ZONDAOSBLAD Bijblad van " vOORUIT „ ZONDAG 9 SEPTEMBER 1917 Derde Jaargang — Nr 20 Prijs : 5 centiemen Stekelbaggetjes Scheisen uit het Oost- Vlaandersche buitenleven DOOR MOZES STEKELBACH (Slot) Er zijn galzieke pruttelaars, triestige egoisten, die bewe-ren dat een auteur niet mag trouwen, dat hij volkomen vrij inoet blijven van aile huiseliike banden, oni zijn genie te behouden. Yalsche leer, zeg ik. Een auteur moet wis en zeker trouwen; hij heeft een liefhebbend vrouwke noodig om hem op te beuren, wanneer de critiek zijne letterproducten als waardeloos vuil verwerpt, wanneer hij last heeft over hono-rarium-kwesties met uitgevers, 3chouwburgbestuurders, of met gewetenlooze kerels, die zijn letter-eigendom zonder aanvraag wegkapen ; — maar vooral, wanneer zijne gedach-ten-leegheid hem terneer-drukt... Toen ik* mijne werkkamer binnentrad, stond mijne vrouw mij daar te wachten. De enorme doos met biographie's van afgestorven parochianen was verdwenen, maar op het blad van mijn schrij flessenaar lagen een zestal doodsbeeldekens ordelijk tentoongesteld. —• « Dag, schat ! » — « Dag Moosje; ik heb binst uwe afwezigheid voor u gewerkt. » — Dit werd gezegd op n vriendelijk-aanmoedi-genden toon, die de muggenzifters van niet-trouwen van schaamte zou doen blozen. — « Voor mij gewerkt, hoe heusch lief ! » — « 'k Heb eenige beeldekens uitgezocht van vrouwen, die nagenoeg in dezelfde omstandigheden als nicht Judith gestorven zijn. » — « En ge wilt dat ik er in scharrele ! Maar vrouwlief, dat is letterdiefte. » — <( Jesses, dan zijn al de doodsbeeldekens-makers van vroeger en nu letterdieven, want zij hebben allen geschar-reld in den Bijbel. » Raak gezegd. Ik zweeg als een visch. Een beeldeken opne-mende, las ik luidop: « Ter zaliger gedachtenis van The-resia De Wit... Eene stille, brave huisvrouw... geen kwet-send woord over den naaste ontglipte haren mond. » Verbaasd zag ik mijne vrouw aan. — « Was die Theresia De Wit niet het venijnig, kvvaad-sprekend wijveke, tweemaal veroordeeld voor achterklap?... maar dan liegt dat beeldeken als een politiek pamflet! » — « Van de dooden zegt men geen kwaad, Moosje» — verschoonde mijne vrouw, met een monkel-lachje. Ik had reeds een tweede beeldeken in de hand:,— « Zalig Aandenken van Philomena De Roeck... In eer en deugd won zij haar brood; geen cent, die haar niet toebehoorde van anderen ontnemende. » Stupide verbazing! Die vrouw Jiad ik ook gekend: eene geniepige markt-dievegge. — « Aile duivels » — brulde ik, niet tegen m'n vrouw maar tegen het leugen-papiertje — « dit beeldeken liegt om er bij n'eer te vallen. » Opeens verhuisde mijn geest naar het sterfhuis, naar de huilende kinderkens, naar suffenden Sam, naar het ijzeren ledikantje, de schrijnende kamertjes-treurigheid en ik bio-grafeerde zonder voorbereidmg. « Nicht Judith was niet kvvezelachtig-devoot ; zij vereerde God in zijn werken, in al het mooie en aangename van het leven. Als een dartele bie, Jachend en jokkend, verzamelcle zij buit voor hare kinder-tjes. Zij was niet milddadig, want zij had niet te geven; haar huishouden vergde al de opbrengst van haar bedrijf. Gelijk een zonnetje ging zij door 't leven, verwarmend het hart van haar man, liefkozend hare... » —- <( Zoo is 't goed, schrijf dat, schrij f dat » —• riep m'n vrouw naïf-blij, midden m mijn gloedvolle tirade, en zij huppelde m'n werkkamer uit. Ik zonk in mijn zetel neer. Mijn oog viel op 't pleisteren denkmaal van den Boerenkrijg en 't rampvolle jaarta] 1798... Ik begon te schrijven... Op klokslag twaalf stond Bientje voor de derde maal op denzelfden tichelsteen in mijn huisgang. Ik gaf haar Ju-dith's biographie, met de komplimenten aan kozijn Sam. Met verlicht gemoed slofte ik naar m'n woonkamer. — <( Eindelijk vrij, niet waa.r Moosje!)).— lachte m'n vrouw. * - « Nog niet heelemaal » — was mijn antwoord. — ■« Zoo! Wat nu nog? » — « Sam vraagt mij de adressen van al de aanverwante Stekelbach's; daar zult ge mij wel een beetje aan helpen, hee schat ! » — Ik kittelde haar vleiend in de nekhaartjes. — « Al de Stekelbach's! » — zuur-mompelde m'n weder-helft — « ik ken er maar enkelen. )> — « Maar wat ge doen kunt » — voegde zij er vindingrijk bij - « het eten is slechts na een uur gaar, loop èventjes-bij tante Saar, die kent heel de familie tôt in de verstç vertak-king. » Die raad was gond waard. Nog een loopje naar 't ander 1 inde van 't dorp. God almachtig, wat 'n beroerde dag! . Tante Saar was eene onde jonge-dochter, de zeventig ver voorbij. Zij woonde in een net burgershuisje met eene manke oude meid, een half-blinden hond en een lam-gevreten kate-r. Toen ik binnentrad zat tante in haar leunstoel te breien. De blinde hond lag aan haar voeten te slapen, de vettige kater hurkte te spinnen op haar schoot. Er heerschte eene walgende stiklucht in de kamer. — « Dag (.ante ! ». — <( Lieve Christus, daar is Moosje ! » - knapte de tan-delooze ingevallen mond der breister — « Komt ge mij wat gezelschap hou den, beste jongen? » - « Nu niet; een anderen kéer, wanneer ik meer tijd heb » — verontschuldigde ik, de bezweete muts van çiijn bezweet hoofd nemende — « Ik kom voor kozijn Sam ». Tante lei de breikous op een tabouretje nac^st den leunstoel, vouwde de perkamenten handen tegaar op den dikken balg van den kater, en terwijl er langzaam water groéide in hare oude oogjes, begon ze te weeklagen over Sam's wreed ongeluk, over 't gémis eener moeder in 't huishouden, over de arme bloedjes van kinderen, over, over... — « Tantetje lief » — viel ik haar ongeduldig in de rede

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.