HWWfWMWIWMWiMWPnBWMB ■!■ i ii—i J—M ■iiBinrii»nnwfl?miwi»i^.'MWWFWMiwawiJ»H»wwgaMwwBrTi-BatJ««xwm»«a« ?njs pei nummer : voor Belgio âs centismen, Toor ûôu i reemde H» cenuemea lu— i|pi1 m» il I il ni TeS«iroon ? S8«riac4ie 2.4*3 « &eiihiin£stra1tiG 2845 - ^"daîv26 3iSt3 p1^ Dri3î£st«r-lîitgee?sîcr L- MaaîschappiJ îiET LICH? be«tuitrd«f» LpeViSCH. WeSwrg-Oent ... REDACTIE . . administratîe HOOGPOORT. 29. GENt VOORUIT Orgaan des6 Belgkohe WerkHedenpcwtif. — Versohjjnende a!!e dagen. \^jgmjmaÊVjamu^M^aMuuia^am=z3ss^L^maT33icr^^Txis^^T^Frrarr^cT^^-^m^^»,r'^^'^^KX' '^»r,*^yw*n*SSSS^SE^^il3S'5SSSSSSS!SSÎ^£SE^5^!SE!??î^!y?'ltrei ASONN'EMENTSPRIJS BEL.QIE DHe tnsanden. , > , , Ir. %2S Zss tna&ndao • « , , « h. 6 50 Ctn jaar. ,>•... fr. 12J® Mea abonnesrt dcfc oj> tHe pottbWMlc» DEN VREEMDE Drie ntaandei» iâfigcitjka verzendep}. . .... fa O.TD "!ra"îr°!2S!^ES$2SSi Eene reeks verhaugende en beteekenisvelle feilen TE GENT XX. |rrjj ZQudea onvolledig on ondankbaar h indien wij den Marxkring en den Ld Moyson vergaten. Beiden verdienen jlis eeae eereplaats in onze o^somming, Lei voor hun lang bestaan als voor do île an goede diensten aan de partij be-Lzen. , j)e Marxkring doet evenals de Nellie's-fiûg s., i ïting. Onze Jef Van der Meulen brackt onzo [ormaatschappij tôt eene schoone hoogte. et is waar dat hij er veel tijd en moeite L besteedde. laar de leden-zangers verdionen hier jk dat wij en onze dankbaarheid uit-nkken voor den rn^ed die zij betoonden L na hunne soms lange werkuren, dik-i »ader geavondmaald te hebben vol Eestarift naar het lokaal der Garenmarkt Lrmden, om tôt late uren repetities te Es; houden, moeilijke koren aan te îee-ta om de feesten der partij op te luiste-la.Kroote, Bohoono werkendo klasse! [Onze vriend Van der Meulen, overlast in werk heeft zijn post van chef moeten lerlaten, maai' zijn opvolger M. _ Hoef-L belooft ailes, want wie van kinderen bina artisten maakt, doet zulks nog met 1er gemak met volwassenen. Blb oude partijgenooten kennen de Bchting van den Bond Moyson uit al ver-jreide siekenbeuren groot en klein. Er in voor die stichting nog al vesl woorden in nck ^ebroken, maar ten slotte heeft |t gezond verstand getriomfeerd en dan nd kwarn tôt stand. En het is nu dunkt ons, den oogenblik i sr op te wijzen, dat de voorstaandors ivereraelting van vele kdeinijes tôt een kitigen grcoten Bond klaar hebben ge- paarroor getuigt de prachtige kliniek op I Garenmurkt en het schoon jredrag van in Bond tegenover zijne arme leden m de-p tijd. taafc ons dus aan die schoone instelling bk eene oprechte hulde brensren çn onzon ink betuigen aan da partijgenooten ge-L Victor De Cock, Gust Neefs, Pancock, pisl Peelman, enz., die ailes veil hadden loi hunnen Bond en anderen die er nog les voor zouden offeren. lij die reek3 feiton komt nog de inrich-pg der naai- en der snijlessen in Vooi'ait, e onze jonge gezellinnen helpen opvoe-o tôt knappe toekomstige huismoed-ers. En het schoone daarvan is, dat het vrou-b uit den werkenden Btand zijn, die onze tderen onderwijzen en zulks doen met pe opoffering en belansloosheid die bo-p alien lof verheven is. ta dat ailes partijgenooten wordt be-f-wd en bekroond door ons- prachtig, baamenteel Feestlokaal. Die practische en