2e Jaargang. - W 26 -1 O CENTIEM Zaterdag 5 Januari 1918 DE NIEUWE TIJD Orgaan van de Mincierlieicissooiali^teîi WEEKBLAP Proletariërs aller landen, Vereenigt U ! Karl Marx. Beheer en Opstelraad : LEOPOLD DE WAELSTRAAT, 6 Elke medewerker is persoonlijk verantwoordelijk voor zijn schrijven _ ■ ■ - - ■ ~ ï — ■ — ' ~ - < Geef de wereld waarin gij leeft de goede richting aan, dan zal de iijd de ontwikkeling brengen. » Schiller EEN OVERZICHT Het is onloochenbaar dat door de werkwijze welke sinds hun ontstaan, de « Minderheids-fractie der B. W. P. » en de Nieuwe Tijd volg-den, ontelbare partijgenooten uit Vlaanderen en zelfs uit Wallonie van de oorlogsneurose verlost zijn en terug beginnen te begrijpen wat de plicht is van elken bewusten sociaal-demokraat. Zonder overdrijving, niogen wij verklaren, dat ininstens de helft der nu nog in Antwerpen vertoevende leden van den « Werkersbond, » zoo niet bij de Minderheidsfraktie zijn aangesloten dan toch met haar streven sympatiseeren. Hier in de Scheldestad, is het puik der Socia-listische Partij het volledig eens met De Nieuioe Tijd. Dat dit geen fabeltje is moge blijken uit het feit dat terwijl er verleden jaar nog een intense werking in « De Werker » was, deze nu bijna op een dood punt gekomen is. Inderdaad, den vorigen winter grepen er tôt 3 en 4 voordrachten of fees-ten per week plaats, thans om zoo te zeggen niets meer van dit ailes. Toen gezel Bouchery verleden jaar zijn prachtige lessen over wetenschappelijk socialisme gai, werden ze bijgewoond door 3 tôt 400 leerlingen, dit jaar kwamen er hôôgstens een honderdtal, waarvan er dan méér dan de helft vôôr de les aanvang nam, verdiept zaten in het aandachtig lezen van ons blad. Van de Socialis-tische Volkshoogeschool » vvordt thans niets meer gehoord en ailes laat veronderstellen dat ze een zachten dood gestorven is, of zoo niet toch op haar uiterste ligt. Verre van ons daarover te jubelen, — het doet ons integendeel pijn aan +t harte dat de zaken noodzaketijkerwijze, door de stijfhoofdigheid der zoogenaamde partijleiders, zulk een gang hebben moeten nemen. Inderdaaddezen welke deMinderheidsfraktie(l) in leven riepen, — de gezellen Edward Joris, Walter Schevenels, R. Verbruggen,JozefSchaaps, Fl. Lamot, Pol Kiekens e. a. — hebben al gedaan wat maar eenigszins mogelijk was, om niet tôt den staat van zaken te komen, welke thans, door den moedwil van een paar verwaande, ver-dwaasde « alléén... ware en... echte socialisten », geschapen is. Had de aktie voor Stockholm en het Vlaamsche aktivisme,—in de schoot der partij — zelve mogen gevoerd worden, nooit hadden « De Nieuwe Tijd » of de « Minderheidsfraktie « tôt stand gekomen. Wij worden door de « offcieele socialisten » gescholden voor scheurmakers, — maar dat is de logiek van de burgersbladen welke aan onze vakbonden verwijten den klassenstrijd in 't leven geroepen te hebben, terwijl dezen verplicht waren hem te voeren, omdat hij de vrucht is der tegenstrijdige belangen tusschen arbeiders en werkgevers, — dus zijn oorsprong vindt in het huidige maatschappelijk stelsel. Zoo ook zijn de Minderheidssocialisten niet de schuld van den onderlingen twist, welke thans volop woedt onder de socialisten uit Vlaanderen, — maar wie die schuld dragen, dat zijn zij, welke door hunne stijfhoofdigheid de toestanden in 't leven hebben geroepen, waarin den zeer te betreuren openlijken strijd tusschen de Vlaamsche sociaal - demokraten, zijn oorsprong gevonden heeft. Dat die strijd onvermijdelijk ten onzen voor-deele moet uitvallen,— en dan ook zal verdwenen zijn —is evenmin te betwijfelen als hetgeen waarvan wij allen rotsvast overtuigd zijn, namelijk dat de maatschappelijke klassenstrijd vroeg of laat zal eindigen met het verdwijnen der klassen, d.i. t.z door den volledigentriomî van het proletariaat op de bezitters. Onze verwoede kamp tegen het verraden der heiligste belangen van de werkende klas door de partijleiders, is minstens zoo schoon en zoo ver-heven als de strijd welke de arbeiders voeren tegen dezen, welke hen uitbuiten en verdrukken. Het is omdat den heet-verwoeden strijd, welke wij aangebonden hebben zoozeer gesteund is op rechtvaardige gronden, dat wij hem niet opgeven. Want waarlijk het is veel aangenamer en minder gevaarlijk, langs de andere zijde der barrikade te staan. Ware het doel, dat we beoogen niet zoo heerlijk, dan zouden we in onze gelederen geen mannen hebben als 'n Edward Joris, die trots het misprijzen, de vervolging en kleineering zijner vroegere vrienden, toch fier den kop in de lucht houdt en zijn idealen niet prijs geeft voor wie of wat het ook zij. Hoe veel gemakkelijker ware het voor hem gcweest, niets te doen.... kalm toe te kijken... bestuurder te blijvcn aan het kind zijner 1 organisatiekracht,— de Openbare Volkswassche-rijen.... zijn handel niet te ondermijnen door te ageeren voor wat hem juist en rechtvaardig toe-schijnt.... goeden vriend te blijven met stadhuis-bazen en kopstukken der Komiteiten voor IIulp! en... Voeding ?!... trachten zelf in den kaas der Openbare volksvoeding te kruipen.... zich vet te mesten ten nadeele der gemeenschap.... veelgeld te verdienen,... daarbij dan nog geëerd en geacht te worden, door de patriotische socialisten en hun zeer «goede vriendjes,» de geldaristocraten.... de zeepbarons ... de petroolboeren met dikke buik-jes... de leveraars van goede zeep en blink van allereerste hoedanigheid aan de stadsmagazijnen, om dan wanneer de strijd toch ten onzen voor-deele zou uitvallen, zich bij ons aan te sluiten en op hooghartigen toon te zeggen : « ik hebbe ge-dwaald....»Bij het overwegen van dit ailes, is het niet moeilijk de vraag op te lossen, waarom bijna geen enkele van de vroegere partijleiders aan onze zijde staat, doch het is langs den anderenkant al dan ook opperbest te verklaren hoe het komt dat bijna allen, die van hun socialist-zijn geen « zaakje » hebben gemaakt, onzen strijd meestrij-den.De uitslagen welke wij, op betrekkelijk korten tijd bereikt hebben, zijn overheerlijk ! Maar toch, er blijft ons nog veel, oneindig veel, te doen. Niet alleen wonnen wij ontelbare aanhangers, niet alleen kunnen wij met vreugde vaststellen dat heel de Partij van Lier ons streven tofejuicht, dat in Leuven, Oent, Brussel, Tienen, Turnhout, Willebroeck, Boom, Temsche, overal socialisten zijn die ons de hand reiken, maar daarbij kunnen wij er ook op wijzen dat we voor ons volk, voor Vlaanderen, zonder veel woordenomhaal, een prachtige overwinning behaalden, namelijk het voor de eerste maal internationaal erkennen van het Vlaamsche vraagstuk, aldus onnoemelijk veel bijdragende tôt het eindelijk verwezenlijken van wat sinds 3/4 eeuw gebruld werd : Vlaanderen's diep verncderde oorden Vragen daden, maar geen woorden. Daarbij vergaten we nooit onze vredesaktie op het voorplan te zetten. En toch er ontbreekt iets aan onze beweging : wij bereiken niet genoeg de massa. Er zouden meer Openbare Volksvergaderingen moeten geor-ganiseerd en ontelbare vlugschriften verspreid worden om het volk meer in te lichten over wat wij willen. Ook onze Nederlandsche partijgenooten, onze stambroeders, zijn zôô slecht ingelicht, evenals onze Vlaamsche socialistische broeders in de krijgsgevangenen-kampen.