Tweede Jaargang Nr 13 5 Centiemen G eut, 13 Februari 1916 ALLERLEI OPSTEL : ALGEMEEN SECRET ARIA AT OUDE HOUTLEI, 34. WEEKBLAD BEHEE'R : VROUWENSECRETARIAAT PEPER TRAAT, 17. INHOUD : Een Hoofdartikel asjublief ! — Weet ge 't al ? — De Leer van Christus XI. — Buitengewone Menschlievendheid. - Van Vlaamsche Kunstenaars : Fons Van de Maele. III. — Een nieuw Kindeke. — Over Gezondsheidsleer. — Een Godsgericht in Albanie (5e Vervolg).— Lachen is gezond. — Sociale Bedrijvigheid. Een Hoofdartikel asjubïief! 'k Heb dezer dagen ieelijk in nesten gezeten, kijk ! Liever had ik daar geen woordje over gerept, omdat het eigenlijk een domheid is van me. Maar nu ik eenmaal aan den trok ben, moet het er af. Trouwens, de iezers van « Allerlei » kunnen zwijgen als 't noodig is, zoodat ik, onder vier oogen wel te verstaan, hier wel een onbescheiden woordeke lossen mag. Nu dan, verbeeld u dat al de kopie van « Allerlei » in gereedheid was op gestelde dag en uur, behalve... ja, behalve het hoofdartikel. Denk nu maar niet lezer, dat het aan nalatigheid lag van mijnentwege, want dan kent ge me niet. Stipter menschen zoudt ge ter wereld niet vinden dan ik... als ge er niet naar zoeken zoudt. Nee, dat was eigenlijk zôô gegaan : ik had me te veel betrouwd op de zeer offerwillige medewerkèrs aan ons blad, dat die me een hoofdartikel zouden gestuurd hebben. Maar de tijd vloog om en 't verwachte hoofdartikel liet aleens den top van zijn neuze niet zien, laat varen zijn hoofd! En de drukker — die ongedurigaard ook ! - had al zijnen loop-jongen gezonden om te vragen waar de kopie bleef. Zie-je me daar zitten met mljn gebakken peren, ei ? Woedend ben ik naar huis gegaan en om mijn koleire uit te werken heb ik de deur hard achter me toegeslagen en een paar stoelen omverre gegooid. Alsof die ongelukkige stoelen het konden verhelpen ! Maar mijn duurbare wederhelft die, tusschen haakjes gezegd, het bliksems-gauw op de zenuwen heeft, nam het anders op. — Zijt ge vveer in uw slechte octave dan? vroeg ze tinzend, waardoor ik natuurlijk nog kwader werd. — Zwijg vrouw, en 'n doe me niet koken, snauwde ik heur toe ; 'k ben van nù a! om uit mijn vel te springen. Nu ze zag dat het ernstig was sloeg ze een ander toontje aan. Fleernend klonk het : — Wel wat scheelt er? Kan ik u sc-ms niet helpen, man? Ineens was ik tôt bedaren gekomen. Tegen een lieflijk woord ben ik om den duivel maar niet bestand, vooral niet als 't van mijn vrouw komt. Aile mannen zijn eender op dat punt. Mistroostig liet ik me op een nog rechtstaanden stoel neerzakken en zuchttè : — Helpen, kind ! helpen... — Wel ja, ben ik daar ooit aan te kort gebleven als 't in m'n macht lag? — Nee, vrouw, nee ! Maar nù gaat het zeker uw macht te boven. — Misschien, wie weet het ? Zeg 't me eerst. Ik draalde nog wat, als een die er last van heeft dat hij z'n biechte spreken moet, en toen zeide ik, hoe die lastige vent van een drukker naar de Iropie van « Allerlei » had laten vragen, en hoe ik zijnea loopjongen had zenden... loopen, zonder kopie, omdat er geen hoofdiartikel bij wa6, en.... — Is t maar dàt? loech ze, net alsof heur dit een kinder-spelletje leek. Is 't maar dat? Wel, kijk rondom u, ge hebt stof om hoofdartikels te schrijven zooveelt ge maar wilt. Is de oorlog bijvoorbeeld niet een onuitputtelijk-onderwerp waar men nooit over uitgepraat is ? Toon stond ik recht en met een gebaar als dat van 't Jaak Artevelde op de Vrijdagmarkt : — Nee, vrouw, al wat ge maar wilt, maar dàt niet ! Om Godswil, nee, niet over den oorlog, want'ik' wil niet dat de lezers van « Allerlei > me naar den weerlicht wenschen. Zooiets ware meer te bejammeren nog voor ù dan voor mij. Al dit oorlogsgeraas zijn de menschen zoo beu geworden als koude pap ; de offiesjeele kommunikee's worden door niemand meer gelezen ; Wolf en Reuter hebben hunnen opzeg gekregen zonder hoop op vernieuwing van kontrakt ; en als de lezers nu, God zij gedankt, elke week verlangend uitzien naar « Allerlei » dan is 't precies omdat « Allerlei » hun heel iets anders ten beste geeft dan al dit zouieloos oorlogsgerammel. Na zulk een prachtige redevoeringe — al zeg ik het zelf — had ik het pleit natuurlijk gewonnen. Maar die verwenschte loopjongen die ieder oogenblik kon terugkeeren ! M'n vrouw zei niks meer, ik zei niks meer, en we zeiden allebei... niks meer. Dat duurde zoo een heelen tijd. Almeteens, m'n vrouwe steekt heuren wijsvinger omhooge, zet een gewichtig gezicht op en : — Schrijf dan iets over het verbod op de kinema-vertoo-ningen in Engeland, zegt ze; de menschen lezen dat gaarne want de kinema is tegenwoordig overal aan 't orde van den dag.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.