3de jaargang, Nummer 9. Prijs : 5 Centiemen. September-nummer igi5. Men zegt dat 't Vlaamsch te met zal gsan.... t En zal ! ANTWERPEN BOVEN Geen rijker kroon Dan eigen schoon. Ailes VOOi VERSCHIJNT OM DE Vlaanderen veektien dagen Orgaan der GROENINGERWACHTEN van Antwerpen en Omstreken. ABONNEMENTSPRIJS : Voor Antwerpen en onmiddellijke omgeving fr. 1 25 per jaar Voor 't binnenland (uitgenomen Oost- en West-VIaanderen) - 2,50 Voor Oosf- en West-Vlaanderen bijzondere voorwaarden. Men schrijft in op het Bureel van 't Blad, alsook bij de Leden der Groeningerwacht, o. a.: Belegstraat, 48, Antwerpen (Zuid); Reuzenstraat, 28, Borgerhout, en Bredabaan, 207, Merxem. Elke inzeuder is veranfwoordelijk voor hetgeen hij schrijft. Bureel en Ops'elraad : 't Hof van Keunen, Carnoplaats, 3g Borgerhout. Aar kondigi gen volgens overeenkon:sc Onge'et kende stukken worden niet opgenomen, Al wat dit b'ad betreft rnoet op ons bureel besteld woiden. AAN HET VLAAMSCHE VOLK HYMNE AAN DEN TOREN. Ons eeuw bevroedt Uw schoonheid niet Noch weet, o Toren I — Hoogopfonteinend lied, En halm en mei van steen ! o Bloei van rankend loof ! — Dat gij uit krachtige daad Van liefde zijt geboren, En uit het blij geweld Van bloesemend geloof ! Gij spant een kroon, Driemaal een kroon, Om slankheid uwer lenden, Tiaar der stad ! Een kroon van Ieed, Laag en verdoken; Een kroon van strijd Tôt glorie reeds ontploken; En op het hoogst, ontloken, Een kroon van zegepraal ! De ,vroeger eeuwen kenden Heel uw bediedenis En taal. Wij, d'ontleerden, wenden Nog eens ons oogen op naar u, Naar u ! Die boven 's werelds deemsternis Beurt in 't azuur Een eeuwig ideaal. Drie kronen Epos van drie tijden : Van lijden, strijden en verblijden; Drie kronen Naar ze klimmen weidscher steeds, Zij gorden Uw bart dat zingt of schreit, Uw kloppend hart van brons, o Schoone zie! van Vlaanderen, Steen geworden ! Gij werdt en waart En bleeft Bezielend wonen onder ons Stoer staat uw felle Halletoren, Verglommen, prevelend Brugge; Fier rijst uw Drakenstang, o Droef-verbasterd Gent ! Maar al uw leeke trotschheid, al Uw oude praal verstuggen, Bij deze blijde, Deze immerjonge schoonheids-Lent ! o Toren, bloei van heiligheid, Van .kristelijken roem ! Op aard de zichtbre stengel Van d'onzichtbre bloem, Die voor Gods troon Haar kelk gaat openvouwen, Met wierook van 't gebed Dat torens durfde bouwen. Raf Verhulst. Die prachtige uitboezeming van Raf Verhulst kwam ons onlangs zeer toevallig ter kennis : we hoorden het machtig gedicht in eenvriendenkring uitgalmen en het trof ons zôô diep door zijn zui-vere, echt lyrische schoonheid, dat we niet kon-nen nalaten het dadelijk af te schrijven, om er onze lezers ook van te laten genieten. A. B. Aan het Vlaamsche Volk Op het oogenblik dat er over de gansche wereld I onder de menschen een reusachtige strijd wordt uitgevochten, is het onze plicht de stem te ver-; heffen voor de ho gste belangen van ons Vlaam ische volk, dat een der eersten in den kamp werd gesleurd, en thans nog gebukt ligt onder het wee van het woeste geweld Niet de macht der wapenen, noch het roevalder gebeurtenissen zijn bij machte te beslissen over het lot van Vlaanderen. Wat ook de uitslag weze van dezen oorlog op staatkundig gebied, zorgen moeten wij, als getrouwe zonen van ons