Ie Jaargang. N 45 A O CENTIEM Zaterdan 18 Mei 191È DE NIEUWE TIJD Orgaan van d.© MinderlieidLssocialisteii WEEK BLAD Proletariërs aller landen, Vereenigt U ! Karl Marx. Beheer en Opstelraad : LEOPOLD DE WAELSTRAAT, 6, Antwerpen Elke medewerker is persoonlijk verantwoordelijk voor zijn scbriiven * Geef de wereld vvaarin gij leeft de goede richting aan, dan zal de tijd de ontwikkeling brengen. » Schiller Het gezond verstand der Regeerders Wanneer wij de dingen nagaan schijut er, voor onze hedendaagsche staatsmannen — hetzij ze'tot de Midden-Europeesche staten o! tôt de staten der « Entente » behooren, — geen grootere vrees te bestaan, als verdacht te kunnen worden Vredes-onderhandelingen, rechtstreeks of onrechtstreeks, te hebben willen voorstellen. Dat werd ons onlangs nog aangetoond door de gebeurtenissen tusschen den Oostenrijkschen Minister Czernin en Clemenceau, den Franschen Hoofdminister. Clemenceau wilde volstrekt de « schuld », de pogingen tôt bespreken begonnen te hebben, op den anderen steken. En nu weder komen wij gelijksoortig spel bij te vvonen tusschen Londen en Berlijn. Lord Robert Cecil, de Engelsohe Blokkade-minister, wachtzelfsde Vredesvoorstellen niet af, maar roept al op voorhand zijne landgenooten op, om de polsingen tôt het bespreken van Vredes-voorwaarden,- welke volgens hem Duitschland zeker doen zal, na het oîfensief in Vlaanderen en Noord-Frankrijk, met eene verachtende weigering te bejegenen. De Lord verklaart zich zoo zeker van die vredesvoorstellen als van het mislukken van de militaire onderneming der Duitschers. Doch even snel komt Berlijn de beweringen uit Londen logenstraffen. De onder-staatssekre-taris van Buitenlandsche Zaken, Vrijheer von dem Bussche, zegde dat nù alléen de v/apens aan het woord zijn, dat groote overwinningen behaald, nog grootere in 't vooruitzicht zijn en dat ailes wat Cecil over plannen opander gebied verteit, siec'nts in zijne verbeelding bestaat. De volkeren hopen de eene maand nade andere. Zij hopen toch eens het einde te zien komen. Zij lijden ondertusschen en verkwijnen ! Daartegenover verklaren de verantwoordelijke Staatsmannen der Entente evenals hunne onverant-woordelijke Raadgevers maar steeds opnieuw, dat het geschikte uur nog niet gekomen is en gebaren het voor de grootste dwaasheid der wereld te houden : zich tôt den Vrede geneigdte toonen vooraleer de overwinnaar, den over-wonnene, niet volkomen in zijne macht heeft. In welken toestand de overwinnaar zelf zich dan wel bevinden zal, schijnt wel het minste hunner bekommernissen te zijn. De volkeren hopen ! Wij lezen dat Marcel Sembat, — de verstandige Fransche socialistische vol ksvertegen woordiger — in de « Humanité » van Parijs, er over spreekt hoe men in de Fransche Kamers vol lof is over den goeden geest der troepen. In de Duitsche bladen ontmoeten wij evenwel juist dezelfde stemming: Ten minste zullen de Franschen de onzinnigheid der voortzetting van den oorlog inzien en gelukkig zijn als de Duitschers hen eénen redelijken vrede voorstellen. Doch de verstandige Sembat giet water in den wijn zijner landgenooten. Hij waarschuwt er hen voor zich aan verwachtingen over te geven aan welker vervulling hij twijfelt. Duitschland zal niet om vrede bidden, en het komt er maar op aan, op het juiste oogenblik, dat is onmiddellijk na het duitsche oîfensief, dat ook volgens Sembat, mislukken zal,"het ontkieinende plantje der duitsche vredesvoorstellen niet weder door het vooropstellen van overdreven eischen en vorderingen te doen stikken. « Op dit oogenblik, schrijft hij, zal men ons waarschijnlijk voorstellen doen. Zij zullen zonder twijfel niet al onze wenschen vervullen. Doch hoe weinig ook de voorgestelde grondvoorwaarden aanneembaar mogenzijn, laatons niet weder in de misslagen van vroeger vervallen, wijzen wij de onderhandelingen niet van de hand, en wezen wij verstandig genoeg de gunst des oogenbliks te benuttigen ! Dat is de hoop die onze soldaten bezielt en moedig houdt. Zij hebben hun leven viel om onze vijanden tôt den Vrede te noodigen en ons het middel te verschaffen