MINIMUMLOON Er is geen maatregel die ten aile tijde strenger is besproken geworden dan de invoeringvan het minimumloon. Inderdaad van patroonszijde schijnt deze vorm van vergoeding onrechtvaar-dig, in dezen zin, dat het loon moet betaald worden, wat de voortbrengst of de bekwaamheid van den werkman ook weze, stelsisl dat volgens hen niet zooveel waarde heeft als het stukwerk, noch het premienstelsel. Welnu deze stelling is niet heel en al juist, vermits over 't algemeen de organisâmes geene nieuwe leden aannemen, dan na een examen doorstaan te hebben dat een minimum van bekwaamheid aan-toont.Voor wat de hierboven aangehaalde stelsels betreft zij geven geen enkele waarborg aan de werklieden, en' zij die klagen te moeten betalen zonder zeker-heid te hebben eene betamelijke voortbrengst te bekomen, — hetwelk de gebrekkigheid der werkregeling zou aan-toonen — zouden alsdan, talrijke voor-beelden bewijzeri zulks, eene voortbrengst eischen die niet meer in overeenkomst is met het betaalde loon, want de werkgever zou altoos trachten het loon tôt op de uiterste grens te doen dalen. Zoo in het bijzonder genomen de vak-bekwaamheid van den werkman schijnt te verminderen, zoo wij langs om minder mannen ontmoeten die geheel de praktijk van hun vak kennen, kan er de algemeen-heid niet voor verantwoordelijk gesteld worden, want zij zijn de eersten die de gevolgen moeten ondergaan van eene vervorming der nijverheid die trapsge-wijze het getal bekwamevakmannen doet afnemen. Het is inderdaad klaarblijkelijk dat tengevolge der stelsels van uitbating hedendaags invoege,'die zich meer en meer veralgemeenen omdat ze beant-woorden aan een der wetten der nijver-heids vervorming, eene altijd klimmende voortbrengst — het hen niet meer moge-lijk is de praktijk te kunnen opdoen van de veelvuldige mekanische bewerkingen die in een zelfde stiel noodig zijn om een voorwerp geheel af te werken. En zelfs indien hij het wilde zou hij zijne verlangens niet kunnen verwezen-lijken, want gewoon aan een gedeelte der fabrikatie te doen, geschat volgens zijne voortbrengst, zal hij er zich moeten bij-houden en zich er bij besluiten niets meer te zijn dan het 20ste of 30ste gedeelte van een gast, indien deze benaming de kennis der fabrikatie in zijn geheel be-doelt.Ten andere de bewerktuiging wordt aanhoudend meer en meer volmaakt, sommigewerkhuizen bezitten een modem materiaal, wanneer er andere zijn die een alem bezitten die men wel voorhistorisch zou mogen noemen. Zou het dan logiek zijn de werkman verantwoordelijk te stellen voor al die vormen van uitbating, die hij ondergaat en voor welkens instel-ling men zich niet gewaardigd heeft hem te raadplegen. In die omstandigheden is het dus heel begrijpelijk dat de eerste betrachting van een werkers syndikaat moet zijn om een minimumloon te veroveren voor al zijne leden — gestaafd op de normale levens- benoodigheden en verhoogert door ver-schillende bijzondere faktoren, zooals hoogere vakkennis dan de middelmatige, de beroepsgevaren en de aflossing der menschelijke krachten. Want het is een feit waardig om op-gewerkt te worden, dat wanneer in elke onderneming men zoekt om in een zeker bepaald tijdperk het materiaal af te lossen zich niemand bekommerd om wat er van den werkman zal geworden, nadat hij gedurende 40 of 50 jaren gewerkt heeft aan een loon dat hem maar juist toelaat om te leven, wanneer zijne krachten hem niet meer zullen toelaten nog te werken. Hij insgelijks moet nochtans dit verval in rekening brengen en genoeg winnen ; om hem toe te laten om in een land zooals het onze alwaar de gemeenschap er niet toekomt hem meer te verzekeren dan de armzalige 18 centiemen per dag, zijne overige dagen elders te eindigen dan in een oudemannenhuis en zonder ten laste van wie ook, te vallen. En wie zou er durven beweeien dat zoo de werkman gehouden is gewetens-vol te arbeiden, hij insgelijks zou ver-plichtzijn, zijn leven en zijne gezondheid bloot te stellen, zonder dat die risikos hem recht geven op eene gelijkgeldende vergoeding. Wie zou dit durven beweren voor hen die zich blootstellen aan de bijtende uitwasemingen der zuurstoffen, die hen afkeerwekkende kwetsuren ver-wekken, zooniet hen met lamheid treffen, voor hen die 300 tôt 400 meters onder den grond werken en die wanneer ze neerdalen nooit zeker zijn nog het dag-licht te zullen aanschouwen. En nochtans winnen die mannen spot- 9me ANNÉE. — N° 4. 10 CENTIMES BRUXELLES, 15 AVRIL 1914.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.