land, opdat onze innerlijke volkskracht gaaf en gezond, uit den strijd en het lijden gelouterd, verrijze en ons de t^ekomst van-onzen stam waarborge. Hoe paradoxaal het voor velen ook zal klinken, blijft het desniettemin vaststaan, dat Vlaanderen's lot in handen ligt der Vlamingen zelve. Zal ons volk, dat door zijn taaiheid sinds eeuwen beroemd en door het vele lijden gehard werd, blijven vooitbestaan en uitgaan tôt een nieuw leven? Zullen onze menschen uit liefde voor het beproefde Vlaanderen de zedelijke krachten aan wenden om het volk in zijn innerlijk wezen te herscheppen? Valsche profeten verkondigen over den lande dat het nu geen tijd is om te spreken overVlaam-schen strijd; zij zeggen dat er dient gezwegen te worden, omdat onze broeders aan het front hun blo^d vergieten, en er zijn lichtgeloovigen en onwetenden die in lafhartige berusting en in sehuldige toestemming laten het onkruid woeke-ren ! Maar wij die ons herte en ons geweten raadplegen, weten, dat deze dagen voor het Vlaamsche volk vol beteekenis zijn; wij zitten nu meer dan een jaar midden in den bangen strijd en denken aan de hooge belangen die voor vaderland, moedertaal en stambelang op het spel staan. Deze nu gebieden ons de stem te verheffen, opdat nieuw leven en kracht opgewekt worden. Welhoe, men zou de wapens wegwerpen wan- ! neer het ailes van strijd getuigt, voor->l wanneer die wapens de kluisters verbreken moeten die ons innerlijk wezen verslaven ? Het ware onzin, want eensgezindheid zelve vergt stambewustzijn, en de liefde tôt ons volk — en zij is onze kracht —■ geleidt ons om allen er op te wijzen dat wij staan vooi den wederopbouw, de versiering, de wijding van Vlaanderen tôt eene volledige her-leVmg. Zvvaai is de taak, want ons aim volk staat alleen en verlaten; het moet uit eigen wezen ophalen het ideaal, en steunen op de hulpvaar-digheid van levenwekkende en fier-voelende \ laamsche zielen. Andere volkeren. worden door den adel en de leidende standen gerugsteund en geholpen in ailes wat hu î in den strijd om het bestaan kan voordeelig zijn : wij hebben nooit ander s gekend dantegenwerking, hoon en smaad, j spot en verraad, vooral vanwege bastaards die in hun overmoed spuwden op de massa, die goed-zakkig en onbewusthen rijkmieken hoogmoedig. En gij, Vlamingen, die het lijden van uw volk hebt gevoeld; gij die bekend zijt met de schreeu-wende onrechtvaardigheden dte bestaan terwille van Vlaanderen's onbeholpenheid ; gij die getui-gen zijt geweest van de achterlijkheid van uw eigen ras, omdat het verstoken bleef van aile geestesvoedsel en niet opvliegenkon, noch mocht, naar ruime, breede, luchtige hemelen, om er het licht der zon te genieten, die nochtans over aile volkeren der aarde hare warme stralen zendt ; — gij allen die uw volk liefhebt, uw vaderland bemint en de belangen van uw volksbestaan op prijs Ftelt, zult gij weigeren in de ure des ge vaars, de hand te reiken ? Arm Vlaanderen ! riep verleden jaar Pater Stracke uit, « niet arm omdat het zoo verassche-poesterd werd, maar omdat het zich zoo ver asschepoesteren liet. Arm Vlaamderen, en waar aan ? Arm aan doorzicht en karakter, aan een-dracht, aan bewustzijn en fierheid », maar rijk aan zelfverachting, omdat het zijn geschiedenis niet kent; aan naiiperij, aan allerblindste