ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 5 DECEMBER 1915 Nr 38 Priis : 5 eentiemen Sublime Harmonie Automatique Het is nu ruim een maand geleden, dat ik-kwam aanlan-den te Loux, het Waalsche dorp, dat ik met ambtelijken eerbied voor de officiëele stukken ook stad heet. Ik moest hier mijn eerste proeven als leeraar leveren. Van het oogenblik mijner aankomst af werd ik letterlijk door de beleefdheidsbetuigingen en voorkomendheden van de inwoners overstelpt. Iedereen bemoeide er zich mee. De kleine dienstmeid van den bestuurder, bij wien ik scheldb om mij aan te melden, opende de rij. Zij raadde dadelijk wie ik was en waarom ik naar Meneer vroeg. Ze zei het mij met een allerliefst lachje, terwijl ze de deur van de spreekkamer haastig wagenwijd openwierp en mij verze-kerde, dat Meneer bijzonder blij zou zijn mij te zien, dat hij al veel over mij gesproken had. Ik was nog geen uur te Loux of de postbode groette mij, minzaam lachend als een oud-bekende, mij, verbaasde, van den overkant der straât mijn naam toeroepend. In het café-hôtel — een weidsche titel voor een gewone boerenafspanning ! — bij Louis Saladin, waar ik mijn intrek nemen moest, omdat er maar één soortgelijk gesticht in de stad te vinden is, vernam ik dat de notabelen, die er 's avonds kaart speelden, reeds drie, vier dagen na malkaar aan den <c patron » gevraagd hadden of de « nieuwe profes-sor » nog niet gekomen was. De spanning moet groot ge-weest zijn in het hôtel, want op het oogenblik dat ik er bin-nen trad, zei de baas triomfantelijk tôt zijn vrouw : et Le v'ià enfin, Pauline ! » Ik hoefde mij niet voor te stellen ; Saladin's physiono-mieënkennis bespaarde mij alweer die moeite. « Suivez ma femme ! » liet hij laconisch op zijn eerste uitroeping volgen. Haar diklijvigheid en asthma trotseerend, klauterde Pauline de donkere, oude wenteltrap op, — een oefening, die men nooit zonder eenig levensgevaar ondernam. Zij toonde mij de kamer, — de kamer, want in dat ééne hôtel was maar ééne kamer beschikbaar. Sedert vier dagen werd ze door de eigenaars en hun personeel —• een gebochelde meid — « de kamer van den nieuwen professor » geheeten. Ik moest ze dus fataal betrekken evenals dat het geval zal zijn voor al de jonggezellen, die mij in den loop der tijden hier zullen opvolgen. Blazend en kuchend deelde mij de waardin mede, dat ze mij als haar eigen kind zou verzorgen. Toen ik beneden weer in het café trad, kwam een man-netje met steenrood gezicht en gloeienden stompneus op mij toegeloopen en greep mij bij de handen, twee maal op pathetischen toon en met een opmerkelijk jeneverreukje herhalend : « Bonjour, bonjour, cher collègue ! » Het mannetje was inderdaad een toekomstig collega, die op het eerste gerucht mijner verschijning te Loux, naar Saladin's, waar hij zeker was mij te vinden, was gekomen. Nauwelijks was ik van mijn onthutsing bekomen of ik hoorde, dat het vent je wist dat ik « Maurits, Maria, Karel, Willem » heette, iets dat volkomen juist is, doch waarvan ik op dat oogenblik maar een zwakke herinnering meer ftad. Hoe wist mijn collega in s-pe dat ailes ? Ik begon in hem iets geheimzinnigs te vermoeden. Hij legde mij dat raadsel echter uit. Het was doodeenvoudig. Uit louter belangstel-ling voor den verwachten « cher collègue », was hij bij den bevrienden gemeentesecretaris naar de « pièce officielle » mijner benoeming gaan zien. Nog geen tien minuten kende ik mijn hoogst belangstel-lenden collega of hij zei me : — alweer op dien minzamen toon van oud-bekende, die mij reeds bij den postbode zoo ontroerd had — « Maurice, acceptes-tu un verre ? » En zoo duurde het voort, dagen, weken lang. Het was een stortvloed van belangstelling en lieftalligheid, zoowel bij minderen als bij meerderen. Sommigen herhaalden mij tôt zeven maal op verschillende dagen, met dezelfde woor-den en toonvallen — evenals de primitieve helden uit aloude epossen — de betuiging hunner ingenomenheid. De ontvanger der belastingen, die in de Louxsche wan-deling als een geestig mensch bekend staat, onderscheidde zich vooral door die lieve eigenaardigheid. Een heele week lang zeide hij mij dagelijks, dat ik te Loux gelukkig zou zijn bij al die « brave menschen ». Hij wist dat uit eigen ondervinding. « Sedert achttien jaar woon ik hier, » zeide hij, (t ja, ik heb hier zelfs mijn haar verloren ! » Deze laat-ste bijzonderheid voegde hij er geregeld bij, uit louter geestigheid, terwijl hij zijn hoed afnam om mij van de waar-heid van zijn gezegde te overtuigen. Dit werd zelfs een zijner geestigheids-successen. Een verblijf in zoo'n gulhartige omgeving moet wel een paradijs zijn. Nochtans gevoel ik mij hier nog zoo alleen, zoo verlaten als in een woestijn. Dat schitterende vuurwerk van liefheid en « gentillesse » ontvlamde mij geenszins. Ik weet niet juist waaraan ik dit verschijnsel hoef toe te schrijven. Ligt de oorzaak daarvan aan mijne Vlaamsche koelheid, aan dat bij de Vlamingen wel eens gewraakte gebrek aan hartelijkheid ? Het schijnt mij nochtans, dat ik geen brombeer ben en ook wel sympathie met sympathie kan beantwoorden. Hier bleef ik echter in gebreke. In mijn vrije oogenblikken gonzen voortdurend de ge-ruchten der hoofdstad, die ik te voren bewoonde, in mijn ooren. Ik gevoel mij als iemand, die in een wereldtentoon-stelling, uit de wemelende, ronkende, van menschen krioe-lende machinengalerij in de verlaten landbouwafdeeling onverwachts binnen valt, maar nog altijd den naklank van al het vorige leven met zich draagt. Bovendien komen mij dan al de heerlijke herinneringen aan de goede jaren, die ik te Brussel sleet, levendig voor den geest. Dat leven te midden van vrienden, die gevoel-den en dachten zooals ik, die met mij in jonge geestdrift ijverden voor gemeenschappelijke doeleinden; al de won-derbare klanken van ginds genoten muziek ; de schittering van het gindsche geestesleven ; de krachtige polsing van de voile bedrijvigheid aldaar ; dat àlles omstuwt, ontroert en overstelpt mij. En het machtige verlangen, dat in mij ontbrandt, doet mij de armen uitstrekken naar dat mij ontzegde genot, naar dat wondere beeld van een verleden waarvan ik nog al de streelingen gevoel.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.