Verhalen uit de LoopgracMen ONZE MOEDER. De meeste onzer vlàanische jongens hebben de kleine doch innigaandoenlijke geschiedenis gelezen van H. (Conscience: «\Vat eene moeder lijden kan». We zien er de moeder weenen, weenen over haren zoon, den zoon dien ze zoodanig Iief heeft, de moeder die gèen opofî'e-ringen ontziet, niets te weinig acht en sterven zonvoor haren lieveling die ondanks ailes,haar lijden niet verstaat. Wat een moeder lijden kan ! Vlaamsche strijdgenoot, kom zet 11 naast mij op nwen ransel en samen gaan we denken over die moeder, over onze moeder, en trachten te begrijpen wat zij lijden kan ! Herinnert ge u dien dag" waaro]). wi j haar 't laatste vaarwel toezegden ? 't Is zoolang... en 't staat zoo frisch no g voor tien geest. Wat al tranen, wat al snikken, wat 'lien overweldigen vloed van zoete moederknssen, «jongen, liond n kloek, bid veel, draag steeds de medalie n gegeven, en God beware u !» Met dezen ouderlijkén zegen, onder heete tranen trokt ge op, moedig ja, maar toch met bloedend harte... gij moest uwe moeder verlaten. En na uw vertrek g'ing uwe moeder alleen in uwe leege, dood leege kamer, in de kamer van haren lieveling. En akelig open was uwe plaats aan tafel ! «Heere God, zal hij nog weerkomen ! ! ! En niemand die haar troosten kon. Bidden g'ing ze, en in 't gebed vond zij sterkte. Dagen verliepen ; schaars kwamen de brieven wat een ongeduldig, hoopvol wachten naar den brief drager ! \Vat een haast om den omslag open te schenren. « God danlc, hij heeft nog niet moeten vechten » Er werd gestreden te Luik, te Haelen, te Aersehot, Leuven, Xamen, Antwerpen. - En nu kwamen geen brieven meer. Dagelijks snakte moeder naar het dag-blad. Hardop werden de oorlogsfeiten voor-gelezen... woordvoor woord, regel voor regel... maar allereerst naar i regimentsnummer gekeken. lui zij znehte : «mijn jongen, daar is hij ! » En moeder moest op de lippen bijlen om niet le snikken, en slille trok ze naar de kerk, ons moeder, om angst en leed le gaan klagen l)ij den Meer ; «Spaar hem, spaai- hem toch, o God, om moeders wille !» Haar bede werd verhoord... twee dagen later, een brief! God zij geloofd, hij lecft nog onze jongen... lut 'l was vreugde in huis, vreugde in de buurt. Eene zonnige dag lus-schen sombere regendagen. « En mijn jongen lief » zuchlte moeder toen ze de droeve mare vernam van Namen en Antwerpen, « gevangen » gesneuveld, durfde ze niet peizen... en dan bracht ze slapelooze nachten door met roodg'ekreten oogen En dan loopen vage geruchten rond dat er aan den Yzer ijselijk wordt gevochten, dat de Belgen, een handvol leeuwen, woedend klauwden en de Duilschen doodelijke wonden loebrachlen, ginds in Vlaanderen. Moeder gaat 's avonds met benauwd harte luisteren naar 't verre kanongebulder, en hoofdschud-dend keëft ze weder. « Wie kan er levend uitkomen uit zulk een belle '? Moeder Maagd bewaar toch mijn zoon?» Het jaar loopt om... geen nieuws. 't Wintert en 't is zoo barrekoud... ze zeg'gen dat ze in 't siijle zitten, «Zou zijn kleederen nog wel voldoende wezen, en zi jne schoenen, en zi j ne kousen ? En dan later, veel later, komt de eerste brief aan, geheimzinnig binnengesmok- Nummer 15. met toelating dkh militaire overheid 'Noveinher 1917.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.