Lansdae: 24 Ma&ri iaik Eeiste la&rgr. Nr 70, Iftriïs 5 Centiemen door ^ehee! België 'Oai®! f"|®s * 19(^98 * *-35^^ Vlaamsche Nieuws Het bas! InMelicht en meesi veraoraid Nïeiiwsblad van Behadë. » Verschîîrit 7 maa! ner week • g«|JïJsii«iiïT8pFMZl» «fit ,.,,,, t.il 1 ?'«i » * . *** »«.»»« • I Wl } - ?! 4 UîttM » s'il tuf .... l'.SSTSWM 8URBELEN 4Ï6ttM6fSt£isêî; Àlfess BAMISKS | " 44, ÀNTWEMFJBl» B*l&ï*4r. Ainfc VAN OFStSAHI { T<kfoos I8S» " " AANKONDIGINGEH 2 Ïivif.ïds fcîsda., per regel . Ï.W ■ Vscrde î;Iadst, ggf ï«g«î . t.ïf î)«'à® èt*âe,, :d, 3 .fi I ol rôlgeaa overceAkoMi* Dsoâsberfeht ..... S.Sî Prraternitas Sancti Ivonis ipel en De Broederschap van den H. Ivo ■ de menigvuldige, veelzijdige en gewaarwordingen die het M:t ieven schenkt, reken ik stellig ■jnncntreden in een oude rijke kerk, Hvoor mij moet een kerk njk zijn, H3 rijk gelijk onze gotische tempels ■unnen wezen met voornaamheid en H sraaak. ■Antwerpen spant St-Jacobskerk al-■. kroon. 't Is de eenige kerk die Hijk goed in haar meubels zit, als Htdrukking niet te profaan klinkt. m iyat een heerlijk genot zoo in den Knldag in die kerk binnen te tre~ ■ liefst langs den zijkant van de Re Nieuwstraat, langs den grauwen ■ die, vooral bij regenweer, doet ■en aan een oude ets en die met ■toreatje aan de linkerzijde, in de ■chc symboliek den pelgritn met pel-Hstaf aîbeeldt. ■11 is die gevel yerweerd en getaand, ■fceten en ingereten door zon, regen Bind van lange tijden, van winters Romers die er schroeiend en blake-K spoelend en grimmig zijn overge-K is hij op zijn allerschoonst, I: kleur en ook naar iijn, want de lij- ■ zijn afgerond en niet scherp noch B'ij mogen er ons aan verwachten igen of ovennorgen stelling en stei- ■ te ziexi optimmeren, geîijk pas is fturd aan den voorgevel langs de It Jakobstraat, orn, goddank, met be-fcden er. vmme handen weder op te Ippen en, uit noodzaak, het mooie t van een eeuw te niet te doen opdat niet tôt afbrokkeling en vernieling ;omen. j ztxllen dan ook nooit van de Lan-ieuwstraat op St-Takobsmarkt moe-ijn, of we zullen ons het genbeges en door de kerk te gaan. etom den weg te verkorten zouden loor eea haastigen en overschilligen de heilige heimnis van een tempel jistoren, want aile tempels zijn hei-en ziiti de verscheiden vormen van gedachte en één verzuchting. îar 't is zoo'n wereld van indrukken als ge 't donker, moedwillig portaal duwt, tastend in de duisternfe, en altijd eerst verkeerd duwend ; van [e binnentreedt onder die stille ge-en, met beelden en altaren, met itige, iorsende zuilen waartusschen tooge ramen, met tintelingen van ame juweelen.amber en smaragd, a en safir, veelkteurig en adellijk linsteren rijzen ; tôt dat ge weer bij n en getrek van zware deuren bui-[eraakt, langs de neerglooiende por-waar vôor Spaanschen Kristus altijd Wrukte ziel, meestal een vrouw of i een oude raan, biddend zit neder-lield.tter dagen gingen we langs den om-van de apsis en daar trof ons.rechts het hoog altaar, in een der zijkapeb eerst een nieuw raam, te helder Knien, vooral de blauwe kleur van îuilen waarop het fronton van een Pd rust, te vinnig, te schril, maar ?eer mooi van samenstelling met terzicht in de verte op den Toren Antwerpen. 