DE G EUT EH AAIt - DE LABDWACHT Num. 21. 43: jaar. G.OeGraeve.&etsivest.g* &£ KLEIME PAT8IQT Zandaj '2 7 e.a Mjaudâj Januari J91S Pr\\% $ esniiemeif DôHsûidkemnii.si} van denBijksdag Radev©erlii.y van <3. sa ît&nselier. (Vervelg). Puntsn 0, 10 en 11. Iitliaansche grer.zen-Natioi fliitcitskwcstios ■ der Donaumonaichie. BaH ans'aton. Wat de kwesties bftreft door Wilson be-handeld onder pr.n'en 9, 10 en 11, gaau zij zoowel de Italiaaosehe grensvragen aan, als de kwesties der Cûtw.kkeling ia het toeUcnunda, dei O stenrijk-Hongaarsche monarchie, en <2er Balkanststen, punten waarbij voor he! grootste dcei <'e belansen vanofizen bondgenoot, Oosten-rijk Hoogarië in overwicht zijn. Waar Duitsche belangen op het spel s'aan, dear zullen wij dezs Ive ten nadrukktlijkste in stani houden, doch ik verk es de beantwoord pg diervrf£«n in eèrstelijn aan den Oostcnrijk-Honsaarschen m'nis'er van buitenlandsche zaken over te laten. Het nauw verbond met de Donaumonarchie is't middenpunt onzer liuidi^e politiek, en moet ook da richtingsliju zijn voor de toekonnt, De trouvve wapanbroederschap die zoo glanzend in den oorlog gebieken is. moet ook ïn vrcdestijd blijren voortbcst&an en zoo 2uliea wij van onzen kant ailes doen wat mcge-îijk is, opdat voor Cost»nrijk-Hongarië een vrede tôt stand kome die rekening houdt vaa da rechtvaardiae aanspraken. Punt 12. — Turkije. — Erenzoo wil ik in de onder Udoor Wilson aangercerde aangalegcn-keden, die onzen dapp»ren, trouwen en mach-tigea bondgenoot Turkije betreffen,op geenerlei wi;ze de stellingneiaing zyncr staatsmannen vooruitloopea. De integriteit van Turkije en de zskerheid zijner hooldstad, die nauw samen-hangi met de kwestie der zeeëngten, zijn ook gewicbtige levenskwestie3 voor het Duitsche ïijk. Onze bondgenoot kan hier steeds op onzen ûadrukkelijfcen bijstand rekenen. Het punt 13 spreekt van Polen. Niet de Entente die voor Po'en slechts holkiinkends wooidea vond, en vôôr den oorlog nooit bij P.usland tea çunste raa Polen is opgetreien, maar het Duitsche rijk en Oos'e^rijk-Hongarie wat en het, die Polen bevrijdden van het Czaris-tisch rrgi&rn dat zijnen nationales eisen aard onderdrukt. Dat men het dan ook aan Duitsch-land, Oostenrijk-Hongari^ en Polen, o ver la t en zich nopeas de toekomstigî positie vaa hun land t'aie1-oord te stellen, zooaU uit d^ ondcr-handelingen en madedealiogen van het laatst rerloopea jaar b'ijkt, zijn wij door»aans daartoo op wej, Het laatst^ punt bespreekt h';t « Verbond der Volkeren ». Voor wat dat punt beîreft, sta ik zooals uit mijne politieke werkdadighei i tôt hlertoe immer blijfct sympa'hiek tegenover aile gedachtf, die ernaarstreeft voor de toekomst de mogelijkheid en waarschijn'ijkheid van den oorlog terzijde te stellen, en die het vreediame ea harmonische sameawerken aller volkerea bevord ren wil, Wanneer het gedacht opge-wo'pea door président Wilson, be'.rekkelijk den Volkerenboad bij nadere uitToaring en proef aaatoont dat hetzelve werkelijk en den gesst van volkomena gerachti^heid tegenover allen, ea zonder esnise voorbadaohtheid is opgevat, dan 13 de lieizerlijke re>!eenng gaarne bereid, wanneer aile anders hangeade kvre3tiën zuilea geregeld zijn, eene proef van het princiep van eenen dergelijken volkeranbond, bij te treden. Mijne Hesren, Gij hebt