Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAOSBLAD Biiblad van " VOORUIT „ ZONDAG 12 OOGST 1917 Derde Jaargang — N' 16 Prijs : 5 eentiemen Mijn oom Heliodoor Het huis van raijn oom Heliodoor stond in 't mooi gedeelte van de Groote Dorpstraat. 't Was een gebouw in roode steen van twee verdiepin-gen, dat al ettelijke jaren leeflijd had, maar er nog zoo hard en fonkelnieuw uitzag als op den eersten dag. Er was een ijzeren hek met vergulde pieken langs de-n straatkant; een bloementuintje met kronkelende grintpaad-jes, en een gemetseld rots-bassintje, waarin roode visschen '.wommen en waar een groote, glazen bol uit oprees, die de dingen wanstaltig weerspiegelde. Er was zelfs een fon-teintje dat kon spuiten, als het genoeg geregend had in den reservoir-bak boven op het dak. Zoo zag het er aan den voorkant uit. Aan den achterkant van 't huis strekte zich een groote, mooie lusttuin uit. Vroeger was hij heel, héél mooi, vol prachtige oude boomen. Maar mijn oom Heliodoor liet jaar op jaar de zwaarste en de schoonste boomen vellen en zette coniferen in de plaats. Coniferen en nog meer van die glazen bollen, waarin de dingen zich gedrochtelijk weerspiegelden, zoodat oom Heliodoor's mooie lusttuin weldra het disparaat gezic.ht vertoonde als van een kermisuitstalling op een kerk-hof. Maar de lieve natuur is zoo goed en zoo mild ; de mooie lap grond bleef toch nog mooi ondanks de vandalismen ; en er was ook een gansch afzonderlijke charme aan verbonden : een allerliefst klein beekje, dat er kronkelend tusschen gras-hellingen over een keitjesbed dwars doorheen huppelde. Dat was en bleef een onverwoestbaar, vroolijk dingetje van oer-natuurlijkheid en schoonheid. Mijn oom Heliodoor had het mooi in te dijken en als 't ware te tuchtigen : het wispelturig kronkelslangetje sloeg telkens weer buiten zijn oevers, vreette de kanten af, draaide en kolkte waar het wou, vlug en glib-berig als een aal, die aan elke greep of tucht ontsnapt. Mijn oom Heliodoor moest het ten slotte wel zijn zin laten en zich tevreden stellen met de milde-giften, die het hem ook aan-bracht : giften van allerlekkersten witvisch en paling, telkens als er na een flinke regenbui het blonde water zwol en oom zijn fuiken zette. Wat het huis van oom Heliodoor betreft, daar was niet heel veel van te zeggen. Ik herinner mij vooral talrijke spie-gels in gouden lijsten en veel chromo's, ook in gouden lijs-ten, aan de wanden. Er waren ook pleisteren afgietsels en gemaakte bloemen onder glazen stolpen. Er was een houten scheepje, vervaardigd in een flesch, en er was vooral een wonder : een gewone briefkaart in een lijstje achter glas, waarop, in minuscuul geschrift, de geheele dichtbundel van Victor Hugo's « Les Rayons et les Ombres » was geco-pieerd. Mijn oom gaf cladelijk een sterk vergrootglas aan wie dat mirakel kwam bezichtigen ; je moest dat eens goed bestudeeren, ailes stond er op, er ontbrak geen letter aan, hij had er ruim drie maanden aan gewerkt! Mijn oom Heliodoor was een man van hooge en forsche gestalte, met sterkgekleurd gezicht, geverfde snor en kas-tanjebruine pruik. Ik heb hem nooit zonder zijn pruik ge-zien, maar geloof niet, dat er nog één enkel haartje op zijn hoofd stond. Hij leek wel heelemaal onthaard, want hij had geen wenkbrauwen meer en zijn wimpers waren nauwelijks nog zichtbaar. Doch verder was hij een gezonde, flinke, sterke man op zijn leeftijd en had nog een gebit om er jaloersch van te zijn. Mijn oom Heliodoor was weduwnaar. Van zijn lang over-leden vrouw h-ing in het groenbehangen salon een vorgroot fotografie-portret in ovale, gouden lijst. Is het portret goed gelijkencl — en dat was het, v&lgens mijn oom —• dan moet tante Victoire, — zoo heette zij — geen mooie vrouw geweest zijn. Vooral de groote, breede mond scheen mij geweldig leelijk en ik geloof ook niet, dat er in dien tijd buitengewoon knappe corSetières bestonden, want ailes zat zoô opgebocheld en gepantserd alsof het aan haar kin was vastgegroeid. Zou het wellicht daardoor komen dat tante Victoire op haar portret zoo amechtig-benauwd den mond opzette? Na tante Victoire's dood had mijn oom Heliodoor heel wat gezeur en gezanik met meiden gehad. Hij scheen de ware «maar niet te kunnen vinden. Telkens kwamen er weer andere, tôt hij eindelijk de hand legde op Alphonsine, die bleef. Alphonsine was zoôwat een dertig jaar jonger dan mijn oom Heliodoor en zij had een niet onaangenaam gezicht en een goedgevuld en poezelig figuur, waarvan alleen de ietwat ronde rug het minder mooi gedeelte was. « 't Is jam-mer dat ze zich niet beter houdt, 't zou anders toch 'n knappe meid zijn », zeiden wij wel eens tôt oom Heliodoor. Maar oom Heliodoor vond ze blijkbaar niet kwaad zooals ze was, en aan heel zijn wezen was duidelijk te merken, dat hij nu eindelijk gevonden had, wat hij zoolang en te vergeefs zocht. Hij aarzelde niet om te bekennen dat hij zich vol-komen gelukkig voelde en niets anders wenschte dan zoo nog lange jaren voort te mogen leven. Ook Alphonsine scheen tevreden en gelukkig ; er was daar een gelukkige en harmonieuze stemming in het gansche huis ; men kreeg den indruk dat daar een levensideaal bereikt werd. Behalve Alphonsine had mijn oom Heliodoor ook nog een tuinman en diens vrouw in zijn bediening. Zij woonden heel aan 't uiteinde van den grooten tuin, in een apart huisje, achter een boschje rhododendrons. Pierke Verstraete, — zooals de man heette — was een oud ventje met grijs haar en sluwe grijze oogjes ; en Stefanie, zijn vrouw, droeg als 't ware een uitdrukking van aanhou-denden schrik en consternatie op haar aangezicht. Dat gezicht was heelemaal rond, met zwarte, ronde oogen en een ronden, open mond, die voortdurend den klank o scheen uit te spreken. De levenswijs van mijn oom Heliodoor behoorde heelemaal bij zijn maatschappelijken stand, die was de stand van een gegoeden buiten-rentenier : laat opstaan, wat in zijn tuin rondslenteren, zijn « dreupelkes » drinken, lekker eten, middagdutten, weer in de dorpsherbergen uitgaan en « dreupelkes en pijntsjes » drinken, weer wat in zijn tuin rond-kuieren en lekker avondeten, en vroeg naar bed. Dat lijkt wel saai en heel eentonig, maar mijn oom Heliodoor had toch een vindingrijken geest en was lang niet van humor ontbloot. Hij wist daar heel wat van te maken, van dat schijnbaar saaie leven. Op zijn manier was mijn oom Heliodoor een flinke kracht. Die kracht bestond vooral in 't grappenmaken. Hij was zeer zeker de allergrappigste grappenmaker van ons grappig

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.