'onder het raam ook iets dat we in laatsten tijd al eens zagen doch niet akten, een kostbaren marmeren Di keurig gebeiteld en met een ver-kelijk engelenkopje bekroond. en steen zijn tôt vereering in ®Pel van den H. Ivo, patroon der teten, onlangs opgericht door zijn °fe- en ambtegenooten van vandaag. lÇweet dat er ooit maar één advokaat ® hemel is geraakt, de H. Ivo, en la' het zeldzaara en onwaarschijnlijk '"ter niet zou betwist worden, heeft *erk hem onmiddellijk heilig ver-rd.'0e hij er in geraakte? 't Was nog ' een leugen of liever door een advo- ustreek. Int£-Peeter wou van den gast niet EU. ' Gîng allemaal nu rustig in den he-^ïoo'n advokaat erin was een open ■ kibhelziekte — Ja maar, zei Ivo, ik vraag alieen het tippeke van mijuen neus te mogen binnen steken. Dat verkreeg hij nadat hij een ;nerk-waardig pleidooi had begonnen wa?raar geen einde scheen te komen. — 't Is goed, zei Sinte-Peeter om ei ivan af te zijn, steek dan het tippeketi van uwen neus maar eens binnen. Ivo draaide zick om en achterwaarts trad hij den hemel in zoodat hij er hééle-uiaal was voor het toegestane recht waj uitgeput. Sint-Peeter wilde den verschalker bui-ten, doch Ivo beweerde dat ailes gerech-terlijk moest gaan en hij leidde den ar-geloozen visscher van Palestina in het maquis de la procédure. — îk eisch gedaagd te worden dooi een deurwaarder, zei Ivo. 't Is de wet en dus mijn recht. De hemel werd afgezocht ! Natuurlijk VTuehteloos : een deurwaarder was er zé-ker niet te vinden. De katholieke advokaten hebben al vroeg begrepen dat ze dien schalkschen Ivo in eere moesten houden, hij kon e: eens in slagen iemand van hen binnen te smokkelen. De steen doet drie venneldingen, dt eerste dat de Broederschap van St-Ivc in 1636 werd gesticht, door Laurentius Biel, rechtsgeleerde. mv Hoc proprio fecit sumptu sacellum B. Memoriae Laurentius Biel J. V. L. et sodalibus S. Yvonis sedem attribuii Sodalicii Anno Sexto, Wat beteekent : In 1636 schonk, uit eigen mildheid, deze kapel, Laurentius Biel, zaliger ge-dachtenis, Licenciaat in de Rechten, ei\ gaf haar tôt zetel aan de Konfraters van den H.Ivo. Uit. het zesde jaar sinds stich-ting van hun Broederschap. De tweede vermelding is deze 1911 Sodalicium S. Yvonis ad jinem saeculi decirni octavi temporum infelicitate solutum, canonice restituit E. D. Card. Desiderius Mercier Achiepûs Mechlinien. Sexto nonas octobres. In 1911 werd de Broederschap van den H. Ivo, die op het eindc der lSde eeuw was ondergaan in het onheil der tijden, weer kerkelijk hersteld door Z. E. Kar-dinaal Desideer Mercier, aartsbisschop te Mechelen, in de maand Oktober. Dit onheil der tijden, doelt natuurlijk op den inval der Sankulotten, als de Revolutie aile broederschappen en gil-den effenaf afschafte. Door het derde inschrift vernemen wij hoe de Kapel van Sint-Yvo door de advokaten weeT in eer werd hersteld. mi. Sacellum pristino spenden Restituera sodales, Curantibus Magistris, Quorum haec sunt nornina Victor Jacobs, rector L. Leclef, A. Rijckmans, ]. De Winter, E. Jacobs, ]. Nuchelmans, ]. Jans, A. Bartholomeeusen, H. Voet, A. Cols. In 191 £ herstelden de leden van de Broederschap deze Kapel in haar vori-gen luister en dit door het toedoen van de Raadsleden, -wier namen hier volgen : Victor Jacobs, Hoofdman ; L. Leclef, A. Rijckmans, J. De Winter, E. Jacobs, J. Nuchelmans, J. Jans, A. Bartholo-meeussen, H. Voet, A. Cols. Het dient gezeid dat de herstelling gebeurde met een smaak en een voor-naamheid die aile hulde verdienen, hee-lemaal