IBureel I 21, RUSSELL SQUARI LONDON, W.C. Téléphoné i Muséum 267. Stem uit Belgie Abonnement : lsh. 9d. voot 3 maanden. Subscription : lsh. 9d. for 3 months. Voor de Vereenigde Staten : 50 cts. Voor Holland : 1 fl. Voor Frankrijk : 2.25 A fr. Voor de soldaten : lsh. w of 1.50 fr. VOOR GOD EN VADERLAND. 3de Jaargang, Nr. 13. (Riz. 1227-1238 VRIJDAG, 15 DECEMBER 1916. Registered at G.P.O. as a Newspaper. 12 biz. iy2 NOTA VAN DEN UITCEVER. De tweede trimester van onzen derden jaargang. Dit nummer is het dertiende van onzen derden jaargang. Voor volgend nummer hebben het grootste inschrijvingen zich dus te vernieuwen. Al moeite doend zijn we op het einde van dezen trimester ge-raakt. Mogen we nu aan onze vrienden vragen ons voortbestaan te verzekeren en ons van schuld vrij te houden, door zonder uitstel een postbon in te zenden ? Onze onkosten zijn met 10 per cent verhoogd (papier en druk) ; toch verhoogen we nog den prijs niet, rekenende op ieders getrouwheid en op nieuwe bij-tredingen. " Postal orders " is de beste betaling. Aanstaande nummer is ons Kerstmisnummer. Wij geven er eene reeks Hullebroeck-liederen in met Engelsche vertaling. Ook het sermoon van Z. Em. Kardi-naal Mercier over de wergvoeringen (28 November, te Brussel). Klachten.—De laatste weken schijnt de militaire post zeer nalatig geweest te zijn met onze verzendin-gert. Na vier weken laat inen ons van hoogerhand weten dat men overlast is en wij beter een anderen weg nemen ! Ondertusschen heeft men zeer groote schade berokkend ! Wij hebben nu nieuwe regelingen getroffen die ons echter duurder te staan komen. Maar ook dat hopen we te overwinnen, dank aan de getrouwheid en de propaganda onzer vrienden. Men wete wel dat finantiëele steun ons meer dan ooit noo-dig is op dit oogenblik, al zijn wij, God zU dank, van schulden vrljgebleven. Uit Soldatenpennen.—240 blz. Pr. 3/. Verschijnt 15 Dec. Op ons bureel te bestellen. Het Gebed der Vlaamsche Vluchtelinge. 't Was in Manchester, de zwart besmookte en duister omwoikte Engelsche grootstad, ''la ville tentaculaire " der Lancashire-busi-ness, het hart en de geldkas van Engeland. Den dag lang had ik, door modder en mot-regen, Belgische vluchtelingen bezocht, en in vaderlandsch'e taal hun harten verstaald. Ik had geluisterd naar de kruisklachte der Belgische vluchtelingen, en ze beantwoord met mijn beste zielezangen van hoop en troost, van vrede en vreugde, van gelatenheid en liefde, van sterkte en zelfbeheersching. En nu ik mij zeli had uitgegeven heel, den glimlach van mijn wezen, en de berusting des geloofs, verdonkerde in mij het gevoel van eindeloos wee en ijdelheidsche verveling. De avond was ingevallen. Enkel de wijd-sche Marketstraat, waar 't Manchestersch leven zich elken avond en nacht samendringt, sparkelde van licht, dat schel naar beneden gleed, van uit de halfdof geschilderde lan-taarnen. Tien, twintig tramcarren snorden voorbij, heên en terug, met gerinkel van alarmbellen. De automobielen tuitten aller-wege, met businessmenschen erin, warm inge-duïfeld, spoedend naar hun avondmaal, na een dag geld-verpakken, in hun bureelen. Blauwgebroekte werklieden, met zwart be-vuilde gezichten, de sigaret in den mond, en hun biezen noenmaalmandje in de hand, ijl-den, schoenklompend, naar de spoorhallen. Mannen in bont livrei wenkten de voorbij-gangers binnen de kinemas, met groot gebaar van handen, krassende keelklanken, en onaf-gebroken verwijzen naar plakkaten