■Vrpag x Oktober 1915. Eerste Ja&rg. J^r. 259 Frijs. g Gentlemen ûom geheei Belgiê Het Vlaamsche Nieuws Mi iMMt #s» ma^t Nk$%$wsbia<l van IM# • V«esd#nt 7 mm&l pœ week Iabonnementsprijzen Par week 0.35 i I Per 3 maanden 4.— Fer ma&nd 1.5.0 | Per fi maanden 7.S8 Per jaar 14.— AFGEVA ARDIGDEN VAN DEN OPSTELRAAD : B? Aug. BORM5 — Albert VAN DEN BRANDE BUREELEN : R O O D EST R A A T. 44, ANTWERPEN. Tel. Hm AANKONDIGINQHN Tweede bladz., per regel 2.60 i Viarde biadz., per îegel.. 0.58 lîerde blad., id. 1.— | Doodsbericht 8.— Voor eîie anaoncen, wende m.-- a zich : ROODESTRAAT, 44. 6KTi««eee wwr<rili«———^IWIH I Een woord aan de Flaminganten van Brussel H . luidt de titel van een nieuwe om-Bbrief welke, nogal onder omslag en Bpost, aan de meeste Vlaamschgezin- ■ van Brussel gezonden werd. Bze omzendbrief is keurig gedrukt ■ zeer knap opgesteld, dat bekennen Bj; het is zelfs dat wat aanduidt van Hr het epistel komt, want de eerste de ■te zou uiet zoo (( letterknndig » te Bk gaan. Geen onderteekening, geeu B van drukker, niets, niemand die Bêrantwoofdelijkheid ervan durft op- Hpie omzendbrief nu is alweer een aan-B tegen de Vlaamsche pers; 't zou Bc.n lukken ! Ons wordt verweten Binons blad, uitteraard, aile kritiek Bp de daden der overweldigers, zoo-Bel als op mistoestanden uit die da-Bn voortspruitend, zorgvuldig ach-Bnvcge blijft ». Nu, dat kan er nog Br dôor ! Toen de Belgische eensuur B ivoeddê, mocht m en toeu de daden H Regeering kritikeeren, of was het Bu soms toegelaten de handelwijze der Baite overheid te beknibbeleti ? Haarbij, wij begrijpen niet goed waar ■s van 't oamflet naartoe wil. Hij Bl dus wenschen — wat onmogelijk Bzooals liij zelf zegt, doordien er cen-B uitgeoefend wordt — dat wij de Ben en handelingen van den bezetter Bikeeren; maar hij zelf zendt zijn om-Bdbrief rond, ongeteekend, en neemt Bc verantwoordelijkheid niet van op ; Bmloos valt hij de Vlaamsche pers B Dit heerschap wil dus anderen doen Briehten wat hij trouwens niet doet Bmct doen kan. Dat is al te gek ! ■ Het volk koestert wantrouwen en ■sènking jegens de bladen die het Hi' Duitschgezind beschouwt, ten Hcbte of ten onrechte ». Zoo staat het Hen omzenbrief. Bîemeltje lief, hoe dikwijls zullen wij B lietzelfde moeten zeggeu opdat het Bjelijk in den koker van sommige lui Bgeankerd zitte? Luister, naamlooze B'-.Scr : \Vaar gij twijfelt of men ons B l( rechte of ten onrechte » va J Bkchgezindheid beschuldigt, ant- ' Bdtn wij 11 : Wij zijn niet Duitsch-Bffil, wij hebben met de DuitscLers B te maken ; wij ondergaan hunne Biwr zooals al de bladen die verschij-B 't is eender in welk land ; en voor ' B het oorlogsnieuws betreft, daar Rtcn de lezers maar zelf oordeelen hoe < Biet te lezen hebben en te vertsaan. * Hdunkt, dat is klaar en duidelijk. Bat nu onze houding tegenover de j1 Bfflganten in het buitenland aangaat, ' B niet in de gelegenheid zijn in vol- ! B vrijheid te antwoorden », daarover Bwi wij ons niets te verwijten. Wij , B11 geen flaminganten aan die niet 1 B'QHs gedacht zijn, omdat we heel J B" begrijpen dat zij, die in Holland '' B •< een heel andere blik — en niet 1 Bj®te — hebben op onzen toestand. 