in den geest en in den trant van dien tijd die deze prachtige kerk deden opbouwen. Zoo herleeft nu weer in die zij kapel een oude broederschap met de gewoon-ten en iplechtigheden van vroeger, en ook zij die geen gosdienst belijden kun-nen niet anders dan met genegenheid en instemming dit werk nagaan. Er is hier hoegenaamd geen kwestie van een « jap-neuzerij », zooals de Antwerpenaar dat zoo schilderachtig heet, maar van een sierlijken vorm van het oude geloof, die zoo herleeft, en kunat en schoonheid ba-tig iâ. R. V. Spitters Met het doel aan de werkeloozeu ar beid te verschaffen, wilde de Stad eenig hektaren grond doen oraspitttn en me aardappelen beplanten, daar ginds, ach ter 't hof van Kregiinger, nabij he Nachtegalenpark en den Brandt. Aan de werkeloozen werd gezegd da aan die djob 12 tôt 15 franks in de weel zoude te verdienen zijn, Er daagden werkwilligen genoeg op Meer dan er noodig waien zelfs, Mee dan zes honderd man togen naar d plaats waar de kostbare knollen moestei gezet worden . Nooit zou m en hebbei diurven denken dat er zooveel menschei te Antwerpen leefden, die een steek schup bezaten, of wisten machtig t> worden. Met meer dan zes honderd man trok ken zij uit, bereid om, gelijk Adam, he vuistrecht uit te oefenen : want Adan spitte, zegt de Schriftuur, hetgeen, vol gens den grafmaker in Hamlet, het on loochenbaar bewijs is dat hij het vuist recht uitoefende. Meer dan zes hotiderd waren er ge roepen. Doch spoedig slonk het getal Want, al hadden allen vuist en, en wa ren zij gewillig bereid om de krach daarvan te beproeven, dra bleek het da , niet al de geroepençn uitverkorenen zou den worden. Want spitten is een arbeid waaraai . niet iedereen zich mag begeven. Spittei , vergt kracht, en taaiheid. Nu waren e , bij de werkwilligen velen wier spierei niet meer de lenigheid bezitten, die noc dig is om de schup in de grond te drij ven en den aardklomp met handige: zwaai om te keeren. De goede wil vei vangt hier niemendal ; en zoo gebeurd het dat velen, na eene eerste poging, he opgaven, en met een verschot jn de! rug weerkeerden naar hunne woning. Dan waren er anderen, die wel Icrr.g en taaie spieren bezaten, maar die mee gewend waen aan het verporren vai zware vrachten of het hanteeren van dei verfkwast, dan aan grondarbeid ; i n o<»! deze menschen gaven het op, en keerdej met stijven rug naar huis, Het werk wa boven hun krachten. Spitten, mevrienden, is niet het werl van alleman. « Het stadsvolk, zei eei boerken, kan van ailes met zijn mont en met zijn handen, maar een schup ii zijn pooten houden, dat kan het niet, i En daar waren er nog anderen, di< volhielden, en spitten, spitten alsof zi, nooit wat anders hadden gedaan. Eei dag, twee dagen, maar niet langer.Wan dan kwam wat anders hun ijver bekoe len. Zij vernamen dat zij zouden betaak worden aan drie centiemen den vierkan ten meter, en dat de grond veertig cen timeter diep moest worden omges>pit We hebben het eerst niet willen geloo ven, doch verschillende spitters hebbei het ons verzekerd, We gelooven dat hier een misverstam in 't spel is. Zelfs een geoefende veldarbeider di< op veertig centimeter diep moet spitten gooit geen vierkanten meter grond on op een kwartier tijds ; vooral niet als dt grond braak ligt, met gras en puinen ei allerlei onkruid is begroeid, waarvan d< wortels een stevig