lefdag 3 Api il 1915, fcLerste Jaarg m 8o, fl,CJ3T r^ps ^Liif .JU Prijs : 5 Centiemen door geheel Belgi6 Vlaamsche Nieuws Hat beat Ingelicht en maest varspreid Nieuwsfolad van België. - Varschijnt 7 maal par week ASONNEMENTSPglJIEN | BESTBCR ' BU1EELEM | AANXONDIGINftSN s M» | ?«? r. muaâer, | floofâopsteller: Allons BABYENS featestoatt, 44, ANTWEBPB? 1 ***£** J" I" Vie*? btofc, te? ragel M» I De Grafkapel van Rubens j in Smt-Jacobskerk j M(s loop van deze week naiiien wij J Ct. het jubelend en kxmst-S Be jiiikel over, dat Emm. de Bomï K^q de ontdekking van een riieu- Htfffls. H vvaarîijk of onze stedeîijke boek-K zijn voorname ' doch zeldzsme Bisselingen alleen verkondiger wil ■ jijn van gewichtige gebeurtenis- B&'is i er spreidt zich een licbtkrans KTde woorden Vlaming en An'v.-er-■jsgiedien naam uitspreekt, ■nccer de vreemdeling te Antwer-Bont is zijn eerste blik en zijn eer-Bzoek voor den Toren, zijn tweede Biet graf van Rubens, want heel de ■d frcst dat de asch van den grooten ■jsg midden ons wordt bewaard in ■actbskerk, zooals ze weet dat Dan-Lt te Ravenna, Michel-Angelo in m-Cmce te Florence, Rafaël in het ■eoiî en Tasso in San-Onufrio op tins te Rome. Overal kîinkt u on-■keurig het vers van Al&gbier: zell ■ ooren : I Oncrate l'altissimo Posta ! le graftoniben kent de gansche we-■en geen pelgrim van de kunst of hij ■ ze rereeren. lh aïs de vreemdeling te Antwerpen I en bij vraagt aan den eersten voor-fcger : |Hoe leidt mijn weg naar het graf van lens?» dan luidt waarschijnlijk het looctelend antwoord : I Het graf van Rubens ! Dat weet ;k I ■ En Sint-Jacobskerk? ■ Ho ! die is ginder i Ils au de vreemdeling de weidscheen Ile kerk binnentreedt, en achter het Igaltaar, de midden-kapel van de om-|g bereikt, hoe mœt hij dan denken L. onr-, hoe moet het licht uitdooven bij bleei zien rond het hedendaag-Antwerpm en as den naam van ningl ij hebben het nog zelî ondervonden e week als we van de Vlaamsche theid in het verleden en van de toe-it van het Vlaamsche volk gingen men in de Grafkapel van Rubens. 'at een schande voor Antwerpen ! i een oneerbiedige verwaarloozing, ,een pîœrtige slordigheid i Izijn vijftig geschilderde ramen in ipchtige kerk. Hier alleen, in deze Pjjuiî onooglijke ruiten, waardoor 'kit niet getemperd doch bezoedeld îea sijpelt. Ze staan daar zoo sinds ifeen dag, als groézige kelderven-idie zelfs nooit werden gereinigd. ! marmeren zuilen van het altaar dof en staan daar glansloos en Isch of het beschilderde houten chten waren. Moet marmer niet izen en glimmen, met langsheen stra-enstrepen van licht? aast het altaar, rechts en .links, «witte inuurpanden, koud, leclijk, iwelijk. De vloer, de zerken <&n uit-Bderd, om dadelijk op te breken en ! gcoien. ier Jigt Rubeii-n de grootste roem Aatwôrpen ! er valt 4é vreemdeling van ontzag Merin^ ©p i'îjn knieën ! dits en Jiek.3, graftoînben van ver-ten van Sobeas, waarop de namen koœen van grzaf Cornelissen van sbrceck, van Ertbom. De Slier, van Perve en m. a. ubens stkTf den 30n Mei 16*1^' in den irdom van 64 jaar, ijn tweede vrouw Helena Fonrment slecbts 26 jaar toen zij weduwe I. In dieselfde kerk van Sint-Jacob M ze getrouwd, bij, Rubens, 3©ng zijn lnuist, zij, de schoone niaagd, wtioken tôt het leven en die met rbl*e;nige oogec. naar hem opzag als een fod, elena Fourment richtte deze grafka-op. Zij ging wel twesdc huwe-lan met Jonker van Broeckhoven, r van Bergeik, doch toen zij haar | ve-eldë naderen, vroeg ze naast r eersten gemaal, naast Rubens te den begraven. " de eeuwen wildë zij rusten bij ben5 ' scheen haar of docd en graf min-donker