MAANDAG 2 September 1918 4d* JAARGANG n' 3 S'viNrxax KAAL Orgaan van den Antwerpschen Diamantbewerkers Bond en der Federatie van Vakbonden De redaktie behoudt zich voor, ingezonden stukken al of niel te plaatsen VERSCHIJNT BU GELEGENHEID » Redaktie en Administratie '• Plantljnlei West, 66, Antwerpen Rond de Dagorde onzer Federatie van Vakbonden « Strijdig met de belangen vaa het vaderland » noemden sommigen mij de houding omschreven in de dagorde onzer Federatie van Vakbonden (en Partij) in ons vorig nummer opgenomen, en waarin het door Kamiel Huysmans ingenomen standpunt, in zake den vrede, volkomen werd bijgetreden. VerbazeH deed mij die uitlating niet in het minst, want het waren menschen uit de hooge burgerij van wie ze kwam. Het zou mij dus eerder ait iets onbegrijpelijks voorgekomen hebben wanneer die elementen zich NIET tegen onze zienswijze verklaard hadden, onze doenwijze integendeel door hen ware goedgekeurd. Alhoewel ons zulke uitlatingen van die zijde dus heel natuurlijk voorkomen, kan ik echter niet nalaten ze eens wat uitvoerig te behandelen. Overal toch krijgen onze geestverwanten, onze kameraden — hetzij op een zalvenden of vader-lijken ofwel berispenden of bestraffenden toon — dergelijke opmerkingen te hooren. Allerzijds tra«ht men hen te beinvloeden, het idee op te dringen dat het arbeidende volk zwijgen moet, zijne roi enkel bestaat in offeren, hetzij onder den vorm van te vechten of geduidig te verhongeren — tôt de regcericgspersoneii, de vertegenwoordigers der groot-kapitalisten, tet die het oogenblik om de reusachtige moordpartij te doen eindigen gekomen achten. Nog een», het zou nttuurlijk lijken als dat niet gebeuren moe»t. Zooals het daarbij kinderlijk dom wezen zou wanneer wij ons daardoor lieten beïnvloeden. Want wat is nu eigenlijk de bedoeling dier menschen uit de hooge burgerij ? Niets anders dan de arbeidende bevolking en hunne voorman-nen zlen in te prenten : dat zij, de arbeiders, niet v«n dezelfde stof zijn, niet dezelfde beteekenis als mensch, niet evenveel rechten en medezeg-genschap hebben als de burgerij, als de bezlt-ttnde klasse. Ik hoor sommigen der hier bedoelden al met aekere verontwaardiging zeggen : neen, maar dat bedoelen wij niet ! Ik zeg hun pchter : maar dat bedoeld ge wèî ! Zij het dan spontaan. Al meent ge het goed zelfs. Kn dat is nu toch gemakkelijk te bewijzen. In ons vorig nu*mer toonden wij reeds «an koe het den arbeidersvoormannen als eene fout aangerekend wordt wanneer zij, van de Duitsche overheideen pas bekomen. Dat dit echter va* wege Kardinaal Mercier, Monseigneur Heylen, hoog-geplaatste damen, financiers, commerçanten, industrieelen, enz., onbesproken voorbijgaat ; als iets geheel natuurlijks aanzien wordt zelfs. Terzelfdertijd wezen wij er op hoe sociaal-de-mocraten gebanvloekt, verdacht gemaakt worden, om reden zij eene internationale conferentie wil-len, middelerwijl hooge financiers, geieraals, adelijke heeren, enz., passen verleend worden om met vijandelijke dito te confereeren over dt beste manier om, nu en later, geld, veel geld te verdienen ; het eigenlijke volk buiten het staats-gezag te blijven houden. En dit is nog maar een kleii deel. De bewijzea zijn zoo maar voor 't grijpen, 00k in andere genre. Denkt men er namelijk in de regeerende kringen aan een lord Lansdowne, omdat hij openlijk een vrede door overleg aanprijst, te banvloeken ? Generaal Smuts met boetpredikaties te overstel-pen, omdat hij met een Oostenrijksche groote onderhandelen ging ? Verwijt men den Paus, het hoofd der Roomsche internationale, dat hij, buiten de regeeringen om, een vredesprogram trachte voorop te zetten internationale eonferenties hleld zelfs, met de bisschoppen der elkaar be-vechtende staten ! Niets van dit ailes. Men zwijgt of keurt goed zelfs in de hooge burgerskringen. Maar pas gewagen de