1 B ^eze zijn weinig talrijk en in zoo- : H: zoodanig « officieel », dat zij van B~Wcer naast ons zullen staan wan- î B|ze zich zullen ontdaan hebben van H ivloed van ons verfranscht minis- ( B en weer in aanraking zullen ko-■,luet het Vlaamsche volk zelf. H ant deze menschen weten niet wat 1 B îc*en ons gekuipt wordt ; en waar 1 B", ons vcr wi j t «van achter de ba-Brcuten van den vijand propaganda c B/'^rtii », daar antwoorden wij : We ic ■( -n er toe verplicht ! De franskiljons • ■7vten ons door allerlei lage en laffe H;e ™ ; zooals valsche artikels uit A H, W », gericht tegen Franck, i. Hf'nans, De Vos; in 't geniept ging • B ?" niogelijk ook Braun) bij den H . k'ag«n en propaganda maken i B !1,n ^ranskiljonsch boeltje tegen v K,. tvaardige zaak. En dat, oh om- ^ B yevenoPsteller ! dat deden wij z ■ jses niets, wij hielden onze han- ■ en dat kunnen onze vijan- t ■r ■ ' zcSgcn, zij die zelfs bij den t Van Vaderlaud om hulp gin- 1 Br/f i om 'nln Vlaamsche laudge- c ■ot benadeelen. t ■i!,""1 <J,'enen overigens al deze cir- v Hjn' ' 'ni]n beste? Gij beweert een K ,:■! te wezen ; welnu, instede v ■ wrspillen met het opstellen Bat <it ri-tea .te®en de flaminganten, I H({ec s e .S n'et zou moeten gedaan v geen Reval, — om, zooals 1: K.n,, ° 1 " a'le oneenigheid te voor- v ^|(<at rZ~ zou bet niet veel beter we- v Boni ,-,/Jns een handje toesteken wil- o B«c|| : ;'nen te bekampen die aile Ben?piffvîn brussel willen doo- v S nief achteruit deinzen voor s m'ddeltjes om b. v. het Heti ijU ^ maken dat Vlaamsche ar- s B ?e ni , ,00^ kunnen verdienen ; s '' oeter doen ons te helpen g j die kerels te bekampen die, ondanks de droevige omstandigheden, allée in 't werk stellen om onze Vlaamsche kinde-ren in de omnogelijkheid te zetten een natuurlijk en degclijk onderwijs in eigen taal te genieten, en allerlei kuipe-rijen beproeven en gebruiken om de Vlaamschgezindeu verdacht te maksn, terwijl zij zelf de trappen der Komman-1 dantur verslijten ! Neen, 't is nooit het werk van een : flamingant zijn geloofsgenooten aan te j vajlen ! En zij, zooals de opsteller zegt, i die zulks niet kunnen of willen begrij-peg, kunnen best « tijdelijk — tôt vrij » spreken weer mogelijk wordt, en zon-» der te ontwapenen, — te rusten op » hun scliild ». 't Wafe beter geweest dat de opsteller van de « circulaire » zijn eigen raad ge-volgd hadde : dat hadde hem het begaan eener domheid bespaard ! Intusschen schijnt het « rusten op ons schild » een man der marmottenlijst aan te duiden. Nu deze lijst, och arme, in 't water is gevallen, en zelfs reeds zekere onderteekenaars hun handteekening te-rugtfokken, omdat zij inzagen dat zij een missing hadden begaan, nu komt een omzendbrief voor den dag, heele-maal in den zin der marmottenlijst, en vvordt alweer eens getràcht verdeeldheid ander de Vlaamschgezinden te zaaien en tracliten de marmotten op eene andere i wijze zich te vrijwaren — ziehzelven en liun postje — voor aile gebeurlijkheden. Saan die menschen dan nooit begrijpen dat ze beter zouden doen te ronken, — en dat ze ons stilaan de keel beginnen uit te hangen met hun gezeever? Jef HERREMANS. ONZE LETTERKUNDIGE » PjRIJSKAMP | LODEWIJK SMITS 18â2-l9ii Wij geven vandaag den sterken, stoe- ren romanscluijver van Uit het, Leven, De Bier der Schran.se, De Bieboeren, De Heispaaier. Bij zijn afsterven, heeft onze Vlaan. t iche vriend Karel Adriaenssens hem ilink geschetst in Ons Woord : Een forsche eik, geknakt in voile le- .