Tweede jaargang Nr 35 Prijs G centiemen Ueiit 16 Juli 1916 HOOFDREDACTIE : ALGEMeen SECRETARIAT OUDE HOUTLEI, 34. A1ET DE MEDEWERKING VAN HET WERK DER VOLKS BIBLIOTHEEKEN "DE STRAAL,, THtRESIANENSTRAAT, 13 ALLERLEI beheer : vrou wensecret aria AT peperstraat, 17. abonnementen : per jaar : fr. 3,25 zes maanden: » 1,60 drij maanden: » 1,00 Weekblad voor ons Vlaaensche VoSI Een goed Boek. — Zomerzon. — Wie is Christus ? — Spreekwoor-den. — Voor de Keuken. — Veredeling door Verzekering. Slangen in het huiselijk Leven. — Lachen is gezond. — Voordrachten en Lessen. Een goed Boek Wardje noemden ze hem. Op een schoonen dag was hij in 't dorp gekomen, en niemand wist of kon te weten geraken, waar hij uitgekropen kwam. 't Was een grijs manneke met hooggebogen rug en steu-nend op een knobbeligen stok. Zijn haar was heel lang en krolde in grijze krollekens in zijn nek omhoog onder zijn zwarten bolhoed. Hij liep altijd met korte paskens over de straat, met zijn oogen in den grond alsof hij bang was de menschen aan te kijken. Hij had zijnen intrek genomen in een oud vervallen huizeke waar, zooals men beweerde in 't dorp, aile dagen de geest van een gehangene kwam spoken. De kinderen hadden er dan ook schrik van, en als hij van verre aangedreveld kwam, scharrelden ze gauw hun marbollen bijeen, sprongen over een gracht en mompelden geheimzinnig : — Mannen, pas op ! Wardje is daar ! Elken dag ging hij in 't dorp rond met een grooten zak op zijnen rug. Overal klopte hij aan en vroeg met eene bedeesde stem : — Geen vodden, a. u. b. ? En als hij dan wat kreeg, stopte hij het met een « God loone 'tu!» in den zak. Den Zaterdag achternoen kwam er uit de stad een man met paard en kar. en kocht Wardje's vodden. Deze ging dan bij de kostersvrouw zijne inkoopen doen voor een geheele week. * * * Zekeren dag dat hij in zijn stalleke bezig was met de vodden te doorsnuisteren, vond hij een heel klein boekje tusschen de prullen : hij bekeek het een oogenblik m stak het daarna in zijn zak. — 'k Zal van den avond eens zien wat het is ! bromde hij en deed voort... ...'t Sneeuwde en 't bleef sneeuwen. 't Was alsof de gansche grauwe lucht slechts ééne groote sneeuwmassa vormde die langzaam uiteenpluimde in dichte kriewelende drommen, zachtkens nederzijgend. Maar al toe vielen de kleine vlokskens, wiegelend op lichten wind, dan weer dan-send, dwarrelend, zwindelend, stoeiend, spelend aïs om strijd, om stil op de groote evenheid neer te zijgen, en de wattige vacht onmerkbaar maar zeker aan te dikken. Het begon stilaan te donkeren. Droomerig zat de oude man voor 't venster. 't Was doodsti! in de verwarmde, schemerdonkere kamer; slechts nu en dan, bij lange tusschenpoozen, kwam een windstoot een langgerekt huilen door de schouw trekken. De voorwerpen achter in de kamer vormden zwarte, ondui-delijk afgêljjnde vlekken, welke ineenvloeiden met zware schaduwholten. Een takkebos lag te branden in den haard ; daar vctôr stond een gebrekkige stoel, en op den flauw verlichten muur danste de schaduw spokerig. Wardje had 't boekje uit zijn vestzak getrokken, over-bladerde het eens en keek dan naar 't opschrift : « De dag eens Kristenen » spelde hij... Een wijl staarde hij droomerig vôôr zich uit.. — 'k Zal 't maar lezen, mompelde hij en sloeg 't boeksken open... Met de ellebogen op de vensterbank, de kin in de kramp-achtig saamgenepen handen, zoo zat hij en zoo onbeweeg-lijk, alsof hij op het paneel van een drieluik was geschilderd of in 't lood van een kerkraam ingesloten... Buiten was 't bijna heiledonker als Wardje het hoofd ophief. Zijn rimpelig wezen werd spokerig beschenen door den rooden gloed van den haard. Tranen biggelden uit de oogen van 't oud manneke en ze rolden langs zijn ingevallen wangen. Een snik stikte weg in 't pijpeke van zijn keel en hij snakte naar adem. Hij blikte verdrietig omhoog naar de lage- zoldering, die zwart berookt hing boven zijn kop. — Mijn God, erbarmer. ! zuchtte hij... * * * 's Anderendaags stond het dorp in rep en roer. Zij, die naar de 8-uren mis gegaan waren hadden bij 't verlaten der kerk Wardje, op zijn paaschbeste gekleed, bij den pastoor zien aanbellen. De oude kwezelkens, in hunnen breeden zwarten kapman-tel gehuld, sterk afstekend op de glanzend-witte sneeuwlaag, hadden de hoofden bijeengestoken, en waren seffens aan 't fezelen gegaan ondanks de bijlende koude. — Jezus, Maria toch ! wat zou er nu gebeuren ? Wardje, die nog nooit of nooit een voet in de kerk gezet had, bij den pastoor !

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.