- Wij zijn pas het nieuwe jaar ingegaan.... wij moeten met taaien wil aan den arbeid en dààrvoor moeten we ons organiseeren, stevig organiseeren. Overigens er zijn zulke geweldige dingen op til... we moeten op onze hoede zijn, dat bij het her- ' vormen derstaatsregeling, waaronder Vlaanderen zal leven, het Vlaamsche proletariaat wederom ; niet het kind der rekening worde. < Leve het internationaal socialisme ! Leve Vlaanderen ! Jef Van Extergem. (1) Men vorwarre niet met do « Arbeidersgemeen- , scliap •> Meer en meer kom ik tôt het besef dat deze wel wat te voortvarend te werk is gegaan, — maar ! daar draagt de Minderheidsfraktie niet de minste ; verantwoordelijkheid voor. î —■ 1 De Politiek der rciinderheicl In den Belg. Soc. van Zaterd. 22 Dec. 1917, ' lezen wij : ! «Het weekblad van de Fransche minderheid «Le < Populaire « met Longuet als directeur publiceert : / « De minderheid is tôt stand gekomen en heeft ge-streden ; i 1° voor den Vrede ; 2° roor de lierneming der internationale betrek- ; kingen ; 1 3° voor den terugkeer tôt de oppositie politiek en den klassenstrijd van vôôr den ln Oogst 1014. En de «Belg. Soc.» voegt er bij : j « Dat is ook onze politiek." De socialisten die zich rond do « N. T. >> gegroepeerd hebben kunnen ook dit programma volmondig onder- ^ teelcenen. Alleen willen z'er bijvoegen, iets wat de c fransche socialisten niet noodig hadden, dat zij, als vlaamsche soc.-demokraten ook stryden voor de alge- 1 heele oplossing van het vlaamsche vraagstuk. l i srantwoordelijk voor zijn schrijvcn IntcrDatioDaal oïerzicht NAAR VREDE ! Het nieuwe jaar staat beslist in het leeken van den vrede ! Niemand buiten eenige ge-wetenlooze ivoekeraars of bloeddorstige uit-buiiers wil nog langer oor/og. De ivensch naar vrede is algemeen. Dat is een hoogsl ver-blijdend feit en bij hel ingaan can het nieuwe jaar mogen we ons zelf wel eens verheugen in de reeâs verkrègen uitslagen. In 1917 waren de vredesleramen zwakjes en golden slechts als uitinffen van enkele hoogstaande zielen. Thans klinken ze als machtige akkoorden en willen zij hel krijgsrumoer ocerstelpen. Volkeren der aarde, eindelijk begint re in te zïen hoe moorddadig het is, vocrr de belangen oan enhelen, de bloem der jeugd te slachlofferen. Eindelijk begint ge te begrijpen dat geschillen, die immers nooit uit de wereld zijn, ook langs vreedzamen toeg kunnen op-gelost worden ! Alleen nog de regeeringen staan in den toeg. O ironie ! De heeren die thans aan het bewind zijn en in 1912 of 1913 gekozen toerden {en in welke voorwaarden dan nog] hebben de vrij-postigheid na 5 of 6' jaar zich als de vertegen-tvoordigers van het volk uit te roepen. Ile heeren democralen vreest ge zàà vour de stem can het volk dat ge niet eens een referendum over oorlog of vrede durft uitschrljven. Wie geeft u het rechl te spreken in naam van het volk ? Het volk dat bloedt, dat lijdt geeft wat om uw moôic frasen van vaderlandslufde en vrijheid. Iiartelooze kerels noemt het volk u, gij, die de particulière belangen van de