De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk

1443 0
close

Waarom wilt u dit item rapporteren?

Opmerkingen

Verzenden
s.n. 1918, 13 April. De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk. Geraadpleegd op 29 maart 2024, op https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/nl/pid/r49g44km1s/
Toon tekst

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

'I ©erde jaargang, N1 i5. — i3 April 1918. Prijs : 10 cenliemen. Derdé Jaargang, Nr i5. — i3 April 1918. DE EENDRACHT Prijs per Jaargang fr. 5.20 » » drie maanden » i.3o Postchekrekening Nr 86. - " m : j Weekblad voor het Vlaamsche Volk | " I a 9 1 " ~ TTQ i Redaktie en Bureel : Lange Nieuwstraat, xo8, ANTWERPEN. —- Hâfl Personeele of Reëele Unie. Alhoewel wij nog geheel in het onzekere lerkeeren betreffende de wijze waarop leVredeskonferentie over ons zal beschik-;en, schijnen toch zekere teekenen aan :e wijzen welke oplossing van het Vlaam-iche vraagstuk de meeste kans tôt slagen leeft. Terugkeer tôt de vroegere toestand schijnt om vele redenen uitgesloten. Meer in meer laat het zich aanzien dat de rorlog tôt het bittere einde zal worden uitgestreden, of ten minste, dat er geer viede door overeenkomst zal worder gesloten waarbij aan België- het status quo ante wordt opgelegd. Wat 00k d( beslissing derVrcdeskonferentiezij, zal he1 niet mogelijk zijn in de verdere binnen-landsche politiek van ons land de gevol-gen van de aktivistisehe oorlogsbewegin£ eenvoudig te negeeren en te niet te doen De geheel tegenovergestelde oplossing gedroomd door de Jong-Vlamingen, d< soevereine Staat Vlaanderen, geheel lo: van Wallonie, met vernietiging van he staatkundig begrip België, behoort even min tôt de waarschijnlijkheden. Hetbewij: leveren de Jong-Vlamingen zelf, daar zi enkel aan hun programmapunt zoo hais starig vasthouden omdat het hun ideaa is, maar *elf meest overtuigd zijn da hun ideaal niet tôt weïkeîijkheid za worden. De politiek der Jong-Vlamingei is, aan maximumeischen vast te houden zooals de Polen, op gevaar af, evenal de Polen, eene volledige mislukking t moeten beleven. Meer dan de terugkeer tôt het stati quo of dan de vernietiging van he Belgisch Staatsverband, schijnt de toe Vwist ons een federalistisch regiem bin «en de grenzen van een hersteld Belgi voor te bereiden. Dit federalisme ka er echter zeer verscheiden uitzien. Wi; die de politieke zelfstandigheid va Vlaanderen uitgeroepen hebben, kunne: het federalisme aanvaarden onder vorr van personeele of van reeële unie. Het onderscheid tusschen deze twe vormen van statenverbinding hebben w: reeds vroeger besproken. (Zie ons nurn mer van 12 Januari bl.) Wanneer twee staten, in casu Vlaar deren en Wallonie, door personeele uni verbonden worden, bestaat dit verban uitsluitelijk in de gemeenschappelijk heerscher. Voorbeelden van personeel unie zijn in de gesc'niedenis genoe voorhanden. Allen zijn echter tôt stan g«komen toen de hoogste macht ne berustte bij de vorsten en het heder Jaagsche begrip « aile macht komt u het volk » nog niet geboren was. Fe telijk is eene zuivere personeele uni van grondwettelijke staten niet denkbaa Zooals de Centrumsafgevaardigde Fehrei bach zich in de Rijksdagszitting va 17 Maart uitdrukte bij behandeling va het geval van Koerland : « eine Pe sonalunion unter konstitutionellen Sta; ten wird naturlich zu einer Realunion Dit is zoo waar dat sedert lang gee enkel geval van personeele unie mei bestaat. De statenverbinding Zweden-Noorw gen, die zich over enkele jaren oplost kwam deze vorm zeer nabij. Toch haï den Zweden en Noorwegen, eene g lijkloopende buitenlandsche politiek < eene gemeenschappelijke vertegenwoo diging naar buiten. Het feit dat de vertegenwoordiging hoofdzakelijk in ha den van Zweden was, noopte Noorwegi het