DE VLAAMSCHE WâCHTER Den Vaderlant ghetrouwe BlIJF ick tot inden doot. Den vrede om den vrede, den vrede ten allen prijze willen, is laf en goddeloos ; wij mogen niet met gelijkmoedige onverschilligheid aanvaarden het recht en het onrecht, de xvaarheid en de leugen ; het onrecht moet gewroken, de wanorde hersteld worden, de waarheid zegevieren ! Kardinaal Mercier. Wat de activisten niet weten of ... vergeten. Dat Pruisen-Duitschland in Augustus 1914, met verbre-king van zijn eerewoord, ons vaderland overrompeld heeft. Dat deze overrompeling gebeurd is op zoo wreede wijze, dat ze geneel de beschaafde wereld met afgrijzen en ont-zetting vervulde. Dat de overweldiger getracht heeft ons te bezwadderen en te onteeren, om het medelijden, dat de wereid met ons had, te smooren. Dat die overweldiger ons nog iederen dag plundert en uitzuigt zooals nooit een beschaafd land door een ander geplunderd en uitgezogen is. Dat diezelîde overweldiger, ons arm volk, dat liever ge-brek lijdt dan zijn vaderlandsch eergevoel en plicht te ver-zaken, met duizenden wegvoert naar het vijandelijk land, om ze als slaven te gebruiken. Dat er wraakroepende zonden zijn : misdaden, die om straf en herstel roepen met eene stem zoo sterk dat ze in den hemel gehoord wordt. Dat de onverbiddelijke eisch naar rechtsherstel geheel goed kan samengaan met het gebod der naastenliefde. Dat het bestaan van gendarmen en politie volstrekt niet met Christus' liefdegebod in strijd is. Dat zij die roepen : « Onze liefde voor Vlaanderen is grooter dan onze haat tegen de Duitschers » feitelijk niets anders beweren dan dit : « Onze afKeer voor enkele schreeuwerige Wallonisanten is grooter dan onze afkeer voor de landsvijanden. » Dat zij er vôôr den oorlog nooit aan gedacht hebben, in Berlijn, zelfs maar DIPLOMATIEKEN steun te gaan bede-len voor de vervlaamsching van de Gentsche hoogeschool, en dat zij nu, IN DEN OORLOG, zelfs den M1LITA1REN steun vragen en met gretigheid aanvaarden van een eerloo-zen vijand. Dat het laag en gemeen is, pressie te willen uitoefenen op de eigen landsregeering, met behulp van den vijand. Dat een volk nooit groot wordt met lage middelen. Dat ZELFBEHEERSCHING de eigenschap is van een volwassen man, en van een volwassen volk. Dat de activisten die zelfbeheersching niet bezeten hebben, maar als een onmondig volk gegrepen hebben naar de schittering van het ougenblik. Dat zij daardoor het recht verbeurd hebben te mogen optreden als leiders van een mondig volk. Dat het geroep van een paar onverantwoordelijke schrij-velaars : « La Belgique sera latine ou ne sera pas ; » « après la guerre il n'y aura plus de flamand » enz. niet voldoende was om Vlaanderen in doodsgevaar te verklaren, en het verwijt te mogen op zich laden, tôt zoogezegde redding van dat Vlaanderen, te heulen met den vijand. Dat die z. g. activisten het gevaar waarin Vlaanderen verkeerde van Frankrijks zijde, opzettelijk overdrijven, en het veel grooter gevaar, waarin datzelfde Vlaanderen door Duitschland geraakt was, even opzettelijk verKleinen, als zij het niet geheel en al ontkennen. Dat hij, die op dit oogenblik, de Belgische staatsidee ver-zwakt, bezig is den tak door te zagen waarop hij gezeten is. Dat defiere VLAAMSCHE LEEUW « bedekt met bloed en slijk » zich niet laat aflikken door een basterd arend met zijn jongen. Passivist. VERGELIJKINGEN. Voor de duidelijkheid is dikwijls niets beter dan een juis-te vergelijking. Zoo denkt er de « Eendracht » ook over, en daarom geeft zij er in iedere aflevering een half dozijn, uit-gewerkte of maar even aangeduide. Wat daartegen in te brengen? Aantoonen dat die vergelijkingen mankgaan? Niets gekort : de Eendrachi is u al voor. « Zeker -- zegt ze --de vergelijking gaat mank — en moet mank gaan anders ware het geen vergelijking meer » ( Eend. nr 17 ). Dat ware werkelijk jammer ! Maar zoudt ge niet zeggen dat de schrij-ver bedoelt : hoe manker dat ze gaat hoe beter de vergelijking is?! Tenminste als men sommige vergelijkingen leest, zou men waarlijk zeggen dat ze met opzet mank gemaakt zijn, zoo weinig punten van overeenkomst zijn er tusscben de vergeleken zaken. Enkele voorbeelden. Een man ligt in zee. « Niemand aan boord die helpen kan of durft. Toch wel. Eén waagt zich in een boot en bereikt den drenkeling. Deze is gered. Zijne hand heeft hij maar uit te steken naar de boei die hem wordt toegeworpen. Maar hij erkent den man die hem ter hulp snelt. Het is zijn doods-vijand die zijn huis vernielde, zijne have roofde, zijne vrouw en kinderen vermoordde. Vol afgrijzen en haat wendt hij het hoofd, stoot de boot die hem redding brengt van zich weg, verdwijnt in de diepte en verdrinkt... » Eene tweede vergelijking, waar eene oude vrouw uit een brandend huis gered wordt, door den brandstichter zelf, en voor de voeten van den zoon gelegd wordt, die den redder vloekend van zich afstoot, is van het zelfde kaliber. « De gevallen, de feiten zijn verschillend — zegt de schrijver — maar de WIJZE waarop en de REDEN waarom in die ver-schillende gevallen gehandeld wordt zijn dezelfde. » Ja, da liegt der Hase im Pfeffer, zeggen de moffen, m. a. w. daar ligt de knoop ! Elk stukje koper dat wij den Duitsch bezorgen wordt een kogel die ons broeders dooden zal. Februari 1917. N° 2.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.