de redevoering van Lloyd George en de voorstellen van président Wilson leeren kennen. Ik moet herhalen wat ik bij den aanvang zegde.Wij moeton ons afvrajen of or uit die redevoering en voorstellen wezen-lijk een ernstige en eer'tijke vredeswil oastegen-straalt. Zij bevatten zeltete groadslagen voor den algemeeaen wereldvreda, waarmede wij ook instemnien, en die uitgangspunten endoslpunten kunnea vormea voor onderhaindelingen. Daar echter,waar konkreti-kwest'e ter sprake komen, pun'en die voor ons en voor onz# bondgenooten van besiissende beteekenis zijn, daar bespeurt men mlnder vredeswM. Onze tegïnstrovers willfn Duitsc^land niet vernieti?en,maar zij reikhalzen naar deeleu vaa tlOT Zandaj 9 7 e.s Miandaj '3 9 ons !and en van de landen onzer Bondgenootea. Zij spreken met heogschutlng van DuitscV lands plaa's in de we eld, miar daxrtusschen breekt aïtijd de g dachto door, a'sof wij ds plichtigea zija die »oe;e mietea doen, en be-lovea oas te b»teren. Alzio spreekt no ; alt:jd de overwinnaar tôt den orsrw >nnene, zoo spreekt diegene, die al onze voorgaande verklariigen van vredesbareid-wiiligheid enkel als teekens van zwakheid ein-za»-, en van da' standpunt en die begooeheling, moe'en eerst ei voo*al de leiders der Entente afstand doen. Om hun dat te vergemakkeliiksa wil i'c eraau herinneron hos de zaken feiteliik staan. Ze houdaa het zich dus voor gezegd ; onze toestand was nooit zoo gunstig a's hij nu is. Onze géniale leger-aanroerders zien met onve' minderd vertrouwen in de zegepraal, de toekomst tegemoef. Door het gansche leger, door ofïicleren en manschappea stroomt eene engebrokene strijdlustigheid. Ik herianer aan het woird dat ik d>?n 29 No-vember hier 9prak : Onze herhaalJelijk geuite vredesbc-rei-lwilligheid, de geeît der verantwoor-delijkheid d e uit onze voarstoll^a spreekt mag voor de Entente g-enen « vrijbrief » zija om den oorlog nog immer langer te rskkei; dwingan onze vijanden ons ertos,. dan hebben zij de daaruitïoortvloe'ende gevoljjen tedragen.Indien de ldiders der vijandeiijke mo^endheden dus wezenlijk den vrede genegen zijn, dat zij hun programma nogmaals herzian, of zooals Lloj'd George zich uitdrukt eenige « recoasideratie » laten infreden. Wanneer zij dat doen ea mat nleuwe Toor-stelien kîmen, dan zulien wij dezelve ook ernstig onderzoeken, want wij hebbea gean andsr doel als esnen duurzamen algemeeaen vrede. Edoch, die duur»ms algemsena vrede is n'eî mogelijk,zoalaa? de zeksrheid onzer leveas-belangen en de wtardigheid vaa ons vaderland niet gewaarborgd blijven. Tôt dan toe beat het : Kalm samen te staaa ea af te wachten. In het doel mijne Heeren, zija w.j het aliea eeas. (Levendig bravo). . r. -um un [mini iinn mi ifwtiiwmi'niriiMiiii unwi m iiiWinmC^f Nopscs de msilxodan en de modalitoitsa kattt er ver.'.chil van meeaiag brstaan. Edoch, schuiven vv'j thaïs al die meeningg1-* rerscMUen op d-:n ac'itergrond, twisten wij niet over formulen, die bij den razenden loop der wersldgebeurt^nissen Immer ta kort komen en bahouderi wij, boven den «ohearmakendea partijgeest, het getaeeniame doel in het oog, het welzijn van het vaderlind. Staan wij vast aaneengesloten, regeering ea' volk, en de zege zal aaa ons zijn. Eau goe&s vrad) mosi en sa» Icomsa. Het Duitsche volk draaçt op bewonderens* waardige