i 16 Augustus 1914 ) I l I TRANEN. II. f AiiwF.r.Tjk-s ter wereld, schreit het lcind, en in de eer- ste jaren is dit vrijwel het eenige middel, waardoor Wir het zich kan doen verstaan. O, wat de moeder goed ^ traantJes van ^aar heveling verstaat ! Hoe gemakkelijk vloeien ze nog, de tranen, ook j ViJ^Pfë al kan het kind spreken ! « Ze zijn nog zoo goed-< koop », zegt de volksmond, en hoe gemakkelijk lacht c'e l^e'ne weer door de tranen heen, als de moeder ^let een vleien^ woordje zegt of eens kust op de 1 ï'y.l piaats der pijn. bij de grosteren vvorden ook de tranen zeldzamer. Vooral de jongen schreit niet spoedig : hij wil o geen meisje wezen en hij bedwingt zijne tranen. Bij 't afscheid van zijne ouders, als hij naar studie gaat, ver van huis, als hij moeder zoo bitter ziet weenen en hij in hare armen rust, dan ook zullen bij hem de tranen stroomen. Dan volgt de reis onder de hoede van vader of ouderen broeder, en 't leed is spoedig vergeten ; er is ook zooveel te zien ! Maar, op het oogenblik, als deze straks afscheid neemt en het laatste bekende gezicht verdwijnt, als de groote deur van college of seminarie dichtvalt, dan kost het zoo'n moeite niet te schreien, dan dringen de tranen altijd weer naar boven, en alleen laat men hun gaarne den vrijen loop. Jaren zijn voorbijgegaan, vele dierbaren liggen in het graf, smart en leed zijn u niet gespaard, en toch blijft het heengaan* van die men liefheeft, als men ze zelden ziet, iets dat uvve vochtig worden ; dan voeit men zich altijd nog kind en schaamt men zich over zijne tranen niet. Tranen van geluk ! Wie heeft er niet ge-schreid in zijn leven ! Ongelukkig, diep ramp-zalig hij, die ze niminer kende ! Als de jeugdige prie-ster zijne ouders vôôr zich ziet knielen en dan rust aan het moederhart ! Als hij de eerste H. Mis opdraagt te n idden zij-ner dierbaren ; als, in zijne bevende handen, de God der liefde rust ; als hij, de lippen nog vochtig van het bloed van een God, de H. Hostie mag geven aan een dierbaren vader, aan eene ■ overgel-ukkige moeder, die ook schreit i—i 1ERSCHE MENSCHEN : TURFVERKOOPERS. (Zie biais. 386). CZ van zieleweelde, — o, dan vloeien de tranen van het reinste, het heiligst genot. Tranen van geluk van die reine jonge dochter, die hare handen neerlegt in die van haar bruidegom, met maagdelijke scliuch-terheid en heilige zielenweelde ! Tranen van geluk van den jongeling, als hij de vrouw zijner keuze naar het altaar mag geleiden, als hij zijn eersteling draagt in zijne armen met een dankbaren blik, waarin de vreugdetra-nen glinsteren, op haar, die hem dat geluk geschonken heeft ! Zeldzaam mogen ze zijn, die heerlijke vreugdetranen, men vergeet ze nooit, het leven lang. In droevige oogenblikken denkt men aan die tranen en men dankt den goeden God, die ons zulke tranen schreien deed. Tranen. van smart ! Wie zag ze niet als kind in de oogen zijner moeder, en wie was toen niet verwonderd, dat die vrouw, zoo goed en zoo lief, toch zoo schreien kon ? Later hebben we het begrepen, als we stonden bij het sterfbed van een innig geliefde, als we die laatste woorden hoorden van afscheid eu zegen, dien laatsten kus drukten op de reeds koude lippen. Gelukkig, die dan schreien kan ! O, hoe vreeselijk moet de smart inwendig zijn, als ze gee/n tranen vindt, als men het koude zweet wel ziet parelen op 't. doodsbleek gelaat, maar geen tranen ziet verschijnen in de oc/gen ! Dan lijdt de mensch ster-venssmart ! En zalig het uur, wanneer dan eindelijk de over-spannen zenuwen zich gewonnen geven en men neervalt in de armen van een, die met u lijdt, en de tranen stroomen in overvloed ! Dan zijn ze een zosgen, die voor ijlhoofdigheid be-hoedt ; dan kan men neerknielen en zeggen : « Heer, uw wil geschiede : Gij hebt gegeven, Gij hebt genomen, uw naam zij freze^end. » Tranen van medelij-ken ! Gij wist het : uw vriend, uw vriendin was getroffen door een ont-zettend leed, en gij gingt er heen, met woorden van troost op de lippen en innig medelijden in uwe ziel. Maar toen ge de hevigheid «aagt der smart, dan bestierven de woorden op uwe lippen, dan kondet ge slechts medeschreien, uw vriend aan het hart druk-ken en zeggen : « Arme, arme vriend. » En de tranen deden den diep getroftene meer goed dan de welsprekendste woorden.Tranen van zi ele-leed ! Wie heeft ze niet geschreid, als men zich bedrogen zag in die zich trouwe vrienden noem- s SI bij de ill bij de ill bij de ill bij de ill bij de bij de ill bij de bij de ill bij de bij de

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.