ondergrondsch ne vormen, dat niet zoo gemakkelijk word ontward, Een gewone ongeoefende spitter zov op één dag van acht uren harden arbeic geen vijf en twintig meter grond om spitten, ondanks al zijn goeden wil, — en dan zou hij, aan 3 centiemen, zegg< drie, 75 centiemen hebben verdiend.Wi* zou het hem kwalijk nemen dat hij lie ver gaat stempeleu, en dus voor niemen dal te doen 60 centiemen trekt? Nog eens, daar moet een misverstanc heerschen ; het is niet mogelijk dat d< Stad zulke loonberekening maakt vooi harden arbeid, waar zij zoo gewillig geeft voor zonneklopperij. Is er geen misverstand, en is het loor wel zoo berekend gelijk de spitters zeg-gen, dan zal niemand het hen kwalijk nemen als zij hun steekschup liever ir de lucht steken dan in de gronden ach ter 't hof van Kreglinger. En dan moet de Stad maar zien dat zi; met haar ongeplante patatten niet blijvt zitten Boerke De oorlog îi de lucht De oorlogskorrespondent te Calais va een Hollandsch blad beschrijft aldus ee 3 luchtgevecht: Het afgesproken sein wordt gegeve - om de bevolkiug van de komst van ee t vijandelijken vlieger te verwittigen. Binnen enkele minuten zijn de stratei , verlaten, alieen op de hoeken schuilei groepen samen en de stad heeft het aan ' zien van een stad bij hevig onweder, me dit verschil, dat de regen niet neer stroomt. Dan uadert het toestel, hoog i: de lucht, en zelfs de groepen versprei den zich. Uitgestorven lijkt de stad, maar ze nuwachtig klinkt het pom-pom der mi trailleurs en meer geaccentueerd no klinken knallen van geschut. Doc'i' de straat rijdt in dolle vaart ee] 3 rijtuig. De koetsier zet zijn paard aan als vluchtte hij voor dreigend noodweet Menschen in winkels wenken me or • binnen te komen en me te bergen; il t wandel door, maar ergens vliegt plotse x ling iemand naàr buiten, beweert iets ii zulk rad Fransch, dat ik er geen woon van begrijp, trekt me aan mijn jas eei huis binnen en plotseling bevind ik m " in een soort kast, onder een trap, in eei scheersalon, « in veiligheid », naar mij; onbekende gastheer mij met nadruk ver zekert. Uit beleefdheid blijf ik eenige minn ten, dan ga ik weg, zeggend dat he 1 gevaar wel geweken zal zijn; en juis t ben ik buiten, als ik heel kort boven d . huizen een andere vliegmachine zie : ee: Engelsche, die den aanvaller zal ver drij ven. Ik roep mijn gastheer. Nog altijd don dert het geschut en pom-pommen de mi trailleurs. Hoog in de lucht ziet men d granaatkartetsen ontploffen : viesbruin rookwolken, die de grilligste vonne: aannemen tegen het hemelbiauw. Mijn indruk, dien ik hier kreeg, i dezelfde dien ik had, toen ik te Roessc laere in enkele dagen tallooze maie: Eransche en Engelsche vliegers door d I Duitschers zag beschieten, n.l. dat d tsefkans al buitengewoon gering is. D bcschieting met mitrailleurs is geheel e: al een vrijwel nutteloos werk wannee de vlieger zich op eenige hoogte van bc teekenis bevindt. Immers, men heei niet de minste gelegenheid te konstatee ren hoe de kogelbundel zich beweegt tei opzichte van de plaats, waar zich he toestel bevindt. De artillerist is niet voldoende bekem met de hoogte en den afstand, zoo mil als met de snelheid van het vliegtoeste en een treffer is dan ook, dit is ten min : ste mijn indruk, een kwestie van bijn; i zuiver toeval, zelfs dan wanneer gevuun 1 wordt met het anti-aviatisch geschut. ! Ingevolge