-enskracht. Zijn schielijk verscheiden verwc'A: ;erst ongeloof, dan diepe ontroering en :en slotte weemoedige teleurstelling. Wij denken telkenmale terug aan den ongstleden Goeden Vrijdag, een dag /an blijde zonnigheid. Toevallig ont- noetten wij elkaar te Heyst-op-deu- j 3erg. Hij troonde ons mee naar zijn îieuwe woonst, een droom van een ver- >lijf. Daar zou zijn kranke dochter dra îerstellen, en hij zal op 't einde van ' t schooljaar van zijn rustgeld genieten. : viet een glimlach van geluk om de eru-, itige mondplooien, kuierden wij rond in ' len boomgaard, — één witte blcesem —{; 7ol beloften aan een rijken oogst ; hij ,prak over den verderen aanleg van zijn usttuin ; wij genoten van het heerlijk : îitzicht op het omliggende en met blijk- >aar genoegen wees hij de woon van iude school- en studiemakkers. Hier zou hij rustig voort arbeiden op îet letterkundig veld, omgeven door de nooie natuur van den geboortegrond, !1 'ersierd met de levensbeelden der jeugd. j ' Zijn toekomst baadde in het gulden j ! ipwarmend licht, dat de vervulling van 1 en lang verbeiden droom begloort. S ( Slechts enkele weken uadien, stonden 1 v;j, met verkropt wee, bij de dooden- ' ;roeve van den goeden vriend. j Mannelijk stug en stoer, hardnekkig n zijn betoog, dat immer een uitvloeisel £ vas van ernstig nadenken, grondige, ! •eel-omvattende kennis, en fiere bewust- ( ; PIij was wat vereenzaamd en terugge- . rokken, doch in bevrienden kring, kon lij eenvoudig zijn betrachten uitspre- :en, niet zonder dit immer weerkeeren- f e taai vasthouden aan geliefde denk- ! eelden, en het kort-af neerhalen van 1 erkeerdheden. s Veelzijdig en vruchtbaar was zijn /erkdadigheid. ( Hij was van top tôt teen schoolman. n zijn hoofdschap trad bij hem op den r oorgrond de leidsman, die voor naast- ^ ggende plicht heeft de jongere, oner- r aren onderwijzers, met woord en daad, f cor te lichten, te raden en te helpen, £ p vaderlijke wijze. r Wat hij voorhield gold niet als de wet c an den meester, maar als een toets- f teen. t Met zijn rijpe ondervinding en rijke « cudie was hij een betrouwbare gids, in- I ihikkelijk en gedienstig, — dit — vol- \ eus éénstemmige verklaring van het e personeel, dat het geluk had onder zijne leding te staan. Bij de bevolking der Lei, stond en blijft hij hoog aangeschreven in achting eu erkentelijkheid. Eodewijk Smits droeg kring « Diester-weg » een goed en warm hart toe, en meermalen werk ten wij samen in de beste verstandhouding. Doch zijn groote genegenheid bleef verpand aan de zustervereeniging, den « Belgischen Onderwijzersbond », waar-van hij tientallen van jaren de spil was in onze stad en de provincie. Zijn kolle-ga's uit dit midden luisterden graag naar zijn gezaghebbend woord. Tôt opbeuring van zijn stambroeders zou hij zijn beste peii versnijden. Lees Uit het Leven. Die korte schet-sen bij ten in door hun schrille tegenstel-lingen, en herinneren aan het bittere en vlijmende in den schrijftrant van Multa-tuli.De Boer der Schranse, rijk aan na-tuurtafereelen, tragisch omlijstend de handeling der personen. In De Bieboeren ademt en proeît ge \ de lucht, die Iteghem's omstreken om- ; wasemt. Dit boek is een