i 111. y i \ij x-/1 ivj kj vy i i^/ii. \soi\l/i_( jnni\vjni î \j, ■ ■ onder leiding van FRANS VAN CAUWELAERT en JULIUS HOSTE JR. I ! — 1 PRIJS PER NUMMER: NEDERLAND 10 cent. ENGELAND ! 2 pence. FRANKR1JK en BELGIË 0.20 fr. verschijnt elken vrijdag. ABONNEMENTSPRIJS PER KWARTAAL: NEDERLAND / 1.25 ENGELAND 2 sh. 6 d. FRANKRIJK en BELGIË 3.— fr. | 1 ! ALLE STUKKEN BETREFFENDE REDACTIE EN ADMINISTRATIF TE ZENDEN: 81, GEVERS DEYNOOTWEG, SCHEVENINGEN. In voile dubbelzinnigheid. i.i t 1 . 1 _ j .. c .1. t\. . :^ ■ ___ : 1 1 Zij die verwacht hadden, dat of de Duit-sehe Rijkskanselier of de Duitsche staats-secretaris voor Buitenlandsche Zaken van de bijeenkomst van den Rijksdag, op 27 Sep-tember of van de spoedig daaropvolgende vergadering der hoofdcommissie gebruik zouden. hebben gemaakt, om wat raeer licht te laten vallen op de Duitsche oorlogs-doeleinden, zullen zich zéér teleurgesteM ge-voekn. Beide regeeringspersonen hebben weliswaar het woord gevoerd in bedoelde hoofdcommissie, op Yrijdag 28 September, en zelfs over hun opvattingen omtrent Bel-gië hebben zij zich uitgelaten, maar wat zij over deze laatste hebben gezegd werd gehuld in de geheimzinnigheid eener vertrouwelij-ke mededeeling en wat van hun redevoerin-gen wereldkundig.is gemaakt, kan alleen den indruk van het Duitsche antwoord1 op de l'ause'ijke vredesnota verslechten, naar bui-ten. Deze indruk is dat de Duitsche oor-logspolitiek nog 'volop zwemt in dubbelzinnigheid.Het grondbeginsel van de Duitsche re-geering is nog steeds hetzelfde gebleven: pakken wat wij krijgen kunnen en het woord van Kuhlmann, dat ook Recht zijn woord heeft inede te spreken in de politiek, blijkt vooralsnog alleen te zijn een hoffelijke buiging van een nieuwen staatkundigen tooneelspeler voor de wereld-opinie. Mis-schien ook een magnetisch gebaar, bestemd om den doezel te verlengen van het onrustig wordende Duitsche volksgevoel, maar een daad-woord was het niet. Immers, men zal vruchteloos în de antwoord-nota aan den Paus en noe minder in de twee jongste Duitsche regeeringsredevoeringen, zoeken naar de eischen van het recht. Het spel< van dubbelhartigheid, dat met de beruchte Duitsche vredespoging van December 1916 werd begonnen, duurt onverandelijk voort. De oorlogsgebeurtenissen en de toenemende uitputting van de Duitsche volkskracht hebben weliswaar de uiting van de hebzuchti-ge bedoelingen met welke het Duitsche rijk dezen oorlog heeft ontketendi, getemperd, er komen blijkbaar ernstige twijfels op of de afloop van den wapenstrijd niet op de de-finitieve ineenzakking van het trotsche plan zal uitloopen, maar de Duitsche rijksleiding heeft in haar hart van geen enkele harer ongerechtigde ambities afstand gedaan en blijft op den loer of, in den vurigen ring waarin de Entente de centralen beklemd houden zich niet een onverwachte breuk zal voordoen, langswaar zij haar verstgelegen doeleinden zou kunnen bereiken. Intusschen past zij op het gebied der diplomatie het Hinderburgsche beginsel der elastische ver-dedigingsKinies toe, en weigert standvastig eenige duidelijke uitspraak over de eischen met welke zij zich in vredesonderhandelin- gen wil begeven. ,,Op het oogcnblik, be- zij vestigde Michaëlis in de centrale Rijksdag- ah eommissie, moet ik er van afzien om onze H oorlogsdoeleinden scherp te omschrijven en ve onzen onderhandelaars de handen te binden." Ri De Duitsche rijkskanselier spreekt van een kc scherpe omschrijving, om eigenlijk elke om- st; schrijving, die eenig houvast zou bieden, te er weigeren, zelfs omtrent het geval België, da waarvan hij nochtans pertinent weet, dat het de niet aan duisterheden onderworpen kan noch zo mag worden. Ook Kuhlmann heeft over Di België geen goed woord gehad. Hij heeft zi< alleen