waren in het licht en in de Welijkheid van dien roem. >:P het altaar werd oen der schoonsté ilderijen van Rubens zelf geplaatst : 5- Maagd met het Kindeke Jezus en ®voor de H, Bonaventura neder-ielt,& staal gepantserd, een banier in de staat rechts de ridderlijke Sint-«eu gebaarde en weelderig gelokte II eo in wien iedereen een zelfportret Rubens herkent, 't Is wel een Ru- doch neiie en «v>gen — de vooraî. die de kaars tiïr. xm h s' liefimm, zooals 't Evangelit zich uit-1 drukt — zijn die van Rubens? Wie de zelfiwrtretten van Rubens te : Florence heeft gezien en blik en gelaats- 1 uitdrukking in zich heeft bev.aard, ital ■ slecbts meesmuilend zijn i^steraming « aan die bewering verleenen, Bonapart, als konsul naar Antwerpen gekomen, had de wonderbare schilderij gezien en, in 1803, toen hij pas keizer ■ was, deed hij onmiddellijk bot meester- ; stuk naar Parijs overbrengen. Het is een groote hulde aan Rubens en legt getuigenis af van den goeden smaak en de kunstkennis van den ge- : nialen Keizer, doch 't was tevens een brutaal rooverij. ïn 1815, na Waterloo, bleven er on-eindig veel van onze ontstolen kunst-stukken te Parijs ; het Rubens' graf-kapel-dôek kwam, goddank, terug naar Antwerpen. Gedurende die tien jaar ballingschao te Parijs, werd het oorspronkeliik stuk vervangen door een kopie, trouw ten minste 3Îs grootte, van Delin, zoo wij het goed voorhebben. #p dit oogenblik, nu weer gelijk voor honderd jaar, de oorlog woedt over ons land, is het oorspronkelijke schilderij geborgen en nogmaals door diezelfde kopie vervangen. In de veertig schilderijen van Sint-Jacob werden in Veiligheid ge-bracht.Zou het nu geen geschikt oogenblik zijn, niet alleen om de Rubenskapel wat zindelijker te maken en wat op te knap-pen, maar om haar een gepasten luister te geven? Midden ons leven nog verwanten en afstammelingen van Rubens. Het zijn aile adellijke en vermogende geslachten, zoo b. v. de van de Werve's, waartoe onze achtbare gouwheer beho&rt ; de familiën delà Faille, de Bergeik, de Bor-rekens, enz, leder jaar, einde Met, is er nog een zielemis voor Rubens en dan nemen zijn verwanten plaats in de kapel. 't Moet allen telkens zijn opgevallen hoe have-loos het daar uitziet. Zij zullen de groote eer niet afschud-den een waardige rustplaats te verschaf-fen aan Rubens om die over te laten aan de stad Antwerpen, die het desnoods toc h op zich zou moeten nemen. Want langer mag het niet blijven zooals het nu is. Zelfs de twee graftomben rechts en links, waarvan we hooger spra-ken, en waarop liggende vrouwen zijn afgebeeld, de een links de Eeuwigheiâ voorstellend — de slang die haar staart bijt en aldus den eeuwigen zinnebeeldi-gen kring vormt — ; de andere rechts, de Stervende Kristene, zelfs die graftomben zijn in hun versieringen ge-kneusd en gehavend. In de grafkapel zou, door rniddel van geschilderde ramen, naar Rubens, een geheimzinnigc dag mœten binnen-vloeien, een dag, geamberd en geadeld door !t gond en 't roo l van robijn en chrysolithenkkuren. De witte, koude muurpanden naast het altaar zouden in warmt paneelen her-schapen worden met de wapenschilden van Rubens. Het marmer zou weer glim-mend gemaakt worden en te fonkelen staan in den halven daag. In het geheimzirtnig licht zoudt ge met gedempte stap binnentreden in dit heiligdom, want een heiligdoœ zou het worden. En als ge cens onder den indruk zoudt wezen van het mysterie dat u omringt, van het ontzag van Rubens aanwezig-heid, dan zou uw geleider een knop draaien en een stralenbundel licht op de heerlijkheid van het werk van den on-geëvenaarden