|HR. MR. L. VON FISENNE. De président van den Hoofdraad der Sint Vincentius-vereeniging in Nederland op de voorpagina van de „Katholieke Illustratie".... Is dat niet ietwat tegen den geest en de gebruiken der vereeniging van Frédéric Ozanam, die immers in hare grondregelen den leden voorhoudt, dat hun persoon nooit op den voorgrond mag komen, en wier constante houding overal waar ze werkt deze is, dat in het openbaar de namen der deelnemers aan de liefdewerken die er worden beoefend, niet worden genoemd?.... Wie weet, hoe heerlijk de Sint Vincentius-Vereeniging arbeidt in Nederland, en.... hoezeer toch vaak nog de aard, de beteekenis en het doel van dien arbeid wordt misverstaan door velen, die zal het echter — gelooven we — toejuichen, dat de „Katholieke Illustratie" mede wil werken om, hulde brengend aan de krachtige leiding en het zegenrijk bestuur van den Hoofdraad met zijnen Président, daarin tevens voor katholiek Nederland nog eens de Sint Vincentius-Vereeni-ging-zelve naar voren te schuiven, nôg beter bekend te maken, haar werk en arbeid te eeren.... En hoe zou ons tijdschrift dat beter doen, dan door de Sint Vincentius-Vereeniging te eeren in hem die er de ziel van is op dit oogenblik, in den energieken, jongen voorzitter van den Hoofdraad, die het bestuur en de leiding heeft van de geheele Vereeniging in Nederland?.... Jhr. Mr. L. von Fisenne, te 's-Gravenhage, sinds 1907 lid van Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland, mede-oprichter en président van den Prov. Bond van R. K. Kiesvereenigingen in Zuid-Holland van 1901 tôt 1907, indertijd adjunct-secretaris van de Staatscom-missie voor de spoorweg-enquête (1904), is de tegenwoordige président van den Hoofdraad, en zijn beeltenis siert dit nummer, niet alleen en om wille van de vereeniging die wij hier bespreken, maar 6ôk om wille van de vele verdiensten, die de heer von Fisenne ook buiten het gebied der katholieke Chantas heeft voor de katholieke zaak. Als het waar is, dat een goed Vincentiaan in aile opzichten ook een goed en vruchtbaar-werkend katholiek is, ôôk in het openbare leven, dan moet deze waarheid vooral uitkomen in den président van den Hoofdraad, — en inderdaad: de bekleeders van dat hooge ambt waren immer mannen wier namen met den grootsten eerbied onder ons werden genoemd: Mr. J. Leesberg, Mr. Th. Borret, Mr. J. G. S. B'evers, H. J. Weve.. .. hun gedachtenis is in hooge eere, en Jhr. Mr. ■ von Fisenne volgt hun voetstappen! In het standaardwerk „Katholiek Nederland 1813—1913" beschrijft de heer von Fisenne de St. Vincentiusvereeniging in Nederland en haar werk, en hoort nu hoe hij de oprichting dier vereeniging hier, te lande vertelt. Het was op den lOden Februari 1846, dat de heer de Guinaumont, lid van den Algemeenen Raad der St. Vincentius-Vereeniging te Parijs, te 's-Gravenhage kwam bij eene familie, wier kinderen hij te Mechelen had leeren kennen. Hij verzocht een van de leden dier familie des avonds eenige vrienden te willen vereenigen en, toen aan dit verzoek was voldaan, vroeg hij of zij in Nederland eene Sint Vincentius-Vereeniging wilden oprichten. Men wist niet wat op die vraag te antwoorden, doch de heer de Guinaumont begon, zonder verder vragen, met het gebed, waarmede altijd de vergaderingen der Vereeniging geopend worden, deed daarop iets voorlezen uit een godsdienstig boek, en vroeg den aânwezigen of zij arme huisgezinnen kenden en of zij die wilden bezoeken en ondersteunen. Bezoeken ja, maar ondersteunen? Vanwaar moesten de middelen komen? De heer de Guinaumont liet hen toen de huisgezinnen opschrijven, die zij kenden, vroeg wat men aan deze wilde geven, en, nadat dit