gelegenheid gevonden om met kracht ne te bevestigen, dat er naast de bekend ge- te niaakte antwoord-nota aan den Paus geen Duitsche nota over België bestaat. Ri Een man als Ktihlinann behoefde echter de geen begooehelingen te voeden over de uit- ge werking van een antwoord-nota en van een M rede als deze, welke hij zoo pas heeft ge- ov bracht. Wat hij de Rijksdagcommissie voor- de vertelde over de belangrijkheid van'de stem- he ming van de atmosfeer die bij diplomatische di onderhandelingen ,,dikwijls van oneindig rii meer beteekenis is dan zelfs elkaar ver ont- ke loopende eischen" mag den heeren van den ba Rijksdag, gewend aan de Zabernpolitiek der da Duitsche regeering, bekoorlijk en nieuw in hebben in de ooren geklonken, en hun be- of wondering vow de elegantie van dezen homo Di novus hebben verhoogd, maar wij kunnen ve van den alleszins ^geslepen diplomaat von va Kuhlmann niet gelooven, dat hij zich een V; oogenblik kan inbeelden, met omhaal van de zeetnwoorden, zonder duidelijken en bevre- ke digenden inhoud, zijn tegenstanders in zijn de netten te vangen. do Men kan echter ook zwijgende zijn inzich- ov ten verraden, en — wat er ook in de ver- ge trouwelijke mededeeling over België aan de re; Rijksdagcommissie moge zijn medegedeeld— he zooveel is zeker, dat het inzicht van de Duit- wc sche regeering is, om zoo zij België niet be- sti houden kan, ons land tenminste als pand- zii voorwerp te behandelen en het herstel van ha onze onafhankelijkheid — om niet eenmaal rij te gewagen van schadetoosstelling — te ver- vii koopen tegen den hoogst mogelijken prijs, va daar de onafhankelijkheid van het Belgisch me grondgebied voor Engeland een levenseisch gr> is. Het zal de moeite loonen om eens in een de afzonderlijk artikel aan te toonen hoe de pn Duitsche regeering met de Belgische onafhan- Ki kelijkheid reeds vôôr de oorlogsverklaring su] heeft willen sjacheren.alsof zelfs onze hoog- ch; ste zedelijke goederen als volk haar onvoor- hii waardelijk bezit waren, waarover zij be- de schikken mag naar goeddunken. Maar rir Duitschland kan in geen enkel opzicht eenig di| recht laten gelden om voor zichzelf voor- kw deelen af te koopen met het eigendom van Gr het Belgische volk, dat het alleen wederrech- ge telijk en met rooversmiddelen heeft in zijn macht gekregen. België is en kan geen pand zijn voor Duitschland. Kuhlmann, zoowel als Michaëlis, denkt er echter anders over. ■ Hijzelf noemde in zijn antwoord aan den i vertegenwoordiger der vrijzinnigen in de Rijksdagcommissie, de bezette gebieden de t kostbaarste voordeelen voor de . aan-- staande vredesonderhandelingen en voegde ; er, om elken twijfel weg te nemen, aan toe, , dat de vrijheid van onderhandelen, waarover : de vredesgezanten der Duitsche regeering l zouden beschikken ook voor België geldt. De man die zulke denkbeelden huldigt, kan t zich voortaan de moeite sparen zijn mond t nog met woorden over recht in de politiek te spoelen. Maar, vraagt men zich af, wat doet de Rijksdagmeerderheid in geheel dat spel? Na de stribbeling, welke tusschen hare verte-genwoordigers en de hoofdcommissie en Michaëlis enkele weken geleden plaats vond over de houding van de regeering tegenover de bekende Rijksdagmotie zou men verwacht hebben,dat haar tusschenkomst" den kring van dubbelzinnigheid, welke de Duitsche regee-: ring rondom haar standpunt heeft getrok-ken, zou hebl>en verbroken. Het eenig zicht-baar gevolg is voorloopig echter geweest, dat de meerderheidsafgevaardigden zichzelf in den geheimzinnigen kring hebben laten opsluiten en dat zij het vaag gezag, dat de Duitsche volksvertegenwoordiging begon te verkrijgen, in de oogen van de buitenwereld van aanvang aan hebben gecompromitteerd. v an de wezenlijke