Omdat de Britten over een machtige oorlogsvloot beschikten, besloten de Duitsers voor de oorlogsvoering op zee een nieuw wapen in te zetten: de onderzeeër. Zeker toen het Duitse leger op 1 februari 1917 de onbeperkte duikbotenoorlog uitriep, gingen duikboten een belangrijke rol spelen. Militair was het wapen vrij succesvol. Duitse onderzeeërs kelderden doorheen de oorlog bijna 5000 vijandelijke schepen.
Maar hoe was het dagelijkse leven voor de bemanning in een duikboot? Kort samengevat: langdradig, benauwd, koud en nat. Ruimtegebrek was misschien wel het grootste probleem. De bemanning, soms veertig tot vijftig man, leefde opeengepakt in een klein schip dat vol zat met machines, voedsel en wapens.
Slapen was daardoor erg moeilijk. Er waren te weinig bedden en hangmatten waardoor de bemanning enkel om beurt kon rusten. In sommige bedden was het onmogelijk om uitgestrekt op de rug te liggen omdat er apparatuur in de weg zat. Vocht condenseerde op de stalen wanden van de boot en drupte bij elke beweging van de onderzeeër op de gezichten van de slapers. Er was geen enkele privacy in de boot. Alleen de ruimte van de kapitein en de wc hadden een gordijntje ter afsluiting.

De elektrische controlekamer van een Duitse onderzeeër (bron: Tyne & Wear Archives)
 
Eten werd vaak klaargemaakt op een stoofje op het dek omdat het elektrische keukentje veel te wensen overliet. Het voedsel was eentonig en kreeg door de brandstoflucht in de onderzeeër een onaangename smaak. Hygiëne was een probleem. De meeste duikboten hadden maar twee toiletten voor de hele bemanning, waarvan er één meestal als voorraadkamer diende. De bemanning kon zich niet wassen, scheren of van kleren wisselen. Ze hadden enkel één extra paar sokken en ondergoed voor een tocht die gemakkelijk weken kon duren. Bemanningen die hun missie overleefden en aan land kwamen, konden gemakkelijk herkend worden aan hun lange baarden, vuile uniformen en een penetrante lijfgeur die hen achtervolgde.