bepaald was, nam hij zijn hoed en deed de rondte bij de tegenwoordige personen, stortte de opbrengst der inzameling op tafel en zei toen op plechtigen toon: „Ik verklaar dat de Vereeniging van den Heiligen Vincentius à Paulo in Nederland is gesticht./" Zôô kwam de eerste Conferentie der St. Vincentius-Vereeniging in Nederland tôt stand. De Conferentie van O. L. Vrouw, thans die van den H. Jacobus, te 's-Gravenhage, bestond alzoo. En nu telt de vereeniging (volgens het Gedenkboek) 4246 werkende leden in 19 bijzondere Raden en 239 Conferenties (opgave van 1911, sinds dien tijd weer aanmerkelijk vermeerderd). Wij verwijzen voor het overige naar dit mooie, leerzame opstel. Echter mag hier, ten slotte, toch nog opgenomen een kort overzicht van het doel der St. Vincentius-Vereeniging en van het werk harer leden. Zij trachten op de eerste plaats geestelijke hulp aan de armen te brengen, door persoonlijk huisbezoek, door belang te stellen in al hetgeen het gezin betreft, door, waar zulks noodig is, een vermanend of aanmoedigend woord te spreken, door zich de vrienden der kinderen en de raadgevers der ouders te maken en daarnaast door giften in natura hunne ellende te verzachten. Dat is dan ook het essentiëel verschil tusschen een armbestuur en de St. Vincentius-Vereeniging, dat bij deze meer op den voorgrond treedt het bezoek dan de gift, dat hare aandacht op de eerste plaats gevestigd is op aanvulling van datgene wat door de plaatselijke geestelijkheid voor het zieleleven der armen gedaan wordt, welk godsdienstig leven inzonderheid in onzen tijd van twijfel in geloofszaken en van genotzucht niet minder zorg vereischt dan in de dagen van Ozanam. Moge deze heerlijke geest, waarbij het geestelijke dus op den voorgrond staat, altijd de Sint Vincentius-Vereeniging en haar leden blijven bezielen, ter verbreiding van het Rijk Gods op aarde, wat toch bij aile charitas, het voornaamste doel is! Door strijd tôt overwinning. (Vervolg.) E vorstin wendde zich om en keerde haar bleek gelaat naar Authar toe. „Misschien ben ook ik te ver gegaan," sprak zij, „maar ge hebt er m'j aan êewend dat ik in belangrijke zaken U m^n meen'ng deed kennen." \ "^00 moe* °°k bliJven> Theodolinde, en r a^s w"> za' °°k no£ beter gaan- î, Gij weet dat ik een Ariaan ben en in vijand- schap leef met de Kerk, waarvan uw paus Gregorius het hoofd is. Meer dan twee derden van ons volk zijn aanhangers van Arius en kunnen dus de grootheid van Rome niet willen. Wanneer ik op dezen grond aarzel om met Gregorius in onderhandeling te treden, dan is dat mijn goed recht." „En toch zoudt ge verkeerd handelen met u van den Paus af te wenden," riep Theodolinde. „Deze onzalige strijd heeft al te lang geduurd. Kent gij de macht en den invloed des Pausen? Zegevierend trad hij te voorschijn uit den strijd met den patriarch van Byzantium, die zich den titel wilde aanmatigen van eersten bisschop der christen-heid. Nu zoekt hij Rome voor het Pausdom te redden, en wanneer hij met uw hulp hierin slaagt, hebt gij een machtigen en trouwen bondgenoot verworven." „En wanneer ik u nu nogmaals vraag, Theodolinde, welke voor-waarden paus Gregorius stellen zal, zult ge mij dan antwoorden?" „Zeker wil ik dat. Gregorius biedt het Longobardische volk, als het Rome in vrede laat, uit de bezittingen der Kerk en uit zijn persoonlijk vermogen een som van tweehonderdduizend ponden goud." „Dat is een ontzaglijke som," riep de koning verbaasd. „Ja, en die som zal stellig voldoende zijn om de kosten van uw krijgstoerustingen te bestrijden en om uw hebzuchtige hertogen te bevredigen." ,,Welnu dan, Theodolinde," sprak de koning, „zeg dan aan Gregorius' afgezant dat ik 