Zondagsblad: letterkundig bijblad van Vooruit

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

ZONDAGSBLAD ZONDAG 10 FEBRUAR1 1918 Btfblad yan " VOORUIT » Derde Jaargang — Kr 42 Prijs ; 5 eentiemen Philemons Dans om de Bruid (Vervolg) Terwijl Philemon naar huis trok, speelde hem de polka-rhythmus als een obsessie in het hoofd ; het scheen hem nu eens, dat hij op geen anderen pas meer gaan kon ; dan weer, dat hij den danspas vergeten had. De dichte duisternis onder het lindenlaantje benuttigend, deed hij werkelijk eenige polkapassen — doch toen het hem scheen, dat op eenigen afstand een nachtwaker zijn dol gedoe kon na-gaan, beheerschte hij zich weer en ging statig stappend ver-der. Vooraleer te bed te gaan, toen hij reeds uitgekleed was, verraste hij zich zelf nog op het uitvoeren van eenige dansbewegingen en in zijn droomen was ailes dans wat hij hoorde ôf zag. Eugenie trippelde en zweefde voor zijn geest en vertoonde de wonderlijkste choregraphische kunsten... Hoe zeer Philemon door zijn danslessen ook in beslag genomen was, toch bleef hij getrouw de Amitié bezoeken om op de hoogte te blijven van de triomfen van den nota-ris. Nog altijd had de kapitein de nieuwe schijvencombina-tie van zijn tegenstrever niet doorzien, en sprak verbitterd van (( trucs », van « spel, dat van de regels afweek » en dergelijke dingen meer. De notaris genoot in stilte van zijn overwinning, doch Philemon kon de ervaring opdoen, dat ook bij hem het geluk ijdelheid baarde. — Zoudt ge gelooven, dat ik dien fameuzen zet, dien ge mij aanbevolen hebt, al een heelen tijd zelf gecombineerd had? Hij is allereenvoudigst. 'k Ben overtuigd dat, indien gij mij hem niet meegedeeld hadt, ik hem toch eens zelf zou gewaagd hebben... Zoo sprak hem op zekeren avond de notaris in het naar huis gaan. Dit gezegde liet Philemon onbeantwoord, doch het was voor hem een bittere ontgoocheling... 's Anderendaags wilde nu het blinde, barbaarsche toe-val, dat de kapitein de beruchte zet van den notaris ont-dekte...— Halte! Je vous tiens mon gaillard! riep hij zegevie-rend, en meteen wist hij de schijf, waarmee de notaris tot-nogtoe zulke regelmatige als gemakkelijke veroveringen gemaakt had, weg te-blazen. De notaris was uit zijn lood geslagen en Philemon niet minder. Toen de verbazing wat voorbij was, richtte Germaine's papa een langen blik vol beschuldigend verwijt op Philemon, die dadelijk vatte wat de verslagene-3ver hem dacht. Die blik, die niet alleen een verwijt maar ook als een klacht was, ontnam Philemon aile gemoedskalmte. Lieve hemel ! De notaris zou zich toch niet gaan inbeelden, dat hij om hem te vernederen den kapitein hun geheim onthuld had... Onrustig bleef hij daarover praktizeeren tôt de notaris de cercle verliet. Philemon deed hem als naar gewoonte een eindje uitgeleide. — Ik kan moeilijk gelooven dat de kapitein die combi-natie alleen gevonden heeft, Mijnheer Philemon. Denkt gij het ook niet ? Dit vroeg de notaris zoodra ze buiten waren, Philemon doordringend, slim bekijkend. Philemon stotterde tegen: — Ik weet het niet, Mijnheer, maar ik heb ze hem toch niet geleerd. Dat kunt ge vast gelooven, Mijnheer, ik heb het niet gedaan. De notaris kreeg medelijden met den kinderachtigen schrik, dien de brave jongen liet blijken en wedervoer goe-dig:— Dat heb ik toch ook niet gezegd... — Daarbij, Mijnheer de notaris, laat het u aan het hart met komen, ik ken nog andere combinaties, die ik u bij de eerste gelegenheid zal uitleggen en waarmede gij uw weer-wraak zult nemen. Met die belofte was ailes nu weer ineens goed gemaakt. — Zoo? Oppetbest. Laat eens hooren... — Neem het mij niet kwalijk, mijnheer, maar nu zouden wij den tijd niet hebben... Ik heb nog bezigheid... — Wel morgen dan, op de soirée, zullen wij daarover rustig kunnen kouten... Tôt morgen. Philemon kon nu met den notaris niet blijven praten omdat de koster hem wachtte, voor de laatste dansles. Die lessen waren onafgebroken voortgezet geworden, tôt groote vreugd vooral van Eugenie. Het was met een inner-lijke opgetogenheid, dat ze elken avond Mijnheer Philemon afwachtte en zelfs gedurende den dag was het haar aan te zien en te hooren, dat er in haar leven een belangrijke ver-strooiïng gekomen was, een blijde zonneglimp, die haar schemerig huis even als haar oud maagdelijk hart verlichtte. Zij neurde al eens een deuntje gedurende haar werk, wat haar broer deed mopperen van « oud zot », en besteedde meer zorg dan ooit aan haar toilet. Elken dag vond ze ook gelegenheid om eens binnen te loopen bij Madame Hoor-naert, allerlei voorwendsels opgevend, doch in werkelijk-heid orn met de gespraakzame hospita over den braven, def-tigen jongen te praten. Al de lofspraak, die Madame Hoor-naert over Philemon uitbracht, versterkte Eugenie nog door bijvoeging van haar eigen beperkte maar toch beslissende ervaringen. Telkens Philemon bij den koster verscheen, werd hij er door Eugenie met teedere voorkomendheid onthaald. Zij had er haar broer van den tweeden avond af weten toe over te halen om Philemon met een glaasje bier te « vereeren » ; de volgende avonden was het glaasje bier al vervangen geworden door een fijner glaasje « anisette ». Den laatsten avond voor de groote danspartij bedankte Philemon den koster zeer oprecht voor de genomen moeite en gaf hem met de vern;euvtde verzekering van de vol-strektste geheimhouding ook d'en balsem van eenige zilver-stukken tôt beloonmg. Over Eugenie was een groote weemoed neergekomen. Zij leidde met haar broer den dansleerling tôt aan de deur, waar haar gewoonlijk zoo snapzieke tong niet anders meer wist uit te brengen dan een klagerig : En is dat nu de laatste keer? Philemon was al eenige stappen verwijderd, toen de bedrukte Eugenie hem nog achterna riep : Altijd welkom, zulle, altijd welkom, Mijnheer Philemon! De levenslustige bochel tuurde de straat in, tôt Philemons schim in de duisternis gansch wegdoezelde. De groote beslissende avond was dus aangebroken. Philemon gevoelde zich ongeveer als een ridderknaap voor het eerste tornooi. Zijn geest ankerde maar aan polka-, wals-, mazurka-, schottisch en andere passen, evenals de jonge wapenknaap alleen op lanssteken en zwenkingen,

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.