veelzijdige inrichting ts or noodig om aan de talrijke behoef-p te volJoen die de partij heeft en die Ègelijka klimmend gaan. Dnze opvolgende lokalen sedert een vijf [ veertigtal jaren zijn als het ware de prie onzer partij door. steenen gebou-P verteld. pe Witte Mouw, Den Duitsch, Parnas-L Vooruit op de Garenmarkt, de Bak-fij op do Nijverheidslaati, do Charteu-; ons Kleermagr -ijn, Ons Huis, het lo- kaa-1 der ^agattenstraat, de kliniek op de Garenmarkt. Onze drukkerij op de ïïoog-poort, onze wijklokalen, onze groot-liandel en ten slotte ons Feestpaleis, al die ge-bouwen — miâschien hebben wij er verge-ten — hebben ons iets eigenaardigs ta ver-tellen, maar in 't algemeen zouden zij ons zeggen: wij zijn grooter dan onze voorgan* gers, omdat wij groeien met de partij en voor haar. Wij spreken hierin niet cens over onze we-verij, spinnerij, vlasfabriek, suikerijfabriek, brouwerij, eigen apotheken on eigen kruide-nierswinkels. Dat ailes is begrepen in 't woord Vooruit. En noc'ntans heeft dat ailes ook nog eene bijzondere beteekenis. Wij ko-men daar wel eens op terug. Het Feestpaleis blijkt nu ten voile geene fantazij te zijn, ingageven door trots op grootheidswaanzin, integendeel het blijkt soms te klein te wezen en het is onmisbaar geworden. En de overheerlijke kunstfeesten in ons Feestpaleis gegeven lokken niet allecn de werklieden, maar zij zijn het rendez-vous geworden van een aanzienliike groep ver-standige burgers, klein en groot, dus eene toesadering tôt onze klasse, die ons oprecht verheugt. c « « Wij zijn hier tôt een kort besluit ver-plicht.Wij waren woordenkramers, ehwel de feiten door ons aangehaald antwoord«n triomtanvelijk op dat dom verwijt en too-nen dat wij practische hervormers zijn. Wij toonen daarenboven dat wij eene alzijdige opvatting hobben van de organi-satie en van do opleiding der werkende klasse tôt hare groote roi om de bestuurster der wereld te worden. Wij warcn afbrekers, i> is valsch, wij de-den niets anders dan opbouwen. Wij waren onzedelijk 1 't Is gelogen ! 't Zijn wij die de danszalen, de orgelkotten hebben doen ver-minderen, den karnaval den genadeslag hebben toegebracht. 't Zijn wij $e as-n de werklieden doen zien hebben dat er edeler kunstvermaken bestonden en hen die leeren waardeeren hebben.En wij hebben de werklieden verzedelijkt door hen de groote wet der «olidariteit of der broedorlijkheid te doen kennen en te doen toepassen. Oh'partijgenooten, weest fier, trotsch op uw werk. /; Gij hebt door al die feiten de levens-kracht, de scheppingskracht van het socialisme bewezen en daardoor het klassenbe-wustzijn en het vertrouwejçi der werkers in den eindtriomf van ons' beginseî doen klimmen en versterkt. Xa wij zijn trotsch, want was onze klasse groot en waardig in 't verleden, zij heeft zich in deze ra.mpzalige tiiden tôt eene buitengewone hoogte opgewerkt Zij kalm en waardig te midden van het ongeluk. Maar vriendsn iets blijkt ook nog uit die praehtige reeks van feiten die wij aanhaal-den, namelijk dat elk lid dienstig en werk-zaam kan zijn in de partij. ■ >ij kunnen niet eischen dat het al spre-kers en schrijvers zijn, maar er is bezig-heid voor iedereen die wil helpen aan de prepsga*da. Elkeen kan zich dienstig en nutitig makea. Wij