met mon-sterkleuren en schreeuwerige opschriften. Vrouwen in fancykleeren en stoorend van reukwerken, drentelden van lichtvitrien tôt lichtvitrien, loensch en schuinsch, met be-geerige blikken van verleiding, ziende naar de wandelende khaki en de onbevangen blue jackets. Onberispelijk geschoren dandyjonk-mans vezelden liefdewoorden, aan hun ge-liefden terwdjl de gazetverkoopers lawaaierig rondmeldden den dood van duizenden, en de gevaren van het vaderland. Troostloozer werd het in mijn ziele, midden die avond-genietingen der grootstad, nu het beeld van !t bloedend België, door die scherpe tegen-stelling heroprees, en terwijl ik dacht aan de kleine natien die zich doodvochten, terwijl hier deze wijdsche straat in plezieren en geld zich uitleefde, alsof er nergens geen oorlog was. 'k Moest weg uit dat blijspel. De tragedie van mijn ziel was te groot en 'k daalde zij-lings af, in een donker straatje, waar tusschen hooge pakhuizen en kantooren, het klein katholiek kerkje van St. Mary was ingemet-seld, het huis van den grooten God, voor de armen van geest en de bedroefden. 'k Trad binnen. De deur sloeg achter mij dicht, en 'k was in een nieuwe wereld. Het was een klein gothisch kruiskerkske, "the little gem," het diamantje, zoo noemen het de schamele, 'zielgroote Ieren. Het eeuwig licht flikkerde rood voor het tabernakel, als een tôt stervens toe getrouwe schildwacht, en het paar brandende lampen brak ternauwernood de duisternis. De hei-ligenbeelden der vensters waren als schadu-wen^ in rustig gepeins, ongrijpbaar als ge-dachten, die blijven hangen in een lijkkamer. btiUê vrede ademde allenthenen en omman-telde mij met mysterie. Daar was volheid in dat kerkje, volheid van leven, voor halve ziel.en, "le naar volheid hunkeren, en een innig gevoel van huizelijkheid met een smaak van godzalige eeuwigheid. Op een zijaltaar prijkte het beeld van Onze lieve Vrouw van lourdes, blank kleed en blauwen sluier, tusschen veelkleurige chrysanthemen, herfst-rozen, dahlias en tijgerleliën. Was daar lemand in het kerkje geknield voor het Lieve Vrouwbeeld ? Ik keek nader toe, en zag [ eerst twee meisjes in 't zwart gekleed, en met ; de blonde haren neêrgolvend op de schou- eren. Tusschen hen een klein jongentje, en , op een bank achter hen een vrouwe—hun I moeder welhcht—met een zomerrooze op haar mutse. 't Jongentje hoorde mijn schoorvoe- ten en keek dieveling om, maar moeder draai de zachtjes zijn oneerbiedig en nieuwsgieri hoofdje, naar het Lieve Vrouwbeeld, waai voor zdj twee kaarsen had te branden gezet en met haar oogen in aandoenlijk gesmeé gericht naar de Hemelmoeder, bad zij ee: na een de weesgegroetjes van haar beésnoe af. Ik kende die vrouwe. Zij was een boeriri en bewoonde eertijds een hoeve langs d IJzervuurlijn. Ik was er in blijde dagen zo dikwijls geweest, en werd op den dorpel vei welkomd door die moeder, met haar bloozen' blij aangezicht, en den straal van haar konir ginnegeluk midden haar eigendom van lan< en lieve kinderen. Op haar hoeve was zi gebleven, zoolang zij maar kon, eerst vc angst voor dagelijksch gevaar, en langzarnei hand meer onverschillig door de gewoontf en bezig van den vroegen morgen tôt de: laten avond om eten en drinken voor te be reiden voor de Engelsche Tommies die—zi was er fier om—in hare hoeve gelegerd wa ren en haar hun "mother" noemden, en me de famille neerknielden voor 't avondgebed Doch het gevaar vermeerde, en een High landerofficier had