veropenbaring van den innigen grondtrek vau zijn ka-rakter : een gullen, schalkschen lach. In zijn schrijla hield hij schriften ge-borgen, die enkel verschijnen zouden, wanneer hij het onderwijs verlaten had. Levensblijheid zong in stillen onder-toon in zijn gemoed, overstemd door de jammeren der maatschappelijke toest^n-den. Dies liet hij zijn lied in 't openbaar zwaarmoedig opklinken als een galmen-de nood- en strijdkreet. Lodewijk Smits was een heispaaier op den akker der beschaving, met voile gre-pen in hart en geest puttend, om kwis-tig te strooien het goede zaad. Russische toestanden i. Op verzoek van de vereenig-ing van ondervvijzers in het distrikt Tiel heeft de heer F. C. A. Pantekoek, vroeger predi-kant i .i ograd, ovei" Russische coe-!:*n en, zcoals hij die in de io jaar van n v. onen en werken aldaar had leeren v.. n, gesproken. rograd en Rusland zijn voor de n daarbuiten een boek met zeven : .wen gesloten. De voorstellingen die" .• omtrent bestaan zijn zeer dooreenge-haspeld en de berichten, die er over de ro.idte doen, soms ver van de waarheid. Zoo schreef b.v. een Nederlandsch blad in 1906, dat in dien tamelijk strengen winler wolven en berén door Petro- ejrads straten liepen. Stel u voor, in Pe- trograd, waar het verkeer even druk is . . . . als in Londen, in een millioenenstad aan aile zijden omringd door dichtbevolktc, dorpen en steden. De oorzaken van de slechte inlichtin-'•en, die ons omtrent Rusland bereiken, sijn van zeer verschillenden aard. Een toerist, die er een korten tijd rond-leust, neemt de vrijheid zijn gebrekki^e cennis van land en volk rond te bazuinen, ivenken te geven, het onmogelijke als ?eer eenvoudig op te lossen voor te stel-en.De tweede oorzaak is de eensuur, îteeds tôt kappen en snoeien gereed, ;teeds aanleiding Revend tôt fantastische . erhalen, zooals de « Times «-korresp >n-ient van de revolutie in 1905 deed. De .voelingen had hij uit het raam zijner ka-ner gadegeslagen en op een tocht door le stad 2000 lijken geteld. Toen was >: 11; jen.oed zoo vol, dat hij het tellen had ^elaten. Door zijn bijzondere bekendhe:d net den eigenaar van het hôtel, waarin le « Times »-man logeerde, weet spreker, lat hij bij het begin van de \olksbevve-jing zijn kamers aan de taorzijde vsn let hôtel verwisselde met twee aan de ichterzij gelegen, dat hij in negen dagen lie kamers niet durfde te verlaten. Spre-cer heeft in die dagen een ambtelijk ver-dag over het voorgevallene moeten op-naken. Hij weet dat er 256 dooden vie-en.De derde oorzaak zijn de Russis"he iehrijvers. Ongetwijfeld zijn er zeer veel nannen van genie onder ; maar de mees-en schrijven tendentieus en brengen de chrilste kleuren aan. Wilt ge het oordeel van een kenner van le Russische toestanden? Senator Konig, een bekwaam jurist, irofessor in de rechtswetenschap, een 'an Ruslands eerste dichter's, een rede-laar van wie groote bekoring uitgaat, en man van ongerept karakter werd aan-^ezocht de plaats van Witte in te ne- : nen. Hij weigerde, omdat zeide hij dat le tsaar hem 30 jaar te laat had geroe-len. Nu was hij oud. Hij zou zijn mees-er den raad hebben moeten geven : Laat den rommel uiteen vallen. Geef rinland zelf-regeering, maak Polen los an uw Rijk, geef de Baltische provinciën en plaats vooraan in de wotgeving. » Rusland is het land van de grootste j tegenstellingen. Naast het allerellendig-ste dat uw oogen nauwelijks kunnen ge-looven, staan schoonheden, waarvan gij de wedergade niet zult vinden. Daar tus-schen golft het dagelijksche leven met zijn mooi en leelijk. Allereerst treft ons de befaamde bureaucratie. In aile takken van dienst valt u het groot aantal menschen op. 