dezen Vrede ingevolge de grondregels van het Recht te sluiten. De beste erkenning die wij hunne dapperheid schuldig zijn, is : dat wij de vrucht van hunnen heldenmoed niât op het spel zetten en niet nog eens de gelegenheid laten voorbijgaan die hunne offerwilligheid ons brengt. » Mocht Frankrijk dit roerend beroep van Marcel Sembat aanhooren en moeht ook Duitschland dezelfde gedachten koesteren ! Gezond verstand en kalme bezonnenheid zijn er noodig om het oogenblik aan te pakken en te benuttigen, waaruit als vrucht der geweldige in-spanningen de vrede voortspruiten kan, die voor-zeker wel geen vrede naar de wenschen der wereldveroveraars zijn zou, maar een vrede naar deze der rustbehoevende volkeren ingevolge de « Grondbeginselen van het Recht. » Doch van onze Regeeringen of Staatsmannen, van de eene zoowel als van de andere zijde, moeten wij niets verwachten. Zij bezitten den inoed niet tegen den stroom in van de vernietigings-politiekers te zwemmen. Zij zullen, zooals de jongste ervaringen ons genoeg bewijzen, ook dit oogenblik laten voorbijgaan en dan hunne vrees voor de afkeuring van hard-schreeuwende patriotten, onder eenige stoutklinkende nationale redevoeringen verbergen. Veel hangt er van af, of de vrienden van den Vrede, zoo sterk en vastberaden zullen weten op te treden dat de Regeeringen hunnen noodlottigen schrik voor de gezonde Rede zich afschudden kunnen. Mocht het dwazenaieve bedrogene Volk eindelijk eens klaar zien en beseffen dat wij ALLEN de gefopten zijn ! Wat wij in die vier oorlogsjaren beleefd hebben, kan ons zeker niet al te optimistisch steminen, doch wij mogen niet vertwijfelen ; berusting wordt eerst dan eene Deugd wanneer al andere Deugden uitgeput zijn. Stijn FRANSCH VLAANDEREN Ons artikel onder bovenstaande hoofding, ver-schenen in ons nummer van 3 Mei heeft het bestaan van ons blad doen ontdekken. Tôt hier-toe scheen het dat « De Nièuwe Tijd » aan de activistische pers en vooral aan het hoofdorgaan der Jong-Vlamingen niet veel belang inboezemde. Nooit of zelden mochten wij het genoegen smaken de belangsteliing te wekken van het « Vlaamsche Nieuws» alhoewel wij heel dichte buren zijn. Dezelfde onverschillige houdingen wordt in het algemecn tegenover onze beweging aangenomen in al de nationalistisché bladen en dat is begrijpe-lijk en billijk. Tusschen de nationalistisché en de socialistische opvatting van het aktivisme ligt een breedevuurlinie. Wij hebben ech ter al tijd gemeënd dat zulks geen redon is oin niet samen den goeden vlaamschen strijd te strijden en Vlaanderens Zelfstandigheid te veroveren., ieder langs zijn weg iader op zijn manier ; ieder met zijn spéciale doel-einden op den achtergrond blijvend om wille der groote hoofdzaak die ons aller gemeenschappelijk belang is : do vrijmaking en de ontvoogding van het Vlaamsche volk. Voor de eerste maal sedert ons optreden te Stockholm wordt dit optreden als rerdienstelijk erkend en ditmaal in bowoordingen die zoo hartelijk zijn dat zij ons schadeloos stellen voor het lange uitblijven dezor erkenning. De heer Albert van Rijn schrijft inderdaad in het « Vlaamsche Nieuws » van 12 Mei : « Voor den heer Joris heb ik het lioogste » respect en ben van meening dat zijn Hink » optreden te Stockholm, aan onze zaah on-» schaibare diensten heeft bewezen. » De heer van Rijn betreurt echter dat wij zoo mordicus vasthouden aan de stelling van ons Stockholmer Mémorandum. Vrede zonder annexatie en dat deze stelling voor ons een reden is de actie voor de aanhechting van Pransch Vlaanderen te bekampen. De heer yan Rijn zegt dat hij, als nationalist, niet 't akkoord kan zijn met onze stelling. Dat begrijpen wij zeer goed. D-3 nationalist wil alleen de likwidatie van het nationale onrecht. Wat dat kost en hoe het bereikt wordt is voor hem bij zaak. De socialist wil de internationale likwidatie van aile onrecht en wil dit bereiken door de internationale actie van de arbeidersklas en zonder de hulp van de ba)!