haar verplicht heên t gaan, uit zorg voor de kinderen, en had haa in Manchester huis en erve bezorgd, uit gull khaki. Voor die twee groote jongens, kwam y zij elken avond van October, in dit klein Lief Vrouwekerkje twee kaarsen onsteken. ; Ik was verstrooid in mijn breviergebed j door het overpeizen van het levensdrama dier 1 eenvoudige lieden, levensdrama millioenen r keeren herhaald over geheel Europa, door de schuld van groote bazen, vol meineedige , overmoedigheid. e Ik sloot mijn brevier om meê te bidden > het nederig gebed dier Vlaamsche vluchtelinge. " Moeder Maria, 'k ben gaan vluchten 3 lijk gij, in 't land van Egypten. O 't was zoo wreed, vuur en vlam knalden in de lucht 3 en op Yperen's kerken. 'k Ben zoo dikwijls j op bedevaart geweest naar Onze Vrouw van 1 Dadizeele, en 'k maakte al de boetprocessen mede rond het dorp. Moeder Maria, 'k heb , mijn kinders goed opgekweekt, en we lezen 1 te huis elken avond den paternoster. Ik - klaag niet, de Engelschen zijn goed voor mij, j maar Onze Lieve Vrouw, help ons opdat wij winnen. Als mijn zonen sterven moeten, t maak dat ze wel sterven, 't zijn toch zulke goê jongens. Zegen vader en gansch de fa-milie en mijnheer den Pastoor." En als haar e paternoster uit is, bidt ze almaardoor onze r vaders, wees gegroeten voor al hare intentiën, e voor den Koning en de Koningin. Zij bidt, A é 'ÎASXX&LSsri* J&L&9US torts OJL 4L.. ; AVOND IN HET KRIJGSGEVANGENENKAMP. (Reproductie eener halve hlz. van Eigen Schocn, 18 Maart 1916.) dankbaarheid. Haar hart scheurde wanneer zij hare hoeve verliet, daar hadden vader en moeder geleefd en in 't zweet huns aanschijns gewerkt en een goê ponke vergaard ; daar was elke boom en elk dier haar lief, daar had zij hare kinderen in eere en deugd opgekweekt naar den ouden eisch. En nu moest zij weg de onbekende wereld in en als zij omkeek zag zij in. de verte brand en bommenontplof-fing, en "mijn Engelsche jongens zullen val-len en 'k zal er niet bij zijn." Haar man zou niet meêgaan, omdat hij niet scheiden kon en niet scheiden wilde van wat het zijne was ; hij was met zijn grond en zijn hoeve ver-groeid : en hij die ailes daar had opgericht in weelde en welvaren, hij wilde geen vluch-teling zijn, en van anderen afhangen. Hij was te fier daarvoor en hij voelde den moed om ailes te zien ineenstorten, hij wilde het zien omdat ailes het zijne was, om te weten hoe dat zou gaan, en wie weet, zoo zegde hij in zijne onvergankelijk hoop, indien de lijn wat vooruitschuift, dan hervat ik mijn werk en bereid voor terugkeerende vrouw en kinderen een vernieuwde woning, waar geen Duitsch spoor meer te vinden is. Zij, de moeder, was gekomen, zonder dat zij het wist bijna, over den grooten zeeplas, in Manchester, de stad van mist en rook ; zij liep er als verloren, met oogen die niets zagen en niets wilden zien, omdat zij altijd terugblikken op 't verlaten huis, ginder ver, op dat lieve huis waaruit zij niets had mede-gebracht als haar lieve kinderen en een Onze Vrouwbeeldeke, 't schoonste sieraad van haar ouden tehuis en haar nieuw vluchtelingen-woonst. Zij had een dochter, kloosterzuster in Brugge, en ze leed om den angst die haar dochter om haar moeder zou leiden. Haar twee oudste jongens—streusche boerekerels— bloemen van te lande, met open hart en open wezen, en recht-voor de vuisttaal, waren vrij-willigers in 't leger, en waren nu in de loop-grachten, niet ver van hunne hoeve, en han-teerden daar nu geweer en bajonet, waar zij vroeger met rakel en drietand werkten. Om hun heêngaan had ook de moeder geschreid, uit vrees voor dat akelig bloedvergieten, maar met de verontwaardiging tegenover den Duit-schen invaller, was ook hao 'lerlandsliefde opengebloeid tôt trots ert ,?.id om haar twee groote jongens nu in îldrachtigen zij smeekt, zij spreekt haar hart uit, zij weent en zij is gelukkig : "Go<î& wil geschie-de. 