ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 24 SEPTEMBER 1916 Tweede Jaai'nana 22 Prijs : 5 centiemen Vakantie Ik zit, neen, ik lig, in mijn tuintje, een nietig stukje gronds, maar o! zoo aantrekkelijk voor mij en de mijnen. Omgeven van rankgroen en eenvoudige bloemen genieten wij er van de lange zomerdagen, eên gezelhg onder-onsje, afgezonderd van het geioes der drukke voorstraat. Half verscholen achter een welig-bloeiende dahlia laat de vrouw de naald door het linnen gaan ; mijn dochtertje, een levendig dmg van acht jaar, thans vermoeid van afmat-tend stoeien met de verduldige huiskat, zit op een voet-bankje dicht bij mij, lezend in een kinderboek. Ik, ik kiier..., behaaglijk liggend in een ruimen schommelstoel, onder het lommer van een bladerrijk priëeltjc. — ...Pa! Ik mijmer. —- Pa-a ! ! ~ Nu? — Gij hebt beloofd tijdens de vakantiedagen mijne schrijfboeken in te zien, en, nu gij toch niets te doen hebt... — Och ! kind, ik heb zoo weinig lust. — Maar pa..., en gij zegt altijd «Belofte maakt schuld ». — Wel, ik zeg niet neen, maar... Ze is reeds opgesprongen. Vreugdig huppelt ze het huis binnen en komt na eenige oogenblikken terug met een bivaw pak in de hand. Voorzichtig wordt het op mijne knieën gelegd. — Hierzoo, daar zit het heele* boeltje in. Het pak is dik gezwollen, en zal werk vragen voor een ernstig nazicht, maar wat blijft mij anders te doen dan bukken voor den kleinen dwingeland, vooral na dien diplo--matieken zet «Belofte maakt schuld...» De rakker heeft mij overwonnnn. Langzaam open ik het zorgvuldig toegemaakte omslag en krijg er een klein pakketje uit waarop met drollig gekrabbel te lezen staat «Bewaarschool ». Ik wil het terzijde leggen, maar door nieuwsgierigheid gedreven dpe ik het niet; wat mijn lieveling zoo zorgzaam inpakt moet al heel belangwekkend zijn. Ik stort de inhoud in mijn schoot, een kleurige warboel van geknipte en gevouwen figuurtjes, voor het grootste deel frobelwerkjes, maar ook enkele blaadjes bekrast met kromme lijntjes en zonderling gekronkelde potloodstrepen. - Dat is mijn werk uit « 't houten schoolke » klinkt het met een zweem van fierheid. Met aandoenlijke belangstelling zie ik er op neer, d<. eerste voortbrengselen van het zwakke kinderhandje, en een wêldadige ontroering grijpt mij aan bij de herinnering aan vroeger dagen toen het kleine meisje met een dezer teere werkjes huiswaarts kwam. Hoe straalde haar gezichtje van trots en vreugde bij het aanhooren onzer loftuigingen, en wat een zaligheid was het wanneer de vingerkunstenares ons dankte met blijde lachjes en kwistige kusjes. Gelukkig verleden... — Neem nu eens 't eerste stndiejaar, pa. — Ja kind. Ik verdiep mij in de beschouwing der allereerste penne- vruchten waarbij de geleidelijke ontwikkeling van hand en geest duidelijk op te merken is. Blad na blad zijn de vor-deringen zichtbaar, langzaam zie ik het verward gekrabbel zich vervormen tôt leesbare letterteekens, weliswaar overal uit 't gelid en op menige plaats versierd met een ferme mktvlek uit de bibberende pen ontsprongen, maar toch voor een geoefend oog goed te herkennen. En meer en meer krijgen de letters een vasteren vorm, worden verbonden met anderen tôt de laatste blaadjes reeds enkele kleine woordjes vertoonen. Ik neem het laatste pakketje met net opschrift «Tweede studiejaar ». —- Nu zult ge wat anders zien, zegt mijn kleuter trotsch. Met vermeuwde belangstelling neem ik het reeds meer-maals geziene naai- en teekendoek ter hand, fijne hand-werkjes waarvan de keurige uitvoering mij telkens met verbazing slaat.Het komt mij inderdaad onbegrijpelijk voor hoe men het onbeholpen kinderhandje een dergelijke vaar-digheid aanleert. Wie zal zeggen hoeveel geduld en liefde-volle opoffering vereischt worden om dien uitslag te beko-men.Thans is de beurt aan een paar schrij fboeken, wier inhoud mij diep treft. Aanpassend aan de eenlettergrepige woordjes van het eerste studiejaar, vind ik nog enkele blad-zijden met alleenstaande woorden, maar aldra worden het zinnetjes en zonder veel overgang raak ik volop in de fabels, rekenvraagstukken, diktaten en opstellen van eigen vinding. Een reuzensprong in vergelijking met de krisse-krasjes van het vorige jaar. Zelfs de krullige hoofdletters verkrijgen reeds een zwierigen vorm en van de zwartkij-kende inktvlekken is niets meer te ontdekken. En onderwijl ziet mijn dochtertje mij vragend aan, wach-tend wat ik zeggen zal. Maar mijn geest wordt beroerd door andere gedachten die zich onweerstaanbaar opdringen. De als relikwies behoede blaadjes en schrij fboeken liggen ver-geten op mijne knieën. Ik clenk... Ik denk er aan, wat oneindige liefde en toewijding noodig zijn om onze kin-deren tôt ontwikkelde menschen op te leiden, en een diepe . eerbied groeit in mij voor ons onderwijzerskorps dat die hooge zending, de gewichtigste onder de gewichtigen, op zich neemt. Van onwetend kind tôt helderdenkend, edelvoelend mensch... Wat een arbeid, wat woekeren met hart en gees-tesgaven wordt gevergd om het zoover te brengen. Neen, niet met eerbied, vol vereering zie ik op tôt hen die cleze reuzentaak op zich namen. Hoor ! daar klinkt het weêr... ginder ver, dat vaag gebonk van stalen monsters. En een smartelijk twijfelen omprangt mijne hersenen, want wat hier gebeurt en ginder staat zoo breed gescheiden dat niets de klove overbruggen kan. En bij het sterker wordend ronunelen verrijst de gruwe-lijke vraag als een bloedig raadsel voor mijn oogen, een raadsel waarvan ik, eenvoudige, de oplossing niet vind. Waarom ? Ja. Waarom? En droevig, O! zoo droevig, kus ik mijn lieveling terwijl

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.