-onetten eener kapita-listische, dus aan zijne klasse vijandige, regeering. Indien noodig zal hij liever VOORLOOPIG af-zien van een rechtsherstel dat hij alleen bekomen kan ten koste van duizende menschenlevens. Overigens zijn wij overtuigd dat. elke grens-verlegging dieop wapengeweld berust een nieuwe kiem voor toekomstige oorlogen legt. De heer van Rijn verwijt ons verder dat wij de Vlaamsche beweging voeren van uit een Sociaal-demokratisch standpunt en vraagt waar het heen zou indien ook katholieken en liberalen dit deden. Ons antwoord kan kort zijn. De beteekenis van het aktivisme heeft voor de Socialisten eene maatschappelijke draagkracht. Wij willen een vrij on zelfstandig Vlaanderen omdat wij daarin het middel zien meer vrijheid, meer zelfstandigheid en meer welvaart voor den vlaamschen arbeider te veroveren. Een ànder Vlaanderen heeft voor ons geen belang zoomin als het vroegere België ; eene àndere Vlaamsche Beweging laat ons koud en indien in het nieuwe Vlaanderen dezelfde maatschappelijke wantoe-standen moeten heerschen, dezelfde klerikale en antiklerikale komediantenpolitiek van het oude regiem gehuldigd wordt dan wenschen wij dat. een zulk nieuw Vlaanderen nooit geboren worde. . E. J. ~ ; — i ARBEIDERS ! Steunt onzen strijd » ALLER LEI Belangrijk Bericht. — Daar onze voorraad uitnoo-digingskaarten uitgeput is, zullen voortaan de algem vergaderingen der Minderheidsgroep, nog slechts be-kend gemaakt worden in ons orgaan De Nieuwe Tijd Regelmatig iedorë maand (telkens de oerste Donder-dag der maand) zullen de algemeene vergaderingen plaats hebben te 9 uur T. U. in de lokalen van de « Ver-eeniging voor Mafttschappelijk Werk» (Kloosterstr., 45, groote benedenzaal) te Antwerpen. De bestuurvergaderingen : elke Donderdag te 9 uur (T.U.) in lietzelfde lokaal (1° verdiep.) Op regelmatige aanwezigheid van alleladen wordt gerekend ! Soc. Jonsço Wachters — Om de veertien dagwn heeft de vergadering plaats van de Soc. Jonge Wacht, telkens op Zondag morgend te 11 1/3 T. U. in het lokaal der Kloosterstraat, 45, (1= verdiep.) De eerstvolgende vergadering is vastgestekl op Zondag, 26 Mei a. s. Er worden g«ene uitnoodigingskaarten gestuurd. Mon zegge het voort I Vlaamsch Kuîtuurpeil. — Naar wy lezen in het flinke weekbladje « Onze Taal », dat door Vlaamsche krijgsgevangenen van Gôttingen opgesleld en in do kampen verspreidt wordt, is in die kampen een soort internationaal dialekt ontstaan, bestaande uit woorden ontleend aan aile daar vertoovende rassen. Ter verrijking van dien woordenschat hebben de Vlamingen slechts onzen nationales vloek kunnen bybrengen. Ziedaar de gevolgen op kultuurgebied van een tach-tigjarige stelselmatige verbastering. Aktivisme en de Minderheidsgroep Uit een artikel, verschcnen in het » Vlaamsche Nieuws » van 12 Mei van A. van Rijn, waarin de steller de houding bekampt van Edward Joris in zake de motie van het « Vlaamsch Verbond » betrefïende de aanhechting vaD Fransch-Vlaan-deren, halen wij het volgende : « Ten slotte nog dit : de Vlaamschgezlnde sociaal-demokraten stellen zich, ook waar het het Vlaamsch belang geldt, eerst en vôôr ailes op sociaal-demokratisch standpunt, dat weet althans « De Vlam » in een van haar laatste nummers te zegpen.. Dat is in deze tijd verkeerd. Waar zou het met het aktivisme heen, zoo aile partyen die or in vertegenwoordigd zijn, op die manier spraken ? Waar zou het heen, moesten de katholieken b.v. in ailes, op gebied der Vlaamsche aktivistische politlek, godsdienst en partij vooropstellen ? Waarheen, zoo b.v.b. « De Eendraeht » het in de zin kreeg het spoor van « Do Vlam » te drukken ? Dat doen de katholieken niet; ook de liberaal-vry-zinnigen niet. De eersten verklaren zich openlyk tegen Mercier en eischen maatregelen tegen taal verbastering door' de vrije scholen, samen met de liberaal-vrij-zinnigen ; en deze laatsten. saam met de katholieken, loopen hevig storm tegen de franskiljonschelogeboel. Dàt voorbeeld moeten de sociaal-demokraten volgen, 7.00 ze geen wanklank in het aktivistisch koor willen brengen. Ze zouden zicli ten andere, door in ailes partij-belang op de voorgi'ond te stellen, enkel schade berokkenen. •> Zou de schrijver van dit artikel soms