vragen u om het te doen, want veel strijd gtaat ons nog tewachten, maar als allen een handje toesteken zal iedere strijd met een nieuwen triomf eir.digen. Maar van heden af mogen wij zeggen, dat het een plezier en een© eer is geworden V2n het socialistisch beginsel te kennen, tôt de partij to behooren en er hoopvol voor te strijden. F. H. Juist gemikt! Goed getreften! Hij is geklept! Ons artikel « Over de Regiën » is raalc geweest. Lt Bien Public, voelt zich getiofren, want ui xi jn ant-wooid is hij bitsip, nijdig en valsch. Voorcerst eene algemeene opmerking. Het klerikaal orgaan, tellccns dat het zijnen bol ge-wasschen wordt, vindt niets beter daa te be.veren, zou-der te bewijzen, dat wij in onze polcmiek aan onza tegenstrever» opiniên toeschrijven die zij niet U!tg«-drekt hebben. Wij teekenen daartegen krachtdadig protest aan; wij hebben dat nog nooit gedaan en in tleze discussie het slierminst. Het was veeleer Le Bien Public die aan een politio-ken vriend woorden in den mond legde, 't verkeerde van wat hij gezegd had. In zako van regiën liad hét klerikaa1 blad geschreven: .• Deregie is over het algemeen schadelijk. maar m de werken voor arbeidsloozen 13 zij volkomen ramp.-zalig.l)e werkloozsn rtchtstreeksch aangeworven door de stad, beschouwen rncestal den arbeid die hen verschaft wordt, als eene hulp waarop zij rcc'xt hebben Ook is het werk over het algemeen slecht gedaan en kost het overdreven prijzen. Daarenboven pompt het aan vele werklieden gswoonteu van luiheid en tuchteloosheid in. Maakt Le Bien Public excuses ? Trekt hij die scharideiijke woorden in* Volatrekt niet, maar hij verergert de beteekenis zijner woorden, door te zeggen dat hij niet aileen de stad Gent oedoelt, siK-uy «veral waar mt-ra het-Keîïde Bts'îeel— de regie — foppuste, op uitzonde ringen na die het olad zelts niet kent. Le Bien Public sielt vast, dat wij het regiewerk der darsen gekriteerd hebben en de wei^lieden op hunne. plichten hebben gewezen. En waarom zouden wij bet r et doen, als 't u blieftf Wanneer de Stad zich groo e opoiïcringen getroost om de werkloozen op delti,r,e 'vijze t« helpen, zonder hen te vemederen, dai} hebben wii het recht en den plicht de werklieden ook de waarheid te zeggen. Daar-aan zijn wij niet te kort geblcvr.a. Maar wij hebben ook en terecht gewezeû op fie buitengewone toestanden, waarin de régi e was aangegaan en die de groote oorzaak waren van de gebrtken svelka wij moesten vastateljçn. Wij hebben noemans niet gezegd, zooala Le Bien Public zegt : dît de regiën over h «S ni n cznr tsch. d 'iiju Ktcleai r!Jn «•» in «Btîerncsninsen voor -svrrtiloOEBu voidli# ;t : aaipz»iii ïljn. Le Bien Public veroortleelt Jitt, pri^cîep iv® Êer rea:ie ; wij aanzien het als een hoogercn vorm vaa weri.cn. Wij staan dus op een gansch verschillend standpunt. En els wij beterschap aan het werk der darsen hebben vastçesteld — en met plezier — dan hebben wij de waarhcid gezegd en kregen wij gelijk in onza steliing, dat er opleiding, voorbereiding noodig was om de regiën regelmatig en voordeelig te maken. • • • Le Bien Public verontschuldigt zich niet, maar hij krabbelt toch achteruit. Hij beweert dat hij alïicn fl " vcgrSiin v»op wei'k-loosen gekritikeerd heeft en niet »le regi&n in 't al. gemeea. Pardon, confrater, uw geheugen an uw gczicht laten u leelijk in don steek. In uw artikel zeive zijt gij begonnen met te zeggen : De r<*sîs in en schaduIljU «v»r 't alg®- (La régie est un systè.ne onéreux en général.) De vertaiing is dus let'.crlijk. Nu wij kunnen niet meer lezen of dat beteekent dat Le Bien Public de regiën over 't algemeen veroordeelt en Vooruil redeneert dus gezond. 