Nr 93 December 1918 * VIERDE JAAR 10 Centiemen DE VRIJE STEM Belgisch Orgaan voor de Provincie Antwerpen Gesticht gedurende de Duitsche Bezetting BUREEL EN REDAKTIE : MORETUSLEI, 60, ANTWERPEN. Toegelaten door de censuur Kardinaal Mercier. Gij wist steeds troost en moed te geven aan 't lijdend volk, en al uw streven gold 't heil van 't lieve Beîgenland. Beschermer onzer duurste rechten wildetgij ons niet îaten knecnten. en tartet trots den dwingeland. Uw hart vol warme vaderîiefde voelde innig diep hetgeen ons griefde en leed met ons. O fiere daad : gij traadt de wreedaards onder de oogen en wierp hun koen en onbewogen hun gruweldaân in 't laf gelaat ! Gij spraakt zoo zalvend tôt het harte der vrouw gebukt onder de smarte om 't zwaar verlies van duurbaar kroost ; en heelend waren uwe woorden aïs engelschoone zangakkoorden, als balsemende henieltroost. Geliefde Kerkvoogd, goede vader, ons hart snelt 't uw nog immer nader, nooit werdt gij teederder bemind. Trouw waren wij U in 't verleden, trouw blijven wij U in het heden, daar echte liefde ons nauw verbindt ! O, had ik duizend, duizend monden, om, Monseigneur, uw lof te konden, ik deed het-met verheugd gemoed ; want, hulde biên aan koene helden, hun ed'le daden luid vermelden, is steeds aan dank'bre harten zoet ! Pak aan ! K... Yzer ! De lijdensgeschiedenis van eenen gedeporteerden Belg. Wathebben onze jongens in 't gehate Daitsch-land niet geleden ! Wij ontvingen 't droeve ver-haal van eenen jongen ait « Oude-God. » Het bewijst eens te meer dat de gewetenlooze schurken van over den Rijn als echte wreedaards, weerlooze menschen, martelden. Onzen briefwisselaar ver-telt zijn wedervaren in- eene eenvoudige, onge-kunstelde taal en doet ons opmerkeri dat het slechts eene flauwe schets is van het doorstane leed. Laîen wij het woord aan onzen vriend : MIJN WEDERVAREN SEDERT 6 DECEMBER 1916. Het was in het begin van November 1916 wan-neer het gerucht zich overal verspreidde dat de ondersteunde kontrooimannen. naar Duitschland zouden vervoerd worden. Een bang voorgevoel maakte zich van mij meester. Elken dag was voor mij een ware marteling van angstige span-ning.Het was den 6den November of een groot onge-luk mij wachtte en waarlijk, de noodlottige brief voor mijn vertrek werd mij ter hand gesteld, waarin geschreven stond dat ik 10 November in de Zuid-statie moest verschijnen. Het was of een degen mij het hart doorboorde als ik mijn schrei-ende kindertjes en mijn ontroostbare vrouw mij snikkend om den hais vielen. Ik integendeel hield mij kloek, dewijl ik steunde op geldbare bewijzen, één van Mr Van Sunaert en een twee-de van Mr Alfons van den Eeden, ploegbaas van den Belgischen staat. Ook overhandigde mijn metsersbaas (tijdens den oorlog) mijn een aller-beste bewijs. De 10de November brak aan. Het afscheid beschrijven van mijn duurbare vrouw en kinde-ren ware mij onmogelijk ; alleen verbood ik hun mij te volgen. In de statie aangekomen, vroeg de Duitsche overheid mijn pasport. Ik toonde hun het gevraag-de alsook mijne bewijzen. Een burger, medehulp der Duitschen, vroeg mij bij het zien dat op mijn pasport stond « ijzerenweg bediende » of ik voor hen wilde wilde werken aan den ijzeren weg. Op mijn ontkennend antwoord leidde hij mij naar een officier, aan wie hij het geval vertelde. Deze nam plaats achter eene tafel en bezichtigde mijn bewijzen, daarop scheurde hij ze vol woede aan stukken en snauwde mij toe : « in Duitschland

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.