SYIVDIKAAL MEDEDEELINGSBLAD Orgaan van den AntwerpschenJDiamantbewerkers Bond en der Federatie van Vakbonden De redaktie behoudt zich voor, ingezonden stukken al of niet te plaatsen # VERSCHIJNT BÏJ GELEGENHEID Redaktie en Administratie : Plantijrilei West, 66, Antwerpen Een argument dat er geen is Sommigen onzer zijn voorstanders van eene internationale conferentie te Stockholm of waar dan ook. En zooals dat bij een werkelijk demo-cratisch voelend en denkend mensch niet erg verwonderlijk is, stek®n zij die gevoelens niet onder stoelen of banken. Er zijn er echter ook die daar tegen zijn. Iets wat nu wel zoo makkelijk niet te begrijpen is maar waarop wij nu toch maar niet verder zullen aandringen. Nu zijn er echter bij deze laatsten welke bewe-ren : dat wij voor onze zienswijze dienaangaande tegenover onze leden niet zouden mogen uitkomen, hen niet uiteenzetten wat een nut zulk eene conferentie voor de menschheid hebben kan. Het argument dat bij die bewering dienst doet is : « dat tegen de conferentie in Stockholm niets kan aangevoerd worden en zij daarom ook niet mag worden verdedigd ». Wij zullen eens aantoonen dat dit argument orjuist, onwaar is, en dus in feite geen argument is. Meer nog dat hier de feiten op hunnen kop worden gezet en de menschen welke met zulke beweringen rondloopen, ofwel van den werkelij-ken loop der zaken geen benul hebben, ofwel moedwillig, uit fanatisme valsche voorstellingen der gebeurtenissen geven. Eene groote greep uit de geschiedenis van dezen tijd dienaangaande zal wel volstaan om daarvan het onweerlegbare bewijs te leveren. De socialistische partij was onmachtig het uitbreken van dezen oorlog te verhinderen, dat moet niemand verwonderen om de eenvoudige . reden : dat deze partij nergens ter wereld de staatsinacht in handen had en het juist deze machten waren welke, met hunne geheime diplo matie, naar willekeur over oorlog of vrede beschikten. V Het eigenaardige van het treurige geval was nu echter dat de burgerpartijen die wel en overal de staatsmacht in handen hadden en dus diens-voigens alleen en uitsiuitend voor het uitbreken van dien rampzaligen krijg verantwoordelijk waren — dat die partijen onmiddelijk na het uitbreken daarvan een aanval in regel op touw zetten tegen de sociatistische partij omdat deze den oorlog niet had kunnen verhinderen. Stel u voor een misdadiger welke juist zijne rechters wil doen straffen omdat zij hem niet verhinderd hebben de misdaad te begaen. Kinderachtigdwaas was de besehuldiging en toch sloeg ze, de eerste maanden, bij sommigen in. Het volk immers verafschuwde dien oorlog en had dus een zeer ontvankehjk gemoed voor ailes wat de schuldvraag dienaangaande betrof. Wij hebben ons nu nooit erg bekommerd om die dwaze poging der burgerspers, welke in het bewustzijn : dat het wel degehjk hun eigen, tôt hiertoe overal bestamde regeeri igsstelsel was dat het ontketenen van zulk eene ramp over de menschheid mogelijk had gemaakt — welke in dit bewustzijn, met de gewone politieke zwendel-methode de verantwoordelijkheid voor die wereld-ramp naar auderen wilde toeschuiven. Wij wisten toch te goed dat rnen de volkeren maar een tijdje voor den aap houden kan en eene onomstootbare waarheid door geene journalis-tieke noch politieke handigheidjes, ten slotte kan bemanteld blijven. Dien wreeden, onmenschelijken krijg toch zou de volkeren wel verplichten in te zien en te begrijpen wat de tôt hiertoe bestaande regeering-stelsels beteekenden, wat de onverbiddelijke konsekwenties hunner geheime diplomatie zijn moesten en bltjven zouden. Wel leerde ons die brutale poging om de gru-welijke gevolgen van hun eigen verkeerde regeeringsstelsel op anderer rug te schuiven — dat er diende opgepast te worden, want dat de reactionaire elementen door