NUMMER SPERREGHEM Guido DELEFORTRIE, Brankardier, C 138, Ie Compagnie OP SPERREGHEM ! Narden luidt de belle, Sperreghem staat op ! Te lang reeds verlamden onze krachten in een dommelslaap ; drie jaren oorlog h( b-ben ons onderwijzersleven geknakt. Dat leven moeten we herleven, een vernieuwd en verjongd leven moeten we voorbereiden, onze gesneuvelde makkers moeten we her-denken.Daarom ons Sperreghemsch bladje. Hoe dikwijls hoorden we de tôt vervelens toe herhaalde uitboezeming : « Hoe gelukkig waren we en we wisten het niet» ! Wij bij-zonderlijk, onderwijzers en Normalisten, voelen de diepe tegenstelling met vroegere tijden. Geacht en bemind van burger en werkman smaakten we het onzeggelijk ge-noegen onze kleine dorpsbengels in wijsheid en deugd op te leiden, ze tôt mannen met een sterke ziel en helder verstand te kne-den.« We deden ons klaske » en de rusturen wijdden we toe aan den bloei van nuttige en vermakelijke dorpsinrichtingen. Onze Normalisten binnen de Normaal-schoolmuren, bouwden heerlijke idealen voor de toekomst. Allen, we droomden zoete droomen. De oorlog rukte ons uit dat zalige leven en de naakte, koude werkelijkheid stond voor ons. Onze droombeelden stortten als een kaartenhuisje ineen. De geweldige slag bedwelmde ons. Boeken, klas, leerlingen verzwonden ; geweren en kanonnen met hun droevigen nasleep vervingen ze. We werden meegesleept in den draaikolk van ruwheid en onverschilligheid en minachting, velen zonder den minsten weerstand te bieden, denkende dat het voor korten tijd was. Doch drie jaren zijn reeds voorbij en velen nog leiden een passief leven, zich schik-kende, moedeloos en bedachteloos, naar de omstandigheden die voor ons verderfelijk zijn. Dat is een gevaar, een dreigend ge-vaar. Een lijdelijk leven door zijn langen duur doodt in ons de werkdadigheid, eerste vereischte voor een onderwijzer. Geen oogenblik mag verloren gaan ; spijts de lasten van 't krijgsleven moeten we wer-ken voor ons zelven, voor anderen. Blijven we christen Vlaamsche onderwijzer of bereiden we ons daartoe ; we moeten ons op de hoogte houden onzer gewichtige zending ; elke nalatigheid is een misdaad tegenover ons zelven en de maatschappij. Gunstiger gelegenheid kan ons niet ge-schonken worden om het tekort in ons vroe-ger onderwijs op te speuren ; we leven in en met de jongens uit onze scholen gewas-sen. Bittere teleurstellingen ontmoeten we, voor een deel aan de omstandigheden te wijten misschien. Daarom den moed niet verloren. Handen uit de mouwen, redden we wat te redden valt, onze schoone, kristen-vlaamsche volks-ziel mag niet verkwijnen en... sterven 1 Doch grootscher taak wacht ons ; na dit tijdstip van verdelging en afbraak komt de dag van herstelling en opbouw. Ons lager onderwijs is geknakt ; door onze toewijding moet het heropbloeien krachtiger dan ooit tôt heil van ons volk dat reeds zoo zwaar beproefd werd. Van nu af moeten we ons met onverdroten ijver bereiden om hand in hand en eensgezind het gewichtige herop-bouwingswerk aan te vatten. Mocht ons bladje door hulp en medewer-king van iedereen een steentje bijleggen tôt groei en bloei van 't kristen-Vlaamsch volks-onderwijs. Guido Delefortrie. Aanm. — 1) We verwachten steun van iedereen ; zendt artikels (letterkundige, op-voedkundige, enz.) — mededeelingen-inlich-tingen aan G. Delefortrie. 2) Het bladje verschijnt maandelijks.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.