ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 11 MAART 1917 Tweede Jaargang Nr 46 Prijs : 5 centiemen De Schrijfmachine Uzeke was mderdaad van den jongen gaan houden; zom der het te weten was het gekomen, stil, heel stil was ze he gewaar geworden, en nu kon ze, kon ze niet meer buitei hem. Ze had hem een week nadat hij de schrijfmachin gebracht had, zijn naam gevraagd — hij heette Jules -ze had met hem zitten praten en toen had hij haar ge vraagd of hij haar eens mocht zoenen. En ze had niet kun nen antwoorden, en toen had hij haar polsen gevat e: had haar armen zacht rond zijn eigen lijf gelegd en toen.. toen had hij haar gekust, gekust en zij had hem wee gekust en ze was als bezwijnmd geweest van liefde, va: zaligheid, van hemelsch genot. En sedert dien avond kwam hij dagelijks, soms'tweemae daags, soms meer nog, en toen, als ze alleen waren, spee! den ze hun spel van loutere liefde en minne... Tante zat verslagen haar brilleglazen te reinigen ; ze ha< nooit zoover gcdacht en was Meneer Theodoor schier datil baar voor zijn openbaring. « 'k Zal d'r heur van den aven nog van spreken » ze tante. • - « Ge zoedt gelijk hên » antwoordde Meneer Theodoor « bij zulke dijngen 'n kan ne mensch noeit te rap zijn, ewoa tante. » Uzeke kwam binnen. - ((Tante keunde gij weere geven van nen dobbele fran? » vroeg ze. —• (( 'k Zal ne keer zien » zei tante. Uzeke bloosde van Ievenslust; haar blond haar was orr hoog gewrongen en lag heel sierlijk rond haar kleine kopji Haar oogjes schitterden ondeugend en ze lachte dat haa tandjes door de roze lipjes keken. Meneer César was juist binnen gekomen ; hij was aan : drinke'n. Ze had het onmiddellijk opgemerkt ; na zoo'n ge valletje als hij nu en dan had met Uzeke, dronk hij, dager weken na elkaar. Hij betaalde met « nen dobbelen fran en moest terug hebben, doch Uzeke wist dat hij zou drinke: tôt hij « op » was. « Meneer César es in zijn noveene » f luis terde Uzeke tôt tante en Meneer Theodoor. Deze lachten ze kenden hem op een haar. Ze wisten ech'ter niet waaror hij zoo lang dronk. Meneer Theodoor bleef nog een wijltje zitten kouten me tante en week dan uit. In de herberg vertoefde hij bijn nooit meer. Nu had Meneer César hem echter opgemerkt. — « Ha Theodoor » zei hij moeilijk ; « drink nog eentj veur mij. » — <( Merci César jongen; 't es zeuvele of da 'k 't heb antwoordde Meneer Theodoor. Meneer César trok hem echter op een stoel ; Theodoc nam een borreltje. Ze zaten beiden stom te kijken; gee van beiden voelde lust tôt spreken. Theodoor voelde dat e geen band meer bestond tusschen hen, de gemeenteraads leden ; hij zou er wel om kunnen weenen hebben. Ooi voelde hij dat Uzeke minder aantrekkelijk was geworder ja hij had haar zelfs reeds betrapt op onverschilligheid Hoe kon het toeh dat ailes zoo plots veranderd was op zoo'n kort tijdje. Maar daar had hij 't, die machine, die verdomde, sme-rige machine was er de schuld van; die moést hier buiten, wilden ze weer rust hebben. Meneer Theodoor vroeg nog 'n borrel ; César nam er ook nog een. — « Zeg César » fluisterde Theodoor, terwijl Uzeke ach-ter was, « hedde gij al geheurd da Uzeke begint te vrijen? » César stoof verwilderd op. — «Vrijen! vrijen! mee wie? mee wie? » — « Stille jongen, ge moet azeu nie roepen » antwoordde hij. — « Mee wie? mee wie? vroage 'k » herhaalde César woest. — « Zij stille César; mee dien schrijfmachiengast, moar zij stille César » sistê Theodoor hem toe. Meneer César ' vloekte. — « Watte mee den dienen! 'k hâ 't gepeisd! 'k zal hem vermeurclen » bralde hij. Meneer Theodoor had den uitslag bekomen dien hij ver-wachtte ;• nu dat Meneer César dronken was, zou er zeker wat kunnen gebeuren. Daarom was een heel klein beetje olie op 't vuur niet te versmaden. — '( Ge 'n moet gij hem nie vermeurden » zei Meneer Theodoor naïef. — « 'k Moe 'k ik zeker ! Hij moet eraan ! » stampte Meneer César. In waarheid was Meneer César echter niet zoo'n heftige kerel ; hij zou ten hoogsté eene woordenwisseling uitgelokt hebben, vechten nooit. Uzeke kwam weer in de herberg; César verstomde. Zijn beenen lagen lang uitgestrekt naar de kachel toe ; scheef geheld lag zijn lijf op den biezen stoel. Meneer Theodoor dronk zijn druppeltje en ging. Pas was hij vertrokken of Meneer Kamiel kwam binnen ; na hem Meneer Odilon. Ze zett'en zich saam bij de kachel en gaven weinig acht op César; met een paar toespelingen op zijn drollige houding, lieten ze hem gerust. Meneer Odi-lon's been lag nevens de kachel ; hij zat weeral naar de machine te loeren. Och God ! die machine, hij werd er gek onder ; hij zou ailes gedaan hebben, ailes veriaten hebhen om te komen tikken. Na 'n poosje zat hij ervoor en tikte, tikte met kracht, gaf zich over — heel en al — aan 't tikken. Men was het reeds gewoon, want hij kwam aile avonden, in plaats van een beetje te praten, tikken, niets anders dan tikken. Als het uurtje om was, ging hij weg, want hij had geen gezelschap. Meneer Kamiel zat met zijn glimkopje achter de kachel te dampen aan zijn pijp en te « druppelen », César was dronken, Uzeke stond in een boek te lezen en zei bijna niets. Meneer Kamiel voelde ook de koelte; hij kon 't niet be-grijpen wat hen zoo somber maakte en van elkaar scheidde; hij dacht nooit aan de machine en toch was zij het die ailes in de war stuurde. Meneer Kamiel klopte zijn pijpje uit en ging. Meneer César bleef;'Uzeke zag hem zitten, met zijn dwazen kop. Hij zat daar, zonder doel, zonder te weten wat te zeggen of te vragen, en hij was dronken; als hij nu

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.