aie JAARCANC, Nr §29. VRÏJDAG, 15 FEBRUABI 1913 HET VADERLAND Kleine aankondigingen : 1 fr. per regel Groote id. bij overeenkomst Dienstaanbiedingen : voor gereformeer-den kosteloos. « ■ ■ .rawiinr, „ WKïSCaauS» « Belgisch dagblad, voorloopig ¥ Parijs, 3, Place des Deux-Écus, 3 LEO VAN GOETHEM, Directeur H et nummer : 5 centiem (Front en Frankrijk). 10 centiem (andere landen). Par maand (vooruitbetaald) : Frankrijk 1.25 fr. Engeland 2 sh. Holland 1 gld. 25. Elders 3.00 fr. De zaak Bolo voor 't Gerecht Bolo ter dood varoordeeld Porchère tôt 3 jaar gevangenis y* ' WWW ■ . i , : Het was een indruikwetokend oogen-fclik toen luitenant Mornet de doodstraf eisohte voor Bolo. Niemand bleef onverschillig, niemand waâ er die aan de ontroering ont-kwam. Niemand, tenzij Bolo, die zijn glimladije, zijn uitdagend glimlachje sran de eeiste zittangen had weergevon-H«n. Maar misschien is deze aventurier, yie in zijn voor hem vruchtbare loops-fcaan zoovelen wist te begoochelen, een tiandig tooneelspeler en weet hij onder Wil jlimiaohend maslker den angst te (vei'durken, dien hij onvermijdelijk ge->voelen moet. nu hij reeds in 't verschiet het strafpeioton ziet opdagen. Hoe 't ook weze, hij glimlaehte, terwijl luitenant Mornet, zijn beschuldi-ger, aldus betoogde dat er zelfs geen K.reaohtende omstandighèden konden ftrorden ingeioepen voor dit misdrijf : — De eerrige vraag, zegde luitenant Mornet tôt de rechters, de eenige vraag, die bij u zal oprijzen is de vraag of er verzachtende omstandigheden dienen Bangenomen te worden... Verzachtende pnistandigiheden voor Bolo!... Ha, mij-me heeren, ik ijs bij de gedaohte van teen jematigd vonnis in zaike verstand-jiouding met den vijand ! En weet gij (patzoo een vonnis voor het land zou llkunnen beteekenen ? Weet gij welken lindnik liet zou kunnen teweeg brengen? RMoè? een man heeft twaalf rnil-lîoen ontvangen van Dui tschland en dan buàfi degenen, die ginder strijden, die !iion?en dea harden schok zullen hebben I doorstaan van Duitschhmds saam-réhoôpte krSchtën, die zou den zeggen lat een man twaalf milliôen kreeg van Juitechlatid en dat hij niet doodgescho-en werd ! Ha, mijne heeren, zooiets zult ge niet taàien .La!at''dit niet toe, ik smeek lerom ! Ik spreek u toe met de vrij-noedigheid vah ee'n soldaat, met de frijmoedjgityeid van een eerîijk man, rân een Franschman, die met eerlijk-e nenschen spreekt... Indien gij zoo een finnis uitspraakt, ben ik bang dat het rçor het land deze beteekenis zou heb-tën : Na drie en half jaar oorlog, vree-tëlijàen oorlog, is men zoo uitgeput dat ir halve maatregelen kunnen bestaan pn de misdaad, dat verraad en Ve-puldiging kunnen overeenkomen. Fai kben bang, mijne heeren, dat zoo :éts pu doen twijfelen aan Frankrijks ftchtdadigheid ! Ik heb gedaan, mijne heeren. Ik bid , <5 (loodsstraf uit te spreken tegen : M° en op het oogenblik dat ik weer ' 'a zitten denk ik aan den tijd, toen ik 1 ? deze zelfde zaal, als burgerlijik ma-ifetraat, de doodsstraf eischte tegen andieten, tegen moordenaars. Ik zweer ; ■ mijïie heeren, dat mij dat nooit ge- : furdè, zonder diepe ontroering, zonder ' ! rcoeïen worstelen met den angst die en mensch aangrijpt tegenover den [ 00<1, wanneer hij aan andere menschen ' J&agt een man den dood in te zenden ! , Hndaag, na drie en half jaar oorlog, )eP ik onze honderdduizenden dooden 1 