manier hst lijden en den last van den oorlog thans in zijn vierde tijdperk. Bij die lasten en dat lijden denk ik gansch bijzonder san den kleinen werkman en de gering bezol-digde badieadan. Edoch sij allen, mannen ea rrouwen zult willen uithouden ea volhoud^n. In de poîitieka kwestiën laten zij zich niet door luidklinkende woorden bedwelmen, maar weten te ontîerscheidsa tusschen de wêrkelijlc* hîdsn van het leven en bedrirglijite droomen. Zulk een volk kan niet rergaan. God is met on?, en zal ook verier met oas ztjn. (Levendig bravo). * * * De Rijksdagkommissie zal waarschijnlijk roof 14 dagen verdaagd worJen en de eerstkomcnda algemaene vergade.ing zal pla*ts hebbea pp 15 Februari. iisr oosTBisrKXJîs:. t Qraaî Czernin orar heê verloop 4«î ' vredesonderbaUdellngen.. WEENEN, 24 Januari. — De minister vaa buitenlaadscia zakea,graaf Czernin.sprak hedea Donderdag in dakommissie voor buitenlandscha aangelegenhedea der Oostenrijksche de'egati* de volgende redevoering uit : Hooge kommissie ! Het is mijne plicht, aan d& heeren een trouw beeld te schetsen der vredes-onderhandeliagen, da verscheidene phasen der voorvallen tôt hiartos, in een klaar daglicht ta s'ellen, en daaruit de gevolgtrekkingea a£ ta I leide-i, die waar an garechtigi zijn. Het schijnt mij vooral dat dezo die het ver» ; loop der ondsrhandelingen blijkelijk te lang«! zaam vindea, zich ook niet op verre na eea» voorstelliag kunnen maken van da moeielijk" hedan, die wij natuurlijk stap voor 6tap maestea ontmoeten. Ik zal mij in hetgsne volgt veroorlov£n die : mo"ilijkhedea af te sc'ailderen en zal tevanS, , trachten te doen inzien welk ondersche'.d er tft* maken is tusschen de vredesonderhandelingeà. te Bicst Litowsk en al diegene die in den loo£ ; der geschiedenis ooit hobben plaats gehad. ! Nooit voor zooveel ik weet hsbben vredeï-besprekingen met open veasters ea deurea ! plaats ge.^repen. Het is gansch uitgesloten, dat onderhandelingan, gelijk In omvaog en diep-grondigheid aan deze, van dea eersien miauut af glad ea zoader eenig tussckengcval kondaa van stapsl loopen. | Het ge'dt ha opbouwen eener nisuwewerelo bovan al'ei wat de meest erbarmlooza aller ■ oorlo^ea vernield en ten gronde gevochtea heaft. ■ Bij aile vredesonderhandelingen die wij keanan, wsrdea de verschiilende phasen mia of meer l met gesloten deurea afgespeeld, en eerst na dea t afloop der besprekiagen werd de uitslag aan do [ wereld medegedeeld. ' Dat blijkt uit al de geschiedenisboeken. Hat : spreekt van zelf dat de moeizame weg zulker 1 vredesbesprekingen steeds over berg en daï ■ roerde, dat de vooruizichten den eenen dag 5 fun9tiger,den aaderen dag minder goed «chenen. t Wanneer achter die verscheidene phasea, d« l bijzonderhedea dag voor dag, de wereld door getelegrafeard worden, daa spreekt het andej> maal vaa zelf, dat zij, bij de zenuwaobtightW, MENGELWERK. — 27-28 Janoari 1918. 