Meester laten vaîlen. Indien de grafkapel van Rubens op zichzelf een kunstjuweel was, hoe spoe-dig zouden wij den invîoed daarvan op ons volk voelen ! Het volk gaat tangzaam naar het schoone, doch het gaat aïs ecrst zijn loome verbeelding kan wakker worden geschud. Nu loopen ze onverschiliig en met zwaren stap voorbij de plaats waar het gebeente van Rubens ligt ; dan zouden zij geruischloos en eerbiedig naderen en er slecbts durven fluisteren met gedempte stem. Dan zou er geen Antwerpenaar meer zijn die ten minste niet eenmaal zou knielen, op den zerk van Rubens, voor de Majesteit van God of van de Schoon-heid, en de fâam van Antwerpen, de naam van Vlaming, zouden er bij den vreemdeling eea nieuwen luister door verkrijgen RAF VERHUIST Voor den Vredd De oorlog die ons land teistert en zoo-i^ele dingeu stillegt, laat aan velen tijd rai te denken en na te denken. Of ze het doen zullen, de menschen tvelke daartoe den tijd hebben? Of ze sullen peinzen en napeinzen over de îorzaken en gevolgen van de ontzetten-3e ramp, die de oude wereld doet schud-ien tôt in hare grondVesten? Ofwel, of '.e loom en lui zullen berusten, afwach-:end de dingen die komen zullen, ge-reed om weer op te nemen het looden iuk dat zij vroeger torschten in lamme jelatenheid ? De oorlog zou een weldadigen invloed kunnen hebben, gelijk een onweer hebben kan in den zomer, ongeacht het in-slaan van den bliksem, als hij de herse-uen van velen in werking kon zetten, iaar de ruimte wat verlrisschen, zooals een storm de lucht verfrischt na een iwoelen dag. Als alien die nu zuchten en ijlen wensciien uiten over het ooiiogswee en dtn langen duur der slacntiug, zicii cens goeU rekeuing gaven van oorzaak en doel van den oorlog; als zij dan net vaste voornemen natmen m de tociiomst ai nun pogingen aan te weuden tôt Ue-vestiging en otstendiging van den vrede, dan zouden misscmen diegenen weike na ons Komen, kuiiuen ze^ëtn, dat ut rampen van den oorlog voor goed tôt ntt verleden benooren. Vroeger wist men niet duidelijk de oorzaK.cn van den oorlog te onderschei-den : 't waren soms vieselijke vrouwen-kwesties, naijver van dipiomaten, gril-ien van mimsters, die de werkeiijkt aanleiding waren van volkerenmoord. De eente oorzaak werd steeds bedekt onder een kleed van leugen, en 't arme volk dat juicnend optrok tegen een an-der volk, dat "net jubelend tegemoet stormde, beelde zich in dat het een hei-ngen plicht vervuide, als het doodsloeg ot zicu net doousiagen voor de nukKen van een pronker ot een hoer. Als twee graven, twee ridders, twee baronnen het met eens waren over de eene ot d andere kleinigheid, moest het zwaard tussenen beiden besiissen; de geharnaste rabauwen trokken op tegen elkander, en hun duchtig gewapendc volgeiingen overvielen de iiaimaunu; boeren en dorpehngen. 't Bloed der min-deren stroomde, de lijken der armen dekten de aarde, of bengelden aan de booinen, der raven en kraaien ten prooi. De heeren bleven veilig, wie overwon of verwonnen werd zorgde steeds er heelhuids at te komen en tevens gauu< vriendschap te sluiten met zijn vijand : en de onkosten werden betaald door de onderdanen, die voortgingen met. zich af te sloven, om nieuwen buit op te hoopen voor de edele heeren, die daar later zouden voor vechten. Thans gaat het anders : men vecht niet meer om het schamele bezit van een dorpje, om den luttelen buit die veroverd wordt op een spichtigen land-man. Het gaat nu om afzetgebieden, om markten, waar gansche volken in schijn belang bij hebben. Het Duitsche Rijk, dat in santal in-woners Frankrijk verre overtreft ; dat m ontwikkeling