van de verschijning van dei ) Engelschen vlieger stijgt de Duitsche hooger; de Engelschman stijgt ook ei ; dan begint de jacht in de lucht. i Allen, die in de huizen gevlucht zijn t snellen naar buiten, om de spannend< t jacht te zien. Aile angst is vergeten voor het zee I bijzondere schouwspel en voor het feit dat de dreigende tegenstander nu be streden wordt door een der eigen vlie ■ gers. Het geschut en de mitrailleur: . z wij gen nu en aller aandacht is geves . tigcl op wat daar gebeurt hoog in d( | lucht. Dan plotseling herbeginnen d< mitrailleurs en het geschut. Een ande: vijandelijk toestel is verschenen ei I drijft, heel ver nog, statig aan. Eei nieuw gevaar dreigt, maar daar evex boven de daken der huizen stijgt oot • een toestel op. > « Het is een Franschman ! » roept e: i een. En weer begint een jacht, terwij ; de andere twee toestellen reeds in di i verte verdwenen zijn. En daar verschijnt een derde vijande ^ lijke vliegmachine en weder dondert he ' geschut en weder pom-pommen de mi : trailleurs, en zoo duurt het uren, maa 's avonds, als de zoeklichten den heme ( naspeuren, spreekt men in de café': nauwelijks over de verschijning dei ' vijandelijke luchtvogels. Bij slot vai ■ rékening, redeneert men, is er zoo hee - veel gevaar niet bij, hoewel de barbier . die mij zijn huis binnensleepte, vol , houdt, dat hij mijn leven gered heeft want terwijl ik me in zijn huis, in d< ' kast onder de trap bevondt, zijn ei stukken van' een « 9hrapnell » neergeko men in zijn straat. [ » * * Een van de aangrijpendste verhaler ■ over den oorlog in de lucht kwam dezei ; dagen uit Parijs. Een vliegluitenant met een sergeant als bestuurder kreeg order om de Duit-1 sche stellingen te verkennen, in het bij-zonder de plaats waarvan het vuur zeei lastig was voor de Franschen. De sergeant deed over dien tocht het volgende relaas : « Toen wij boven de Duitsche linies kwamen werden wij begroet met een regen van kogels. Wij stegen hooger, en zagen eindelijk de drie batterijen, — Daar hebt ge ze, riep de luitenant, terwijl hij zijn vuist schudde. Toen riep DAGELIJKSCH NIEUWS < 11 ZOU 'T GAAN. — Te Parijs en t Londen wordt, zooals wij reeds zegden , bij de schaarschte van koffiehuisbedien :i den die heerscht, de dienst gedaan doo vrouwen. De « garçons » worden ver j drangen door diensters. 1 Zou dat gaan? vraagt een konfrater. ^ En waarom niet? Wie bedient de klanten in de enorm< j lokalen der Duitsche brouwerijen, ti - Munchen bijvoorbeeld? Kellnerinnen, di< niet altijd gebouwd zijn gelijk grena " diers. En, om niet buiten onze stad t< 2 loopen, hebben wij ook geene koffiehui ' zen, waar uitsluitend vrouwen den diens j doen der garçons? Is het zoolang gele } den, dat in de Antwerpsche herbergen ei . bierhuizen, de dochters van den huize al 1 leen de bezoekers den schuimenden po c garsten brachten. En zou het niet veel.. smakelijker zijn, als die gewoonte terug j in voege kwam, dan als we bediend wor 2 den door een gebaarden « loufiat » di< e zuur ziet en schamper spot, wanneer he 1 drinkgeld niet groot genoeg is naar ziji 1 zin?... Heeren electaiekbewerkers vrdagt de prîjs voor al u^e benoooiyheder alsuok voor de meuwe lamp ! 0SRAM,l/2WATTtinlQO KAARSEI 1 bij depothouders der lamp . 