vertegenwoordigers der arbeiders, van dezen dus welke den grootsten last, het ergste leed van den oorlog te torschen hebben, het overweldigend aantal soldaten en munitle-werkers leveren moeten — pas opperen die het inzicht elkaar tt willen spreken om zich over een eenvormig vredesprogramma t'akkoort t« stellen, de regeeringen om duidelijke taal in zake hare oorlogsdoeleinden te verzoeken, of pardaf, daar komen de vaderlijke, zalvende ver-maningen, de bedreigingen zelfs, vergezeld van de onvermijdelijke insinuaties !os. De paus mag met zijne bisschoppen der elkaar vijandelijke staten eonfereeren. Duitsche en Engelsche finantiers en andere groote heeren idem. Het internationale katholicisme ; het internationale kapitalisme tnogen hunne belangen bespre-ken, vooropzetten ; adviezen openbaren. De versehillende vertegenwoordigers der arbeiders overal ; Huysmans, de leider der socialis-tische internationale, mogen dat niet. Bij al de eerstgenoemden is dat goed, in het belang van het.... vaderland, of kan het al mins-tens daaraan geen kwaad. Voor de laatsten is het echter slecht, moet dat slecht, moet dat verdacht zelfs zijn, schadedoen aan het vaderland. Zoo beweert men in de kringen der hooge burgerij. Bij de tôt heden toe nog steeds in ailes bevoorrechte menschen. Hoe rijmt men nu zoo iets andors dan door de vaststelling : dat men in de huidige regeerings-kringen de arbeiders en hunne vertegenwoordigers als eene minderwaardige soort menschen aanziet. Dat men hen door groote woorden, ge-wichtige gebaren, bedreigingen zelfs, waar dat gaat, terughouden, terugdringen wil in de onder-geschikte positie. Eene andere gevolgtrekking is hier niet te ma-Icen. Naar een andere beteekenis dier handel-wijze moet zelfs niet gezocht worden.Want hetis zoo ! Onbetwistbaar zoo I En de aanleiding tôt deze doenwijze dier menschen is even eenvoudig weer te geven als de hierboven gaanden uitleg duidelijk en onbetwistbaar is. Heel die zoogexegde hooge burgerij, den adel en groot-kapitalisme, zijn de meening toegedaan, vleien, zetten zichzelve op met het idee : dat zij van eene betere soort zijn dan arbeiders, ambte-naren, kleine burgers enz. enz. Dat is een gevoel dat aan een blazoen oî aan het geld, als het zich opstapelt, vast zit. En zoo sterk is dat, dat de verachtelijke personnages welke zich nu, door woeker op de volksvoeding, eene macht geld verworven hebben, dat die heerschappen zich nu 00k al, als van een betere stof vervaardigd, gaan aanzien. En als het einde van den oorlog ons geen nieu-we, demokratische staatsregeling brengt dan zul-len, eer het enkele jaren verder is, die afschuwe-lijke woekeraars van heden, ingedeeld zijn bij de « hooge burgerij » die het monopolium der staats-macht voor zich houden wil. Dan worden, bin-nen eene betrekkelijk korte spanne tijds, de « zeep-baronnen » van nu, bij dé steunpilaren van troon en altaar fgerekend. Zooals de velen welke ten tijde der Fransche Revolutie, voor een appel en een ei, de bezittingen der Kerk en den adel opkochten, nu reeds tientallen van jaren tôt de hoogste aristocratie, tôt de beste steunpilaren van het ware staatsgezag gerekend worden. Men ziet, de toedracht dier zaken is zoo eenvoudig als twee maal twee. En ontkent kan zoo'n uiteenzetting niet worden, omdat feiten en bewijzen, zooals hierboven enz., maar voor het grijpen zijn, zich dagelijksch hernieuwen zelfs. Zooals het « Vaderland » er nu uitziet en gere-geerd wordt is het niets anders als eene verzame-ling van aan enkele partikulieren en ondernemin-gen, toehoorende eigendommen en uitbatingen. En allen die met hand- of geestesarbeid hun brood moeten verdienen, zijn gehoudendie groepeering van eigendommen en ondernemingen in waarde te houden of te doen stijgen ; als zij aangevallen worden van buiten af ze zelfs met hun leven te verdedigen. De « belangen van