van nijverheid de gelijke werd van Engeland; dat in Europa en in de landen van over de zee een ge-duchte konkurrent werd voor de andere naties, dreigde aile andere meester te worden. Ware de Rede meester, waren de volken zelf niet gekluisterd aan oude be-grippen die nog blijken groote macht te bezitten, de oorlog tusschen de naties zou niet geleverd worden op bloedige wijze; de strijd zou gaan tusschen ge-leerden, uitvinders, nijveraars, en de overwinning zou, onder 't goedkeurig gejuich der gansche wereld, behooren aan wie der menschheid het beste en het nuttigste diende, waar dan ook zijn wiege stondf ongeacht zijn taai en zijn landaard. Thans worden inillioeneii menschcn tegen malkaar in den dcod gejaagd, om-dat de konkurrenten malkaar de win-sten van den arbeid niet gunnen. En dan komen daarbij nog de bande-lingen der menschen, die belang hebben bij den oorlog, zooals hij thans wordt gevoerd. We spreken niet eens van de militaire kosten voor dewelke den krijg een be-roep is. Zonder de hulp der anderen, die het krijgsberoep tôt een winstgevend bedrijf wisten te maken, vermogen die kosten toch niet veel. De groote financiers echter hebben geen belang bij een spoedig einde van den oorlog : zij zullen wel zorgtn dat de percentjes worden geïnd van de milliarden, die zij leeneu of doen leenen aan de oorlogvoerende naties. Millioenen menschen worden ver-moord ; jonge, krachtige kerels, on-schatbaar voortbrengende krachten, worden gesmoord in hun bloed : eenige geld-bezitters, îeveranciers van kanonnen en ammunitie, van kleeding en voedsel, zullen na den oorlog den buit verdee len, zona]c zij nu reeds paarten in de winst, 't Geîd werd te goedkoop ; het kapi- ■ .aal wierp te weinig rente af. Als er veel verwoest wordt, krijgt het kapitaal nieu-we, grootere waarde. Hoe grooter de vçrwoesting, hoe beter, hoe grooter de sçhuld der Staten... De Staten blijven de schuldenaren van eenige geldschieters, die tegen hoo-ge rente vergoeden, wat door hunne sçhuld wordt vernietigd. De volken dra-gen de schuld, zijn verantwoordelijk, delgen de schuld door hun arbeid ; daarom wroeten millioenen hun gansche levensdagen... Omdat kooplieden, die gewend waren hun zaakjes te drijven naar de oude manier, niet kunnen verdragen dat jonge, krachtiger naties zich naast hen komen steilen op de wereldmarkten, moeten onze oude steden met al hun schoon, al hunne kostbaarheden, ailes wat de kunst en de nijverheid der vaderen daar hebben bijeenpebracht, worden verdelgd, in puin gelegd ; daarom moeten onze zonen en broeders geslacht; daarom moeten vrouwen en kinderen vallen onder de bommen en de granaten. En al die el-lende, die ontzetting, die afschuwelijk-heid moet vergoelijkt worden door de ijdele woorden van eer en glorie ! Daarom baren de mœders in smarten de zonen, die zij in angsten opvoeden en plegen. Ach, als de velen die nu hun handen zien stil vallen door den oorlog, hun hersens lieten werken ! Hoe spoedig zouden zij hun stem vœgen bij het machtige koor dat over heel de aarde opgroeit en sterker en sterker zal dreur nen : Weg met den oorlog ! Weg met den oorlog, maar ook weg met allen en ailes wat voortaan den vre-de in den weg zal staan, Alek, Slekeligê Blaadjes vu. t Arino# fcoven ailes i . Ik ga den bestuurder van dit blad mijn I ontslag zenden. Ziehiei waarom : Ik ben een menheer, die gevolg heb gegeven aan den oproep van heeren Franck en konsoorten, en terug ben gekomen uit Holland, waar ik bij goede vrienden een kommerloos leven leidde. Die vrienden wilden mij bij hun houden, tôt na afloop van den oorlog ; ze hielden