verband met Zweden te verbreke Eene nog bestaande statenverbindin als personeele unie tôt stand gekome is Oostenrijk-Hongarië. Deze heeft zi bepaald tôt eene reëele unie vervorm Benevens de gemeenschappelijke keize koning, worden de buitenlandsche zake het leger en de finantiën gemeenzaa beheerd, terwijl voor sommige ande aangelegenheden, zooals handel en te wezen, om de tien jaren «vereinbaru gen» (overeenkomsten) worden getreffe Het verband Vlaanderen-Wallonië < personeele unie tôt stand vvilien brenge zonder de bedoeling deze tôt eene rei unie te laten leiden, ware politise onzin. Men zou om het sentimentei argument van het behoud van het v< stenhuis, — een argument dat feitel toch niet van overwegend belang is eene onstandvastige statenverbinding stand brengen. Dan ware de soeverei Staat Vlaanderen stellig te verkieze wijl bij deze laatste de duurzaamh< van het staatswezsn beter gewaarbor is en hij zich vrij in zijne buitenlandsc politiek kan bewegen. De beweegredenen der klaarzien voorstanders der personeele unie z echter genoeg om ze niet zonder m< te verwerpen. Hunne redeneering ko op het volgende neer : Wanneer wij ^êjifjje unie vragen, dan volgt daar WM de voorwaarden der unie vastgele ■ TOrden bij haar ontstaan door de v; ■ (fckonferentie. Dit is in strijd met or ■eisch van volledige zelfstandigheid pmet het zelfbeschikkingsrecht van c ■ volk. Daarom moeten wij ons op 1 l standpunt stellen van de personeele un ' aannemende dat deze toch fataal de reëele unie leiden moet. Het esse tiëel verschil is schter dat alsdan | gemeenschappelijke aangelegenheden v de statenverbinding Vlaanderen-Wallonië vrijelijk in gemeen overleg worden vast-gesteld en naderhand naar gelang der omstandigheden kunnen worden gewij-zigd (stelsel der vereinbarungen). Wij hebben de reëele unie verdedigd omdat wij overtuigd zijn dat enkel deze in feite mogelijk is. De hierboven weer-gegeven redeneering lijkt ons echter zeer gegrond, in dezen zin dat de voorwaarden der verbinding ons niet eens en voor altijd mogen opgedrongen worden, maar dat zij zooveel als doenlijk door ons zelve moeten worden vastgesteld, terwijl tevens de mogelijkheid opengehouden zij, ze naderhand volgens onze nood-1 wendigheden te ; wijzigen. : Deze voorstelling bewijst dat tusschen de voorstanders van personeele en van reëele unie geen diepgaande meening-verschillen heerschen. 't Is veeleer eene kwestie van woorden en uitdrukkingen, zoodat een kritisch onderzoek beider ; standpunten voldoende is om eene werke-: lijke overeenstemming van zienswijze te ; bevverken. t In aile geval sluit de reëele zoowel als de personeele unie in zich, eigen ; wetgevende, uitvoerende en rechterlijke j macht. Benevens de afzonderlijke Par-lementen en Regeeringen van Vlaanderen 1 en Wallonie', zouden de gemeenschappe-t lijke zaken, naar onze opvatting, beheerd 1 worden door een weinig talrijke Bonds-] raad, samengesteld uit een gelijk aantal , vertegenwoordigers van beide landen. s De leden van den Bondsraad zouden ; aangesteld worden door de Parlementen van Vlaanderen en van Wallonie en .1 tegenover deze voor de uitvoering van t hun mandaat verantwoordelijk blijven. Aldus zou de zelfstandigheid van elken Staat niet ondergeschikt worden aan de ë soevereiniteit van de Statenverbinding, 1 maar integendeel geheel gewaarborgd , blijven. n Deze oplossing van het Belgische vraag-i stuk achten wij dus geheel ten gunste 3 van het Vlaamsche volk. Alleen wordt door 'de partijgangers van den Soeve-e reinen Staat Vlaanderen opgeworpen dat ij aldus aan df> Walen de overhand in de buitenlandsche politiek zou worden ge-schonken, omdat dezen beter dan de Vlamingen de kunst verstaan het laken e naar hunnen kant te trekken. Deze d opwerping, die naar ons oordeel het e belang niet heeft die men haar schenkt, e beantwoorden wij eene andere maal. g WlLFRIED. d t- S- KinsilBke yiaamsGAB Sisieitie. le banden Ineen ! 