't Be-' gint bij het station Wirballen, waar het wemelt van witkielen en douanen. De Rus spant zich niet in, één pakje tegelijk wordt versjouwt. Op smokkelwaar wordt niet streng toegezien, maar op boeken ! ; Spreker had op zijn reis naar Petrograd meegenomen de Indrukken van een To-| tok van Van Maurik. Het roode bandje, misschien wekte zoo groote aandacht, dat hij niet beter meende te kunnen doen dan den ambtenaar het boek te schenken. In de koffiehuizen ziet ge evenveel kell-ners als tafeltjes. In de badhuizen — de R>'s is zeer zindelfjk. iedereen kan zich te^en betaling of kosteloos in tal van stoombadhuizen reinigen — zijn evenveel badknechts, tevens masseurs als bezoe-kers. De politie vormt een heirleger, nog versterkt door de dworneken, ' huisbe-waarders," die de eigenaars moeten aan-stellën en bezoldigen, en die verplicht zijn op het eerste sein de politie te hulp te snellen. Elk huis telt er van 6 tôt 24 en de eersten, die zij kontroleeren, zijn de bewoners. Op de bureelen huist een leger van ambtenaren, die er thee drinken, kaart-spelen, rooken en luieren. Zij zijn in staatsdienst en in partikulieren dienst van hun chefs, die hen in staat stellen de presentielijsten vooraf te teekenen. De ambtenaarsstand is.de meest gezochte ; men krijgt zijn salaris en na eenige jaren een... ridderorde, het toppunt van zijn wenschen. Overal ambtenaren en fooien van laag tôt hoog. Vraagt den waker aan het pas-bureau een inlichting, hij zegt, « Ni najo » (ik weet niet), maar een fooi van 20 tôt 30 kopeken maakt hem spraakzaam. Wandel door en als ge twee dagen ge-du'd hebt, krijgt ge een pas van 5 Roe-bel, die u echter ten minste driemaal het bedrag knst En Israeliet krijgt eerst een pas na een nauwegezet onderzoek, waar-over ten minste drie weken verloopen. Een dame, wier man in Duitschland zwaar ziek lag, liet zich om eerder in het bezit van een pas te komen, Grieksch-orthodox doopen. Dat kost 100 Roebel. De bureaucratie regeert. De vorige tsaar Alexader had de gewoonte zijn re-keningen zeer nauwkeurig na te zien, een heel werk , als men weet, dat de keizer maar 70 paleizen heeft. Eens trof het hem, dat een bad zijner vrouw 100 Roebel kostte. Hoe dat kwam? Baron Pollat-sof, een aartsnuffelaar, zou het nagaan. En men vond het, Katharina II had zich in 1768 in Champagne gebaad ! Tôt 1904 zag men midden in een der keizerlijke tuinen een soldaat op schild-wacht. Waarvoor die post diende, wist niemand. Wat bleek? Toen op een lente-morgen Katharina II daar eens in Maart wandelde, ontdekte zij er een viooltje, zette een soldaat er bij om te zorgen, dat het niet vertrapt werd. Sedert bleef die post daar. De ambtenaren grijpen, hoog tôt laag, in de kassen, die onder hun beheer sta^n. In het begin van den oorlog met Japan meende men, dat het Roode Kruis be-schikte over millioenen, getrokken uit de reisbelasting en die op de tooneelvertoo-ningen, welke