me voor dat ik te Antwerpen niets kon gaan doen, dat er niets te verdienen was ; dat ik mij hier zou vervelen ; dat er wellicht ge-vaar was, hongersnood, ellende, en dat ik hen plezier zou doen met nog ette-lijke maanden van hun gastvrijheid, — een ruiine, gulle, hartelijke gastvrijheid — gebruik te maken. Ik zei, dat ik veel liever minder behaaglijk te Antwerpen, dan in weelde in Holland leefde ; dat het mijn plicht was mee te helpen aan het herstel van het normale leven, en dat de taak van aile Belgen, doch van Antwerpen a ara in de eerste plaats was : lum land en hun stand, door het herne-meu van hun gewoon bedrijf en levens-wijze, het oude- aanzien weer te geven. En ik kwam terug naar Antwerpen, steunende op beloften van rust en herne-ming van zaken, en sterk door het be-wustzijn van mijn plicht te doen. En nu word ik, en velen worden het met mij, geëmbtteerd. Oeëmbeteerd bij mijnen bakker. hii •niinen melkboer, bij mijnen patatboer, elders ook nog. Het leven wordt me las-tig gemaakt. Er worden me formaliteiten van allen aard opgelegd, wiî ik brrod of ap.rdappelen krijgen... j Dat is niet cottform aan de beloften. f Alleen de armen, de proietaren die al» I icen aan de herleving van de Comité, aan | ienbloei van hare werken en hare pom-I perijen bijdragen, wordt gedacht. Komi-I teiten van allen aard, van mannen zon-î iei baard en van vrouwen met haar op de tanden, ontstaan allerwege, en beijve-ren zich om de jammerende werkeloozen van 't jammerlijk gild der plafond-van-'t park-scliilders en hunne bejammerens-waardige lotgenooten der andere vakken bij te staan. Voor hen is het brood en het meel en de vruchten der aarde, en wat de zee en het zoetwater ons bieden aan mosselen en gedroogde kabeljauw. Voor hen is de maïs en de rijst, de gerst en de witte boonen, voor zoover de groote en kleine bakkerijen die niet malen om ze te mengen in het brood. Dat smaakt trouwens lang niet slecht Voor hen is al de zorg en de verpleging. Voor ons, die voorzien in onze eigen behoefte, is de reglementatie, de administratie en de embetatie. Ik geef mijn onslag ! Ik word arme mensch : ik ga de voor-spraak inroepen van al de Komiteiten, lan kan ik rentenieren en genieten van de teedere zorg van aile Komiteiten, Sport Voor de Engelschen is ailes sport, ook ' k- oorlog Maar ze kiiken daar liev«r PAGELIJKSCH NIEUWS BEKENDMÂKïNG. - De Burge-meester, gezien het hiernavermeld arti-kel 86 van de verordening van 26 Novem-ber 1906, betreffende het bouwen en de woningen, afgekondigd den I3den Maart 1908 : « De eigenaars van gangen, binnen-» plaatsen of stegen zijn verplicht, ten » minste eenmaal 's jaars, op het tijd-» stip door den Burgemeester te bepa-» len, de huizen, de huizen, die zich daar » bevinden, en de uit- en ingangen, » zooweî binnen als buiten, te doen ka-» leien. y. V6ôr het kaleien moeten al de mu-;> ren afgeschrapt worden. » De eigenaars kunnen ook vragen, » dat de ontsmetting op hunne kosten » gedaan worde door de Stad, volgens » een ander,door haar gekozen stelse!, u dat het uiterlijke der zichtbare bouw-ii stoffen onveranderd behoude ». Besluit : Art. r. — Er zal tôt het kaleien van al de gangen, binnenplaatsen en stegen der tien wijken worden overgegaan. Art. 2. — Dit werk moet verricht worden voor den 3len Mel aanstaande. Art. 3. — Het tegenwoordig besluit zal aan de belanghebbende eigenaars be-teekend worden door de HH. kommis-sarissen van politie, die gelast zijn, ieder \or wat hem aangaat, er de uitvoering i'an te verzekeren. \ntwerpen, den 23en Maart, 1915. De Burgemeester, Jan De Vos. Heeren