1- n Ailes in Europa is gemob;liseerd... en strijdt. n Volkeren staan tegenover volkeren en heel > de volkskracht wordt in de kanalen van de i- organisatie tegen den vijand uitgestort en j. uitgeplengd. Het Belgisch Franskiljonismus n mobiliseerende onder den deknaam van «Natio- ■r naal (?) Komiteit voor Hulp en Voeding en eigende zich op aanmatigende wijze alleen het recht toe aan Vlaanderen niet enkel het brood e, des lichaams maar ook het brood des geestes i- te breken. Opgericht met het geld der Bel- e- gische kas, mild ondarsteund door het geld ;n van de Entente, beschermd door heel de Vlaan- r- dersche plouto- en autokratie strekt het zij ne it kastijdende loodzware hand over heel Vlaande- n- ren uit. Het beschikt over een leger van ;n tiende-rang-intellektueelen voor zijne inspekties 11. en voor zijn schrijfwerk, en voor lossen, laden g, en verkoopen stelde het in 't gelid kruideniers n, van de onderste laag, geduchte natiebazen, ;ll beroepsschacheraars en het vliegend arbeiders- d. leger, de zwerm die den honing op afstand r- geriekt ! Ailes is nationaal, Belgisch-nationaal, n, de waren en het opschrift, 't kapitaal en de m arbeid, de bazen en de knechten, tôt zelfs het re kaekebroecksch van « Zeg, Jean, qu'est-ce qu'il >1- y a dans votre gazetteken » het edele vloeiende n- Fransch, dat men uit den mond der met n. Duitsche velo-passen begunstigde kaste ver- ds nemen kan ! 11, Waar verzeil ik weer met mijne verstrooide île gedachten ! Ik stel me voor te spreken over he de mobilisatie, en dan riog over de mobilisatie île van een heel klein legertje en daar val ik hais )'r- overkopeen komiteitwinkel binnen, met dezelfde ijk voortvarenheid als Chrjstus de kooplieden uit — den tempel op het lijf viel. tôt Studenten van Vlaanderen en van Kempen- ne land, van Brabant en Limburg, ontwaakt uit :n, den oorlogsslaap en reikt elkander de broeder- :id hand ! Hoort ge niet de stem van Gezelle, gd welke u toeroept uit zijn graf : he Men zegt dat 't Vlaamsch te niet zal gaan. 't En zal ! ■: Dat 't Waalsch gezwets zal bovenslaan 't En zal ! »er Dat zeggen en beweren wij, dat hopen, ja, j fdat zweren wij j ^ 't En zal ! 't En zal ! 't En zal ! gd Over heel de wereld heeft de Belgische pers e- het verspreid ; in Italië, Engeland en Frankrijk tze hebben de kornuiten van den Belgischen staat eil triomfantelijk verkondigd dat Vlaanderen zijn ins aard en taal verlooehenen zal om voortaan als iet ootmoedige voorwacht van Frankrijk den nede- ie, rigen glansloozen roi te vervullen van uitkijk- tot en afweerpost tegen Germanie ! Maar niet aldus :ll- verstaat het onze knapenschap en als de stem de van onze vaderen antwoordt de hare op den an noodkrect van ons vadarland : Vlaanderen, ik heb uw stem gehoord I Het is een feit dat het groote deel van het Studentengild Vlaanderen trouw is gebleven; het is een feit dat de klauwaarts in vele Vlaan-dersche collèges hunne meening weten te doen eerbiedigen en het Vaandel weten hoog t» houden, maar het is ook een feit dat in vele hoeken van Vlaanderen slenter en lamlendig-heid het welig-groene gras hebben verdord. Waarom ? Omdat woorden wekken maar voorbeelden trekken. Daarom weerom schouder aan schouder in 't gelid ! De studenten moeten weer hunne macht bawust worden en in het bewust-zijn hunner macht nieuwe krachten putten voor de toekomst. Met de herinrichting van lietAlgemeen Katho-liek Vlaamsch Studentenverbond en van de gouwbonden mag niet langer worden gedraald. De herinrichtings-mogelijkheden zijn verwezen-lijkt. De Vlaamsche Universiteit van Gent is het aangewezen centrum voor het vormen van een middenbestuur en van een