't Zijn allemaal Gods werken, en de wereld werd zoo slecht. Ons Heere heeft me nog nooit aldeen gelaten. Ik ben gereed om niog meer te iijden. God weet waarom Hij het doet." Buiten schetteren de klaroenen van een regiment dat van 't oefeningsplein komt, en de gazettenventers schreeuwen over zegepra-len en nederlagen. Haar gebed is ten einde. Zij komt uit, op-geruimd als na een bedevaart. De kinders treden haar lijzig achterna. Nog gaat zij knielen voor het Missiekruis, strekt de armen uit in een kruisgebed voor de afgestorvenen, lijk zij het altijd deed in hare Vlaamsche dorpskerk, en voor het kruis daar aan de Vierstraat, dicht bij hare hoeve. 'k Keek nieuwsgierig om en zag in die knielende vrouw 't beeld van ons land, gebroken en in tranen, aan den voet van het kruis, vol lij-densschoonheid, omdat snkel hij die het kruis dragen kan, de schoonheid van het kruis kan verstaan, omdat enkel naarmate de ziel door lijdensliefde sohooner wordt, zij de afschu-welijkheid des kruises in grooter liefde-schoonheid ziet. Zij verliet de kerk huiswaarts. Ik volgde haar. Een glans van de maan begon zoetjes door te breken. Avondwandelaars zwermden heên en weêr de wijdsche Marketstraat. Ik tikte de vrouw op den schouder. "Als van den Hemel gezonden," juichte zij ; en haar nu verbleekt aangezicht rooskleurtre met den-zelfden welkomlach waarmede zij mij zoo dikwijls in hare gastvrije . >eve had beje-gend. Wij praatten over hoop en toekomst, over de kinderen en de twee jongens in de loopgrachten. "Kijk, zegde zij plots, vinger-wijzend naarde nieuwsbladenplakkaten, waar. op "2,000 killed" stond vermeld. "Zijn dat Belgen I " "Neen, 't zijn Duitschers," ant-woordde ik. "Och, 't zijn ook iemands jongens, zuchtte zij, de Keizer weet zeker niet wat een moeder is." De wandelaars keken verwonderd om, bij 't hooren van onze vreemde taalklanken. "Belgians," vezelden zij aan malkander; en zij vermoedden niets van mijn geluk, van mijn diep geluk om 't gevoel van mijn pries-terschap en priesterwerk, op die verlatene zie- len, midden de vreemde businessstad, terwijl de avondvrede zacht dauwd-e over mijne ziel, omdat deze dag een rijke dag geweest was in liefdeplengen. Is één ziel troosten niet een heel land troosten, want al het Iijden van één land treurt in één vluchtelingen-ziele?Dem ganschen nacht heb ik van mijn eigen moeder gedroomd, ginder ver in 't Duitsch West-Vlaanderen. (Uit "Oorlog-sbeelden.") Pater L. J. Callewaert, O.P. o - Onze Krijgsgevangenen. Leven in Alten-Gj'abow. Uit de verzameling bladen die ons uit de gevangeniskampein en inzonderheid uit Alten-Grabow toekomt (zie " Soldatenpennen ") is een en ander lezenswaardig omtrent het leven ginder mee te deelen. In 1916 hebben de hoogstudenten hunne eigen barak gekregen. " Nieuw Leven " der tooneelliefhebbers-niet-studenten vraagt dat de geleerde makkers toch voort zouden va-cantie nemen. en zich nie;t zouden afzonderen bij hunne boeken. " Het godsdienstig leven " is als volgt mee-gedeeld : 's Zondags, plechtige Hoogmis te 10 ure ; vespers te 2 ure, iederen morgen communierais te 61/2 ure (ie bat., barak 6; 2de bat.