vergen, dat wij onze socialistische wereldbeschouwing over boord wierpen ? Wat betreft het stormloopen tegen Mercier en de franskiljonsche logeboel, doen wij niet het-zelfde, en bekampen wij niet de houding der socialistische partijleiders, niet alleen in zaken Vredeskwestie en Vlaamsche Beweging, maar ook daar waar het specifieke socialistische op-vattingen geldt ? Wat in " De Eendraeht » (nummer van 11 Mei) te lezen is, kan voor onze houding gezegd worden : « In onze leuze : « Ailes voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Christus » ligt zoo heerlyk besloten hoe er geene tegenstrydigheid bestaat tusschen onze Vlaamsche en Katholieke idealen, hoe beiden als zijn ineengegroeid en de eerste vooral spruiten uit de laatste. » Wat betreft de schade die wij ons zouden kunnen berokkenen, daarover weuschten wij meer uitleg te bekomen 1! uit de Pers Jong-Vlamingen en Unionisten In het « Vlaamsch Nieuws », (nummer van 9 Mei) vinden wij een lezenswaardig artikel van de hand van Mercurius, waaruit wy het volgende halen : «Ierland heeft zyn Sinn-Feiners, Nationaliste!! en Unionisten ; Vlaanderen zyn Jong-Vlamingen en, het woord is nu eenmaal doorgedrongen, Unionisten. Wij laten do andere schakeeringen terzyde, omdat by hen de princiepskwestie niet zoo scherp op den voorgrond treedt als by de twee genoemde. » » De Jong-Vlaamache politiek steunt op de mogellik-held dat een Soeverelne staat Vlaanderen door do oorlogvoerende mogendheden op de vredeskonferentie zal worden erkend ; de Unie houdt rekening met de waarschijnlijkheid dat het Belgisch staatsverband op die vredeskonferentie, waar do Belgische regeering trouwens onderhandolende party zal zijn, zal worden hersteld. Beide partijen, men merkt het onmiddellyk, trekken wissels op de toekomst, en uit die omstandig-heid vloeit voort dat die principieele diskussie, zoolang de oorlogskansen zich niet duidelyker afteekenen dan tôt nog toe het geval is, tôt volstrekte onvruchtbaar-heid gedoemet is. Zij berust op een verschillende beoor* deeling van de gebeurtenissen. misschien ook wel op een onbewust verkeerd begrijpen door een van beid» partijen van do ware belangen van het Vlaamsche volk.» « Het aktivisme, niet opgevat als een wanhoops-politiek, zooals verdwaalden liet wel eens zouden kunnen doen, gaat uit van het staudpunt dat Duitschland niet alleen in het Oosten maar ook in het Westen invlood zal uitoefenen op de politieke en ekonomische lotsbestemming van zyn grenslanden. In het Oosten is die invloed tôt dusver bijzondor groot geweest ; blykt hy van duurzamen aard te zi.jn, dan is de toekomst van het Middeleuropeesche blok verzekerd en bouwt wie op Duitschland rekent, niet op losse gronden. Is echter voor wat in 't Ooston uitvoerbaar was, ook in het Westen de mogelijkheid geboden ! Wy raeenen dat Duitschland dezen oorlog alleen gedwongen voortzet, niet uit landhonger of om zich tydeljjk in het Westen een machtspositie te verschaffen, die de kiem van nieuwe oorlogen in zich zou dragen. De Duitsche rijks-politiek tegenover Rusland lieeft by de groote meerder-heid der politieke partyen in het parlement en bij het volk instemming govonden. Maar België is geworden « der Angolpunkt des Krieges », rneor nog is dit met de Vlaamsche kwestio het geval, omdat daardoor het probleem akuut wordt gesteld. De oplossing van het Vlaamsche vraagstuk is de oplossing op internationaal gebied van het Belgisch probleem, en op een oogenblik dat de wapens beslissen, moeten de Vlamingen die het roer in handen namen, eensgezind kunnen verklaren : Wij willen niet geannexeerd worden, en wat de politiek der aktivistische partyen aangaat vloeit daar uit voort : Wij zullen geen toestanden in 't ieven roepen die tôt annexatie bij een groote niogendheid moeten leiden. Dit zou b. v. het geval zijn indien Vlaanderen een soevereine staat werd met een volstrekt eenzydige buitenlandsche en ekonomische politiek, of een staat die, bij gebrek aan eigen bodemrijkdom, volkskracht en tengevolge van zyn politieke grsnzen en aai'dryks-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.