sedert den Turksch-Russi-schen oorlog in de kas dier vereeniging vloeien. Er was nagenoeg niets in. Een echtpaar van vorstelijken bloede had het zich toegeëigend. Datzelfde echtpaar had zich de 14 mil- : lioenen toegeëigend, bestemd voor den bouw van een lcerk ter nagedachtenis van Alexander I. ' (Slot volgt.) , — — . ^ ... . . ; ; • De Sludentenkolonie î te U recht Om te eindigen, nog iets over de ^ Utrechtsche studentenwereld en het zich ( aanpassen der Vlamingen. j In Nederland staat de studentenmaat- ] schappij heel op zichzelf, zoolang men , student is staat men buiten al het andere (daarom is het o.a. voor Hollandsche stu- ; den ten zoo moeilijk den zeer aktieven roi j die hunne Vlaamsche kollega's in de Vlaamsche Beweging spelen te begrij- j pen). Bij de ontwikkeling die het cluble- ( ven in Holland genomen heeft, vormden ïich dan ook aparté studentenclubs. Op 't ;inde der iSde en in het begin der igde ' seuw werden al deze clubs, onder het be- ;tuur van een « senatus veteranorum » ? 'welke toen uit een afgevaardigde van el- !te fakulteit bestond) tôt een « corps » r sijeengebracht. Zoo ontstond eene mach- i :ige, rijke studenten-vereeniging. Het s < rector et senatus veteranorum » (voor-'i zitter en raad der ouderen) verdedigt de studentenbelangen desnoods tegenover de ; senaat der Hoogeschool. In den schoot van het Corps ontwikkelde zich ook,naast vele andere genootschappen, vrienden-en jaarclubs, de sociëteit — om de gezel-ligheid tusschen de studenten te bevor-deren. Hiervan is het lidmaatschap — dat gezien de rijkheid van de inrichting duur is, wel niet voor het corpslid verplich-tend ; maar, bij de groote vlucht die de sociëteit nam, smolt corps en sociëteit eenigzins ineen. Bij het immer duurder worden van het corpsleven, als reaktie tegen het ontgroe-nen, en tegen den eenigzins konservatie-ven corpsgeest, scheurden zich velen van het corps (dat trouwens nooit « al » de studenten had gegroepeerd) af. Zoo ontstond eerst de Bond, later (althans te Utrecht) versmolten in Unitas, waar ook meisjesstudenten mogen van deel uitma-ken. Unitas wil niet van ontgroenen weten, streeft naar demokratischer so-; ciëteitsleven en kent ook niet, als het corps, de hégémonie der ouderen. Geld-gebrek, de superioriteit van de naam van het «Corps» (tôt bij Unitas-leden toe) en het klein getal van rnenschen die wer-kelijk « principieele » Unitas-leden zijn bedreigt deze instelling, die voor het oogènblik anders in vollen bloei is (te Utrecht), vermits het evenals het Corps ongeveer 400 leden telt. Fataal ge worden door de omstandigheden, is deze splitsing met het 00g op de macht der studenten tegenover de buiten-wereld ongelukkig. Nog ongelukkiger in dit opzicht zijn de kleine vrienden-clubjes die zich buiten Corps en Unitas vormen, tusschen menschen die met geen van beide richtingen sympathiseeren, niet met het Corps opgaande met het 00g op het ontgroenen, niet met Unitas uit hoofde van eén hun tegenstaanden inderdaad zeer specialen geest die daar heerscht. Dit is zooveel te ongelukkiger daar het over algemeen heel goede elementen zijn die deze clubjes uitmaken, mensch«n die den geest der groote instellingen zouden kunnen verfrisschen, en het peil van den omgang — die er degelijk maar