^ barak 79). Iederen avond Rozenhoedje (zelfde baralAen), voor le bat. te 6% u. ; voor 't 2de, te 5 u. 's Vrijdags lof ; 's Zater-dags biechf op de uren van het avondgebed. Er is een Vlaamsch koor onder de leiding van Emiel Torfs dat meerstemmige missen uitvoert. " Oorlognieuws " komt er eigealijk niet in voor. Dat wordt overgelaten aan "La Dépêche d'Alten," het officieel dagblad van het kamp. " Buitenlandsch nieuws" heeft men in de blaadjes, en de groote voorvallen van het Belgische leven zijn er in vermeld. "Het leven in het Kamp." Er zijn gevan-genen die weggaan, bij uitwisseling of voor genezing naar Zwitserland. "Aan hen die weggingen," schrijft " Eigen Schoon " in Nr. 2: "We wisten niet, ons zwaar gekwct-sten, dat ge ons zoo lief waart..." Soms ook komen er gevangen officieren van Magdeburg over. Voordrachten houdt men er veel. Ziehier enkele die ik opteeken : L. Govaerts, licen-tiaat in handels- en consulaire wetenschap-pen : " De havens van Hamburg, Rotterdam en Antwerpen " ; Vesters, candidaat ingénieur : "De Limburgsche kolenschat"; J. Ratinckx, over kunst; M. Vertonghen, Max Havelaer; L. De Vriendt, over Jan Frans Willems ; Fr. Wouters, over Shakespeare ; P. De Beus, over "Het Recht " ; G. Matthijs, cand. meé., over "X-stralen"; Dr. Philos. De Lantsheere, over " Wijsbegeerte " ; D'Huyvetter, over "Kleine Burgerij." Op het tooneel worden opgevoerd : Phlippi, Weldoeners der menschheid ; H. Melis, "De Brabantsche schoolmeester" ; Bourget, "La barricade " ; Heyermans, " De opgaande zon " ; Delattin, "De Wonde," enz. Er zijn in Alten-Grabow vier Belgische "theaters." 3th page. O Belgisch Officieel Comiteit. Vergadering van 5 December. Het Belgisch Officieel Comiteit heeft zijne vergadering gehouden Maandag in Winchester House. De voorzitter verwelkomt en biedt de gelukwenschen van het Comiteit aan de nieuwe leden, benoemd bij koninklijk besluit van 3 November, de Heeren Couiller de Mulder, de Brouckere, Duchaine, May en Vandenneeren. De Heer Couiller bedankt in aller naam. Het Comiteit heeft zich lang bezig gehou-den met de moneilijke taak, het vinden van bediening der Belgen tôt de middenklas be-hoorende. Het blijkt uit het gedane onder-zoek door het Bureel, dat het vertrek der Belgische vluchtelingen van Engeland naar Frankrijk, maar moeilijkheden ontmoet jn zekere gevallen. De vluchtelingen vallendr onder toepassing der besluit-wet van 20 Juli. kunnen geen pasport bekomen, tenzij zij on-bekwaam verklaard zijn voor aile militaire diensten. De Belgische werklieden in Engeland gewerkt hebbende mogen maar het land verlaten als zij ee®e toelating bekomen hebben van het Belgisch Arbeidsambt. Te dien einde moeten zij hun certifikaat van ontslaging aanbieden aan den patroon voor wie zij in Engeland gewerkt hebben alsook het certifikaat van aanvaarding geteekend door den bestuurder der onderneming die hen aan-vaardt. Ten andere, indien het Engelsch werkhuis in hetwelk de Belg gearbeid heeft eene fabriek is van munitie, het bureel van het Arbeidsambt, moet de toelating om ver-trekken aanvragen aan het Permit Office. Ook moeten de Belgen zich willende bege-ven naar eene plaats door de legers bezet zooals Duinkerken, Boulogne, Calais, Dieppe, Rouen, Le Havre, enz., eene bijzondere toelating hebben en zich ten dien einde aan-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.