't Is veoleer het klerika^l ergaan dat bewust wordt dat het een kernel geschoten hetlt, door te beweren dat de regiën luiaards 6n ongehoorzamen kweeken. La Bien Public kan oeweren dat hij aileen de reniën der werklr ozen, bijvoorbeeld de daruen. bedoclt. Dat heett geen zin. Dat het verwaand burgersblad, dat verklaart niet te wiilen discuteeren, ons zegt waarom men aan de darsen luiaards kwe-.kt en aan andere regiën naarstige, voerbeeldige werklieden. En moest er etn greintje waarheid steken in de grove verwijten van Le Bien Public, dsn is de régie toch nog altijd verkieslijk om werkloozen ter hulp te komen boven de aalmoesgeverij, die het geliefKOOsd priuciep van Le Bien Public en van geheel zijne partij is, want voor hen is de aalmoes de kribbe waar-uit het werkerspaard moet eten. Wij hebben gewezen op de regie der kerk in Belgiê, die veel kost aan den Staat en niets opbrengt, tenzij voor de priesters. Het deftig blad noemt dat de logick der zinneloozen-gestichten en het haalt zijn schouders op. Bien Public, met al uwe pretentie zijt gij toch maar een duts. De iogick der zotten moet toch gemskkelijk te weerleggen zijn en aantoonen dat Yooruit een zot-huis is, ware toch een-triomf voor u. Ma»r uw schouders ophalen is een lcwajongensstreek en iedereen zal zeggen, als gij niet antwoordt, dat het is omdat gij niet kunt en zwijgen onverbeterlijk is. . * . . yooruit moet toch een slag van den molen weg hebben. Verbeeldt u, lezers, dat wij meenden de regiën te verdedigen en helaus wij hebben het groot gcvaar ervan aancetoond. Wij hebben namelijk gewezen ot> de millloenen in-komen, die de Staat en de steden jaarlijks uit de regiën trokken. Daaruit besluit Le Bien Public dat de regiën niet aangegaan worden in het belang der gezondheid of voor 't gemak, maar aileen om winst te maken. Al.ons donc, farceur ! Tjf. Bien Public redeneert juist alsof de twee dingen openbaar nut en winst niet gepaard konden gaan. En de winst die van de regiën voortkomt heeft riet» gemeens m-t kspitalistenwmst, die personen verrijkt. Zij dient om de gameenichap in staat te stellen aan nieuwe behoeften te voldoen als aan onderwijî, kunst, gezondheidsinrichtingen, enz., al dingen die met den dag klimmen en dringender worden. Haddçp de Staat en de steden de regiën niet, zij zouden on#rmijdelijk tôt nieuwe en grooter bclastingen verplicht zijn. En de regiën zouden bijzondere uitbatingen worden, de winsten zouden in den zak van enkele personen gaan en de dienst zou noch gezonder, noch beter ziin, nach met mee- gemak gaan. Bien Public gatt lievar voort met uw schouders op te halen, zwijgen is toch beter en voorzichtiger dan dwaasheden uit te kramen en u belachelijk to maken. F. H. Nog lets over de Sahara Eene bijzondere commissie van geleerd'e mannen, dio eene nieuwe onderzoekingsreis door deze « za.ndv,'oestijn » gemaa-kt hebben, komt een uitgebreid verslag uit te geven, dat ondsr menig oogpunt 't lezen waard is. Vclgena daée haaren is de Sahara hoege-naamd niet meer, zooals men het door eene blanke vlek op de woreldkaart heeft te kennen gegeven, eene zee van zand, eene ein-delooze woestijn, waarin men niets anders aantr'eft dan door do winden opgeworpen duinen, die zich, als door een toovermacht gedreven, in een omzien verplaatsen, om allas .te bedelven dat zich op den weg be-vindt.vDo onderzoekers hebben vastgesteld dat slechts nog een negenste deel van de ein-delooze Sahara met zand bedekt is en dat juist de zandachtigste streken de minst ge-vaarlijke zijn voor menschen en dieren. Wat in het verslag der commissie het zonderlingste mag geuoemd worden, dat is dat do lieeren het eens zijn om te beweren dat het het zand is dat het water in deze streek tegeh houdt... Noch tans komt hunne uitlegging zeer re-deneorSundig voor : Door den band re-gent het eens per jaar in de Sahara, maar zeer hard, zeer stormachtig en gedurendô een zeer korten tijd. Het regenwàter dringt op eene zekere diepte in het zand en wordt er in opgenomen, tipgesloten, om weinig te verdampen en niet dieper door te zinken. Met zand en ailes dringt de aîdus gevormde laag van jaar tôt jaar dieper in den bodem en wordt zij eenigs-zina harder. _ » Als men aan den voet van duinen, die zich gedurende jaren hebben kunnen vast Geschiedenis geveden en verlaten kinderen door de eeuwen heen "l'draeht gehouden in «Ons Huis» door den heer J. NOVE —o— |°(î Vooruit » van 12, 10, 19 en 28 S a art) (Yierde vervolg en siot) l'irckkeliilie kinderen : ponsioen en klee-Keren.(i iterîgevnl : vergoeding voor het dekken 1er begrafeniskosten. I huweîijij aan de meisjes: een briefje pari ioo fr. 0M'kens en zusjjes: worden bij elkander i'-uraoht en blijven elkandtr bezoeken, Nu en en liefhebben. ■ ''"•.ike kinderen : worden vaderlijk be-sPr> zelden gestraft en zoo noodig ver-. aatst of... naar eene Weldadigneids-;c'Jool gedaan. fj"?htingen der ouders: Ons kinderen hebben, ze goed verzorgen, ze wel L |D "■ Aan deze die dat niet doen ten a °n^e beschermelingen onttrok-ji! t'tU Sfi^an^e wiil©n ze zich iriet ter!,?- 5 %!! , kinderen groeien op omringd I ^ naoederlijko zorgen en ouderlijke I . ^Dingen. Zij dragen den naam der ■ - «s en weten niefc eens dat zij kin- deren zijn der Openbare Liefdadigheid. De opziener zegt dat hij hun nonkel is, en verheugd zich over hun .goed gedrag en vorderingen in het leeren. In ruiling krijgt hij van hen aile jaren een en mooien nietiwjaarsbrieî en yeelal een portret ten geschenke. Op 18jarigen ouderdom zijn zij allen in staat eerlijk hun brood te verdienen. NAWOORD Geachte toehoorders. — Nu hoor ik u mij allerlei vragen stellen. Ik hoop ze in deze volgorde te beantwoorden : 1. Welke kinderen nemen de Hospiciën op? Voor 't oogenblik nog jjltijd en alleenlijk vondelingen en onwettige kinderen. — Na den oorlog ook de wettig verlaten kinderen, nu door het Bureel van Weldadigheid geplaatst. Die twee diensten zullen ver-smolten worden in bet voordeel dier kinderen, want eens onder de voogdij van het Hospicie, kunnen za niet meer terugge-eischt worden door de ontaarde ouders die verlieten. 