regeeringsmacht vermocht de Rijksdag nog niets naar zich toe te trek-ken, maar de traditioneelfe dubbelzinnigheid der Duitsche staatslieden heeft hij reeds, door zijn zeven commissieleden, volkomen overgenomen, en men begrijpt het stralend gezicht met welke de woordvoerders van de regeering zich hebben uitgelaten over de heilzame medewerking der volksvertegenwoordiging aan het jongste diploipatisch staatsstuk. Het is het noodlot der dubbel-zinnige leuzen, dat zij eerst hun eigen aan-hangers bedriegen en dat zullen de Duitsche rijksdagpartijen spoedig aan den Iijve onder-vinden. Toen Michaëlis, na eene opwelling van onpolitieke spontaniteit, de rijksdagmeerderheid deed opmerken, dat niet al hare groepen de bekende vredesmotie in denzelf-den zin begrepen ontlokte hij een geweldig protest van de zijde der betrokkenen. Maar Kuhlmann, die bij dit eerste optreden zijn superioriteit in behendigheid tegenover Michaëlis duidelijk heeft bewezen kon onge-hinderd opmerken, dat „de grondslag van de Duitsche antwoord-nota, gelijk de regeering daarmede aankwam, den vertegenwoor-digers van aile partijen aannemelijk voor-kwam". Eene formule echter die zoowel Graaf Westarp als Scheidemann en Erzber-ger bevredigt kan niets anders wezen dan een algeineene fopperij, doch waar de rijksdagpartijen hunne medezeggenschap vôôr dp bekendwording dezer formule hebben gehad, zal het haar voortaan moeilijker vallen om zich op onbevangen en gezaghebbende wijze tegenover de nu als steeds onverant-woordelijke keizerlijke regeering te verhef-fen. De slotsom van al de rijksdagdrukte is dus voorloopig alleen deze: de Duitsche regeering blijft in hare alleenheerschappij on-aangetast: de nevelen over Duitschlands oorlogsdoeleinden zijn onopgekiaard gebleven, de geest der dubbelzinnigheid heeft ook over de Duitsche volksvertegenwoordiging geze-gevierd, de Duitsche volkswil heeft bij voor-baat het vertrouwen in zijn heelkracht van de Duitsche politiek verzwakt en de vrede is niet nader gekomen. Het proefstuk van den Duitschen Rijksdag in de buitenlandsche politiek is een bedenkelijke mislukking. FRANS VAN CAUWELAERT. MOEDER. (Uit: „Licderen van Droom en Daad".J I. Wanneer zal ik u weer begroeten Die me al te vroeg verweesd liet staan ; Wanneer zal ik u weer genioeten Om nooit meer van u heen te gaan. Lief moederken, 'k heb al dees dagen, In 't lang-vertrouwd gelaat der dood, Diep heimwee naar uw hart gedragen, En de oude rust van uwen schoot. II. Misschien zal ik U wedervinden, Een koortsigen dag van zwaren strijd, Aleer de dood mijn blik verblinde, En 't edel zwaard mijn hand ontglijdt. Misschien zal ik eens nederzijgen, • Een diepe wonde aan hoofd of hart, En naar een teugje drinken hijgen, Gebroken' van verbeteii smart. Misschi^i zal ik een nacht bezwijken. En, vôôr me zoeter dood bevrijdt, — In razende' angst mijn handen reiken, Om hulp, in schrikbare eenzaamheid. Maar 'k weet dat gij dan weer zult komen, Met zondoorstraalden glimmelaeh, Gelijk ik in mijn rijkste droomen, Uw roerend beeld geheiligd zag. Gij zult, in 't akeliger zwijgen, Na luid rumoer en wee gekarm, Lijk vroçger naar mijn hais weer nijgen, Den zachten boog van uwen arm. Gij zult naar mijn gelaat gebogen, — Vermoeid en matter elken stond, — Mijn voorhoofd zeegnen en mijn oogen, En zeegnen mijn gesloten mond. Dan zult ge traag uw lippen leggen, Dââr waar de gloriewonden staan Die branden door mijn ziel en zeggen : „Mijn zoon, 't is de ure, laat ons gaan." 'k Zal opstaan en gelijk een blinde U volgen, waar uw hand me leidt, Tôt waar ik plots het licht hervinde En leven mag in eeuwigheid. AUG. VAN CAUWELAERT. Oktober 1915. No. 111. VRIJDAG 5 OCTOBER 1917. DERDE JAARGANG.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.