I, onze lieve dooden van dezen vreese- 1 ™ ooplog en wanneer ik vaststel dat | jemidden van dezen wereldscholk- • nde krisis in ohs land mannen zijn oals Bolo, dan is het met gansch mij- ' Z1«', met al mijne krachten, met J™ pijn hart, met gansch mijne 1 liefde voor mijn vaderland, dat ' Solo te verwijzen tôt de ( ( I BOLO'S advokaat vraagt VRIJSPRAAK j \'e®r. vo^ dan oait op de laatste zit-■ H ,t ^us van Donderdag. c Il "Woord was aan advokaat Albert c ^ die de zware taaik op zich nam, t l te verdedigen. lJn pleidooi was een volledig over- c van Bolo's leven of ten naaste bij, 1 meer dan een bijzonderheid, 1-men bij 't onderzoek en bij a ,-e^ hoorde gewagen, bleef ach- \ ^fr 'a^en wij ook liever het woord r den verdediger zelve : e i tr+J? ^0ne''. ^ode Meester Salles, eTî V0°r2iitter wendend van het g ! :®!®cht' miin kolonel, al Frank- v i lèventS in de weer en stellen t r In if pfnd vwr het vaderland, o 1 vvekt t! ♦' D° naam verrader al- Ptiki. afon]zen. d m'1 me voor als hevaUen il onze wetten geen straf, die streng ge-noeg is om het verraad te tuchtigen. » Indien de krijgsraad denkt dat hij hier te doen heeft met een verrader, laat hij hem dan veroordeelen ! Eenie-der zal het goedkeuren^Maar indien er twijfel overblijft, hoop ik dat het gerecht mij eenige ogenblikken zal wil-len aanhooren. » En ik zou dien twijfel wiîlen wijzi-gen tôt een rechtvaardi? en herstellend vonnis, tôt een vrijspraak. Gij zult u geweld moeten aandoen, want toen gij in deze zaal zijt binnengetreden, voor tien dagen, waart gij, evenals gansch Frankrijk reeds overtuigd. Ik hoop dat deze tien dagen uwe overtuiging heb-ben gewijzigd. En waarom hadden zes en dertig millioen Franschen deze overtuiging, de overtuiging van Bolo's schuld ? Omdat er een persveldtocht werd gevoerd, zooals men er nooit een zag, een echte wereldveldtocht. « DE SCHULD LIGT AAN CHARLS HUMBERT» » Twintig jaar geleden, in de Drey-fuszaak, storid de pei*s in twee kam-pen verdeeld. Heden, volstrekte eensge-zindheid tegen den verrader, tegen het « boloïsme ». » Het is wel de moeite waard den oor-sprong van dien nersveldtocht na te speuren. Hij was het gevolg niet van een pJotselinge uitbarsting van eehte vaderlandsliefde. 't Was wat anders. » Toen M. Charles Humbert, senator en gewezen directeur van « Le Journal» goedkoop Bolo's aandeelen in dit blad wilde aankoopen, wist hij profijt te trekken uit de kwade geruchten, die alsdan op Bolo's rekening, de ronde deden. Hij ontbood in zijn kabinet de mannen, die hun stiel gemaakt hebben van afpersing, van « chantage ». Ik wil die hier niet noemen, maar men weet dat hij die regelmatig tôt zijn dienst had. En hij igaf opdracht de aanvallen tegen Bolo te beginnen. Ze misluikten. » Dan ontbood Charles Humbert den hoofdredaciteur van « La Victoire », M. Gustave Hervé, die de documenten kreeg en den veldtocht moest herbegin-nen. Ditmaal werden aile verwachtin-?en overtroffen. Al de andere dagbla-den volgden, te goeder trouw : zij wis-ten in 't, geheel niet dat ze, in den 5rond, slodits voor Charles Humbert bêla n g werkiten. » Humbert, inderdaad, wilde maar 2,500 frank geven voor aandeelen die er ">,000 waard waren. Hij dacht dat Bolo sou toegeven. Deze ontving inderdaad, iag aan dag, in het « Grand Hôtel », iet bezoek van Humbert of van zijn nannen, die kwamen zien of de Pacha 10g niet