ZONDAQSBLAD ^ Biiblad van " VOORUIT - y . v- -, ^ ïmpÂG 24 FÈBRUAR1 191» Derde Jaargang — Nr 4- Prijs • 5 eentiemei Tijden van beroering Vv- -i- • "V. i', 'r.>- Met een ruwen vthslsîâg, zwaar bonzend als de slag van een mokerhamer, stiet hij de deur open, kris-krassend-krijschend op hare roestige hengsels. Niemand bevond zich in het kleine vertrek... Schoorvoetend trad hij toen binnen. Zijn logge, met ijzer beslagen schoenen krasten over het scherpe, mat-glimmende kiezelzand van den rooden tegelvloer... En imdden in de kamer bleef hij staan, roerloos bijna, de oogen glazerig v66r zich uitstarend, als in een sufferige verwondering er nieraand aan te treffen, de handen in de zakken van zijn slodderig-vuil-blauwe iinnen broek gestopt... Hij keek rond, idiootachtig eerst, toen met een grim-mige uitdrukking in den blik, wrevelig om de ongerepte stilte die daarbinnen heerschte... Colas ! nep eene vrouwenstem, boven, nauw hoor-- baar... Doch hij scheen mets te hooren. Plotselmg, met een barschen vloek, schopte hij, uit al zijn macht, tegen een der stoelen, die met een kletterend gerucht den hoek der kamer in stoof. — Colas ! klonk nogmaals dezeltde stem, ietvvat luider en bitsig ditmaal... Wat krijgt ge? — Ha! ge zijt daar toch, morde de man, in een nieuwen vloek. De zwârtkleurige houten zoldering dreunde eventjes krakend onder gezwmde voatstappen en als in een wind-\laag vloog eene nog jonge vrouw plotseling de trap af — Ehwel? vroeg zij, onrustig, bijtend bijna, toen zij vlak voor hem stond, de oogen stout in de zijne blikkend.- Maar hij deed alsof hij het niet zag. — Dààr! — dààr! vloekte hij, nijdig. En met breeden en krachtigen armzwaai, wierp hij zijn blikken keteltje en zijn grauwen knapzak gevveldig op de tafel, m den hoek der kamer. Zij greep hem toen ineens bij de schouders, vrij ruvv, en keek hem nog dieper in de oogen, met een angstigen trek die zich eventjes op haar gelaat afteekende. Ehwel! Wat is er nu? kreet zij weêr, terwijl de woorden hijgend tusschen hare mooie witte tanden sisten. — Niets ! — 't Is uit!... We werken niet meer...! Er volgde eene poos stilte. Met hare zwarte, zielvolle oogen staarde zij hem aan, lang, van het hoofd tôt de voeten, in eene uitdrukking van nauw ingehouden bewondering en wild opbruisende liefde... En hem brusk de grove, zwarte handen omvat-tend, in een zenuwachtige, stuipachtige drukking, stamel-de zij, gejaagd, als in eene plotselinge opwelling van aan-doening die de woorden in hare keel terugdrong : — Heel zeker? — Heel zeker? — O, gij hebt gelijk, véél gelijk!... In de laatste dagen had zij hem, elken avond, wanneer hij, afgetobd en stinkend naar het klamme zweet, vari de hoogovens te huis kwam, onbarmhartig brutaal de miseries van zijn zwoegersleven hooren uitbraken... Elken avond, met eene overtuiging, suggestief door hare schijn- bare onwrikbaarheid, had hij gebulderd tegen wat hij noemde het onverdiende genieten van rijken en patrobns, — het onmenschelijk-ellendige der zwoegers als hij... De geest van opstand die, sinds eenigen tijd, de gansche streek door, langzamerhand de gemoederen overweldigde, in eene onstuitbare aanzwelling van geweld, had ook op hem zijn invloed laten werken. En anderen praatte hij h«t na, dat de toestand thans te gespannen .was opdat hij nog langer duren zou..- Nu hij, eindelijk, tôt een flink besluit was gekomen, nu was zij als gelukkig in zijne plaats, omdat, meende zij, de verbetering thans nakend was... En, onwillekeurig eenigszins, liet zij er op volgen, in al het naïeve harer opgeschroefde overtuiging : — Neen, het kàn niet meer!... Ge zijt immers geen honden... Zijn jeugdig, reuzig lijf, îetwat gebogen reeds onder het knakkende van een bovenmenschelijlcen arbeid, rees toen plotseling overeind als onder een brusken zweepslag. Er kwam een onheilspellend blikkeren in zijn oogen en zijn hoekig uitgehouwen kaakbeenderen waren op elkaar geperst, ijzervast, terwijl zijn athletenhanden kramp achtig tôt een gespierden vleeschklomp samentrokken. — Neen, herhaalde hij, met schijnbare kalmte, we zijn geen honden, — v6oral geen honden... In de kleine plaats, waar de vallende duisternis allengs-kensaan binnendonkerde, scheen zijn hooge gestalte bijna reusachtig groot... In zijn schitterende oogen lag er, bij het deemstere van den avond, als een weêrschijn van blauw staal en zijne kakebeenderen schroefden nog vastei op elkaar... Z6o had zij hem het liefst... ^ Het waren zijn machtig lijf, ijzersterk, en zijn vaak wild opbruisende natuur, gloeiende als het spattende erts dat knetterend aan de blakende smeltovens ontgutste, die haar, maanden geleden, tijdens de woeste bacchanalien der St. Elooisfeesten, in zijn armen hadden geworpen Onverwachts niet, echter... Maanden lang hadden zij elkaar ontmoet, dag aan dag, wanneer hij, langs de Samber, naar den arbeid toog en zij daar, als 'n man, zwoegde aan het laden der kolen-schepen.Zij hadden nooit met elkaar gesproken... Enkel, m 't voorbijgaan, een goeden dag, en soms een vluchtige kwinkslag beantwoord door een anderen. Maar dikwijls hadden hunne oogen, als instinctmatig, in elkaar geblikt, onverschillig als 't ware, en toch met een gewaarwording van steeds intenser begeeren... Bij beiden was vaak die gewaarwording afgestompt tôt îets als een voorgevoel dat/eens een dag komen zou, komen moest, als onder een fataal dringen hunner passie-bor-.relende individualiteit, dat zij tôt elkaar zouden gaan, îr een roes van beclwelming, onweêrstaanbaar gedreven doot het innerlijke van hun zelven, onafkeerbaar noodlottig.. En thans was het 't reusachtige van zijn romp dat haai aan hem bond, onafrukbaar, met een soort van magne tisch-vleeschelijke kracht, — al was er ook nooit, sindj den dag hunner willoos-onoverkomelijke koppeling, tusschen hen over een mogelijk huw»lijk gesproken geweest

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.