ZONDAGSBLAD ZONDAG 17 DECEMBER 1916 Bijblad van " VOORUIT „ Tweede Jaargang — Nr 34 Prijs : 5 eentiemen Langs den langen, blonden weg Er vvas de lange, blonde weg, lijnrecht tôt in 't onzicht-bare ; er waren aan weerszijden de hooge boomen en de somber-diepe kreupelbosschen ; en verder was er niets : geen huis, geen hut, geen boerdenj ; niets dan de grijze storm-en-wolkenlucht over de doodsché eenzaamheid van het Normandisch land. Het regende, het regende, sinds uren al. Het water geeselde in dwarsche striemen uit de donkere wolken neer, gutsend soms bij pakken van de scheef-gezwieptë boomen-kruinen, en onder de wielen van de auto spatte de gele inodder in breede waaiers van viezigheid op. Het was een dag en oord van desolate triestigheid. Niemand van ons sprak een woord meer. Wij zaten aile vier met hooge schouders onder opgezette kragen in elkaar gebukt, de oogen bijna dichtgeknepen, de zitplaats nat kindernat, zooals er een van ons het noemde onder de aanhoudend-gierende slagbuien. Alleen de motor zoemde lustig zijn opgewekt en krachtig deuntje, alsof dat noodweer hem niet deren kon. Toen kwam er ginder heel, héél verre op den weg iets aan. Het was een karretje, een zeer gewoon vuîl boeren-karretje, hoog op twee wielen zonder veeren, een van die karretjes waarmee de bikkers steenblokken vervoeren. Een enkel paard sjouwde het voort, maar er was toch iets ongewoons aan : langs de eene zijde stapte de vvc-er-man met de leidsels in de hand, langs de andere zijde liep een man in langen, zwarten rok, die zorgvuldig iets dat schitterde tegen zijn borst hield, en achteraan kwam nog een derde man, gebogen en blootshoofds onder den kletterenden regen, alsof hij biddend meeliep. Instinctmatig vertraagde ik der auto's vaart en week rechts uit. En toen begrepen wij. 't Was een begrafenis. Op het karretje, neergezet op twee bundels stroo, onder een gewoon grauwlinnen dekzeil vol gaten, herkenden wij duidelijk de akelige vormen eener doodkist. De man, die aan de overzijde van den leidsman liep, was een pastoor, met een religieus embleem tusschen zijn handen, en de man, die blootshoofds, biddend achteraan kwam, was zeker de echtgenoot... of de vader... Wij hielden gansch stil, de motor in onhoorbaar suizen, en namen onze petten af. De pastoor waagde een schuinen blik en neeg heel evien. De voerman schetste een groet met zijn zweep. De man die achteraan kwam scheen ons niet te zien. Waar kwamen zij vandaan en waar gingcn zij heen, de drie mannen met dat lijk op een kar, in de desolate eenzaamheid van dat land, onder die zwarte storm- en regen-' luchten? 't Was dood en armoede ; 't was sombere ellende en verlatenheid alom ; het schreide van ellendige verlaten-heid in 't schreiend fluiten en het huilend zwiepen van de regennatte boomen op den regennatten modderweg. Traag sjokten zij voort. Men hoorde niets, in 't loeien van den wind, dan 't klagen van de wielen over 't grmt en 't schommelend hossebossen van het wrakkig karretje. Heel klein verdwenen zij in 't verschiet, zooals zij klein tôt ons gekomen waren ; een nietig dingetje van smart en droèfhéid in de wild-overweldigende storm-natuur ; en stil reden icok wij weer verder, stil van dat nederig en anoniem menschenleed, dat zwijgend langs ons heen was weggegaan. Cyriel Buysse. De geschiedenis van een slechten jongen met wien het goed afliep Er was eens een stoute, kleme jongen, die Jim heette — ofschoon men zal zien, dat stoute jongens in onze Zon-dagsschoolboekjes altijd James genoemd worden. Het was heel vreemd, maar het was waar, dat deze jongen Jim heette. Hij had ook geen zieke moeder — een zieke moeder die vroom was en teung had en blij zou zijn in haar graf te rusten, als het niet was dat zij haar zoontje te lief had en zij angstig was dat de wereld slecht en wreed voor hem zou zijn, wanneer zij dood was. De meeste stoute jongens in de Zondagsschoolboekjes heeten James en hebben zieke moeders, die hun het avondgebedje leereh, hen in slaap zingen met klagen de zachte stemmetjes, ze dân een nachtkus geven, naast hun bedjes neerknielen en schreien. Maar met dit ventje gmg het anders. Hij heette Jim en zijn moeder scheelde niets. Ze was eer dik dan mager en ze was niet vroom ; bovendien maakte zij zich volstrekt met bezorgd om Jim. Zij zei, wanneer hij zijn hais zou breken, zou er niet \eel aan hem verloren zijn. Ze ranselde Jim altijd in slaap en zij gaf hem nooit een nachtkus ; in-tegendeel, zij gaf hem een paar flinlfe tikken om zijn ooren voôr zij weggmg. Eens had dat ondeugende ventje den sleutel van de provisiekast gestolen, was hij daar binnen geslopen en had hij jam gesnoept ; daarna. had hij den pot met teer gevuld, opdat zijn moeder het verschil niet zcu opmerken ; maar hij kreeg volstrekt niet een gevoel van angst en niets scheen hem t.oe te fluisteren : « Is het wel goed dat ik mijn moeder bedrieg? 1s het niet zondig zulks te doen ? Waar-heen zullen stoute jongens gaan, die hun goede moeders jam opsnoepen' » En hij knielde niet in zijn eentje neer en beloofde nooit weer ondeugend te zijn, en hij stond niet top met een ge-lukkig, verlicht gemoed en ging zijn moeder ailes vertel-len en haar om vergiffenis smeeken ; en hij wercl niet door haar gezegend met tranen van trots en dankbaarheid in de oogen. Neen, dat doen al de andere stoute jongens in de boe-ken ; maar bij dezen Jim ging het, vreemd genoeg, heel anders. Hij at de jam op en zei op zijn ordinaire zondige vvijze, dat ze verduiveid lekker was en merkte lachend op : « dat de ouwe flink op der poot ziou spelen » als ze er achter kwam ; en toen zij er dan ook achter kwam, ont-kende hij ailes en zij gaf hem een flink pak slaag en het schreien deed hij zelf. Ailes aangaande dien jongen was

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.