wilde onderhandelen. Bolo lield vol. » Wanneer Humbert hem zegde : < Geef toe en ik doe beel uw zaak stop setten, onderzoek en al » beschikte Charles Humbert, voorzeker niet over îet krijgsgerecht. Maar een andere nacht stond te zijnen dienste. De regee-•img durft geen bevelen geven aan de nagistraten, maar zij kan hare verlan-?ens laten kennen. Ziedaar hoe Hum->ert aan Bolo zegde : « Geef toe en ik loe aile vervolging tegen u ophouden ». » Bolo weigerde. Welnu, dat, treft nij, want indien hij werkeKjk zoo )lichtig was, had (hij dan geweiigerd ? » Hij wilde de overeenkomst niet slui-en, die hem had vrijgemaakt, Dat is en eerste en belangrijke reden om aan ;ijn schuld te twijfelen. 'T IS DE FOUT VAN DE PERS EN VAN CÉNERAAL DUBAIL » » Het was dus in den geestestoestand, loor dezen persveldtocht geschapen, dat leze zaak door het krijgsgerecht werd angevat. » Daar was een ander element, het ovdeel namelijk door generaal Dubail, rijgsgoeverneur van Parijs, uitgespro-:tn over Bolo. In een -oponbaar stuk, vaarin oorlof gevraagd wordt om volks-ertegenwoordiger Loustalof te vervol-en, spreekt deze generaal «over ver-aad dat nu reeds bewezen is tegen Bolo n Cavalini». » Het is de everste van het militair erecht die zoo iets schrijft op 10 No-ember 1917. Voor het verslag van ka-itein Bouchardon oordeelt hij en ver-ordeelt hij : » Ik heb den diepsten eerbied voor ; en persoon van generaal Dubail. Maar : i ben zeker dat hij al de hoedaniehe- ■ den niet bezit om het hoofd te zijn van het militair gerecfht. » Een princiep staat vast. De beschul-digde moet voor onschuldig worden ge-houden, zoolang hefc vonnis niet geveld is. Een enkel man weet dit niet: de krijgsgoeverneur van Parijs. Ik druk mijn spijfc daarovar uit en mijn ver-wondering. Mijn spijt omdat gij onder ' zij ne bevelen staat. Hoe groot ook uwe ' cnafhankelijkheid weze, dit moet u ont- : roeren. Gij zult u zelven dus riog meer geweld moeten aandoan. Gij zult het doen, ik ben er zeker van. » Wanneer Bolo, in het gevang van de «Santé» zich veirloren achtte, uitfe hi; een noodkreet. De stokhouder van de advokatenorde hoorde hem aan. » Zoo sta ik hier heden aan de 'balie en ik begrost met ontroering de advoka- : ten, die op het eereveld gevallen zijn : en de verwonden, op wier toga, het ooi- 1 logskruis prijkt. : ■> Ik verdedig Bolo. Kapitein Bouchai -" don heeft ons.van den beschuldigde een 1 portret geschetst, dat ietwat naar een ; caricatuur zweemt. Bolo's avontuurljik leven was nosr niet voldoende. Hij moest nog belacheliik worden gemaakt, maar doorloopen wij het leven van Bolo... » 1 HET LEVEN VAN BOLO i Meester Sallés treedt in uitvoerige bij- i zonderheden over Bolo's leven. Frank- i n rijk, Venezuela, Spanje, Cuba, Frankrijk weer tetrug, Amerika andermaal en 1- Zwitserland als afwisseling. e- De reis de wereld in tachtig... minu-d ten, zei iemand, die niet meer benieuwd le was te wel,en hoe Bolo geleefd had, daar k hij al wist hoe hij sterven zou. r- Want hoe roerend ook de pleitrede ;r was van Meester Salles, de overtuiging i •e van de recMbank en van het publiek t- scheen hij niet meer tôt wankelen te îr kunnen brengen. &t ; DE VERDEDSCINC VAN PORCHERE n Nu is het de beurt aan Meester Marte cel Héraud, adve/kaat van Porchère, te Zijn pleidooi is natuurlijk zoo belang- i rijk niet als dit van Meester Albert :e