ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 24 DECEMBER 1916 Tweede Jaargang — N' 35 Prijs : 5 centiemen De Fluwijnenvanger Wijnand Mooren, een jonge weduwnaar van Demer-ghem, was tôt tien dagen gevangenisstraf of tôt het be-talen van honderd frank boete veroordeeld geworden. Een echt loerjager was hij nochtans niet. Zoo nu en dan een keer, wanneer de smaak naar hazenvleesch on-weerstaanbaar bij hem opkwam, of wanneer hij îemand plezier wilde doen, lapte hij een grijzen achter hoek of kant af. Somwijlen zag men hem met lange, stijve beenen, om-fladderd door zijn oud, verhaklkeld schootvel, achter de hovingén afstappen en dan dachten de lui : Hij heeft de spuit weer m zijn broekspijp zitten. Bij een welgestelden boer of waar îemand ziek geweest was, duwde hij somwijlen de deur plotseling open en wierp een beb'loeden haas bcinnen. — Daar, die îs voor u! grolde hij. Betaal mij ander-halven frank: hij is het driedubbel waard ! De listen en de voorzorgen van doortrapte wildjagers waren hem onbekend en toen hij op een zekeren keer ge-pakt werd, besloten de meeste \an zijn dorpsgenooten : — Dat was te voorzien. Het potje gaat zoo lang te water, tôt het breekt. Op een muurtje van de groote kasteelweide, die grensde aan een grooten veldweg, had hij zich rond vier uur in den morgen plat op den buik neergelegd. — Hoe dom ! lachten de boeren. —- Hebt ge die plaats misschien uitgekozen, opdat ze u gemakkelijk zouden zieh? spotten zijn vrienden. — Waarom gaat ge dan niet op den kerktaren zitten ? Mooren had vertrouwen gesteld in zijn beenen, maar toen hij, om aan de gendarmen te ontsnappen, die over den veldweg aangedraafd kwamen, door de weide weg-liep en over een levende haag sprong, viel hij in de handen van twee andere gendarmen, die proces-verbaal op-teekenden.— Laat het voor mijn kinderen! smeekte en huilde de bonkig'e smid. Maar de harenmutsen lachten hem uit. — Wij loeren al twee jaar op je, kerel! sisten zij. Geef je geweer maar af. Geduxende een veertiental dagen had Mooren gehoopt, dat de zaak ctaod zou gelaten worden, en met den vriend van zijn buurman, den jongen, vriendelijken appelkoop-man, was hij naar den burgemeester en naar het kasteel gereden, doch vruchteloos. — Ezel die ik geweest ben ! beknorde hij zich zelf on-meedoogend, terwijl hij met zijn dikke handen in zijn zwarten stekkerigen baard greep en zijn door het smids-\ uur bruingebakken kop heen en weer schuddè. Hij had zijn goedzakkigen buurman, die den président van het tribunaal te Tongeren heel goed kende en hem in den zomer nu en dan een snoek in den vetten Demer ving, een langen, nederigen brief doen schrijven, opdat hij toch maar voorwaardelijk gestraft zou worden ; doch ailes was boter aan de galg geweest. De dorpsheeren waren àl te gelukkig, dat de onver- schrokken kerei, die somwijlen bij kiaarlichten dage op hun goed durfde schieten, in de val zat — en hij werd veroordeeld. — Zou Mooren zitten? vroegen de boerenlui. ■ Wel, natuurlijk zal hij zitten. Waar zou hij honderd frank halen? Die honderd frank had hij natuurlijk niet en och, hij zou zoo noode, o zoo noode, naar de gevangems gaan ! Hij was een deftige boerenman, speelde mee in de fanfare, had twee kmdertjes, — lieve molletjes \an kinderen, - en hij begreep, dat een mensch niets meer te zeggen heeft in de wereld, zoodra hij gevangen heeft gezeten. — Een jaar lang zou ik voor mets willen wroeten, zoo het niet geschied was! hijgde en knarstandde hij. Van zijn vader, die hoefsmid was in een aangrenzeml dorp, was hij weggeloopen met ruzie, zoodat hij en zijn kinderen, die sedert een jaar geen moedertje meer had-den, moesten leven van wat hij bij den ouden school-meester won, die een ijzerwinkel achter de kerk had ge-opend en die Mooren in een kleine smis gebruikte, om er wat aan kachels, ketels, koolschoppen, fietsen en aller-lei klungelwerk te kloppen. Dat bracht hem den kost en anderhalven frank daags' op, nauwelijks genoeg om de uitbesteding van zijn kinderen te betalen, die gelukkig-lijk in goede handen waren gevallen en door een brave vrouw uit de buurt verzorgd werden. Hoe hij zich den schedel ook met zijn dikke vuisten mokerde, hij vond geen middel om een briefje van honderd frank op tafel te tooveren. Met nachtwerk kon hij cp betrekkelijk korten tijd geen honderd frank uitsparen, dat begreep hij. Om in de koolmijnen van Ans of Luik te gaan werken en dagelijks met den trein over en weer te kunnen rijden, daarvoor moet men een knappe vrouw hebben, die aile drie, vier dagen met versch linnen klaar is. — Dan zal ik maar gaan zitten! besloot hij, terwijl hij 's nachts op zijn bed lag te woelen. In Gods naam. •*? «V Zekeren nacht, — het kon rond half twee zijn, — hoorde hij de ijzeren val plotseling toeknallen, die hij eénige dagen vroeger in de goot van zijn huis gelegd had. Hij sprong op en liep de trappen af, om een lantaren en een hamer te halen. Als zij zich den poot maar niet afbijt! huiverde hij. Ademloos klom hij naar boven, den kleinen zolder op, rukte het dakvenstertje opén en vond daar een dikke flu-wijn, die met de twee voorste pooten in de klem hing en geweldig begon te schreeuwen, toen ze hem zag. Haar oogen laaiden gelijk de sterren aan den hemel ; zij maâk-te zich korter en langer gelijk een rups of een slang en krolde en krauwde en beet en blies om weg te kunnen komen. — Ha zoo, sloeber! leelijke eierzuiper! riep de zege-vierende Wijnand, maar ze begon nog luider aan 't jan-ken, — bijna gelijk een kwâjongen die slagen krijgt, — toen hij haar in den kleinen witten muil spuwde en met den hamer biedreigde. Hij mikte en met éenen slag was ze dood : ze stak

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.