Tweede jaargangr Nr 38 Prijs (i centiemen (xent (> Au pistil s 191 fi hoo fdredactie : ALGEM^en secret aria at oude houtlex, 34. met de medewerking van het vverk der volks bibliotheeken " de straal,, theresianenstraat, 13 ALLERLEI Weekblad voor ons Vlaamsche Volk beheer : vrouwensecret ariaat peperstraat, 17. — «o» — abonnementen: per jaar : fr. 3,25 zes maanden: » '1,60 drij maanden: » 1,00 1NHOUD : Een verheugend Verschijnsel. — Hun eerste Leed. — Aan mijn Ge-boortedorp. — Ik ben van den Buiten. — Zoudt ge durven ?.. — Twee sonnetten of klinkdichten. — Slangen in het huiselijk Leven. — Lachen is gezond. — Voordrachten en Lessen — Nieuwe Lezers. Een verheugend verschijnsel Ter aanvulling van de oudere, duiken allerwege nieuwe medewerkers op voor « Allerlei ». Een verheugend verschijnsel voorwaar en dat den opmerker stof tôt nadenken geeft. Nadenken, dat bevrediging en vertrouwen wekt. Immers, we leeren eruit : ten eerste, dat ons blad hoe langer hoe meer tôt de kringen der meer ontwikkelden doordringt. (Wie ons blad niet* kent, zal er zich niet in 't zweet v-oor stellen, dat spreekt van zelfs. En dat de inzen-ders van artikelen voor « Allerlei » niet tôt de eersten de besten behooren, zullen onze lezers eens te meer in dees nummer kunnen onder-vinden.) Ten tweede, dat op den tegenwoordigen oorlog allerminst een tijdperk van moedeloosheid zal volgen, zooals sommigen dat in hun zwartgalligheid misschien wel veronderstellen. Allen, die 't goed meenen met de belangen van ons volk, staan kloeker dan ooit in de bres, hunkerend erop wachtend, om, in eene wellicht niet ver meer verwijderde toekomst, ailes te herstellen wat nog hersteld kon worden. Men kan er zeker van zijn dat het, na d^n oorlog, noch aan schrijvers, noch aan dichters, noch aan denkers zal ontbreken ! 't 1s haast of de huidige wereldramp een spoor-slag is geweest tôt het doen ontluiken van nieuwe, voorheen nog onbekende levensenergie. Te beter! Intusschen danken we van harte, langs dezen weg, de nieuw-gekomen medewerkers en hopen vurig, dat we voorts op hunne medewerking zullen mogen rekenen. Ze doen er een goed werk mee, doordat ze, midden deze neerdrukkende tijden. hoog houden het onmisbaar vertrouwen in eigen kracht. Ons volk zal er hun dankbaar voor zijn. Ailes voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus, blijve nu als vroeger onze leus, aan de verwezenlijking van de-welke «■ Allerlei » in de mate zijner weliswaar geringe maar toch graag te pand gestelde krachten zich voorgenomen heeft onverpoosd mede te werken. Pe Redactie. Hun eerste Leed 't Was Zondag en buitengewoon schoon weer : een van die zoel-zachte meidagen, waarop de zon, aan den diep-blauwen hemelkoepel pralend, als bij tooverslag knoppen, bloemen en bloesems baart. Mijnheer Verhelst zat in zijn reeds weelderig bloeiend tuintje, waar hij zoo gaarne mijmeren kwam. Nu bijzonderlijk deed hem dat zoo'n deugd : zôô verkwikten hem de geur-doorbalsemde luchten !.. Met droomerig oog aanschouwde hij zijne echtgenoote, die tusschen de bloemperken in, met Julleken,. haar eenig zoontje, op den arm naar hem toe-wandelde.— Hoe lief ze zôô is! dacht hij... Ze zette zich nevens hem, zij aan zij : hij legde zijn arm over haren schouder en lachte Julleken tegen, die spelend aan vaders baard trok. Plots werd er gebeld en de meid kwam melden dat de bakker op mevrouw's bevelen wachtte. Mevrouw Verhelst stond op en zag haar man met zoet-vragenden blik aan. — Ga maar, sprak hij glimlachend, ik zal hem geen pijn aandoen! En met een zeker gevoel van vaderlijken hoogmoed, nam hij zijn schat uit hare armen. Hartstochtelijk kuste hij dat blank, onschuldig vleesch dat hem zoo dierbaar was. — Wat wonderschoone oogen toch ; net de hare ! mur-melde hij, en zette Julleken neer in 't gras. Monkelend zag hij het aan hoe dat klein ding spartelde en moeite deed om recht te komen, als wilde het reeds loopen op zijn daartoe nog te zwakke beentjes. Hij ging een weinig achteraan staan, en klapte in de handen ;... maar de kleine zag niet om, voortspelend met eenige grashalmpjes die zijn bloote beentjes kriewelden. — Julleke, tiep hij, Julleke, mijn engeltje! En toch bleef de kleine onverschillig ; wel lachte hij, maar aandacht op zijn naam gaf hij niet ! — 't Is aardig toch, sprak M. Verhelst. Hij wist wel dat kinderen van dien leeftijd aan hun naam reeds beantwoorden. En eensklaps ging bij hem een vermoeden op, een ijselijk vermoeden, en 't werd hem bang om 't hart : — DoofL. God! altijd doof! doofstom misschien... ach!... neen, 't is niet mogelijk! Half waanzinnig en als versteend schreeuwde hij : — Julleke, mijn arm Julleke!...

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.