Salles. Het is meer eene onderschikte i i- zaaik die hij hoeft te verdedigen, maar ■ n zij is zoo nauw met deze van Bolo ver-f- bonden, dat men ze niet kan behandelen zonder die van den,Pasja. Na het pleidooi van Marcel Héraud n trekt het Hof zich terug om te beraad- ' n stage n. k ;t DE UITSPRAAK ,r Na eene lange beraadslagîng brengt » het Hof zijn vonnis uit. De voorzitter ! van den krijgsraad meldî dat Bolo ter dood veroordeeld is tervvijl Porchère toî j- drie jaar gevangenisstraf verwezen :-! wordt. Het activistiscfe. geàrijf ^5» BORMS EN TACK iangehouden door 't Belgisch gerech door de Duitschers verlost — - Verzet in gansch Vlaanderen HET ACTIVISTISCH CEDRIJF » Uit bezet België ontvangt de Regeering in Sainte-Adresse hoegst belangrijke) iniichtingen aangaande den krachtigen tegenstand die door de bevoiking in het bezette land wordt gebaden aan de be-weging der actïvisten, die, zooals men weef eene namaakregeering met Duitsch merk en met Duitsche marken wilden en willen inrichten. Reeds op 1 Februari ontving de kei-zerlijke kanselier een protestbetoog van al de gekozenen des volks, senators en vclksvertegenwoordigers, Vlamingen en Walen, in bezet België aanwezig. Op 3 Februari — « Het Vaderland » deelde dit reeds mede — werd te Ant-werpen eene betooging ingercht door de activisten. Deze betooging gaf aanlei-ding tôt hevïg verzet vanwege de aan hun land en vorst getrouwe Antwsrpe-naren.De stoet der activisten werd in tweeën gesneden door de verbitîerde menigte; verscheidene vlaggen, door de activisten gedragen, werden in stukkcn gescheurd en de betoogers, die hoog-stens fiOO in getal waren, werden op gs-fluit en gejouw onthaald. De Didtsche politie, die tusschen-beide kwam, kon rnoeilijk de orde her-stellen en, in elk geval niet beietten dat een der activistsche aanvoerders, een studsntje van de moffenuniversiteit, een messteek oplïep. Doch daarmede was 't niet alies. Op 7 Februari vergaderde het Be-roepshof van Brusse!, in voile vergade-ringe en de 46 aanwezige raadsheeren drengen bij den Procureur-generaaî aan om, overeenkomstig artikels 104 en 109 van het Strafwetboek en ïngevolge het decreet van 1831, een onderzoek in te steilen tegen de aktivisten, die verant- , woordelijk zijn voor de bestuurlijke scheiding van Vlaanderen en Wallonie. Des anderendaags, deed de Procureur- « generaal August Borms en Pieter Tacli aanhouden, die als de bijzonderste aan-stokers van deze beweging aanzien worden en die, zooals men weet, ministère zijn van den zoogenaamden « Raad van Vlaanderen ». Deze strenge maatregelen sloegen vooreerst de Duitsche overheden met verstomming. Zij kregen nochtans haar overmoed spoedig terug en besloten hare handlangers te dekken. Zij deden met geweld de twee verraders loslaten en namen de dossiers van het onderzoek in beslag. Eene diepe ontroering maakte zich terzelfdertijd van de bevoiking meester. Bis ontroering nam nog toe toen men vernam dat de Duitschers den eersten voorzitter van het Beroepshof hadden aangehouden, M. Levy-Morelle, en twee kamersvoorzitters. Nu werd het verzet nog heftiger en nam meer en meer uitbreiding. Zondag 10 Februari trok een indruk-wekkende stoet door de straten van Me-chelen, ondanks het verbod van de Duitschers. Des anderendaags, grepen te Brussel, op de Groote Markt, woelin-gen plaats, tusschen Duitsche soldaten en