Nr 33 4 Juli 1915 BRIEVEN TE ZENDEN AAN DE REDACTIE VAN - " ALLERLEI „ " ANTW. STEENWEG, 69, ST-AM ANDSBERG, (GENT) ALLERLEI VORIGE NUMMERS VAN :: " ALLERLEI „ :: ZIJN TE VERKRIJGEN BIJ :: DE VERKOOPERS " Lezinq voor fieî Christene Vlaamsche volk WESElCilLAD, Prijs 5 centlamen De arme Zinnelooze Het was een echt wonderlijke nacht ! De lucht was donkei en met grauwe wolken besluierd ; geen ster pinkte aan der hemeltrans. O heimenis der heimenissen ! de wilde, woeste baren der zee, die anders duizenden zeilen wiegden, ver-toonden er nu geen enkel aan mijne oogen. Ik vervolgde mijne baan lang den zeeoever. Gaande-weg on1 moette ik eenige hutten, vis schershutten. Ik naderde dus een< andere, levendiger wereld ; di flauwe dansende vlam der olie lamp verlichtte een weinig di< stulpen. Daar heerschte blijd schap en vermaak ; die familiëi waren verheugd den echtgenoo den vader of den zoon terug bi zich te hebben, na verscheiden< weken varens op vischvangst Gisteren was de boot terugge komen van IJsland en de vangs was overvloedig geweest. D( visschers waren voor den langet winter tegen broodgebrek ver zekerd. Het was dus wel me recht en reden, dat zij eerst Goc dankten en zich daarna ver heugden. Doch in aile hutten heerscht* die vreugde niet, oh neen ! Ir eene enkele was het licht mir hevig, geen geluid van gichelende stemmen hoorde men ; daar heerschte de diepste stilte. De deur stond open en op den dorpel zat eene zwarte massa. Ik naderde : 't was eene vrouw. Ik vroeg : — Wie zijt gij ? Wat doet gij hier in het holle van zoo een duisteren nacht? Wat oî wien zoekt gij? Zij antwoordde : — Ik ben eene visschersvrouw, die in droefheid leeft, ter oorzake van het reeds zoo lang vertrek van mijn echtgenoot, en wie weet, misschien is hij begraven in de onmeetbare kolken der zee. 't Is daarom dat ik hem hier verwacht. Zoo sprak zij, de arme visschersvrouw, en nochtans geen trâan ontsprong haar oog, dat strak in de mijne gevestigd bleef. Zij ging binnen, ik volgde haar ; zij naderde eene wieg, ik trok het voorhangsel weg... zij was ledig. De vrouw integendeel viel op de knieën boog zich over den rand en suisde liefelijke namen tôt de kinderen, die er... niet in lagen. — Zwijg, mijn engel, zwijg, ween niet, vaâtje zal komen ! Straks, nu nog niet, straks, mijn lief ventje, en hij brengt u koek en speelgoed mee ! Ik begreep : die vrouw was zinneloos ! 's Anderendaags, ondervroeg ik mijnen vriend, bij wien ik was afgestapt. Hij bevestigde mij dat die vrouw wel degelijk krankzinnig was. Over twee jaar vertrok haar echtgenoot (ze waren pas een jaar getrouwd en hadden één kind) naar IJsland op kabeljauw-vangst... Zij zag hem niet meer terug ! 't Was dàt, dat hare hersens geschokt had en nog altijd verwachtte zij hem. Aile dagen zag men ze in de kapel van O.-L.-Vrouw, den troost-der zeelieden, die daar vereerd werd. Steeds zegde zij luidop hetzelfde gebed. Eene maand vôôr mijne •"komst was haar kind ten grave gedaald. Een klein jaar nadien kwam ik terug in het visschersdorp, en toen ik met mijn vriend al voorbij de hutten kuierde, viel mijn gedacht eensklaps op de arme zinnelooze. Toen wij ook hare sxulp voorbij gingen, zag ik tôt mijn verbazing,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.