ZONDAQSBLAD Biiblad van " YOORUIT „ ZONDAG 14 JANUARI 1947 Tweede Jaargang — Nr 38 Prijs : S eentiemen Om 't verdronken Jongentje Aan Jan Dp Waele. Daar was 'n herrie ef zoo, guider in 't ongeplaveide steegje met zijne lage, vervuilde witgekalkte, roodgedakte krottekens. Daar was iets dat nieuwsgierige lui aantrok naar war-relende menschenbeweging, raadloos-zenuwachtig her en der geloop. Zeker alweer 'n standje, 'n vlaag van helsch gekijf ; geen nieuwigheid in zoo'n duffige buurtje waar vertwij-felende, uitzinnigmakende misene de lucht verpest. Maar er laaide geen nijdig rumoer of geen schel-heftig getier op. En die stilte gaf haast iets geheimzinnigs aan 't gindsche vreemd gebeuren. Eensklaps verscheen van achter een' hoek eene vrouw, die met heftige, schokkende gebaren aldoor wanhopig iiuilde en kermde : ... Ach ! mijn kind! ... Ach! mijn kind!... Ach! mijn kind!... Zij leek klein, verschrompeld en krinkelde van smart tusschen de twee armoed'ig gekleede mannen, die, zelf gekromd van ontroering, haar met nietsnutte troost-woordjes wegleidden. Een meideken liep met droef gezicht naar heur moeder op de deurstoep en vertelde blijkbaar iets gruwelijks. En wie tôt nu toe de nerveuze woeling in 't straatje van verre nog stond na te speuren, vloog thans overweldigd er heen. Tenden de naar den verbrokkelend'en oever eener rivier afhellende steeg wemelde eene bonté menigte vrouwen, mannen en kinderen. Er was een jongetje in 't water gesukkeld. — Wel Heere! schrok een pas bijgekomen wijveken, toen het zulks vernam... Hoe oud is 't?... — Negentien maanden... 't Liep àltijd weg... Zijne ouders waren immer op zoek achter hem ; wist een jong ding. — Maar 't is een manneken van negen jaar... Ik heb 't gezien ; verbeterde een ordentelijk volksV'rouwtje ; en ze wees hoe groot het jongetje was. Toen-barstte ze ineens uit op schreienden toon : ... Godheid toch!... Godheid toch!... Ik zie het daar nog zoo duidelijk hoe 't zijn arm-kens uitstak, voor het in 't slijk verzonk... 't Weerde zich zoo... Men keek met jagende beklemming naar den vloed. Het was een grijze, stuursche najaarsachtermiddag. Ailes zag er zoo pruilerig uit, tôt zelfs het groen va» de beemden aan den overkant. En de rivier, welke met hare frissche omgeving hier echt lieflijk zijn moest in den zo-mer, stuwde nu nurksch en grimmig hkre klotsende gol-ven. Zij kwam onhebbelijk kwaadaardig voor. Twee bonkige kerels hadden 'n overzetpont losgemeerd en terwijl de een tegen de golven vocht, peilde zijn maat. De menschen op den oever wachtten en tuurden met groeiend ongeduld. — Waar is het erin gesukkeld? vroeg iemand. — Dààr ; wees het ordentelijk volksvrouwtje. — Wel, dat ze dààr zoeken ! werd geroepen. De mannen op de boot porden en peilden schijnbaar rustig voort. Wat deden zij kalm en wat waren ze traag. De rivier behield heur prooi met cynisch-misdadige kop-pigheid en 't wild gekabbel harer golven leek grijnzend gegrinnik. — Weten 't de ouders al? vroeg iemand verlegen. — De moeder is hier 'n poosje geleden geweest... ; ant-woordde men droevig. Opnieuw was stil aller bange blik star op de vijandig-woest woelende watermassa gericht. Tijd en hooploosheid rekten zich eind'loos lang... ... Plots één schor geschreeuw en gegil uit het troepje mannen en vrouwen. Niet ver van den oever was het jongetje onverwachts opgedoken, ineengefrommeld, net een levenloos ding dat door 'n kwel of roersel in den vloed even bovenkomt en weer ondergaat. — Ach! dààr ;... dààr is 't... ; kreet men angstig. De stoere kerels op de boot deden nu ook zenuwachtig en de een grabbelde met zijnen bootshaak naar de dei-nende ziellooze gedaante van het jongetje. Van den oever was een bedaagde lompenvent zelfver-getend bruusk in 't water gesprongen, plaste en plonste van den kant af, struikelde ergens in pappig slijk, riep eenmaal : « Help ! », maar had een moment nadien het slap hangend drenkelinksken in de armen en strompelde ermee terug naar den boord der rivier. Man omringde hem onderzoekend en twee wijveken s steunden ; -— Ach! Hij leeft!... Hij leeft nog!... Een hercules vatte den bewusteloozen, schralen, lym-phatischen knaap bij de dunne, naakte beentjes en hield hem 'n poosje met het hoofd omlaag. Vervolgens lei hij hem op den morsigen, hobbeligen, grof-gebarsten grond. Een heerken uit den volkshoop nam nu de beide handjes van 't verdronken straatloopertje, deed de spierlooze arm-kens op en neer gaan, plooide en strekte ze, naar de rege-len der kunstmatige ademhaling. Maar voor één der mannen uit het steegje deed hij zulks waarschijnlijk te traag opdat de oefeningen doelmatig zouden zijn. — Gij moet dat rapper doen ; zegde de man onrustig, duwde het heerken op zijde en begon zelf de futlooze armpjes van het drenkelinksken te bewegen, met een élan dat zijne gejaagde bezorgdheid verried. — Is hier nog geen doktoor geweest? vroeg voornaam een meneer die juist bij gekomen was. — Men is achter een gaan zien, meneer ; antwoordde eene volksvrouw. — Ze zijn ook naar 't militair hospitaal geloopen ; vol-ledigde een jong ding. Iemand, wiens blik zeker nog eenmaal in vertwijfeling naar de rivier afdwaalde, zei tôt den lompenvent, die met verkleurde, doornatte plunje, bibberend naar den knaap stond te staren : ■— Uw klomp!... Uw klomp drijft daar... De arme kerel beduidde met mokkig schouderophalen : « Laat mij gerust... kan me niet schelen » ; en vergat blijkbaar hoe duur hij zijn nieuw paar klompen zou moe-ten betalen. Inmiddels wrocht de man, die 't heerken wegduwde,

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.