ge-woon is — zouden verhoogen. Afschaffing van het ontgroenen — een gebruik dat erg bestreden werd, en dat inderdaad verouderd is, in aile geval in verouderde vormen bestaat — en dat tôt misbruiken aanleiding geeft —, en, wat bij vermeerdering van het ledenaantal mogelijk is, vermindering der kontribu-ties in het Corps, schijnen mij de eerste noodzakelijkheden om terug tôt eenheid te geraken. Dat van deze samenstelling het « Corps » en niet « Unitas » de kern zal zijn, schijnt me logisch en noodzake-lijk.De Vlamingen hebben zich gedeeltelijk, gansch afgezonderd gehouden, gedeeltelijk zich gauw aan het Ned«rlandsch« studenten-leven aangepast. Beide groote vereenigingen zetten m«t heuschheid en broederlijkheid hunn» poorten voor de Zuider-broeders open. De ontvangst, hoe verschillend ook, va. even welgemeend van beide zijden. In beide vereenigingen hebben de Vlamingen propaganda voor hune zaak gemaakt — en veel sympathieën gevonden. De re-sultaten die hier verkregen zijn, zullen natuurlijk pas later in hun voile licht tre-den ; eenige aanwijzingen dat zij bestaan zijn er nochtans : zoo het feit dat in de « specifiek Hollandsche » studententijd-schriften een rubriek over Vlaamsche Beweging bestaat — dat er zelfs Vlamingen in de redaktie zitten ; ook dat de Ne-derlandsche Christen Studentenvereeni-ging de Vlaamsche studenten op hunne Zcmerkonferentie te Nunspeet — in welk intellektueel midden van menschen met groot verantwoordelijkheidsbesef weer de noodzakelijkheid van hulpbieden werd ingezien — uitnoodigde, zijn gelukkige voorteekens. OBRERCHT. Dagelijksch Nieuws TERECHTWIJZING. — Voor enkele dagen meldden we het overlijden van den bekenden Vlaamschgezinden volksverte-genwoordiger Jul.Delbeke uit Roeselaere Thans schrijft men uit Kortrijk aan de « Vlaamsche Post » dat Dr Delbeke zich daar nog steeds ter verzorging in de kli-niek van Dr Lauwers bevindt en dat alzoo het nieuws van zijn overlijden, tôt ons aller vreugde, mag tegengesproken worden. Alhoewel de toestand van het Vlaamsche kamerlid-zorgwekkend is, bestaat er nochtans veel hoop hem te red-den.« Het Vlaamsche Nieuws » drukt met voldoening dit nieuws en spreekt daarbij den vurigen wensch uit dezen Vlaam-schen strijder, weldra volkomen genezen te zien, opdat hij in het hervormde, vrije Vlaanderen zijn volksgezind werk zou kunnen voortzetten. VERBQD VAN KORRESPONDEN-TIE MET DE BELGISCHE GEIN» TERNEERDE SOLDATEN IN NEDERLAND. — Men deelt ons de volgen-de nota mede : Daar de misbruiken in de briefwisse-ling met de Belgische geïnterneerde sol-daten in Nederland voortgaan in weerwil van de publieke waarschuwingen in de aieuwsbladen, zal ieder schrijven met hen oer brief of per briefkaart tôt nader order verboden zijn. Al de brieven en briefkaarten aan deze soldaten gericht, of door hen verzonden, zullen aan de afzenders teruggestuurd ,vorden. De KLEINE NERÎNGEN VAN DEN OORLOG. — Indien de « Tauben » ;n « Zeppelins » soms al menschen doo-3en, doen zij er ook enkele « leven ». Sedert er 's avonds te Parijs geen licht neer mag wezen, bedekken de restaura-:ie- en koffiehuishouders, en ook de win-teliers hunne elektrische lampen met een cap. Eenigen hunner vervaardigen deze ampekappen zelf, maar de meeste koo-3çn die van kleine handelaars die van