geld-schielers bocen de levensbelangen van het volk stelt. En dat is wa,ar. De groote leuze van dezen oorlog is de vrijheid der kleine nationaliteilen door de Entente-landen uitgevonden om den oorlog le verrechtvaardigen. En de oorlog was nog maar pas v.itgebroken of de groote heeren kwamen bijeen en beraad-slaagden hoe ze lirt best,... meent ge lezer dat het was om militaire maatregelenle bespreken om de kleine natiën die door den veroveraar > ingepalmd waren met nam s België Ser ië, te ' ver lossen, neen, ze bespraken de voordeelen t die elk van hun bij dezen oorlog zou kunnen 1 behàlen. Rusland moest Constantinopel hebben, Frankrjk Elzas-Lolharingen, Italie Triesl, i Engeland de kolonies... en de kleine landen... \ iie rnochlen toezien, vechlen en... uilhowten. \ En vertelden de premiers in de landen nog ' wel eens dat de oorlog zou duren toi de kleine ' ■Mitiën hun onafhankelijkheid zouden her-werd hebben, thans willen de groote mogend-heden niet meer vechlen of ze moeten hun | venschen verwezenlijkt zien. En als rnorgen 1 îe centrale rijken aan de Groote Mogend- \ 'i8den hun nationale eischen zouden willen 1 'nivilligen, loees verzekerd dat dan de oorlog leen dag langer zou duren en dat de kleine [ laliën zoetjes zou len gesusl worden met de •erzekering dat ze het allemaal zoo aoed met 8 a ten meenen. a Maar nu wordt de vredtsmogeljkheid de ileine natiën aangeboden. De vredesvoor- 1: iellen van de centrale rijken bevatlen in zich 0 le vrzekering van de politieke zelfstandig- itid van die landen die hun onafhankelyjkheid ^ lerloren hadden. h Wat weerhoudt hun de wapens neer te eggen ? ® De overwinning van de Entente landen ? ii Màar als dit overwinning dan eens niet 1 :oml ! g Zullen zij dan nog dezelfde voorwaarden f? ■unnen bekomen ? En moeten de volkeren van ^ lie kleine landen dan nog langer uitgemoord h :iorden omdat de nationale verzuchtingen j1 an de groote mogendheden niet ooldaan ztjn? a j brengen. » Schiller Is Engeland dan niet alleen in den oorlog gegaan om onze onafhankelijkheid te vrij-toaren ? En is onze onafhankelijkheid ècn-niaal gewaarborgd moet Engeland, dan zijn taak niet voor afgedaan aanschouwen ? Régeerders van Europa, gaat lot uw volk en luis/ert naar het vurig verlangen der menschen ! Ge luadlem zware 'verantwoordelijkheid op u. De i-reJesbeiceging zal binnen korl zoo sterk zijn dat ze u met zijn machtige goloen ■yn.ee zal voeren. Het jaar 1918 zal het jaar van den vrede zijn ...of het jaar der revo-luliès.In 19 Î8 worden dê woorden van G/miel Huysmans waarhéid : « Liever in de hoofd-sleden van Europa een paar daizenden van ons gedood, dan nog langer miljoenen menschen op de slachloelden la/en sneuvelen. » De stem van het volk wordt dreigender en dreigender. Eenmaal woedt de orkaan ! p. ;i. x. - Stockholm en Zimmerwald Ziedaar twee namen die elk van ons bijna dagelyké ontmoet wanneer hy zorgvuldig zijn blad lcest, beiden, zooals ge weet, staan in nauw verband met de sociaal-demoKratische vredesbeweging. Wanneer ze ons voor oogen komen dan denken we niet in de eerste plaats aan Zweden s hoofdstad en aan het kleine zwitsersclie dorpje, maar ze zijn voor o:;s als de samenvattend® gedachte geworden van het internationaal streven en voelen der arbeidersklassen uitde verschiilende landen. Stockholm, Zimmerwald ziedaar twee namen die cens door onze socialistische dichters zullen bezongen Worden, en door ons allen vercerc! aïs