die opeenvolgende reeks van rampen door hun stelsel over de menschheid geworpen, niet alleen niet bekeerd waren, maar integendeel nog op loer lagen om van de toestanden georuik te rnaken om hunnen ergsten vijand, het socialisme, de démocratie, met één slag te nekken. Het socialisme toch vormt om zoo te zeggen de punt van de wig die langzaam maar zeker in de alieenheerschappij der groot-kapitalisten gedreven wordt, met de bedoeling die bevoorrechte groep het recht, de macht te ontnemen nog verder met de volkeren te handelen, te spelen naar believen en volgens de vereischten hunner partikuliere belangen of groote finantieele ondernemingen. Dubbel oppassen voor den, geene middelen ontzienden, krachtigen, politieken tegenstander was dus de boodschap. Het was dan ook daarom dat wij onmiddelijk inwendig het initiatief toçjuichten van Huysmans tôt het bijeenroepen eener internationale confe rentie. Een der voornaamstepunten van het programma der socialistische partij toch gaf de leden wel*het recht een verdedigings oorlog van hun land te steunen, maar verbood echter het deelnemen aan een aanvallenden krijg. Dit punt nu kwam uit den aard der zaak en zooals ik boven aanhaal, natuurlijk nu het meest in het gedrang, daarin moest voor ailes gezorgd worden een zuiver standpunt in te nemen. Maar hoe zou men vaststellen wle een aanval. lende of verdedigende h tuding aannam, of beter nog wanneer en waar den krijgophield aanvallend te zijn, wanneer dienaangaande niet vangedachte kon gewisseld worden. Terwijl die gedachten-wisseiing uit den aard der zaak internationaal moest zijn om reden dit ook vroeger steeds het geval was, de partij, in tegenstelling met andere politieke partijen, internationaal gegroepeerd was, een optreden enkel zijn nut hebben kon als het overal te gelijk zou gebeuren. De conferentie in Stockholm of waar ook, was dus iets noodzakelijks, juist om de sociaal demo-cratische partij toe te laten tegen den oorlog te doen wat menschelijkerwijze mogelijk was ; haar programma dienaangaande na te leven ; te zorgen dat geen dag langer dan onvermijdelijk was die onmenschelijke moordpartij voortduurde. Wij juichten dus en van eerstaf inwendig dit initiatief toe. Terwijl wij den moed, den durf bewonderden van den man, welke, miJden in die chauvinistisch-nationalistische koorts, die ge-dachte vooruit dierf zetten. Maar wij zwegen in het openbaar over onze meendng. Wij hielden onze gevoelens voor ons. Te goed toch kenden wij de positie waarin wij ons hier bevonden ; te goed wisten wij dat de laster op loer lag, gereed elk verdacht te maken welke het naar een rechtvaardlg einde van dezen gruwelijken strijd drijven wilde ; naar eeneoplos-sing welke niet door het nog van bloed druipende militarisme, niet door het overwinnende zwaard, maar wel door het gezond verstand, het gevoel voor volkerenrecht, zou gedicteerd worden. Maar al zwegen wij, voorstanders eener internationale conferentie, daarom volgden de tegenstanders dat voorbeeld niet. En als er hier geene bladen verschenen die Stockholm bekampten, dan kwameri deaanvallen en verdachtmakingen van zaken en personen toch met de geimporteerde pers over de grens Terwijl persoonlijkeondermijningen en bestrijdingen van mond tôt mond gingen. Terwijl meeningen van partijbestuurders enz. enz. van uit het buitenland versprijd hunnen gang gingen. Toen dachten wij nog 1 inger zwijgen, voor wat onze meeni g, onze inzich en betreft tegenover onze leden, met meer te kunnen verantwoor-den.Dit is de juiste toedracht. Niet de verdediging, maar wel de aanval begon ; tegen Stockholm. En voor wat nu aangaat onze verantwoording, als S'iciaal democraten, voor wat onze doenwijze betreft, zijn wij als den oogenblik zal gekomen zijn ter beschikking. ? Nu dient ons als richtsnoer