29 Helena Middleton \ — uij zouat net nu met meer ericennen, o gingzij voort, maar den verleden Zomer groeide het langs den muur in 't klein stukje r tuin, dat wij te Bromley hadden ; 't was b zulk een îraai bloempje. ~ Doch, wat heeft het met dit boek meer s< dan eene andere bloem, te doen, Alice ? g — Het ia eene kleine geschiedenis, maar u indien gîj het begeert, zal ik u ze verlellen. Vededen Zomer, verstuikte ik mij den n Voet, en gedurende menige weken kon ik niet gaan, Grootje of mijn broeder Walter c voerden mij dan op eenen stoel tôt het open t venster om er de ftissche lucht in te ade-men, en de b'oemen van ons klein tuintje te n aanschouwen. Er was daar ook niets anders d te zien, tenzij daken van huizen en zwarte schoorsteenen ; doch op een muur, en zoo p hoog als myn venster, klom deze plant, die d er nu, arme lieveling, zoo stervend uitziet. Dagelijks bewonderde ik hare bloemen, e alhoewel ik haren naam niet kende, totdat ii ik er dingen in zag, die ik meende nooit g ooor iemand bemerkt te zijn geweest. ~ Welke dingen, Alice ? k — Een kruis, eene doornkroon. nagels en z ien bamer. % -T WÏ& 29 _ De Passiebloem ! h ~ — Zoo zeide mij ook eens M. Henri, als 1 hij mij in deze nieuwe soort van boek vond r !| lezen. Die mooie bloem was voor mij een boek ; zij deed mij, zoowel als een sermoen, t n, op heilige zaken denken. " r er — En Henri bracht u dan dit boek uit je reden van dit dichtstukje over de passie- s as bîoem ? z — Ja ! en hij las het my luid op. Het sr schean mij vreemd, doch aangenaam, mijne s gedachten door zulke woorden te hooren i ar uitdrukken. n. — En gij bracht uwe passiebloem met u i sn mede ? ik — Ja' ! maar nu sterft zij, en dit geeft mij er ook gedachten,die ik soms zoude willen aan- sn teekenen, ik zou ze ook graag hooren lezen. z e- Ik nam haar boek, en een potlood uit 1 te mijnen zak haleade, schreef ik er haastig t r8 deze regelen op : \ te —Oh ! wensch niet dat uwe stervende t )0 passieb'oem herleve ; want de vrede des i ie doods is beter dan een onrustig leven. z :t. Ween niet wanneer haar gebroken stam e 1, een droef afscheid voorspelt ; ween niet, § at indien uw kweekeling voor zonnen-onder- r it gang verdwij nt. ] De nrind was bijtend, de wintersneeuw i koud voor haren boezem ; en alhoewel de ( m zon nu straalt, laat uwe bloem in rust. 1; Haar tijd is over ; hare fiauwe krachteu b hebben haar kwijnend hoofd verlaten; zij als kan het hoofd aan geenen nieuwen storm nd meer bieden. ea Leg dus uwe vervallene passiebloem zach-:n, tjesnederom te sterven, en laat haar dit rusteloo3 leven in een rustig uur eindigen. uit Alice las deze regelen, terwijl ik ze ie- schreef ; wanneer ik gedaan had, schudde zij liefelijk het hoofd, ea zeide : let — Dat zijn schoone woorden en ook ne schooae gedachten ; doch het zijn niet de en mijne. — Zeg mij eens de uwe, Alice 1 ik zou ze u wel graag hooren. — Ik kan niet, zeide zij. nij — Doa maar ! in- — Wanneer ik die b'oemen zoo zachtjes în. zie sterven, denk ik, dat zij ons hetzelfde uit leeren doen. 1k denk, als ik mijne arme tig bloem haar zoet leven zonder klagen zie verlaten, dat het is.omdat zij al hâre plich-ide ten volbracht, en er niets vaa verzuimd les heeft* Ik plantteze in mijn klein tuintje, en zij groeide onder mijn venster ; zij gaf mij im eerst knoppen en dan bloemen, ■—.lieve aan-et, gename bloemen en toen ik ziek was gaf zij er- mij heilzame gedachten op God en Christus. Daarom begeer ik ook zoo te doen — mijne iw plichten te kwijten in den staat, waarin het de God zal believen mij te roepen, om dan, als het Hem zal behagen, zoo ai§ mijne passie-eu bloem met rust te sterven.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.