betoogers. Een der aangehouden ma-gistraten werd vrijgelaten. Dtînzelfden dag vergaderde het Ver-brekingshof om den toestand te onder-zoeken.De gemeenteraden van Antwerpen, Cent, Mechelen, Turnhout en Sint-Ni-klaas stemden dagorden van verzet. Deze beweging verontrust de Duitschers zeer, want ook het volk teekent verzet aan. Zeshonderd afvaardigingen van maat-schappijen begaven zich naar het Brus-selsch stadhuis om den gemeenteraad geluk te wenschen om zijne vaderland-1 sche houding. Naar verluidt. zijn de Rechtbanken zinnens, ten teeken van protest, niet meer te zetelen. [ IN FALlKSTINA LUCHTVAART ^ Op 12 Februari, werd een raid onder-> nomen met welgelukken door de Aus-" liaansche vliegers. De statie van den » ijzerenweg van El Kutrani werd bescho-■ ten : 1040 pond bommen bereikten hun • doel : de gebouwen van de statie, de lo- • comotieven en materiaal. Al onze vlie-» gers zijn ongedeerd teruggekeerd. Tij- dens verkenningsraids werd een Onzer vliegers aangevallen door een vijande-lijk smaldeel, dat bestond uit zeven vliegtuigen. Er werden er twee neerge-hàald en. drie werden genoodzaakt het. gevecht te staken. iïen Britsche vlieger achtervolgde twee vliegtuigen en schoot ze neder in de nabijheid van Tul Ke-| mm. I IN DUITSGKLAND DE WERKSTAKINGEN Onder den titel : «De Plicht van de Regeering» schrijft de «Vorwaerts» het volgende : Het vraagstuk van de verantwoorde-lijkheid der werkstaking wordt thans besproken. De sociale démocratie heeft geen verantwoordelijkheid nopens het uitbreken van de werkstaking. Het is een vastgesteld feit dat, sinds weken en maanden de regeering verscheidene ma-len vervvittigd werd over wat gebeuren zou. Deze stond op de hoogte van den geestestoestand der bevoiking en vergenoeg-de zich een zinçpeling te maken over f ;-| den zin van het Duitsch recht. a Nada,t een Duitsche kriigsoverste be-statigd heeft dat, volgens het Fransch i- oorlogsplan en het plan der mobilisatie, d de sehending van België niet was voor-r bedaoht door onze tegenstrevers, vallen al de ovei-ige beveeitigingen aangaande e een samenspanning van België in dui-g gen. Wat meer is, al de gesprekken die ge-e vcerd werden, voorzagen het geval dat er geen oorlog zou verklaard geworden _ zijn, doch wel een Duitsche ind'ringing. Indien men de zaak zoo inziet moet men een reehtvaardig en objectief oor-- deel vellen over de Belgische kwestie t Ir dien zulk een meening doordringt zal e de vrede er meer bij winnen dan tien r vredesvoorstellen. 1 Deze kwestie is insgelijks ten hoogste belangrijk voor aile vaderlandsche ge-, j wetenskultuur en van het recht. Het is ccn nationaal vraagstuk van aile ge-wicht. ^ 'b lijKjs îo âBDsilsc&ePers n Uit Zurich wordt gemeld : *" Professer F. W. Foerster schrijft in de «Munchener Post» dat aangaande het Belgisch vraagstuk de sterkste pa.rtij van de Duitsche bevoiking geen alge-meene gedachten doch wel konkreete dient vooruit te zettein : Slechts wanneer men zal vaststellen dat in de heirstelling van België een rede bestaat van nationale eer, en geenszins een ruilhandel, zal men opnieuw ge-looven aan de woorden van den kanselier nopens de scliandelijke ongerech-tigheid die ontstaan is. Om een geval aan te halen : .1 uist tij-dens de dagen van de grootste woelinsr, hield de commissie van het -stemrecht der Kamer hare zittingen. k Het was echter het