig-heden van hoogere orde, welke bij aile kracht van aanval en verweer eerbied-waardig blijven en waar de strijd gevoerd wordt met eerlijke bedoelingen en eerlijke middelen sluit hij wederzijdsiche waardee-ring en vruchtbare samenwerking voor de algemeene staatsbelangen niet uit. Het is rechtmatig overlgens, dat iedere partij er naar streve om he- he!'t in handen te liouden of te krijgen en daartoe de zwak-heden en misstappen van de misdadigers op behendige wijze ten bate neme, maar zij mag aan de zelfzucht, ook aan de col-lectieve zelfzucht der partij. het algemeen belang niet offeren, zij mag hare overwin riing niet verzekeren met middelen, welkn de maatschappejlijike orde. welke de goede De groote belangen! Kwamen ze nog 1er sprake? Of had onze volksvertegen-woordiging nog ernstige belangstelling voor de vraagstukken, welke ons openbaar leven dienen te beheerschen? Wie nog antwoord op deze vraag behoeft, bla even het register open van onze kamerdebatten in de laatste jaren. Hij rekene na hoeveel tijd er verspild is geworden aan interpellâmes en kleine vitterijen; hij onderzoeke op welke datums en binnen hoeveel tijd de zwaarste îinantieele voorstellen werden afgedaan en, zoo de lust hem niet ont-valt, vergewisse hij zich hoe de gxoote problemen. welke onze Kamers in de laatste jaren hadden op te lossen, werden verkleind, verhakkeld en misbruikt tôt een paskwil van openbare bespreking. En ter-wijl het parlement zichzelf aldus vermin-derde in gezag, in invloed en in werk-zaamheid, groe'de iederen dag de ano-nieme, ongrijpbare, maar geduchte macht van de bestuurlijke bureaucratie. Het was dan ook niet te verwonderen, dat de beste lelen van onze volksvertegen-woordiging het parlementaire leven elroe- DE UITEENNEEMBARE HUIZEN BIJ HET VLUCHT00R0 UDEN. Na den oorlog worden deze huisjes naar de geteisterde gewesten van ons land overgebracht. zeden van het volk ondermijnen of ver zwakken. lleeft men zich aan deze perken gehou den? Ik durf niet bevestigend te antwoor den. Met waarheid en waardigheid werc het niet nauw genomen en voor het we derzijdsch vertrouwen en toegeven. welk onmisbaar zijn om. door een onbevangei discussie. de meest bruikbare wetsregelinj te bereiken. was er geen ruimte. Wij voerdei onder ons op onbloedige wijize, 'n bijna on onderbroken burgeroorlog van bestaan' voorrecht tegen nieuw rechtsbewustzijn van machtsbezit tegen machtsbe'ustheid sran rust tegen opdrift. van welgedaanlieii tegen honger. Aile passies van het buiten ' parlementaire leven vonden in het parle ment hun gewillige woordvoerders, en ii de plaats van leiding en voorlichting t ontvangen, wend het volk door het Par lement en zijn uitloopers dikwijls m^slew omtrent de groote belangen van den staa en opgevoerd tôt een blijvenden toestarn van opgewonden onverdraagzaamheid. ^en gelijk een bestendige kweliing, en dai niannen. wier deelneming aan het lands bestuur van groote waarde kon zijn. dooi een onoverwinbaren afkeer werden terug-gehouden.Het was niet te verwonderen, maar zeei : te betreuren, want wanneer de volksver i tegenwôordiging verzakt. haalt zij èn de regeering èn het volksleven mode naai i beneden. En daarom is het een van de hoofdvereischten voor onze nationale lier ' opleving. dat onze parlementaire instel lingen worden opgebeurd uit he moëra-waarin zij dreigden te verzinken. Niet op 1 de ontkrachting van het parlement moe worden aangestuurd. Niet op ontzetiinc uit een gedeelte van zijn bevoegdheden 1 Maar op zelfverbetering, op uitzuivering : op verheffing van ons kamerleven. en da • moe! in de eerste plaats het werk ziji van de Kamer zelf. I FRANS VAN CAUWELAERT. Duitsche manieren DOOR L. MOKVELD, Nederlandsch Journalist. Wat me steeds verras,, is de verbluf-fende wijze, waarop de Duitechers de moeilijkheden ti-achten te ontgaan, door hun optreden veroorzaakt. Elk rechtsbe-grip is dan zoek bij hen. Ook de pleitbe-zorgers, die ze onder de neutralen hebben, huldigen dezelfde ideeën. Spreekt men de beschuldiging van be-■ dreven franc-tireursdaden door de Belgi-sche bevolking tegen, dan zult ge steeds de verbijjsteiDende vraag hooren, of ge b e w ij z e n kunt, dat er geen franc-tireurs zijn opgetreden. Het onlogische van zoo'n vraag beseffen ze niet, maar ik zou het gezicht van den vrager wel eens willen zien. als hij op een goeden dag verdacht van moord werd aangehouden en z'n doodvonnis hoorde uitspreken, omdat hij niet bewijizen kon, dat hij den moord niet begaan had. Maar zoover zijn we nog nieit, want de Duitsche rechters beseffen wel. dat lie, de plicht van den a<' klager is om zelve het bewijs voor de beschuldiging aan te brengen ; «alleen wanneer het tegen een ander volk gaat, is elk rechtsbegrip zoek. Nog nooit is van Duitsche zijde eenig bewijs voor den z.g. bestaan hebbenden Belgischen vrijschutterskrijg geleverd; elke poging tôt onderzoek hebben ze getracht te verhinderen en onclanks dat al-les zijn de Belgen zelve en hunne vrienden nog zoover mogèlijk ingegaan op den onbiilij-ken en niet te vervullen eiscli: de beschuldiging van den aanklager te weerleggen. In den letterlijken zin ,,bewijizen", dat er door burgers niet aan den oorlog is meegedaan. kan natuurlijk niemand, even-min als iemand ooit zal kunnen bewijzen, dat hij onscliuldig is aan den brand. die uitbrak op het oogenblik, dat hij in zijn woning vertoefde. Zoo iets zal geen enkel redelijk denk end mensch vorderen. Toch hebben de Belgen, overtuigd van hun onschuld en verontwaardigd over de onrechtvaardige beschuldigingen, geen oogenblik geaarzeld in deze ailes te doen, wat in hun vermogen was en zooveel verklaringen van ooggetuigen verzameld en zooveel aanwijzingen bijpengebraclit. dat geen normaal denk end inensch meer de Duitsche beschuldiging aanvaarden kan, te meer daar de Diûtschers nog nooit verder gegaan zijn dan tôt het doen \ an hun aanklacht en elk onderzoek er naar hebben geweerd. Een typisch voorbee1d, hoe troebel de gedachten zijn, die in \ erduitschte her ens gevonden worden. vonnt het gebeurde in de Hollandsche grensgemeente S.: Een aanzienlijke en lioogstaande iîelg, die een verantwoordelijke betrekking in de magistratuur bekleedt en in zijn vvoon-plaats van schrikkelijke Duitsche gruwe-len getuige was, wilde in die givasge-meente eene lezing komen liouden. De kapitein, die ter plaatse commandant was, wilde in zijn angstvallige bezorgdheid voor onze neutraliteât geen toestemming geven. alvorens hij die lezing zou hebben ingezien. Tôt zijn ontzetting stelt hij va st. dat er ook eene ontkenning in voorkomt No. 30. VRIJDAG 17 MAART 1916. EERSTE JAARGANG.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.