bestendig Studentensekretariaat. Ik vind het zonderling dat de hoogstudenten van Gent het werk van de studentenleiding zoo verwaarloozen. Vooral de Oost-en "VVestvlaamsche studenten, die talrijk en geestdriftig zijn, moeten op dat gebied meer initiatief aan den dag leggen. Wat belct de wellicht meer dan honderd in getalsterkte katholieke Oostvlaamsche studenten het bestuur van den ICatholieken Oostvlaamschen Studen-tenbond te vernieuwen — ik geloof zelfs dat het eigenlijk bestuur er voor de helft is ver-tegenwoordigd. Het prachtige vaandel van den Katholieken Oostvlaamschen Studentenbond moet naar Gent worden overgebracht en op den hoogdag van n" Juli moet het in Ant-werpen verschijnen. Er zijn reeds meer stu-dentenvaandels voor dien dag toegezegd. In Oostvlaanderen vooral hoeft men op geen verzet vanwege de studenten beducht te zijn want er is maar ééne stem om te roepen : Het vaandel naar Gent ! De katholieke Oostvlaamsche Studentenbond plukt de vruchten van het onvermoeibaar or-ganisatiewerk, de laatste jaren voor den oorlog verricht. Dit werk is grootelijks aan den in-vloed van Eerw, Pater Calbrecht te danken. Is het geen wonder dat de vurigsten van voor den oorlog in het koele Noorden tôt het vries-punt atkoelen ? Nu, Pater Calbrecht mag fier wezen op zijn organisât' _w<>rk. Voor den oorlog was er in Oostvlaanderen geen college of het had zijn bond « ultra muros » het had zijn strijdschrift, zijne vergaderingen en zijne leuzen. Onder 't verlof werd het woelige diet in de gilden opgenomen en het vergaderde-feestte en reisde dat hooren en zien er bij vergingen. In Leuven hing de kaart van Oostvlaanderen opgespeld en was er een te groote leemte, waar geen dorp of stad met rooden inkt stond onderstreept, dan werd er bericht gezonden aan de naburige gilden en hulp toegezegd voor het aanstaande verlof. En het wicht dat met Paschen op de wereld kwam liep onder 't groot verlof reeds al juichende onder zijne oudere broeders in 't gelid van de feestvierende gilden. En toen kwam de oorlog... Rechtuit gesproken : in Oostvlaanderen was het « Be gisch » standpunt een lang « iiberwundener standpunkt » ; maar de eerste patriotismus-oplaaiïng werkte aanstekelijk, en al was een strijden aan de zijde van Frankrijk zeer bedenkelijk voor de toekomst. er werden er nog betrekkelijk velen gevonden die de studentenpet wilden voor den stormhelm en sneuvelden in de hoop of de .. , wan-hoop dat Vlaanderen of Frankrijk bij hunnen dood zou kunnen gebaat zijn. Bijna allen staken nog een driekleurig lintje aan hunne leeuwedasspeld en meenden hiermee Vlaanderen en België verzoend te hebben. 't Duurde niet lang ; na weken en maanden kwam de reak-tie,.. Bedreigingen uit Havere en uit de lucht, oproepen tôt tegenweer. Er ontstond een hoo-1 geschoolbeweging : Algemeene verwarring op heel de lijn : Er werd bedreigd, moord en brand geschreeuwd. Wat zegden Van Cauwe-laert, Dosfel, Persijn ? Toen echter het nieuws over Vlaanderen verspreid werd dat Dosfel en Persijn te Gent zouden hoogleeraren was de eerste phase van den veldslag gewonnen. Principiëele bezwaren voelt een Oostvlaamsch katholiek plattelandsch student jegens de Vlaamsche Gentsche Hoogeschool niet. Maar... daar waren zoovele hinderpalen : Tegenstand van de heele ofiieieele wereld, laster, broodroof, geldnood... met een woord eene ontzettende vrees voor de toekomst. Eenige ijsbrekers ver-schenen op de opening : De Vlaamsche Wach-ter bazuinde triomfantelijk uit dat er te Gent meer hoogleeraars dan leerlingen waren. Zijn vreugde was van korten duur : De twee- en derde rang durvers volgden. 