algemeen stem-rccht nieit..dat het ondeiwerp was van de besprekingen, en dit vraagstuk wil ,s schier gansch de bevoiking opgelost ^ zien. De regeering moet zich aan het wurk zetten opdat het besluit van een n verkiezingsverandering op eene andere ,t wijze bewerkstelligd wordie. Indien de ' regeering wil, kan zij zich nuttig mari 'u'n" n Het belang van dit land eischt ten n spoedigste dat er gehandeld worde ten k einde een gunstigen uitslag te bekomen. Theodor Wolff schrijft in het « Berli-fi r.er Tageblatt» van 4 Februari . Graaf Hertling, die het gevaar niet 11 ioevehent waann de huidige meerder-1 lieid zich bevindt, zal zonder twijfel p eenige iniichtingen geven, na het mis-lukken van de werkstaking, ten einde het mistrouwen te verdrijven dat met alleenlijik de werkstakers, dooh insgelijks andere personen voelen aangaande de politieke ontwikkeling van zijn re-gieni.> Wij hebben fijdens de laatste dagen . hèrhaàld dat de wijze waarop de werk-i stakingen behandeid werden, niet het - bijzonderste punt uilmaakt, doch dat het hpofdzakelijk punt was de beiweging - snel te doen vooruitgaan, en de af- - schaffing der oorzaken te doen bewer-keii.' Er wordt gewenscht dat men, kost. wat kost, den weerstand tegenhoude van de behoudsgezinden en van de groote ' nijveraars tegen de verkiezingsverande-' ring en dat men ons zegge op welke wijze men te werk zal gaan ton einde een uitsla.ee te bekomen. Wij vernemen ' dat MM. Drews en Friedberg met recht-, zinnigheid strijden, doch zelfs in de om-geving van den minister Drews onfcmoet men personen die ten tijde van M. von ' Bethmann-Hojflweg zeer bekommerd waren om den tœstand te- veranderen. Het is noodzakeîijk dat men aan de bevoiking de overtuiging geve dat al het noodige gedaan werd, om de levensmid-delen met rechtvaardigheid uit te dee-len. Wij hooran en wij zien dat in som-rnige streken van het rijk de bevoiking zeer goed gevoed wordt, terwijl in an-i dere streken het voe&sel allerschaarsch : is. Dat men ons be wijze dat de parti j der Duitsche patriotten met al hare plannen om den oorlog lang te doen duren en met al haar woordenkramerij, geen : grooteren invloed uitoefent in de bijzori-derste streken. Na het ontslag van M. von Valentini, : hebben de AJduilschers op een zoo luid- 1 ruchtige wijze hun zege uitgekraaid dat : de eenvoudige tœschouwer bijwij'en ! denkt dat e.r iets schuilt otnder deze ge- 1 beuttenissert lj De Zitting van 4 Oogst 1914 De iieer Brand Whitlock, mimster , van de Vereenigde-Staten bij de Belgi-, sche regeering, geeft verdere «Herinne-ringen» in den «Daily Telegraph». Ziehior in welken verheven stijl hij de gedenkwaardige zitting der Kamers ' op 4 Oogst 1914, tijdens dewelke de Ko-ning zijne mannelijke redevoering uit-sprak, beschrijft : Wij wachten eenige minuten, da« . hoorden wij, door het open venster, de muziek eener fanfaar en eene stem riep* a De Koningin ! » De volks ver tegen woordiger s sprongen recht, wuifden met hunne witte zakdoe-ken, die konirasteerden met hunne zwarte kleeren en riop : u Leve de Koningin ï' Leve de Konirii gij' ! » En Hare lieftallige Majesteit-, gansch !" 