ZONDAGSBLAD Biïblad van " VOORUIT „ ZONDAG 26 OOGST 1917 Derde Jaargang Nr 18 Prijs i 5 centîemen Stekelbaggetjes Scheisen uit het 0osi-Vlaandersche buitenleven ' DOOR MOZESSTEKELBACH I. - EEN BEROERDE DAG Draadbericht van mijn uitgever : — « Zend regels tekst, dadelijk, dadelijk ». Ik kreeg het kippenvleesch op m'n armen, bij Het lezen van dit kort-bijtend dwangbevel. Zooveel regels tekst, dadelijk ! Aï mij ! En 'k zat tôt over de ooren verzonken onder 'n berg ambtelijke papieren... Met dubbelen spoed voortgewerkt dus voor m'n dagelijksch brood, tôt mijn hersens waren versuft, mijn oogen vermoeid van 't lange staren op de hanen-pooten der school-kleuters, die gedurende den dag met kwalijk verborgen tegenzin, hunne vrijheidsliefde voor 't gedwongen beoefenen van gehoorzame leerzucht hadden opgeofferd. Eindelijk, ik was vrij. Met 'n zucht van verlichting lei ik 't afgedane routine-werk ter zijde. Ik liep eenige keeren m'n kamer rond om de krampachtige stramheid uit m'n kniege-wrichten te verjagen; ik dronk een glas gazeuse, in de meening er mijn verhit hoofd mede te verfrisschen. De velletjes papier wachtten — in hun maagdelijke wit-heid —• op de zooveel regels tekst. 1k beproefde de stralen mijner pen op den duimnagel en opende de poorten van mijn denkvermogen, om een bel-Jetrisch onderwerp binnen te laten. Mijne oogen dwaalden zoekend rond in de ruimte, bleven stil op de wandkaart van 't arme gemartelde Europa, op 't jaartal 1798 gegrift in de zuil van een miniatuur-beeldje over den Boerenkrijg, op de genummerde ruggen mijner boeken, op de eeuwig tikkende pendule... maar al die voorwerpen zegden mij niets, gaven mij geen gedacbten. Ik folterde en doorpriemde mijn hersens om toch iets te vinden, dat tôt een verteerbaar feuilleton kon verwerkt worden... eene schokkende gebeurtenis van den dag, een souvenir uit den ouden tijd! Maar er was, voor zooveel ik wist, binst den dag niets opmerkenswaard gebeurd, en oude souvenirs schoten mij niet te binnen. Ik vond niets... niets! En het getik-tak der pendule vermaande mij gedurig, dat de tijd niet stil stond. 't Was om razend te worden. Moê gepeinsd en doorgesuft, dat mijne oogballen er zeer van deden, zocht ik naar een voorwerp, om er mijne onmacht op te wreken en mijn onschuldige pennestok vloog naar den even onschuldigen inktkoker. Mijne ellebogen vielen op 't tafelblad neer en mijne opengespreide vingeren nepen mijne hersenpan te pletter... Opeens beiaardde de pendule hare slagen sonoor-helder door de kamer. Eene geweldige siddering schokte mijne leden... nerveus-gejaagd greep ik naar den bestraften pennestok en ik begon t; schrijven; holder-de-bolder wierp ik de zinnen dooreen, klonk het niet zoo botste 't, tôt de velletjes papier besmet waren met de zooveel regels afgedwongen tekst. Herlezen wat mijn onzalige geest mij had ingegeven, durfde ik niet, om den onzin niet te moeten herkauwen, dien de naïeve lezer den volgenden dag zou ten geschenke krij-gen... maar ik was van de nachtmerrie verlost, door mijn uitgever op mijn martelaars-hoofd geworpen en dat was al wat ik betrachtte. Haastig verzegelde ik 't pakket geestverheffende lectuur en op 'n drafje liep ik het te posten. Het was middernacht wanneer ik mijne kaars uitdoofde en 't afgematte hoofd op de peluw neervlijde. 't Was een snerpend koude nacht en daar ik voor gezond-heidsmaatregel heb aangenomen, nooit vuur in mijn slaap-vertrek te doen maken, trok ik de wollen dekens tôt over mijn ooren, om de ijzige kamerlucht zoo goed mogelijk af te weren. Ik sloot de oogen, met de zalige hoop dat god Morpheus mij weldra in slaap zou sussen. Ik beproefde aile denkkracht uit mijn hersenpan te verwijderen; maar willen is niet altijd kunnen, al zegt eene Vlaamsche spreuk het tegenovergestel-de. Het ging niet. Mijne hersens weigerden — wat moeite ik er 00k voor deed — aan mijn wil te gehoorzamen: ze deden hun werking voort, wild cinematiseerend de -zotste voorstellingen, waarbij het in mijn ooren begon te sissen en te blazen, alsof er een hevig orkaan in woedde. Nerveus-kwaad ôp mijn eigen ik, keerde ik mij op de andere zijde, met het gelaat naar den donkeren kant, waar het gebloemd meubelpapier den wand bedekte; mijne oogen doorboorden de duisternis om maar iets van het dessin te ontwaren: met op één punt te staren zou — naar de voor-schriften van 't magnetisme — de verlangde rust dadelijk komen, maar ik zag niets en wanhopig hernam ik mijne vorige houding. Een gesmoorde smartkreet ratelde in mijne keel ; ik had het gevoelen alsof men mijne in-zweet-komende huid met speldeprikjes kittelde. Geen twee minuten kon ik het in de-zelfde ligging uithouden: de ressorts van mijn ledikant piepten en kraakten onder den druk van mijn rond-woelend lichaam. Niets stoorde de doodsche stilte van den nacht. Toch wel; wanneer ik scherp toeluisterde, hoorde ik een verwij-dercl gedommel, als het gegrol van den donder in de verte, mij herinnerend dat de oorlogs-duivel 00k geen nachtrust hield. In den gang, uitkomend aan mijn slaapvertrek, tik-takte de zware slinger mijner oude huisklok den voortgang van den tijd. Die tik-tak was zoodanig in mijn hoofd vergroeid, dat ik hem — in normalen toestand — niet meer hoorde. Ditmaal nochtans trok dit zacht tinkelend gerucht mijne aandacht, en wat ik niet had durven verhopen, die goede oude huisklok zou mijne verlosster worden. 't Was alsof haar tik-tak eene menschelijke stem werd en mij verlokkend toeriep: «tel-tel!» Werktuigelijk begon ik te tellen: 1-2-3-4-5... tôt hoeverre is mij niet bewust, maar wanneer ik de oogen opende, beroosde de morgenzon de neergelaten gor-dijnen mijner vensterramen. Ik had geslapen, zacht en weldoende geslapen. 'k Voelde de geneugte er van door al de vezels van mijn lijf zinderen.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.