ONZE TAAL Nr. 49. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krygsgevangenen. ! 16.? Febr. 1916 Lamlendigheid. hier, Jan, myne mail ! Luister, ik wroet my dood Wat moet ik je naar 't hoofd achreeuwen, o om u te doen leven, u en de jongens. Maar de vadsige luiheid, om je te doemen en hatelyk te jaren gaan voorby, het zwoegen heeft my den maken ? Gy zyt waarlyk de oorzaak van onma- rug geplooid en de ellende staat voor de zulle. tige zedelyke ellende die de wereld rondteistert; "Werk, vent, ventje, werk met my mêe. Zyt ge gy ontmoedigt deugd en daad, gy voedt aile geen potbakker en hebt ge geen uitsteekbord sleehte instinkten, want gy zyt laf en zelfzuchtig met een „SlekkeK erop P Hebt ge geen twee en misdadig. groote handen die aardig de potaarde kunnen Kom, kyk, luister en versta : Er was eens een kneeden en knoetelen ? Zyt ge geen forsche armzalig vrouwtje, Grietje was haar naam, en ze eikenfelle vent? Wat baat het u zoo uwen tyd had een man en vele kleine kleuters en een oude te. verliezen, als de jongens roepen dat ze hon- hut vol greten en gaten. De wind zoefde door ger lyden en als uw Griete versleten, ja versleten het daverende dak en soins sloeg hy met een is lyk een oude kapmantel die men al te lang fellen wrong de vensters gedragen heeft? Algauw wild open. En dan, door ~ " IT, " zal ze niets meer waard de triestige hut ronddra- jjt litij zyn. Toe allé, toe, vent vende, blies hy in ieder , ij een beetje moed, een zeggen, eindelooslange laten die stille lange pypen in zyn jakob. En Gottingerkamp - Zicht op den Bismarcktoren. ledigheid, die zoete na- de zomerzon omhulde noenestonden van nevelig hem met lafe zoele lauwte, en de winterwind niets-doen. Bepreekt en bepraat van zyn wyfje, hield hem gekluisterd by den haard, die, zonder ging hy weer aan 't kneeden en aan 't knoetelen vuur, de koude slechts deed aangroeien, en' hy, aan die aardene mannekens, bruin en rood en hy rookte, zonder een woord te lozen, eindeloos- groen, die de buren deden watertanden. En hy lange pypen in zyn Jakob. maakte ook kleine potjes met zwaneekken, andere, En, ondertusschen, wroete en wrocht ons Grietje, versierd met ronde ooren, en grootere, met ron- waschte en plaschte, kookte onnoembare breiën den bommigen buik. En hy liet ze mat of hy en, om maar een paar centjes by te winnen, polyste ze, of hy tiktakte ze met pinnen en pat- breidde en stukte ze 's nachts de kleeren der ten of hy overstrempelde ze met strepen en geburen. lange teekeningen, die er veel van weg hadden Nooit kon de zon vôor haar opstaan en ze van hieroglyfteekens of Tunenversen. werd rood van schaamte als ze, door de vensters Dan, als hy ze met de dozyn verkocht had, glydend, Grietje al aan 't werken zag. luisterde hy hoe in zyn zak het geld opklonk Eensdaags toch kreeg Grietje genoeg van al dat hy verdiende. En Griete kocht een nieuw dat wroeten en ze werd oproerig en ze zei tôt kleed voor heur oudste ochterke en iedren zon- den gelukkigen sterveling, die nooit iets meer dag, aten ze voor vyf stuivers spek. gedaan had dan haren naam te roepen: „Hoor Dit duurde zoo drie maandenlang, dan liet Gottingerkamp — Zicht op den Bismarcktoren.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.