't Mislukken van het Engelsch-Fransch oifensief was een spoor-slag voor de meer vreesachtigen. Wat zal het uitschakelen van de vrees voor Havere dan niet meebrengen ! In Oktober zullen vele streken van Oostvlaanderen een pracht-oogst opleveren. Het komt er thans op aan uit deze prachtig bewerkte gouw al het goede te trekken, dat er uit getrokken worden kan. Daarom moet de organisatie en centralisatie zonder uitstel worden tôt stand gebracht. Er is veel goed te doen en het slagen is verzekerd. Ik laat het natuurlijk aan de Kath. Studenten over dit voorstel uit te voeren en naar hun zin te regelen. Er is een zaak waarop ze waken moeten. De katholieke studentenbeweging is altijd prat geweest op hare onaf hankelijkheid. Inmengiug van hooger hand vermindert het initiatief, versmacht de geestdrift, kortom fnuikt de krachten. Een treffend voorbeeld levert daarvan op de Normaalschool van Sint Nicolaas. Niettegenstaande al zijn pogen mocht het bestuur van den Katholieken Oostvlaamschen Studentenbond er niet in slagen de in schijn zeer bloeiende afdeeling, welke in dit gesticht bestond, aan de al te strenge controol en al te ver gaande inmenging van de overheid te onttrekken. Het dient gezegd dat de Overheid van dit gesticht de meest vlaamschgezinde was van aile onderwijsinrichtingen van Oostvlaanderen. En de uitslag 1 Erbarmelijk. Niets is zoo treurig als de onverschilligheid van het overgroote deel onzer katholieke onderwij-zers voor de Vlaamsche Beweging. De weinige onderwijzers die aan dien geest ontsnapten, zijn gevormd in de verlofbonden. De jongste generatie in de Staatsnormaalschool te Gent gevormd is heel wat kraniger. Daar kan eene beweging opbouwen. Laten we niet vergeten dat bij gebrek aan onafhankelijkheidsgeest eene generatie tôt laaghertige kruiperigheid gedoemd wordt. Geen gesticht is zoo door femelaars en kruideniers wegens zijn onafhankelijkheidsgeest beknibbeld als het Klein Serai" narie van Sint Nicolaas. En toch is er misschien geen in Oostvlaanderen waar de jongste generatie zooveel vurigheid en standvastigheid aan den daglegtin het belijden van haar katholiek geloof, maar ook zooveel blijken geeft van Vlaamschen durf en daadkracht. De leerlingen van dit gesticht zijn den lof, welk Jef Rechts in zijne geschiedenis der Vlaamsche Beweging hunne voorgangers van vôôr 20 jaren toe-zwaaide, niet onwaardig geworden. De Katholieke VI. Studentenbeweging blijve onafhankelijk ! Ik steun er hier op omdat er zich hier en daar tijdens den oorlog noodlottige invloeden hebben laten gelden De organisatie kan daar korte metten mede maken. Met een paar degelijke strooibrieven en een gouwdag met Dosfel als spreker is heel Oostvlaanderen van Noord tôt Zuid eendrachtig stiijdend akti-vistis»h. Zonder organisatie is in de meeste gewesten dezer gouw het aktivisme zegevierend. Studentenorganisatie veronderstelt een lei-dend tijdschrift. De . K. V. Student in zijn huidigen vorm beantwoord niet aan deze ver-eischte. Een strijdschrift moet de uiting zijn van de strijdende leden eener vereeniging ; elke bond, elke gilde moet er toe bijdragen. Elk bemint met voorliefde datgene waaraan hij heeft meegewerkt. De K. V. Student is op dit oogenblik in veel te geleerde en veel te def-tige handen. De redaktieraad moet zijn kring verruimen en aile strijdende richtingen en aile gouwen in zijn schoot opnemen, Aan aktivisme moet gedaan worden want aile — ik onderlijn aile — strijdende Vlaamsche studenten van voor den oorlog zijn aktivist, en al kunnen niet al de ouderen te Gent studeeren gaan, in Oostvlaanderen is het aktivisme een gewonnen zaak. In deze enkele gouw telt de beweging meer volgelingen dan het heele Katholieke Vlaamsche Studentenverbond er na de eerste jaren van zijne stichting ooit ge-teld heeft. * * * — Katholieke hoogstudenten de handen uit de mouwen ! Ik hoop dat mijne stem niet de « vox clamantis in deserto » wezen zal HÀROLD Raad van Vlaanderen De naam België. In