2. In welke omstandigheden worden die kinderen verlaten? Door sterfgeval der moeder. uit armoede or door schâTtde-vrees, ook bij gebrek aan moederliefde. 3. Op welken ouderdom? Meest van bij de geboorte of in de eerste kinderjaren, zelden boven de 3 jaar. 4. In welken toestand? Veelal in de deerniswaardigste omstandigheden, na veel geleden te hebben aan ontberingen zelfs reeds vô6r de geboorte, zoodat wii wanhopen gg nos in 't leven te houden. 5. Wordt er niets gedaan om te voorko-men dat een kind aan de openbare liefdadigheid overgelaten wordt t Ja! Als de jonge moeder het komt te verlaten uit armoede wordt haar werk aan-geboden. Aanvaardt zij, dan ook krijgt zij voor het kind kleeding en geldeJijke hulp. Voetstappen worden aangewend om moeder en kind weer onder het ouderlijke dak te nemen. Zoo de jonge moeder het inbrengt omdat de natuurlijke vader zich om geen van beide meer bekommert, dan worden pogin-gèn gedaan tôt verzoening, om het kind te erkennen of door huwelijk te bewettigen. Is het uit schande-vrees, dan wordt het tijdelijk opgenomen mits geldelijke tus-schenkomst.Zoo de moeder geen licfda voor 't kind heeft en zich op aile wijzen ervan zou dur-ven ontmaken, dan wordt eerst op het ge-moed gewerkt, daarnk wordt ze streng toe-gesproken, het kind opgenomen en de moeder bedreigd met eene aanklacht bij het gerecht bij voorkomend geval. 6 Bij sterfgeval der moeder, wordt maar aileen het kind opgenomen als zijn groot-ouders onbemiddeld zijn. 6. Waar gaan die kinderen tijdelijk naar-toe ? Vroeger naar het Kapelleksn Schrei-boom, Kortrijksnhe straat; nu aan dezelfde voorwaarden bij weduw-vrouwen door het Hospicie ondersteund, moederkens die uit-munten voor orde eu reinheid ; zij hebben de grootste last met die nieuwe bescher-melingen' en doen zoo goed en zoo wel dat er op honderd geen vijf sterven. Kinderen boven de 3 ja&r gaan tijdelijk naar het Jodeods- of Meirjeswaezenhuis. 7. Waar worden die verlaten kinderen geplaatst? Volgens de wet op minstens twee uren van de stad, dus^overal in de provincie en ook daarbuitan. 8. Bij wien ? Bij deftige, propere, ordelijke menschen, die het als het hunne willen wekloen, raaar liefst in jonge huisgezinnen. Die personen bieden zich op het bureel of per brief aan, voorzien van goede getuigschriften afge-leverd door de gemeenteoverheid. 9. Tôt hoelang staan de verlaten kinderen onder toezicht en bescherming? Tôt aan hunne meerderjarigheid. 10. Hoeveel zijn er nu nog'/ 103. Na den oorlog komen er evenveel bij van het Bureel van Weldadigheid. Kon en mocht men vroeger mot medelij-den zeggen : « Arme vondelingen, arme verlaten kinderen », nu mag het te Gent althans verkondigd worden, en dit ter eere van het Bestuur der Burgerlijke Godshui-zen : « Gelukkige kinderen ! Hebben uwe eigen ouders u kunnen verlaten, de openbare liefdadigheid heeft zich om u bckom-merd door u toe te vertrouweri aan eene goede moeder, eenen lieîderijken vader. Gij hebt er kinderrecht verkregen. Gij groeit er op onder toezicht eB bescherming tôt een flink gezond wezen, tôt een deugd-zaam en verstandig kind ; gij leert er op „eerlijke wijze uw brood verdienen, wordt in den huiseliiken kring bekend gemaakt met de vereischten van den harden kamp des