leur tôt deur mauve, roode en blauwe cappen aanbieden, waardoor het schitte-endste licht bijna geheel versomberd vordt langs den straatkant. De handel in anti-Taube lampekappen s tegenwoordig bloeiend en vele arme uidjes der Parijsche voor steden, voor wie le oorlog bijzonder hard te dragen is, îebben daarin eene broodwinning gevon-len, welke hen en hun gezin doet leven. DE PAKJESVERZENDINGEN AAN )E BELGISCHE GEVANGENEN IN )UITSCHLAND. — Officiëele kennis-;'eving aan het publiek: Niettegenstaande de toelating om iede-e maand aan de Belgische gevangenen n Duitschland drie pakjes van 5 kilo te turen, hetgeen ruimschoots voldoende s, tracht men toch steeds de verordenin- gen te verdraaien door talrijke pakjes per post aan de gevangenen te zenden. Deze bevatten meestens, naast nuttige voor-werpen, vruchten, lekkernijen en levens-middelen, welke spoedig bederven kunnen. De zending van deze eetwaren is des te oyerbodiger, daar de gevangenen door de Duitsche regeering op voldoende wijze onderhouden worden. Het gevolg van deze misbruiken is, dat de moeilijkheden op de bureelen en de postwagens zeer toenemen. De ouders en vrienden der gevangenen worden derhal-ve verzocht om het aantal dezer verzen-dingen te beperken, zoodat voor ieder van hen slechts een enkel pakje per week wordt verzonden. Indien deze waarschu-wing niet in acht genomen wordt, zal de Duitsche overheid verplicht wezen, deze zendingen te beperken en aan de gevangenen geene pakjes over het bepaalde getal af te geven. «A FIN COURANT». — Men heeft te Parijs de « operaties op termijn » her-nomen. Een Parijsch blad verhaalt deae kleine gebeurtenis op schilderachtige wijze : « Sedert Augustus 1914, had men den weg naar den Geldtempel verleerd. De groote steenen trap welke op de wonder-volle zuilengalerij uitloopt, leidde naar niets en niemand wenschte nutteloos al die trappen te beklimmen. Twee of drie makelaars kwamen uit gewoonte in het gebouw om er over de krijgsberichten te spreken of om er het een of ander omtrent de gemobiliseerde kollega's in te winnen. Als bij tooverslag was gisteren de ge-heele syndikale Kamer der makelaars bij-een en met hen waren al de leden der kor-poratie meegekomen, die niet onder de wapenen stonden. En de Beurs had weer opeens het uitzicht en de levendigheid van vroeger herkregen. Gedurende een kwartieruurs deed men « zaken », eenige « compensatie's » en niets meer. En dit kwartiertje, zoo be-scheiden, dat vroeger in de koortsachtige opgewondenheid der negociaties onbedui-dend zou geweest zijn, scheen gisteren een soort van heropvoeding uit te maken. Men zou dat kwartiertje willen zegenen hebben voor al de hoop die het in de har-ten goot, het was het eerstje kwartiertje van echt beursgewoel sedert den oorlog. Het zeide duidelijk dat het waar was, dat het financieele leven weer zou beginnen, wat beteekent de algeheele kommercieele en industrieele herleving. Dat kwartiertje was genoeg voor den eersten dag ; daarna werd er gebabbeld. De vroolijke geest nam weer de boven-hand in deze plaats, waar hij steeds ge-heerscht had, en iedereen was tevreden van drie woorden te hebben kunnen zeg-gen, welke slachts ter beurs eene betee-kenis hebben . « A fin cwurant ».

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.