't wit, vriendelijk en sierlijk kwam de zaal binnen, aan onze linker zij, en beantwoorden den koninklijken groet met buigingen links en reohts. Zij had een eer-voudig gevolg : De gravin de Hemricourt de Grnnne, de groot-mees-teres, in 't violet gekleedi, de twee kleine prinsem Leopold, hertog van Brabant, en Karel, graaî van Vlaanderen, in 'b zwart satijn gekleed dien dag en niet in 't grijs zooals gewoonlijk, en de gui-tige prinse.5 Marie-José. De Koningin nam plaats in den ver-1 guide n zetel, ten linkeren kant van het sp r e ekge stoel te, met de prinsas naast haar en de kleine graaf van Vlaanderen op zijnen stoel bewegend gelijk een jon-getje. De volksvertegenwoordigers za-ten neer en de Kamer werd kalm. Dan, terwijl wij aan 't wachten waren, werd er buiten een rumeur, een goschreeuw gehoord en een deurwaar-di.'»- riep : ■ De Koning ! » De Koningin, de Ministers, de Volks-vertege.nwoordigers, elkeen stond recht. Wij, in de galerij der diplomaten, zaj ten geen oogenblik neer. De Koning slond juist onder ons, en kwam binnen' langs den tegenovergestelden kant, door de Koningin gekozen. De Volksvertegenwoordigers wuifden met hunne handen — zonder zakdoeken* — en juichten toe met een diepe, zware, mannelijke stem, zich verheffend tôt ei.:> krachtig crescendo : «Levé de Koning ! Leve de Koning ! » Zooals ze daar stonden, zou men ge-zegd hebben dat zij het niet luid ge-noeg konden roepen, sommigen tranen slortend ! Katholieken, liberalen, socia-listen, aile partijschap verdween. Het' was België zijnen Koning toejuichend ! En daar stond hij, in het uniform van. 1 u i fcen anl-ge r\p raa 1, gelaarsd en sre-spoord, met deti degen aan de zijde. Hij stapt vooruit met vastberadenheid, le-vendiglieid, klimt. op het spreekgestœl-fe, neemt zijnen kept af, werpt hem op tafe.1 voor hem, slaat de hielen saam, maakt een mooien militairen groet, trekt zijn reohter handschoen uit en zonder wachten, met vaste stem, en in schoon'' Fransch, leest hij zijne rede af van de notas, die hij in zijne witgeganteerd» hand vasthoudt- s De Koningin, de kleine Prinsen, de \'(i'ksvertegenwoordigers zitten nêer. Algemeene stdte brengt de toejuiohingep tôt een elind : •v Sh ! Sh ! » De hamer van den deken valt neer op^ de groene tafel. De Kamer blijft kalm. maair is ontroerd en zenuwachtig. De ministers, op de eerste banken, met hunne papieren tassehen, weten natuurlijk wat gebeuren zal, maar andereri steken het hoofd vooruit, de oude graaf Woaste, bijvoorbeeld, met zijn hand aan zijn doof oor, om de historische. woorden le hooren. De Koning is bijzichtig; hij zet zijnen pince-nez op, brengt de blaadjes dich-ter bij zijn oogen en begint te 'ezen : « Wanneer ik deze trillende vergadej rir.g zie, waarin maar eene partij meer bestaat... » De ontroering breekt uit, men hoorï geroep, dan weer : «Sh ! Sh !» en stilte. De Koning leest verder : « ...Deze van het Vaderland, waar aile harten eenstemmig slaan, brengt mijne herinnering mij terug tôt het Kongres van 1830, en ik vraag U, mijne heeren, zijt gij vastbesloten onwrikbaar het erfdeei te bewaren door onze voor.-ouders achtergelaten ?» De Volksvertegenwoordigers sprongen recht, hieven de handen op als om he* met eed te bevestigen en riepen : « Ja ! Ja !■ Ja !» De Koning zet zijne lezing voort. Met* jiine vrije hand maakt hij plechtige ge-baren. De kleine Hertog van Brabant' iief. zijn vader aandachtig aan en ver- : iiest hem geen oogenblik uit het oog. • Welke zijn de gedachten in dien kinder- ! ïeest. Zal de herinnering:. aan dit

Er is geen OCR tekst voor deze krant.