voor-oordeel, omdat het zijne taal niet kent; rijk aan sieur, slenter, vadsige baatzucht ; rijk aan schande; rijk aan armoe, ziekte en dood ». Hij besluit dan met te zeggen dat hij Vlaanderen zal blijven arm noemen : « tôt dat aile onrechtvaardigheid geheel is hersteH, en aile rechtsmogelijkheid geheel is verwezenlijkt. Ik zal het arm noemen, zoolang er Vlamingen zijn uit de burgerstanden, die in de kleinste- rechtsverkrachting berusten, en niet voe-len, dat zij een gestolen adelnaam dragen; zoolang er zijn die niet aile liefdesplichten beseffen, en, de dringendste althans, niet grootmoedig ver-vullen ». Thans staan duizenden der onzen met de wapenen in de vuist aan het hloedige front, door vriend en vijand bewonderd om hunne dapper-heid; aan ons de plicht ervoor te zorgen dat wij op dezen plechtigen stond gehoor geven aan de dringende noodzakelijkheid, om ook onzer-zijds een vaderland te vormen met volledig taal-recht en met zelfbewuste en stamtrotsche Vlamingen.Indien een groot deel van het volk in Vlaande ren ruw blijft en niet op het peil van kennis en beschaving staat waar het komen moet, indien de stamfierheid, die een hoofdbestanddeel vormt in de levensvatbaaiheid van een volk, zelfs in deze historische dagen niet steviger in de breinen geankerd wordt, dan is het de schuld van de beschaafden onder dat volk, die de stem der Diefde versmoorden wanneer zij het aansporen moesten in het behoud der zelfstandigheid, en leeren bevroeden het groot belang der eigendom-melijkheid.Als het gevaar dreigt en de nood dringend is, begaat men eene lafheid met te zwijgen over het Stambewustzijn, dat de levenskiem der volkeren is. Jozef Van Wetteren. Gentil Antheunis. 1840-1907. Over hem schrijft Het VlaamscheNieuzv in zijn Letterkundigen Prijskamp : Gentil Theodoor Antheunis, schoonzoon van H endnk Conscience, is geboren te Oudenaarde, op 9 September 1840, en overleden te Brussel, den 5" Augusti 1907. Van i85g-6o: leeraar in't College van zijne geboortestad. 1861 : leeraar in't College te Dendermonde. Studeerde aan de Hoogeschool te Gent, pro-moveerde in 1866, werd viederechter te Oost-Rozebeke 1868, Thourout, Halle, Brussel. Willem de Mol componeerde muziek op zijne liederen : Ik ken een lied, Lentelied, Droeve tijden, 1875 : Uit het hart, 1877 : Liederkrans uit Hoffmann v. Fallers-leben's : Loverkens, 1879 : Leven, lieven en zingen. Rooses zei van zijne verzen : « Rein als het kindergemoed, speelsch als de kinderaard, een-voudig als de kindertaal ». Zijn lied Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief (woorden van Theofiel Coopman), is heel Vlaanderen door geliefd en wordt in dorp en stad ge-zongen zonder dat men den naam vàn den vin-der kent : het is de zachtmoedige, ernstige en fijnbesnaarde, de « gentiele » Antheunis ! + Victor de la Montagne. De bladen hebben ons de treurige mare ge-bracht van het overlijden van den Vlaamschen dichter, welke op ign Augustus in ballingschap ontsliep. Hij stierf immers in den Havre, in Frankrijk, waarheen hij als ambtenaar bij het Ministerie van Rechtswezen de regeering gevolgd was. Victor de la Montagne is een kind van Antwerpen, dat hem in 1854 zag geboren worden. «Al heeft hij weinig geschreven — twee bundels :

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.