het partijprogram, watr het beteekent : dat geen aanvallende oorlog mag gesteund worden, dat geen strijd langer duren mag dan onvermijdelijk is. Aan meeningen van menschen, wie ze ook zijn, storen wij ons niet meer dan volgens ons begrip van rechtvaar-digheid noodzakelijk is. Om te wet n echter wanneer een strij 1 ophou-den kan zonder gevaar voor de eer, zelfstandig-J heid en toekomst van een volk welk ook, is het I onontbeerlijk dat de politiek gelijkdenkenden elkeen niet éénsmaargestadigraadplegen kunnen. En als nu sommigen sociaal en andere demo-cratisch denkenden dat nog niet begrijpen kunnen, vinden wij dat wel spijtig, maar mogen ons daar echter niet aan storen. L. V. B. De Engelsche Arbeiderspartij en Stockholm Zooals men weet is, door de Engelsche Arbeiderspartij, Camiel Huysmans uitgenoodigd hun congres te komen bijwonen. Deze heeft natuurlijk die uitnoodiging aanvaard en is, daar de Engelsche regeering geene bezwa-ren had, dan ook daarheen vertrokken. Het te Londen verschijnende (katholieke Belgische) blad « La Métropole » publiceert nu volgens het A. H. eene aanklacht tegen Huysmans waarvan de kern is : * dat hij en zijn gezin vroeger met een Duitschen pas naar Holland ging » enz. enz. En verder : « dat hij het recht niet heeft namens de Belgische Arbeiderspartij te spreken ». Het is immer hetzelfde bij die burgerij met hare zoo goed verzorgde opvoeding !?! wie niet hetzelfde denkt als zij wordt verdacht gemaakt... dat geld bij hen voor een argument. Huysmans is met een Duitsche pas naar Holland gegaan over een paar jaren wel, wel, wel toch ! Hoe vreeselijk ! De Métropole en an-deren die daarvan een doodslagersargument maken willen, zouden eens mceten aantoonen : hoe men bijvoorbeeld met een Engelsche pas uit Belgie geraken kan ? En dat Huysmans niet namens de Belgische Arbeiderspartij spreken mag waar bemoeit dat katholieke blad zich nu toch mee ? Denken die steunpilaren der reactionaire regeerings-klasse, die toch de eigenlijke oorzaak van dezen wreeden, bloedigen krijg is — denken die dat zij het geestelijke voogdijschap over de georgani-seerde arbeiders bezitten ? Nu als ze dat denken loopen zij het gevaar eener stevige ontnuchtering te gemoet. De groote meerderheid der arbeiders toch is het beu nog verder in het gareel van het groot kapitalisme te loopen, voor diens belangen te vechten middeler-wijl het hunne families uitbuit en verhongeren laat. De Métropole ziet en terecht, in het deelnemen van Huysmans aan het congres der Engelsche Arbeiders een gevaar voor de voorrechten der groot-kapitalisten die zij verdedigen moet. Dat begrijpen wij wel. De Metropole en andere reactionaire elementen zouden natuurlijk liever hebben dat de arbeiders naar hen luisterden, zich door hen lieten leiden, zooals zij dat eeuwen gedaan hebben. Maar de arbeiders zien nu juist overal in dat aile die eeuwen van burgerlijke leiding hen en hunne gezinnen niets dan ellende en slaafsche ondergeschiktheid hebben gebracht. Zij weten nu bij ondervinding dat die zoo'ezegde meerdere kennissen der burgerij, om den staat te besturen, maar bluf is, want dat juist zij de vroegere en dezen noodlottigen oorlog, met aile zijne rampen, honger, ziekte en vernedering, over de volkeren gebracht hreft En de verstandigearbeiders wefen nu dat zij zelve dat beter zouden kunnen, dat zij meer in den geest van het algemeen belang zouden handelen en regeeren in de plaats van voor debelangen en voorrechten van groot industrieelen en kapitalistische ondernemingen. En de Engelsche arbeiders weten zelve wel wat de rechten van Huysmans zijn, daar hebben zij de Mé'ropole niet voor noodig om hun dat te komen vertellen. L. V. B, Het Bewijs De vorige week werden, door een veertigtal politie mannen. een honderdtal bedienden der