EL0BTR8EKBEWf[ïlK£HS vrafigt de $tijs vmr «I uwe ti«n«s<ii|h^*n. alsoek vmr d® nieuws Samp 0SRÂM.I/2WATT «an I00K1ARSEN bij depothouders der lamp : 90 KÂTTÉ ii C®, Haiidaltieî 149, Aniwerpen. PERSOONSBESCHRIJVINGEN. i — Onlangs schreven wij vastgesteld te | hebben dat bij het aanplakken van per-! soonsbeschrijvingen, eene stelselmatige ïTiiskenning onzef taal plaats vond, daar al de affiches in 't Fransch opgesteld waren. Wij vernemen nu dat er -nochtans ook Vlaamsche aanplakbiljetten bestaan. Dit maakt echter geenszins afbreuk op onze klacht, daar men slechts met de grootste moeite eene persoonsbeschrij-ving in 't Vlaamsch gesteld, kan ontdek-ken, terwijî al de overigen in 't Fransch gesteld zijn. Er is, ons dunkens slechts één middel om dit misbruik te doen op-houden, dit is door op ieder aanplakbiljet een Vlaamsche en een Fransche tekst te drukken. DIERENTUIN. — PUBLIEKE TOE-GANG. — Ter gelegenheid van 2de Paaschdag, Maandag 5 April, zal het pu-bliek tôt den Dierentuin en het Aquarium toegelaten worden aan den vermin-derden prijs van 25 centiemen per per-soon,IN DE GENEESKUNDIGE EN APOTHEKERS KRINGEN. — Te Antwerpen is een Provinciaal onder-ko-miteit gesticht voor « Hulp en Bescher-ming aan beproefde Beigische Genees-heeren ». Dit komiteit is geplaatst onder het Eere-voorzitterschap van Dokter V. Des-guin; het zal in 't bijzonder inlichtingen nemen betreffende den toestand van Beigische beproefde geneesheeren en apothe-kers wonende in de provincie Antwerpen, en zal, in samenwerking met het mid-den-komiteit van Brussel, aile noodige sehikkingen nemen. Het provinciaal komiteit zal aile we-ken Dinsdags (van 11 u. tôt middag) en Vrijdags (van 5 tôt 6 u.) (B. U.) zetelen ten b'areeîen van den « Cercle Médical d'Anver^ », 1.4, Paleisstraat, welke deze v/elwillend ter , beschikking der afdee-ling heeft gesteld. De geneesheeren en apothekers der provincie, welke door den oorlog be-proefd zijn geweest, worden dringend verzocht zich daar te wenden. VERJARING. — Eergisteren had de gekende scheepvaartfirma Eiffe en Co., eene heugelijke verjaring aan te stippen. Het was de 25e verjaring der indienst-treding van den heer Ph. Grosbod'c, ven-noot der firma* op zij nverzoek greep er geene betooging plaats, daar zijn zoon aan den IJzer sneuvelde. Nochtans heeft het personeel hem zijne gevoelens van dankbaarheid uitgedrukt, daar het aan hem te danken is dat alle-man aan 't werk bleef. We wenschen den jubelaris van harte • geluk. EEN OUDE SCHULD. — Robert Bail, een beroemde Engelsche sterrekun-dige, had op zekeren dag met eenige van zijn kollega's samen in een plattelands-hotel gedineerd. Toen de maaltijd geëin-digd was liet hij de waardin roepen en zeiî — Moedertje, ik zal u thans eens een lesje in sterrekunde geven, hebt ge reeds vàn het groot planetarisch jaar gehoord, wanneer ailes weer zal terugkeeren in zijn vroegeren toestand? Na zes-en-twin-tig duizend jaar zullen wij gezamenlijk weder hier zijn, op denzelfden dag en het-zelfde uur en ieder van ons zal hetzelfdt als heden eten. Zoudt gij ons tôt zoo iang geen krediet willen verleenen? — O, zeker, antwoordde de waardin lachend maar'k heb den laatsten maaltijd nog te goed want het is . immers heden ook juist zes-en-twintig duizend jaar ge-leden, dat gij de laatste maal met uw vrienden hier waart. Toen hebt ge ook niet betaald. Vereffen dus deze oude schuld en ik zal de nieuwe gaarne te goed houden. Lachend haalde Bail zijn portemon-naie voor den dag en betaalde, terwijl hij er bijvoegde. — Ik dank u omdat ge geen intrest hiervoor hebt gerekend. GEMIS AAN TAKT EN