ONZE TAAL Nr. 73. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangenen. 4? November 1916 RENÉ DE CLERCQ. m. René De Clercq is een Levenswekker : fier draagt hij zijn idealen en deelt ze mee aan talrijke scharen ; krachtig en schoon wil hij zijn volk ontwikkelen naar lijf en ziel en geest ; heerlijk beschaafd en groot wil hij Vlaanderen zijn ver-diende plaats in het menschdom zien innemen; en Vlaanderen moet zelfs geen beroep doen op hem : hij zelf gaat vooruit, onderwijst, voedt op, toont den weg die naar ontvoogding leidt, beurt op, vuurt aan met zijn bezielend woord en vaste daad. Zijn heele gezonde rijke natuur geeft hij aan zijn land. Dit bewijzen ten voile zijne "Toortsen,,. Dit wondere boek is als een strijdbijbel geworden en elke Toortse werpt een hellen schijn op iederen zwakken kant van ons volk-zijn : De Clercq heeft< zich hierin getoond de eenige, de oprechte dichter der voll^sziel. Rechtstreeks, zonder onwegen, zonder mededoogen grijpt hij den geesel en slaat zijn lieve land en zichzelf tezelvertijd : Hier, geen zingende natuur meer, geen dansdeuntjes, geen feestroes : het heele volk kwijnt weg : voorbij het heerlijk luid verleden, het sterke, trotsche, trouwe Dietsch... Zonnelicht stralen de namen der ouders uit naast de donkere kleinheid der zonen. De hoogere standen verachten de taal, de zeden, de kunst van het volk dat donker leeft in zijn donkere hutten. Dit volk moet omhoog uit zijn verzonkenheid : " Brood voor het lijf en licht voor den geest ! „ is de leuze waarmee de dichter u te wapen „ roept en naar den morgengloed der Toekomst ijlt, de vlammende toortse in de hand. En zoo doorijlt hij heel Vlaanderen, met al zijn instellingen, het huisgezin in de dorpen, op de boerenhoven, in de kortwoonsten, in de arbeiders-stad waar de kost niet deugt en de geest bekrom-pen blijft. En daarboven ziet hij den rijke, die naar zijn tafel grijnst en honger kweekt en tegen wil en dank op de wereld is... " Hoe menig rijdt er met koets en paard en is zijn brood en zijn hemd niet waard ! „ Hier gaan de arme vrouw barrevoets stappend door 't land met een kind op den arm en een brood in de hand, het kleine kindje, het werk-meisje en de arme jongeling... Nu hij de jeugd aanroert, werpt hij een vlam-menschijn op het ondoelmatig onderwijs : iedereen moet staan toegerust voor den levensstrijd, zooniet tempel, paleis noch troon zal staan zoolang er daaronder van honger vergaan, honger aan brood en aan kennis. Ziet na hoe diep-roerend hij den taalstrijd uitlegt. En onmiddelijk zoekt de dichter naar de reden, naar een uitweg en het bruischt hem liefdevol maar scherp verwijtend : " Daar is schuld in uw schande! „ 0 ! het oude Vlaanderen van vroeger met zijn gimpel volk, zijn oude zede, mocht het weer herworden met een voile spraak voor geheel het land. En de dichter gaat vooraan op dien weg, slingert aile kleinzieligheid, aile vrees van hem af, trotseert verwijtsels en hoon en smaad, leeft echt met helder brein in het hoofd en heet bloed in het hart en ontvouwt zijn krachtigsten vorm. Gelukkig is zijn leven niet : hij staat alleen... hij wil niet heulen met een laffen hoop schreeuwers,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.