Tweede jaargan ig- Nr 44- Prijs 6 centiemen 1 alvtl\all 1 cil i hoo fdredactie : algemeensecretariaat oude houtlei, 34. met de medewerking van het werk der volksbibliotheeken "de straal,, thfcresianenstraat, 13 ALLERLE Weekbiad voor ons ïiaamsche Voli r beheer : ' vrou wensecret ariaai pepersïraat, 17. — «O» — abonnementen : k- per jaar : fr. 3,2£ zes maanden: » 1,6c drit maanden: » l.OC INHOUD : De Verloofden (2e vervolg). — Familiegeest. — Een voorspoedig reis. — Het Zondagsoordje. — Mijn verstand alleen. — Wroeging va Samuel Johnsons. — Voor ons volk — Verschillende middelen om mie en te verdrijven en uit te roeien. - Lachen is gezond. — Voordrach .en en Lessen. De Verloofden door MANZON1 (Nadruk verboden. — Etgendom van den vertaler.) (2e vervolg.) — Ah schelm, ah schurk, ah moordenaar, brieschte Renzo en liep koortsachtig de kamer op en af, zijn dolkmes in de hand wringend. — Ach God, wat tegenkanting! zuchtte Agne.^e. De jonkman stond voor Lucia stil, aanschouwde haar met •""'tuoren en wanhopigen blik en riep razend uit : — Dit is de laatste schanddaad van dit monster ! — Ah! Renzo, neen ! om 's Hemels wil, neen! neen!. .Elis een God vçor de armen, maar hoe wilt ge dat Hij ons bijsta als wij kwaad plegen ? — Neen, neen, om 's Hemels wil, kermde Agnese. — Renzo, sprak Lucia met kalme vastberâdenheid, beiden kennen wij een stiel, laat ons vluchten verre van hier, dat don Rodrigo van ons niet meer hoore ! — Ach, Lucia, wij zijn niet getrouwd en zal de pastoor ons een getuigschrift van ongehuwden staat willen verlee-nen ? Ach, waren wij reeds in den echt verbonden, dan... Het werd stil in de kamer. Hun feestelijke kleedij stak sclierp af met de neerslachtigheid hunner wezenstrekken. — Luister, mijne kiuderen, sprak Agnese na enkele oogen-blikken. Ik ben langer op de wereld dan gij, ik heb meer gehoord en gezien en heb dus meer ervaring opgedaan. Laat u door schtik niet bevangen, de dnivel is zoo zwart niet als hij wordt afgemaald. Wij, arme lieden, zijn kortzichtig, maar het bescheid van een geleerd man... Ik weet wat ik zeggen wil... Hoor eens, Renzo. Ga naar Lecco, zoek daar doctor... de zoogenoemde Azecca-Garbugli (i) op, vertel hem de toe-dracht der zaak, doch wacht u wel hem bij dien naam te noemen, het is een bijnaam... zeg : « Hcer dokter... » 'k heb zijn naam vergeten.. en kan hem naar niet te huis bren-gen !... elkeen heet hem zoo... vraag naar den langen, mage-ren, kaalhoofdigen dokter, met zijn purperen jenevernetis en jroode vlekken op de wangen. — Ik ken hem van aanzien, sprak Renzo. — Ziedaar de rechte man. Menig mensch, in de inge-wikkeldste zaak betrokken, heb ik, na een onderhoud met Azecca Garbugli, met lichten stap en opgebeurde zinnen, het huis van den dokter zien verlaten waar hij met loomen tred en bedrukt gelaat binrengetreden was. Neem deze vier vet-gemeste hanen, welke ik voor het feest van Zondag den nek moest omwringen, en draag ze hem. Nooit mag men hem met ledige handen raadplegen. Vertel hem het gebeur-de, en hij zal u dingen ontvouwen, welke nooit in ons brein zouden opdagen, al dachten wij er gansche jaren aan. Renzo lceurde den raad goed, Lucia eveneens, en Agnese^ zelfvoldaan, haalde één voor één de vier hanen uit de kevie, bond de acht pooten te zamen, en overhandigde het geschenk aan Renzo. Na eenige aanmoedigende woorden sloop deze naar buiten langs eei achterpoortje om door de kinderen niet opgemerkt te worden welke anders hem ongetwijfeld zouden achterna geroepen hebben : — De bruidegom, de bruidegom! Langs kleine veldwegeltjes trok hij voort, dacht na over de jongste gebeurtenissen en overwoog de rede welke hij den dokter ging toeçturen. Hij voegde 't gebaar bij 't gtmompel en men kan zich een denkbeeld vormen van hetgeen het arm gevogelte te lijden had, den kop omlaag en hevig geschokt in de hand van den voortijlenden man. In het dorp liet Renzo zich de woonst van den dokter aanwijzen. Bij het binnentreden werd hij bevangen door die geheimzinnige vrees, eigen aan ongeletterde mensehen wan-neer zij voor geieerde of hooggeplaatste personen verschijnen, en opeens vergat hij al zijn voorbereide verklaringen. Het zicht zijner hanen echter stortte hem nieuweu moed in het hart. Hij reikte ze aan de meid over en vroeg den dokter te spreken. Met een gebaar van iemand die gewoon is zulke geschen-ken in ontvangst te nemen, stak zij de hand uit en zegde : — Geef dit hier en ga in het kantoor. Juist op dit oogenblik kwam de dokter te voorschijn en sprak minzaam, nadat Renzo hem diep had gegroet. — Kom binnen, mijn zoon. Het kantoor was een ruim, vunzig vertrek. Aan drie der wanden hingen de portretten der twaalf Romeinsche Cfesars; een hooge, vermolmde kas opgepropt met lijvige zwartbe-stoven boekdeelen verborg den vierden muur. In ,t midden stond een breede, zware eikenhouten tafel overdekt met dagvaardingen en smeekschriften ; drie of vier opgevulde

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.