steun- en licht-punten in dagen en nachten van bloedigen strijd. Waarom ticae namen zult g(,. echter vragen ? Die vraag brengt ons midden in 't ondersverp, dat we hier willen behandelen. Ja, waarom twee namen ? Kon de sociaal-demokratische beweging zich van meet af niet vereenigen op één van beiden ? Bestaat er een anderscheid tusschen de twee ? D# nieuwsberichten, die ons nu en dan als magere kruimeltjes toevailen, laten duidelijk doorscheineren Jat er hier geen volledige éénstemmigheid lieerscht. Aanhangers van Stockholm verwijten deze van zimmerwald op te treden met de onbezonnenlieid van scheur-nakers ; en omgekeerd leggen sommigen dezerlaatsten en laste der eersten : verraad aan de socialistische plicht. Wat is er van dit ailes ? Om dit duidelyk te maken moeten we even de toe-itanden van vôôr don oorlog nagaan. Want, als socia-isten gaat het niet op, in zulke kwesties da senuid in le eerste plaats op personen te werpèn. Er is niets uit :1e lucht gevallen : de stroomingen die hier in botsing comen bestaan sinds jaren in den schoot der sociaal-lemokratie. En het zijn slechts die menschen, welke net y ver, een betere zaak waardig, een doekje over die nnerlyke partijbewegingen wierpen om er niet te noeten over praten, die nu met verbazing of veront-vaardiging kunnen gesldgen zijn. Ais jonge socialisten noeteu we ailes onbevangen m do oogen zien, met de ienige betractiting er ai het nuttige ait te halen \ oor >nze beweging. Wie zicii ook maar ietwat met de partij bezig hield, veet dat er onder de aaugesiotfenon over de heele vereld \olledige overeenstemming lieerscht âïmgaande >ns eiriddoel : wij willen het kapitalistisch bezit tôt femeenschappelijk bezit omvormen. Alaar liy weet ook lat die ovei-eenstemuiing met meer volledig is waar têt geldt de taktiek aie tôt dat doel moet worden aan-lewend. Hier komen twte groote opvattiilgen in iotsing : het Marxisme en liet refurmisme. Het zou ons te ver leiden hier iiunne wederzydsclie -orzaken na te gaan, — weiiicht doen we 't later eens — aaar wààrop beide neerkomen geven we in 't kort aan. De Marxistisciie of radikaie taktiek wil den klassen. trijd zelfstandig voeren, alléén op de maclit der rbeiders rekenen, en de vergrooting van deze macht ls haar hoofddoel beschouwen. De reformistische of gematigde taktiek wil met de ulp van burgerlijke groepen, meestal de liberalen, oordeelen winnen, en derhalve ailes vermijden wat ns van deze laatsten zou kunnen verwyderen. De strijd tusschen beide strekkingen kwam op lande-jke en internationale kongressen haast by elk punt p den vôôrgrond, en gaf aanleiding tôt sorns zeer eftige en nydige diskusssies. Toen kwam de oorlog en wierp ailes ondereen. Onin-ewydcn wreven zich de oogen uit by ailes wat ze te «n kregen, want inderdaad, men moest specialist zyn i partijzaken om aan ailes wat nu zich voordeed een îdelyk verklaring te vinden ! Hoezoo, menschen die ansch hun leven verklaard en gezworen hadden dat !' niet de minste gemepnschappelijkhgid bestond, uoeh eestelijks, noch stoffelyke, tusschen arbeiders en apitalisten, die burgerlijke republieken en koninlc-jken in één ketel wierpen. die hadden geofferd voor unne overtuiging : geen m an. geeii cent voor het lilitarismn ! diezelfde menschen gingen nu hand in and met hunne regeering ?... En weor anderen die Ityd aan de uiterste rechterzyde der soeiaal-demo-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.