het Vaderland » wil dus in de huidige burger-staatsmanstaal zeggen : de belangen dier groep partikuliere of gecombineerde eigenaars. Wanneer men nu van dit standpunt af de wereld in blikt ; wanneer men meent dat de belangen van die groep groot-kapitalisten eigenlijk als de belangen van het Vaderland MOETEN BLIJVEN aanzien worden ; wanneer men denkt dat AL wat, hetzij gelijk hoe, werken moet voor 1 den kost, ondergeschikt aan die belangen, aan die voorrechten blijven moet, er moet blijven voor offeren en zwichten, kruipen en knielen als men deze meening toegedaan is, nu dan spreekt het van zelve dat men er de sociaal-democraten een verwijt van maakt, dat zij zich onderling trachten te verstaan over een spoedigen en een eeuwigen vrede. Dan is het tebegrijpen dat men het aile democratische, alle volksellementen als eene fout aanwrijven wil, dat zij niet zwijgend voort sterven en hongeren en regeling en beslissing van den oorlog niet geheel en al overlaten willen aan die groep bevoorrechten : Aan dezen welkehunne eigen belangen die van het vaderland noemen ; werkelijk heel de opbrengst van den vader-landsehen bodem nog in hunne, reeds gevulde koffers doen vloeien en het zelfs zoo verre gebracht hebben de meeste menschen in te prenten : dat het zoo zijn moet ; dat het zoo immer zijn en blijven zal. Wij behooren echter niet tôt die, van boven af gelukzalig genoemde, slikkers van al wat er, en zooals het, door de groote heeren voorgezet wordt. Dat het immer slecht geregeld was geldt voor ons niet als een bewijs dat het zoo steeds blijven moet. De belangen van het vaderland beteekenen voor ons niet de belangen eener kleine groep bezitters, maar wel die van het geheele volk zon-der uitzondering. En van den oogenblik dat men aldus de wereld inziet, er zulke levensbeschouwing op na heudt, van dien oogenblik heeft 00k elk inwoner evenzeer recht op spreken over al wat zijn land en volk betreft. En dat met des te meer recht wanneer men middelerwijl voortgaat zijn plicht te doen. L. V. B. Voor de Arbeideps-lnferaetionale Door de in Londen nu georganiseerde leden van den " Antwerpschen Diamantbewerkers Bond,, tvorden nu onder elkaar, vrijwillig de noodige gelden verzameld om voir heel de Belgische Partij en Vakbonden de bijdrage voar de jaren 1917-1918 (ongeveer 3000 fr.) te betale/i. Dit met de bedoeling zegt het Londensche orgaan onzer vakgenooten : de Arbeidere-lnternationale toe te laten haar werk voer een spoedigen, duurzamen vrede en de bettrijding van den rat-senhaat, krachtig voort te zetten. L. V. B. Naar een Nieuwe Tijd Een frissche wind onder Antwer- pens Onderwijzend Personeel Van wegens een betrokkene kwam ons een sehrijven toe, een soort antwoord op wat wij in ons voorlaatste nummer dienaangaande betoog-den.Schrijver, hoe goed hij het ook bedoelde, belet ons zijn brief in zijn geheel op te nemen, enkel al daardoor, dat hij ergerlijke maatregelen en kne-velarijen, die hij aanhaalt en waarvoortoch heel den gemeenteraad verantwoorden moet, op een enkel persoon uitwerken wil. Het is eene manie den laatsten tijd bij sommigen om, juist omdat sociaal-demokratische man-datarissen op zich namen verbeteringen te bevech-ten, dat men deze tracht verantwoordelijk te ma-ken voor hetgene zij niet bereiken kunnen, om reden zij nog overal eene minderheid in de bestu-ren uitmaken en de meerderheid daar niet van die verbeteringen weten wil. Men zal echter wel begrijpen willen dat wij ons daartoe niet leenen. En daarbij levert het aanvallen van personen doorgaans niet veel resultaat. Zouden wij even-min het onderwijzend personneel als welke groep ook, aanraden dien weg op te gaan, ulterste uit-zonderingen uitgenomen. Wat DE taak is van allen die met werken — hetzij met hoofd of met hand — hun brood verdienen moeten, zegden wij reeds : de verspreide krachten moeten