levens, en zoo uitgerust zijt gij een goede dankbare zoon of dochter, een rut-tigMid der samenleving, tôt eer uwer offi-cieele weldoeners. » t. îïoré. houden, een put delft, kan men gewoonlijk de aldus gevormde lagen onderscheiden, en nog dieper delvend zal men daar go» woonlijk ook water vinden, dat door ge-raakt is op plaatsen waar verscheidene lagen zich onder de drukking ontmo»t hebben.Verder is het bekend, zeggen 3» ondar-zoekers, dat men bijna overal in het zand, en vooral bij de duinen, eenige planten-soorten aantreft die hunne meterlange wortels door verscheidene lagen achieten en daar een karig voedsel vinden voor ha^ ren dunnen mageren stam, die gewooniijk een armtierig gebladerte met nog armtie-riger bloemen of zaadkorrels, draagt. . Over de grootste uitgestrektheid aor Sahara, in de eigenlijk© zandstreken, hoc ka-ri^ ook, bestaat er levenskans voor plan-ten, die wellicht door den menschelijken grffest zal uitgebreid worden. Het gevaarlijkste en het droefgeegtigstft deel der Sahara bestaat in het uitgestrekt rotsgebergte, dat door hitte, wind en regen afgebrokkeld wordt, waar geen plantenle-ven mogelijk is, waar geen water kan ge-vonden worden, waar menschen en dierein dor verdwaaîde karavanen van dorit' be-zwijken en onder de brandende son tot mummies versteend worden aJvorens er gelegenheid komt vôor de ontbinding hnn-ner lijken. Rond den Oorlog WAT EEN FRANSCH OFFICIER OVER H3T FRANSCHE FRONT ZEOT Zekere heer Doucet, leeraar te Leeuwarden (Neder-land), maar Franschman van geboorte, heeft van zijn verloftijd gebruik gemaakt om naar Lcmnrardca te koinen. Daar werd hij door esn reporter vsn d« uL«;euv,'arden Courant» geintervieuwd. De heer Doucet heeft den journalist een overzlcht gegeven van de voorbereiding van een, aan val. Wanneer, zoo zeide hij in den loop van zijn uiteenzettina, het terrein voor de vijandelijke loop>grsven eindcHjk zoo goed mogelijk van beletselen gezuiverd is, dan kan de persoonlijke aanval beginnen : Zijn dat voor des «oidaat geen verschrikkelijke oogenblikken ? / Den. \jç.eeseliiksten tijd doorieeft hij ongevevr «et> kwartiar v<3«5r den aanval. Hoe verklaait u dat? Omdat hij wel weet, dat hij zal aanvalien en niet, of hij terug zal komen. Dat zijn wel de beroerdste oogenblikken in uw leven.Toen ik mij den eersten keer in dieu toestand bevond, maakte ik haastig «en pakjo brieven en briefkaarten voor de familie gèreed, om aficheid te nemen. Ja, datais dan zwaar werk. Ik moet u nog zeggen, dat niet altijd terstond tôt den sanval wordt overgegaan, als dio Devolen is. Is nist-gehoorzamen dan geoorlooldî Zeer zeker, als gehoorzamen roekeloos doen zou zijn. Ik als officier ben verplicht, om mij af te vragen, of een aanval wel noodig en raadzaam is. Er zijn kolonels en generaals, die zich kunnen vergissen. Ik gehoorzaam dus nooit, voordat ik voor mij zelf de grootst mogelijke zekerheid heb, dat ik çeen nienschenlevens nutteloo* in de waîgschaal stel. Lijken mij de omstandigheden voor den aanval niet gunstig toe, dan maak ik bedenkingen en aanmerkingen. Daarop volgt b.v. het «ntwoord : op vericenning uitgaan en rapport uitbrengen binnen het uur. Eenmaal heb ik tegen mijn zin moeten arnvallen,, omdat het toen een hoogen plicht