2U - KATTE & C", Handtlalei 149, Antwerpen J TAALM1SKENNLNG. — Onlang: . | werd op onze stadsmuren een uit e ! sluitend in het Fransch gesteld berich e aangeplakt, betreffende het gerechterlij] 1, opzoeken van een persoon. Dit berich î gaat uit van den « Tribunal de xe Instan g ce — Arrondissement d'Anvers » en i; 1 onderteekend door den heer C. Van Kel e der, « Juge d'instruction ». e We houden eraan tegen zuîke onge e hoorde taalmiskenning protest aan ti teekenen en doen een beroep op den on . derteekenaar, die toch een Vlaamschei t naam draagt, in de toekomst rekening ti - houden met de gelijkheidswet der beid< ^ landstalen. f BIJ ONZE VLUCHTELINGEN IJ 1 HOLLAND. — Een wetsontwerp werc i ingediend, waarbij wordt voorgesteld det 1 post op de begrooting van onderhoud er ■ verdere uitgaven voor vluchtelingen naai j Hqlland met 3 miljoen gulden te verhoo gen. r 1 hij tegen mij : We zijn klaar, rechts om- draaien en dan snel vooruit. , Natuurlijk liet ik mij dat geen twet ; keer zeggeu en volbraciit snel de maneu-ver. Wij hadden echter nog geen 5Ut r meter verder gevlogen of een geweldig , schieten begon. Wij waren midden in . de kogels en ontploifende bominen. Dt . rook, daarbij veroorzaakt was zoo dik 5 dat ik geen hand voor oogen kon zien. . Juist deed ik een poging oxn uit die hei : omhoog te stijgen toen een bom, betei ; dan de andere gericht, juist boven ons ; hoofd sprong. Een oogenblik dacht ik i dat mijn hersenen sprongen. Toen kreeg 1 ik een wee gevoel en toen sloot, als een 1 dikke mist zich ailes om mij lieen. Niet-: tegenstaande mijn pijnen hield ik het vliegtuig op dezelfde hoogte. « Gaat het - goed luitenant? » vroeg ik. Ik schreeuw-[ de nog eens maar kreeg geen antwoord. : Ik trachtte mij oxn te keeren. Ik wilde zien... en kon niet. Ailes was zwart. ik . was toen ongeveer 6000 meters boven de j. aarde en kreeg hevigen angst. De scho-. ten waren voortdurend hevig te hooren r maar zien kon ik niets meer. Slecbts één I gedachte had ik nog in die oogenblik-5 ken : ik moest en zou terugkeeren naax • den grond en er schoot mij niets anders , over dan op 't geiuid af te sturen. [ Ongeveer 2 xninuten vloog ik zoo op , goed geluk af. Toen hoorde ik tôt mijn ■ verbazing een stem achter mij en riep , mijn luitenant : ' — Uitkijken, man. Hooger op, hooger op. — Dank u, luitenant, riep ik terug ; neem mij niet kwalijk, maar ik zie niets meer. Is u gewond? — Ja, kwam het antwoord, en ik geloof zeer ernstig ook. Ziende dat ik eindelijk in de goede richting stuurde, zegde hij nog: — Goed zoo, een beetje nog naar links en dan maar full speed, vooruit. Toen hoorde ik van hem, dat wij boven de Duitsche positie waren. Hij riep : — Goed zoo. We zijn er. Als ik niet levend meer beneden kom, zeg onze ka-meraden dan, dat de veronderstelling, waar de vijand stond, juist was. Twee batterijen staan hier. En nu vooruit en zoo snel mogelijk xxaar huis. Ik stuurde op 't gevoel af vooruit en hoorde het schieten steeds verder af. Daarna hoorde ik dey luitenant nog ; STEUN VOOR ONZE ONDERWIJ-, ZERS, — Het Internationaal Bureel van . onderwijzersvereenigingen heeft tôt 15 r dezer voor steun aan kollega's, slachtof-. fers van den oorlog, 68,9x5,97 1/2 gulden ontvangen. IN DE VLUCHTELINGENOOR-DEN IN HOLLAND. — De Belgische minister van kunsten en wetenschappen, de heer Poullet, heelt, in gezelschap van Dr G. Oosterbaan, inspecteur bij het staatstoezicht op de volksgezondheid, een bezoek gebracht aan