ons verslag over de zitting van 28 Maar hadden wij best geoordeeld niet uittewijdei over de incidenten die deze vergadering geken merkt hebben. Wij wenschten deze voorvallei dood te zwijgen, omdat wij de overtuiging had den dat zij geen gevolg zouden hebben en omda wij het niet in het belang van de Vlaamsch zaak en van de eendracht onder de aktiviste: achtten ze ruchtbaar te maken. Andere bladen hebben echter dezelfde terug houding niet in acht genomen en n. m. onz kollega van den Raad, Raf. Verhulst, hee: in het « Vlaamsche Nieuws » van 2 April d kat aan de bel gehangen in zijn artiki « Paschen 1918 wentelt van Vlaanderen den zer af ». De voorstelling van Raf. Verhulst lokl brieven uitjvanwege Prof. Dr. A. Claus en D: W. Tamm, twee leden van den Raad, waaro antwoord van Verhulst, een tweede brief va Claus en weder antwoord van Verhulst. Daarna heeft ook René de Clercq in d « Gazet van Brussel » van 8 dezer een artiki laten verschijnen, getiteld « Een gewichti besluit », in hetwelk spraak is van een « aile gewichtigst » besluit : de opruiming van de naam België. Ik zou liever mijn pen in honderd stukke breken dan een onvriendelijk gevoelen tegei over mijn kollega's van de Vlaamsche pers 1 van den Raad te koesteren. Maar ditma; vind ik het niet gelukkig dat het toev; onze twee groote Vlaamsche dagbladen ondi het hoofdopstellerschap bracht van twee., dichters. Dichters hebben doorgaans veel ter perament, laten zich beheerschen door indru' ken en wijken daardoor vaak van de rech lijn af. Nu de zaak toch bekend is, zullen wij zc vrij zijn, van ons standpunt uit, de punt« op de i's te zetten. De Raad vergaderde op 28 Maart 1, Aan de dagorde stond : Bespreking van c politieke toestand. Uit de debatinleiding door de voorzitter va de Kommissie van Gevolmachtigden, Prc Tack, en de daaropvolgende bespreking, ble< dat wij opzichtens de politieke zelfstandighe van Vlaanderen nog altijd even verstaan, d.w dat ieder van ons er eene uitlegging- op 1 houdt die past in zijn politiek programma (Soevereine Staat Vlaanderen of unie met Wal-lonië).Met dien verstande werd de uitroeping van Vlaanderen's politieke zelfstandigheid bekrach-tigd, bij eenparigheid, door de 8a aanwezige leden (op 92). De K.v.G. had getrachtde aanknoopingspun-ten, die de verschillende gezindheden in den Raad vereenigen, in programma te brengen. Dit gemeenschappelijk programma zou dan de bazis vormen waarop de verdere werking van den Raad zich zou ontwikkelen. Bedoeling-was hierbij dit programma enkel te doen dienen voor inwendig gebruik van den Raad. Het ging dus in geen geval om wetgeven-den arbeid te verrichten, waarbij beslissingen genomen worden bij meerderheid van stemmen, wèl om de eenparigheid der leden op bepaalde programmapunten te vereenigen. De R. v.Vl. is geen vereeniging, maar een Parlement. In een vereeniging heeft de minderheid zich te onderwerpen aan de meerderheid, ofwel de vereeniging te verlaten. In een Parlement is elk lid slechts verantwoordelijk voor zijn eigen stemming, en kan altijd zijn eigen zienswijze, naar buiten, tegenover deze van de meerderheid van het Parlement verdedigen. Wil een Parlement een programma aannemsn dat aile leden bindt, dan moeten ook aile leden eenparig dit programma bijtreden. Het programma door de K. v. G. voorgesteld, behelsde zes punten, drie negatieve en drie positieve. Daar het niet voor openbaarmaking bestemd was, ontbreekt de nauwkeurige om-schrijving. Ik laat ze hier volgen zooals ik ze onder de zitting opgeteekend heb : 1. Er is geen status-quo-ante mogelijk. 2. De naam België wordt opgeruimd. 3. Wij verwerpen elke ekonomische naoorlog. 4. Vlaanderen moet politiek zelfstandig zijn, met eigen wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht en met eigen vertegenwoordiging naar buiten. 