betrof, dien ik voor-op niet begreep. Maar noodig was het. Ja, de discipline is daarom wel goed bij ons, al il het < geen Duitsche discipline. We hebben altijd bet recht, " aan onze meerderen te vragen : hebt u aan dit of dat wel gcdacht? Ik zelf geef nimmer last tôt een voorpos-tengevecht, zonder mijne sergeants te raadplegen. Zij behoeven niet als zoutpilaren voor hun officieren te staan; ze naogen vrijuit hun meening zeggen. Het is mij vaak genoeg gebeurd, dat ik van een sergeant zeer goede inlichtingen verkreeg en door hunne bemiddeling soms v/el van den eenvoudigen soldaat. Voor hetoverige is de discipline even streng als in Duitschltnd, maar, nogmaals — het is de Duitsche discipline niet. Daar-mee zouden we ons niet lekker gevoelen. Hoe denkt u zich den zielstoestand van den soldaat, als de aanval eenmaal aan den gang is ? * Ik kan u dit wel zeggen, dst hij dan aan niets meer denkt. In den aanval is" de soldaat geen me.nsch meer; dan is hij een beest en vindt niets verschrikkelijk. J«, als men stil, rechtuit, op den grond moet liggen onder een mitrailleusevuur, dat is vreeselijk. Dan voelt men zich lang niet zoo plezierig als in huis op een stoel... Het idee is, de vijandelijke loopgraat te naderen zonder te schieten Plat op den buik liggende. kruipt mon steeds dichter bij tôt op een afstand van 15 à 20 meter, Is men zoo ver gevordepd, dan wordt het sein tôt der. bajonetaanval gegeven. Men schreeuwt daarbij zooveel en zoo luid mogelijl:. Het is een verschrikkelijk werk) maar de menschen voelen niets, zoo woedend zijn ze' Is het moreel van den vijand zoo goed als onaango^ tast gebleven, dan iyhet pogen, om in zijn loopgraat te komen, tevergeefs. Maar is het moreel van den tegen stander door het kanonvuurerg verzwakt, den vindt ge-niemaud iu de loopgrsaf ; de menschen zijn in de schuil-plaatsen gevlucht. Dan spriugen onze bombardiers naar beneden en slingeren handgranaten links en recht», om de schuilplaatsen te zuiveren. Ik vroeg, of geen soldaat ooit aarzelt in het gevecht, niet door gevoelens van menschelijkheid vrordt aange-grepen, die hem beletten, een evenmensch te dooden. Ik begrijp dergelijke frazen niet, luidde het «ntwoord. Niemand der onzen krijgt zulk een gedachte, om de eenvoudige reden, dat men in het gevecht ailes, ailes vergeet voor dit eene doel : te overwinnen, als het kan met behoud van eigen leven. Want ge moet niet1 vergeten, vervolgde de heer Doucet, dat Frankrijk is «angevallen. Wij wilden den oorlog niet ; dat blijkt wel daaruit, dat wij er ons heelemaal niet op voorbereid hadden. Maar hoe geheel anders was het met Duitsch-land.Maar de revanche-idée dan? vroeg ik. De revanche-idée! Die bestond in Frankrijk niet meer. Ja, een kleine grosp (de nationalisten) was er, die haar nog aanhing. De overgroote meerderheid in Frankrijk heeft geen oorlog, om Elzas-Lotharingen terug te krijgen, meer gewild. Maar er wordt toch telkens op de teruggave van die provinciën gezinspeeld. Ja, nu Duitschland begonnen is. Nu is het voor ons een kwestie vau eer. N u willen wij zeker Elzas-Lotharingen terug en zullen bij dien eisch blijven. Èn hoe zouden de bewojjars van dat land er zelven over denken? f'v ' V

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.