's Pausen aanbiedingen met mijn hertogen bespreken zal." De Longobardische hertogen hadden de voorstellen des Pausen aangenomen. En het was vastgesteld dat de Paus zelf in koning Authar's kamp zou komen om het bondgenootschap met de Longobarden te sluiten. De poorten van het grijze Rome openden zich en een lange stoet priesters en monniken kwam uit de stad te voorschijn. Gregorius zelf schreed in hun midden, omgeven door de edelsten des volks. Op de wallen stonden in dichte rijen de Romeinen geschaard, en de ruwe Longobarden staarden met verbazing op de pracht die zich daar aan hun oog vertoonde. Op heerlijk versierde wagens werd de schat der Aniciërs in den stoet meegevoerd. Authar ging, door zijn hertogen gevolgd, zijn niedwen bondgenoot tegemoet, en weinige oogenblikken later plaatste Gregorius zijn handteekening onder het verdrag, dat Rome van verwoesting en ondergang redde. Den volgenden dag begon de aftocht der Longobarden in de richting van Verona, waar Authar den vereenigden legers van Franken en Oost-Romeinen slag zou moeten leveren. En werkelijk stonden enkele dagen later de vijandelijke machten reeds strijdvaardig tegenover elkander. Naar de wijze van strijdvoering dier dagen verstreek er een zekere tijd tusschen het zich in slagorde scharen der legers en den eigenlijken grooten strijd. Die tusschenperiode werd als aangevuld door een reeks van kleinere gevechten, die gewoonlijk rijken buit aan wapens en gevangenen opleverden. Het vereenigde Frankisch-Byzantijnsche leger, onder den exarch Longinus en den Frankischen hertog Ole, was aan den voet eener heuvelrij gelegerd. Vôôr zich had het een tamelijk diep zijriviertje van de Adige en links de Adige zelf. Daardoor waren het front en de linkerflank tegen een plotselingen aanval tamelijk veilig, terwijl daarentegen de rechterflank het zwakste punt van de slagorde uit-maakte. Om voor verrassingen ook daar veilig te zijn, was er een zware verschansing opgeworpen. De Longobarden waren op ongeveer drie stadiën afstands op de helling van een breeden heuvel gekampeerd. Zij hadden hun plaats beter gekozen dan Franken en Byzantijnen — immers konden zij zich in aile richtingen vrij bewegen. De vooruitgeschoven posten konden bijna ailes zien wat in het vijandelijke kamp voorviel zonder dat de tegenstander van zijn kant een dergelijk voordeel had1. Ieder der partijen wist dat het hier geen gewone strijd gold, maar dat van weerskanten het bestaan der natiën op het spel stond. Deze gedachte deed vooral in het legerkamp der in getalsterkte zooveel zwakkere Longobarden een somberen ernst heerschen. Authar zelf had de stellingen zijner vijanden nauwkeurig onderzocht, zonder daarbij aan het gevaar te derïken, waaraan hij zich blootstelde. In zijn kamp werd met koortsachtigen ijver aan allerlei belegerings-werktuigen gearbeid en draagbare bruggen werden er vervaardigd om de waferen te kunnen overschrijden, die het vijandelijke kamp beschermden. Moedige speurders hadden in den nacht de diepte der riviertjes en de hoogte der oevers aan beide zijden onderzocht en vastgesteld. Zoo geraakte Authar langzamerhand tôt de kennis van een groot getal bijzonderheden omtrent het terrein, die hem bij den aanstaanden slag van groot voordeel zouden kunnen zijn. Franken en Byzantijnen waren onbezorgd in de wetenschap hunner overmacht. Zij spotten met de Longobarden en verheugden zich er al op, het kleine troepje hunner tegenstanders gemakkelijk te zullen overwinnen. Eindelijk nam Authar het besluit, den vijand aan te vallen. Agilulf en de andere hertogen bevonden zich in zijn tent, waar hij hun 610 DE KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.