verzameld worden in eene enkele groep. Op zichzelve toch zijn zij niets, dat wordt toch wel bewezen door de knevelarijen, door on-voldoende toestanden welke zij in hunne machte-loosheid dulden moeten. Elk op zichzelven dus zijn zoomin de onderwij-zers als andere loonarbeiders iets. Gezamenlijk zijn zij ailes. Eerst dus groep vormen, flinke contributie betalen. Want mehschen met veel geld krijgen meer gedaan dan menschen zonder eenten. En men geloove vrij, dat voorbeeld geldt ook voor organisaties. En dan begint men met te werken tôt de groep door de werkgevers — in deze dan het Gemeente-bestuur — erkend wordt en medezeggenschap verkrijgt in de regeling der werkvoorwaarden van elken onderwijzer en onderwijzeres. Dat is het hoofddeel van een beroepsyndikaat. En door dit als hoofddeel te aanvaarden geeft men van zelve het ware karakter aan den groep. * * * Sommigen zenden ons bij deze gelegenheid allerlei opmerkingen aangaande « Diesterweg». Wij zullen kort en bondig onze meening dienaangaande zeggen. « Diesterweg » heeft mooi en goed werk gele-verd in zake bescherming der kinderen, voor het-welk onze Belgische Wetgeving nog zoo erg achterlijk isv In zake het recht van medezeggengschap over de werkvoorwaarden — waar elk zich vrij en be-wust voelend mensch toch naar streven wil — heeft « Diesterweg » bij ons weten eehter nog niets gedaan. « Diesterweg» is dan ook, was dan ook nooit eene strijdorganisatie. Dat ondervindt men het best wanneer men die groep vergelijkt , nu ik zal nie' te. 1er Diamantbewerkersbond., dat zr„ ] daarvan nu misschien nog in ? , . kwetsen , maar bij den « Cercic- Me ; dat verheft hen misschien wat in hun De « Cercle Médical » heeft het in bt „ as schen de beroepssyndikaten wel het verst gebracht. Op zijne vergaderingen wordt het tarief waaraan de geneesheeren werken moeten vastge-steld;de type-contracten met mutualiteiten enz. opgemaakt. Als een geneesheer nu — lid van de Cercle Médical, en dit zijn zij zoo goed aïs allen — niet het door zijne organisatie bepaalde tarief ontvangt dan doet hij juist als een diamantbewerker of een ander goed georganiseerd arbeider : hij staakt. Meer nog, als men een gesyndikeerd geneesheer met eene der zeldzame ongesyndikeerde wil doen samenwerken in eene zelfde mutualités of dergelijk, dan weigerd dien dat vlakaf op last zijner organisatie. Onderlinge solidariteit is het eerste voorschrift in den « Cercle Médical » zooals in den A. D. B. Die syndikaten danken er hunne groote macht aan, hunnen enormen invloed op het vaststellen van goede werkvoorwaarden. Het onderwijzend personeel kan dus kiezen wat men als voorbeeld nemen wil. Maar dat zij vooral voorop stellen dat halve maatregelen, geene maatregelen zijn. Wanneer men meer, wanneer men iets beters vraagt, stuit men immer op verzet. Maar door wilskracht, eensgezindheid on.... solidariteit koiat men dat ook wel te boven. Bij beide voornoemde syndikaten kan men dit wel gaan leeren. L. V. B. In bel Proiial WooinÉomiloil Zoowat een drietal jaren geleden, werd te Antwerpen het « Provinciaal Woningkomi-teit » gesticht en op vol gendlijk zijne onderaf-deelingen, zoodat het zijne vertakkingen kreeg tôt in de roornaamste gemeenten der Provincie. Bij de samensteliing van het Centras! Ko-miteit te Antwerpen, hield men — zooals het overigens zijn moet — rekening der yoor-schriften door het Nat. Komiteit uitgevaar-digd, namelijk dat de drie staatkundige par-tijen er moeten in vertegenwoordigd zijn. De strikte toepassing daarvan, door het Antwerpsch Komiteit (Centraal Komiteit) kon dus ook niet anders wezen dan een waat-borg voor de goede werking die volgen zou. Het is overigens toch van zelfsprekend dat de samensteliing van een komiteit, ge-roepen om de huishuur-geschillen te be-slechtôn, aïs van zelf eischt, eene vertegen-

Er is geen OCR tekst voor deze krant.