5., Vlaanderen moet vrij zijn toekomst op politiek, ekonomisch en kultureel gebied kunnen regelen, volgens de natuurlijke ligging van het land. 6. Het Vlaamsche vraagstuk moet geregeld worden op internationalen grondslag. Over deie punten was eenstemmigheid, be. halve over het tweede (geen nomineel herstel van België) en het laatste gedeelte van het vierde (eigen vertegenwoordiging naar buiten). Aan de naamafroeping over het tweede punt namen71 leden deel: 44 stemden ja, 24 neen (en niet 22 zooals c Het Vlaamsche Nieuws» schrijft), 3 onthielden aich. Er is hieraan de beteekenis niet te hechten die sommigen er aan geven. De bedoeling van het voorstel van K. v. G. was, dat de Raad, onafgezien van de meeningsverschillen die in zijn schoot heerschen, de naam België zou onverlet laten en nog enkel de naam Vlaanderen zou gebruiken. In dien geest scheen de Raad eensgezind om het voorstel te stemmen. Wanneer echter het gevaar inge-zien werd dat de stemming in verkeerden zin ' zou uitgelegd worden, hetgeen in het « Viaam-1 sche Nieuws » en elders gebeurd is, heeft een deel der leden zich aan het akkoord onttrok-1 ken. De stemming is voor de K. v. G. dus verkeerd uitgevallen. ' Volledigheidshalve, voeg ik er nog bij dat e de 24 neenstemmers en de 3 onthouders be-1 sliste partijgangers van een herstel van België (op grondslag van personeele of reëele unie), De 44 jastemmers integendeel zijn op verre e na niet allen voorstanders van de soevereine 1 Staat Vlaanderen. De verwarring die over de e interprétatif van het voorstel heerschte was oorzaak dat een deel der leden, ja hebben k gestemd, zonder de verkeerde uitlegging te e voorzien die de Jong-Vlamingen aan hunne stemming zouden geven. p 6 WlLFRIED. n * * Hieronder drukken wij den brief over, door e Prof. Dr. A. Claui aan het «Vlaamsche Nieuws» geschreven : S Antwerpen, 7 Maart 1918. r" Mijn waar de Heer Hoofdopstelltr, n De Vlamingen uit België vragen voor Vlaanderen eene algeheele en volledige zelfstandigheid en de onverwijlde verwezenlijking van al n de maatregelen die er toe moeten leiden. 1- Dit was het ordewoord van den landdag. die den 4e Februari 1917 te Brussel vergaderde, en den Raad van Vlaanderen stichtte. *1 Om tôt dit doel te geraken zijn er in den il Raad van Vlaanderen leden die eenen onaf-hankelijken soevereinen Staat Vlaanderen voor-r staan, anderen die denken dat die autonomie in het Staatsbegrip België onder den vorm !_ eener reëele of personeele Unie kan uitgewerkt worden. Ik liet hier onopgemerkt die eenige leden die denken aan een Unie met Nederland, te en den enkeling, als hij werkelijk bestaat, die soms droomt van een aansluiting bij de Centrale machten. 10 Allen hebben, zooals Luc het schrijft, het :n heil, de vrijheid, de zelfstandigheid van Vlaanderen. Als nu de Raad der Gevolmachtigden die schakeeringen in den Raad zelve niet 1. wenscht te hooren bespreken, en uit een gevoel |e van Unie, voorstelt, den naam België onverlet te laten en alleen te denken aan den naam Vlaanderen, dan kan men begrijpen, dat onder n den invloed dier gevoelens en dier gedachten, jf gansch de Raad t'akkoord scheen te zijn, maar dit was niettemin een gevaarlijk voorstel, en ■k als men de geschiedenis van den Raad kent, ;d moest dit voorstel een jeu de dupes worden. Dat er in den Raad geestdriftige, overgeest-z' driftige leden zijn. hoeft niet gezegd te wor-ia den, en dat die leden dan ailes uitleggen naar

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.
Dit item is een uitgave in de reeks De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk behorende tot de categorie Oorlogspers. Uitgegeven in Antwerpen van 1916 tot 1918.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Toevoegen aan collectie

Locatie

Periodes