C miteiten, bij het uitgaan afgetast. Ni -tiege"Staande dit onverwachts plaats greep en niemind maar in het minste vermoeden kon wat er gebeuren ging, vondt men, bij die ruim h mderd werkliedei", in 't geheel slechts vierkilo-gram suiker en eenpak lucifers. Om nu goed en juist denuitslagdier manœuver te kunnen oeoordeelen moet men in aanmerking nemen : dat aile die werklieden en bedienden werkzaam zijn in de eerste levensbenoodigheden en zij 't huis allen te kort hebben ; zoo goed als naoit voldoende te eten. En dat zij zeer slecht betaald worden. Daar is nu dus wel het bewijs geleverd dat den groeieriden roep over de talrijke, reusachtige diefstallen door de bedienden in de comiteiten hier, niets anders aïs eene reusachtige zeepblaas is, die bij den minsten toets barst. 1k vraag mij nu af watonzeedelachtbareheeren rechters doen gaan. Zullen die hier ook weer hunne verderfelijke methode toepassen ; voor een paar klontjes weer senige families onteeren en nog verder den waan naar buiten doen postvatten dat de Belgen een volk van spitsboeven zijn. Want het zij hier nogmaals gezegd : het is eene schande zooals men nu, voor kleinigheden, den naam onteerd van menschen met een achtens-waardig verleden. Zoo naar buiten op ons volk den stempel van misdadigheid drukt, zonder dat het dien verdient. Want de Belgische arbeiders-klasse en middenstand lijden zoo langdurig als ewaar ; gedraagt zich voorbeeldig onder de droevigste toestanden waarin een volk wel kan gebracht worden. Verdient dus zulk eene behan-deling allerminst. L. V. B. Klein geld Naar gemeld wordt zouden briefjes van 0.50 fr. en kleiner zelfs, uitgegeven worden, om in den nood aan pasmunt te voorzien. Dat gaat me geen kleinen vuilen rommel worden. 1s het soms met de marken enz. nog niet erg genoeg ? Het lijkt waarlijk of men geene doortastende, doeltreffende maatregelen nemen durft en daarom steeds tôt lapmiddelen zijn toevlucht neemt. Het is anders toch zoo eenvoudig. Niemand zal betwisten dat met briefjes van een, twee en vijf mark, met daarbij een voldoend aantal van een, twee en vijf franken, men bijna geene kleine pasmunt noodig heeft en voldoende voort kan. De kwaal is dat de briefjes van een, twee frank enz. spoorloos verdwijnen ; natuurlijk in de kof-fers van boeren en woekeraars, want andere menschen kunnen nu geen geld opsparen. Waarom die briefjes nu niet terug doen voor den dag komen ? Het middel is toch eenvoudig. Men verklare die briefjes ongeldig ; of de noodzakelijkheid er den stempel der bank op te slaan en stelle een tijdstip vast om ze in te brengen. Als ze inkomen geve men groote brieven-mar-ken of Belgisch in de plaats. Zoo krijgt men dan niet alleen weer de beschikking over eene massa briefjes maar men ontneemt ook de neiging om opnieuw aan het inzamelen te beginnen, om rede het toch niets helpt. Briefjes van 0.50 fr. uitgeven helpt geen steek. De inzamelaars zullen ze ook inpalmen ; er zal ook mee gewoekerd worden. En dat juist moet men afleeren aan die menschen. L V. B. Tegen het Gomiteit In de « Antwerpsche Courant » vinden wij een uit val tegen de COM1TEITSBÂZEN VAN BOR-GERHOUT, welke de menschen daar nu reeds weken geleden redelijke sommen deden betalçn voor siroop, terwijl dien siroop er lang na dièn nog steeds niet te bekomen was. Wij kunnen diecritiek niet anders als volkomen gegrond noemen. Werkelijk het gaat niet op de menschen nu zij ze zoo groot noodig hebben hunne centjes af te nemen op voorhand en ze dan weken lang naar het begeerde te laten wachten. Het aangeklaagde feit is dus zoo juist als het ergerlijk is. Is nu echter geregeld. Maar de A. C. heeft het mis voor wanneer hij daarvoor het « COMITE1T » van Borgerhout ZATERDAG a Februari 1918 3"' JAARGANG nr 21

Er is geen OCR tekst voor deze krant.