het vluchtoord " te Houtenisse. Hij werd te Walsoorden verwelkomd door den waarnemenden re-geenngskommissaris Dr. R. Verdegen, 1 en heeit, rondgeleid door den heer Caun-naert, de ziekenbarakken, de eetzaal, de slaaploodsen en de laatste overblxjvende tentjes bezocht. Aan den waarnemenden 1 regeenngskommissaris heeft hij zijne waardeering te kennen gegeven voor de toewijding en den opotteringsgeest van fc allen, die de belangen der vluchtelingen 1 in het viuchtoord bchartigen. - DE BgLGISCHE GEINTERNEER- & iJbN IN nu^LA^D. — Acht Belgische 1 Oiiîicieren zullen vvelcira Amerstoort ver- • laien om de onderlinge betrcRKingen tus- I schen manschappen en overheiti m Gaas-^ lerland te vernauwen. à Het zijn vier luitenants der infanterie, > twee kommandanten en twee van de ar- - tillerie. [ DE TRAMDIENST. — Nu dat het goede weer op komst is en de menschen er zeker zullen aanixouden een verkwik-ken cl avondiuchtje te gaan inademen ware het wenscnelijk dat de maalschap-pij der Antw-erpscne tramwegen het ver-treKuur van de laatste njtuigen al was het maar een uur zou veraagen, Zulk* zou a?n t-ckr onzer stadgenoo-j ten uiterst veel genoegen doen. : ANDRE DE RIDDER. — Onze stad-: genoot, de gekende letterkundige André De Kidder gaat voort met in Hoiland de [ meest bevoegde mannen op kunst- en let- II terkundig gebied te interviewen. Uiterst 1 belangwekkende verslagen geeft hij 1 daarover in « Den Gulden Winckel ». Het jongste verslag handelt over een ■ interview met G. Van Huizen, schrijver van « aan 't lichtend strand ». | fluisteren « langzaam omlaag... kontakt j afsluiten... we zijn er, zachtjes zweef-: vlucht... groet ze beneden van mij. » Door een wonder volbracht ik, zonder 1 iets te kunnen zien, de landing en hoorde het welkomstgeluid van het knarseu der wielen op den grond. Bekende stem-: men riepen door een — onze tweedekker werd vastgegrepen en stond stil. Er was een geruisch van medelijdende stemmen om ons heen en men tilde mij er uit. Ik was blixxd geschoten, mijn lui-nant was dood... » De vlaamsche Kunstscmidsr Emis! Clans in EDgelaad Een Antwerpsche advokaat vertelt als volgt in de Nieuwe Rotterdamsche Courant, het wedervaren van den grooten kunstschilder Emiel Claus : « Hoe is die man toch van de zonnige idyllische boorden zijner L,eie onder de grijze Londensche mistlucht bij de Theems terecht gekomen? Ik ontxnoette hem in de « Belgian Section » van de « War relief exhibition der Royal Aca-demy of arts » te Londeu. Wij zaten cp een bank in een der zalen toen hij mij zijn wedervaren vertelde. Voor ons hing juist zijn prachtige schilderij, de Appeloogst. Hij was nog op zijn landgoed te Asten-ue aan de Leie, toen de zware voetzolen der Duitsche regimenten langs de wegen van Vlaanderen kwamen dreunen onder het gebots der over de keien rollende kanonnen. Hij dacht niet aan heengaan. Hij voelde hoe de menschen naar hem opzagen om raad en hulp, Er was toen al zooveel ellende in de streek. Claus, « de schildereer », zooals ze hem ginder noemen, was voor ieder de gekende en vertrouwde figuur. « Hoe dikwijls zijn de legeroversten mij niet komen vragen of ik burgemees-ter was of schepene of zoo iets. Ja, ik bewoon zoo'n huizeken om burgemees-ter te zijn... » Ik bleef daar voor de menschen. Ik zamelde geld voor den schamelen arme,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.