PARTIJ-OIGHEID. — Wij ontvangen het vol* gende schrijven : « ln uw nummer van Dinsdag lazen wij een protest van den heer Duysters, legen de beschuldiging van « partijdig-heid ». Laat ons toe daarop met een paar woorden slechts te antwoorden. » Vôôr het Bombardement bestond er te Berchem een komiteit samengesteld uit lieden van ieder zienswijze. Het werd, zooals vele andere, uitcengebombardeerd. Dit komiteit werkte tôt îeders voldoe-ning. Maar wat was, toen de heer Duysters (lang na de inname der stad) einde-lijk den mœd vond om terug te komen en zijn verlaten mandaat als Uemeenievader ■ weer op te nemen, wat. was nu het eerste werk van dien heer? Een onpartijdig en met gezond verstand bedeeld mensch zou zeggen : « het bestaande komiteit werkte goed, wij zullen het herinrichten ». Maar hier blijkt nu echter juist dat er van onpartijdig heid geen sprake was. Want het oude komiteit werd enkel bijeenge-roepen om... bedankt te worden « voor het goede werk dat het geleverd had ». » En nu vragen wij, en met reden aan den heer Duysters: Waarom werd dit komiteit naar huis gezonden? Waarom werd den vertegenwoordiger daarin der Socialistische Vakbonden, en zelfs den vertegenwoordiger der Onafhankelijke Vakbonden (L. Lauwers, bestuurder van den A.D.B.) er uit gesmeten. » Dat is nu eigentlijk de kwestie. En tegenover die dringend gestelde vragen zal dien heer en zijne kollegas zich niet alleen voor de onpartijdige menschen moeten verdedigen maar ook hopen wij voor het « Nationaal Komiteit voor Voe-ding », want het eerste voorschrift daarvan is :Samenstelling der komiteiten uit de drie politieke denkwijzen. » Met dank voor plaatsing, » L. V. B. ». Het antwoord van L. V. B. volstaat om de partijdige handelwijze aan te toonen. Wat nu het « gemis'aan takt » betreft, dat wij het gemeentebestuur verweten ; — omdat het de arme menschen, die wenschten bedeeld te worden met klee- deren van het Amerikaansch komiteit. | , 1 uren liet staan wachten en dringen op den Grooten Steenweg, en dat daardoor de beschaamden niet dierven komen en ook niets ontvingen — dat heeft den heer Duysters niet kunnen of durven te-genspreken. Alleen komt hij met de be-lachelijke uitvlucht, dat « zij die menschen niet geroepen hadden » alsof de werklieden niet verwittigd waren dat op het gemeentehuis opgeschreven werd voor de uitgifte van kleederen. Of de gemeente Berchem haar plicht doet jegens de werkloozen laten we hier te buiten, hoewel we gemakkelijk het tegendeel kunnen bewijzen ; we houden er slechts aan te bewijzen dat er werke-lijk in de gemeente Berchem « gémis aan takt » en « partijdigheid » bestaat in de regeling van de steun. En dat kan den heer Duysters, al schermt hij nog zoo met zijn wat laat gekomen « liefde voor de werkeloozen », niet weerleggen. *i -■ " — r- • -i II!" Il . naar, dan er in persoon aàn mee te doen. 't Is wel niet mooi van de Engelschen, doch 't is een daadzaak. Verscheidexse reisageutschappen, dat van Cook onder meer, hebben aanvraeen gekreeen van kîanten.om met de Paasch-dagen nlezierreisjes in te richten naar de slagvelden in Frankrijk. De reisagentschappen hebben gewei-gerd, niet omdat ze de vraag van reis-en kijklustigÈ Càçkneyi effenaf schandsu lig vonden, doch omdat de Fransche overheid nog sterk tegen dergelijke toch-ten is gekant. 'k Zou het gelooven ! Wie het slagveld bezoekt, dient dat te doen met het geweer in de vuist, tôt aan-val of verdediging. Men moet dit maar den Cockneys voor oogen houden, — en hvtn reislust zinkt dadelijk in hun pantoffels. D. K.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.